Lieve meiden, Nog even overwogen te hebben het forum helemaal los te laten heb ik toch besloten hier even mijn verhaal te doen. Half december hadden mijn vriend en ik eindelijk een positieve test in handen. We waren vreselijk gelukkig. Toch heb ik ergens vermoed dat er iets niet helemaal goed zat. Na een week kreeg ik rare pijntjes in mijn lies en kon ik niet verklaren wat dan die pijn moest zijn. Ik ben met mijn vriend naar de huisarts gegaan en die heeft mijn buik gecontroleerd en inwendig onderzoek gedaan. Naar aanleiding daarvan en mijn reactie op het drukken leek het hem niet waarschijnlijk dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. We zijn toen naar huis gestuurd. 29 december kwam de pijn weer terug maar veel heftiger. Ik moest echt een half uur half hangend gaan zitten om 'm weg te kunnen ademen, maar dat het eenmaal was gezakt waren mijn zorgen ook weer wat minder. Het is mijn eerste zwangerschap en had genoeg gelezen over vage klachten en pijnen, dus probeerde er vanuit te gaan dat het wel over zou gaan. 30 december werd ik 's ochtend misselijk wakker met een pijnlijke buik. Niet alleen mijn lies, maar inmiddels mijn hele buik was gevoelig geworden. Mijn schouders deden inmiddels zelfs pijn en weer was dat alarmbelletje af aan het gaan in mijn hoofd. Ik hebbde huisarts gebeld en een warme douche genomen en daarna naar de h.a. gegaan met mijn schoonzus. Ik kon zelf niet meer rijden omdat de pijn in vlagen kwam. De (invallende) huisarts heeft mij gecontroleerd en weer weggestuurd omdat ze opnieuw de pijn niet heftig genoeg vond om mijn vermoeden voor een bbz te bevestigen... Dus ik ging weer naar huis. 31 december zouden we oud en nieuw vieren bij vrienden maar ik voelde me goed beroerd. Inmiddels kon ik alleen op bed liggen en hebben mijn partner en ik besloten gewoon thuis te blijven. De pijn kwam 'à midsags terug en ben door middel van warme douchen en kruiken redelijk rustig gebleven. Omdat de huisarts me gister nog had onderzocht dacht ik dat ik me blijkbaar gewoon aanstelde ofzo.... Die nacht bijna niet geslapen. 1 januari ben ik vroeg in de middag nog met vriendlief bij schoonmoeder en mijn ouders geweest. Einde van de middag kwam de pijn in alle hevigheid weer opzetten en had ik het gevoel flauw te vallen. Ik heb toen voor de zekerheid de hap gebeld, want inmiddels waren de alarmbellen keihard aan het rinkelen en liep ik scheef van de pijn in m'n schouder. De hap vond ook opnieuw mijn pijn niet heftig genoeg, maar wilde, om me gerust te stellen, toch even een echo laten maken. De Zuster die dit zou doen was er eigenlijk niet voor opgeleid en heeft uiteindelijk omdat het helemaal zwart leek te blijven op het scherm de gynaecoloog opgepiept. Hij is van huis uit gekomen en zag binnen 2 tellen op de echo dat er al allemaal bloed in mijn buik zat en werd ik meteen klaargemaakt voor een spoedoperatie. Helaas hebben Ze niet alleen het kindje maar ook mijn eileider moeder verwijderen. Gelukkig zou dit weinig tot geen invloed moeten hebben op mijn vruchtbaarheid, maar wat was dit schrikken.... Enerzijds dit boekwerk voor mezelf... Om het een plekje te kunnen geven. Anderzijds wil ik alle meiden waarschuwen naar hun lichaam te blijven luisteren. Dik des noods de pijn maar wat aan, want wat voor de ene een 4 is qua pijn is voor de andere een 7.... Bij mij is het gelukkig redelijk goed afgelopen, maar dit had ook heel anders kunnen zijn... Meiden die dit ook hebben meegemaakt.... Hoe verliep jullie herstel? Na hoeveel tijd begon jullie menstruatie? En waren jullie alweer snel goed genoeg op de been om weer verder te kunnen en te willen? Liefs, Beeb
Grrr sommige artsen :x Wat moet jij je eenzaam hebben gevoeld in je pijn en je angsten en dan dit als gevolg, bah, heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Hi, Wat een heftig verhaal! En wat slecht dat je totaal niet serieus werd genomen door de diverse zorgverleners in dit verhaal! Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan namelijk levensgevaarlijk zijn! Ik heb zelf een soortgelijk verhaal. In augustus van afgelopen jaar ook na 17 maanden eindelijk een positieve test. Helaas bleek een maand later (ik had ook een voorgevoel) dat het vruchtje in het litteken van mijn keizersnede genesteld zat. Ik heb een methatrexaat behandeling gehad en ben nog steeds verwikkeld in de fysieke nasleep van dit verhaal. Het is nog steeds onduidelijk wanneer we weer opnieuw kunnen beginnen helaas. Ik heb het als best heftig ervaren, vooral mentaal. Neem echt je tijd om dit alles te verwerken, want het is niet niks! Sterkte!
Hier ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ervaring maar bij mij waren de artsen heel snel en begripvol. het begon ermee dat ik 14 dagen ongeveer na mijn menstruatie een ovulatietest deed die binnen 20 sec knalde. Wat ik al vreemd vond want dat gebeurde nooit. Ook een cb met smiley gaf positief maar toch bleef er iets knagen. En ja hoor, een zwangerschapstest was ook positief. Ik heb toen in de middag de vroege poli van het wkz gebelt en mijn verhaal uitgelegd. Ik mocht de volgende dag komen dan zouden ze kijken. Ondertussen had ik eigenlijk nergens last van. Dat kwam pas de dag dat ik naar het ziekenhuis ging. Onderweg (op de tomos) kreeg ik giga veel buikpijn en krampen. Ik kon amper op dat ding blijven zitten. In het zh hebben ze snel gekeken maar konden zo 123 niet zo snel iets vinden. Een bloedtest dan maar. Daar moest ik een uur op wachten. Gelukkig zakte de pijn toen al een beetje af. Om half 5 kregen we de uitslag en die was positief. Ik moest gelijk worden opgenomen voor een kijkoperatie. Binnen 3 uur lag ik op de ok.k. waarbij de het vruchtje en mijn rechter eileider hebben verwijderd. Het herstel verliep wel goed, ik kon al vrij snel weer van alles. Ik had weinig last van nabloeden. 6 dagen erna kwam mijn menstruatie weer op gang. Lichamelijk ben ik snel bovenop geraakt. Geestelijk ook wel. Ik heb er weinig moeite mee. Maar dat is per persoon verschillend. Ik ben nu eenmaal zo. Tuurlijk heeft het me pijn gedaan, heb ik gehuild en wilde ik dat het anders liep. Maar ik heb me er al vrij snel bij neergelegd. Elke dag denken hoe het had kunnen zijn heeft in mijn ogen geen zin. Gebeurd is gebeurd. Maar zoals ik al zei, zo zit ik in elkaar. Je moet voor jezelf bepalen hoe lang je nodig hebt om dit te verwerken en hoe. Alleen jij kunt dat voelen. Overigens erna heb ik 2x een vroege miskraam gehad en daarna werd mijn menstruatie een zooitje. Kan door de PCOS komen die ik heb. Ik zit nu weer op het wachtbankje voor mijn NOD dus we zien wel. Heel veel sterkte ermee, en neem je tijd hierin.
Bedankt voor alle lieve reacties meiden. Wil eerst m'n lichaam Goed laten herstellen, het is allemaal natuurlijk niet niks geweest. Anderzijds denk ik wel dat, ondanks dat ik dit altijd als het verlies van ons kindje zal blijven zien, een nieuwe zwangerschap wel de scherpe randjes weg zou kunnen halen. Aan de andere kant denk ik ook dat je nooit meer onbezorgd zwanger zal kunnen zijn hierna. Nonma, wat heftig zeg. Ik hoop dat je snel van de nasleep verlost zult zijn... Het lijkt me ook dat je dan ook pas echt kunt gaan verwerken. Dank je wel voor het delen van je ervaring. Amaranthas, wat een lange wg heb jij begaan en wat een heftige dingen heb je meegemaakt. Ik vind je zo stoer... Dank je wel voor je reactie.
Stom dat je ha je wegstuurde omdat je niet genoeg pijn zou hebben! Ik had helemaal geen pijn maar toch een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en (daardoor) een gescheurde eileider dus ook bloed in de buikholte. Bij mij is ook het vruchtje en de eileider verwijderd. Ik had overigens ook een voorgevoel en heb helemaal niet het idee dat we een kindje zijn verloren. 3 weken na de operatie was ik weer volledig aan het werk (32 uur), ik denk een week of 6 na de operatie was ik voor het eerst weer ongesteld en 4 maanden na de operatie (3e cyclus) had ik weer een positieve test. Het resultaat daarvan is nu bijna 7 maandjes en ligt in zijn bed te slapen. Hopelijk stemt dat je positief en mag jullie wens ook snel in vervulling gaan!
Dank je Ligero. Ik ben vanochtend alweer ongesteld geworden... Mijn lijf is lief voor me en pakt alles al heel snel op. Je bericht stemt me zeker gerust! Dank je wel en ik hoop dat ik je verhaal qua zwangerschap mag opvolgen 😘
Allereerst veel sterke toegewenst. Ik heb begin 2015 mijn eerste positieve test ever in m'n handen en wat blijkt: een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik ben erachter gekomen omdat ik 4 dagen na nod begon te bloeden wat weken heeft aangehouden. De huisarts vertrouwde het niet en stuurde me door naar het ziekenhuis waar het spannend was of ik zou worden opgenomen. Uiteindelijk heeft m'n lichaam het zelf opgeruimd en ben ik een paar weken daarna weer ongesteld geworden (duurde wel even). Nu na 9 maanden (eindelijk) weer een positieve test en meteen de angst dat het weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is.. Je mag dan komen voor vroege echo's ivm je zw verleden en de risico's. Na een hoop getwijfel en bloed geprik blijkt er toch een vruchtzakje in de baarmoeder te zitten en heb ik volgende week weer een echo om te kijken of er een mini baby inzit, heel erg spannend en slopend! Er zitten 2 cystes in m'n rechter eileider en om een slag om de arm te houden zeggen dan zo mooi: bij pijn of bloedingen meteen komen. Dus echt lekker zit het je dan toch niet als je dit als eens hebt meegemaakt.. Geef de moed niet op! Hoop dat je zsm een goede zwangerschap mag krijgen!