Hallo allen, ik ben 15 augustus gecurreteerd ivm MA, inmiddels gaat het al wat beter... nu zit ik met het volgende... Ik weet dat MA vaak voorkomt en dat zeker de 1ste keer domme pech wordt genoemd... maar ik ben onwijs bang om het opnieuw te beleven. Het heeft me meer aangegrepen dan ik dacht (het ging allemaal wat vreemd in het ziekenhuis, dat speelt ook wel mee) en nu durf ik niet zo goed meer. Ik wil heel graag een kindje, maar ben dus bang dat ik weer een MA krijg. Zeker als ik lees wat veel meiden hier allemaal meemaken... Pffff.... Ik vind het knap en heb er respect voor hoe jullie de moed er nog inhouden allemaal. Herkennen meiden dit ook en hoe gaan jullie ermee om?
Hee meid, Ik zou er pas weer voor gaan als jij vind dat je er klaar voor bent. Nu ik weer zwanger ben en ik weer in onzekerheid zit is best wel een moeilijke periode. Ga in ieder geval op je eigen gevoel af en wacht er anders nog even mee als je het gevoel hebt dat je er miss niet klaar voor bent. Is heel begrijpelijk. Heel veel sterkte! Liefs, zomerrr
Bedankt voor je reactie, het is ook niet zo dat ik er niet klaar voor ben (tenminste, denk ik), sterker nog, ik zou niets liever willen... maar wel onwijs bang om het nog een keer te beleven. Zeker omdat ik zoveel lees dat het niet bij 1 MA blijft (misschien moet ik wat minder op internet lezen). Maar goed, na 1 MA mag ik ook nog niet klagen natuurlijk... Er zijn anderen die een veel hardere strijd moeten vechten... Tweestrijd dus... Ik hoop voor jou dat het dit keer goed gaat, kan me heel goed voorstellen dat het een onwijs spannende periode is! Ik duim voor je!
Hoi, ik herken het ook. Ik heb inmiddels 2x een miskraam gehad en 3e moet nog komen, en bij iedere keer dat ik zwanger was had ik hetzelfde gevoel, gaat het weer mis enz. Dat was voornamelijk bij mijn 2e zw , maar bij deze zw had ik dat niet zo maar toch is het zo gegaan. mijn tip is als je er klaar voor bent ervoor gaan en verder je niet druk om maken het ligt toch niet in je eigen handen. Wens je heel veel succes en sterkte met alles.
Ik herken je gevoelens wel hoor! in mei een MA gehad en ook gecurreteerd. Ook ons eerste kindje. En nu weer zwanger. Ben echt doodsbenauwd dat het weer mis gaat. Hebben wel een vroegere echo nu. 1e zwangerschap was de 1e echo pas met ruim 10 weken. En nu al met bijna 7 weken.. Hoop zo op een kloppend hartje volgende week. En zal ook een beetje geruster zijn als we die 12 weken grens over zijn.. sterkte en succes
@Semiramis: Gatver zeg, wat balen voor je, krijg je nu wel verdere onderzoeken ofzo (of wil je dit niet)? @tazzie: Ik duim voor je! Ik hoop volgende week ook voor je op een mooie echo, met een luid en duidelijk kloppend hartje!
Ach meisje, het is ook nog zo kort geleden voor je.. Ik heb tweemaal een MA gehad. Vond de eerste keer vreselijk, maar dacht ook : domme pech. De tweede keer vond ik onmenselijk..Maar de gyn zei dat ook dat ws pech was. Alle onderzoeken wezen niks uit. Maar ik wel steeds de tijd nodig gehad om echt te rouwen.Het is niet niks wat je overkomt. Domme pech of niet, je hebt verdriet. Veel verdriet. Gun je zelf dat verdriet ook! Maar kijk mij nu...bijna 33 weken zwanger. De aanhouder wint soms echt
Ook hier iemand die het helemaal herkent! Bij mijn eerste zwangerschap heb ik nooit zo stilgestaan bij wat er allemaal mis kon gaan, ik was er natuurlijk wel bang voor maar heb me er nooit zo meebezig gehouden, ierdeen mocht ook weten dat we zwanger waren! 9 maanden later is mijn meisje geboren, probleemloze zwangerschap en een fijne bevalling. De 2e zwangerschap zat die angst er al wel wat meer, wellicht ook omdat ik er geen goed gevoel bij had.. Mijn gevoel vertelde me al weken voor de 1e echo dat er geen kloppend hartje zou zijn. En dat klopte dus ook, heel erg verdrietig allemaal. Ook deze keer wist iedereen dat we zwanger waren en het viel enorm zwaar om iedereen te vertellen dat het mis was gegaan.. De 3e zwangerschap waren we dus nog voorzichtiger, op mijn vriend en ik na wisten alleen mijn moeder en zus en beste vriendin dat ik weer zwanger was.. Verder mocht niemand het weten tot we de 12 weken over waren.. Helaas begon ik bij precies 6 weken bloed te verliezen en ben ik op de nacht van 6+1 na 6+2 ons 3e kindje verloren.. Dat was begin deze week en natuurlijk weer een grote klap. Ben wel blij dat we het niemand verteld hebben. De wens voor een 2e is nog steeds erg groot en we gaan we ook weer voor. Ben wel ontzettend bang om weer zwanger te worden, zal het die keer wel goed gaan?!
Ik ben gisteren eens gaan zoeken op internet, hoe dat nou zit met de kans op een miskraam, nadat we gisterochtend hebben moeten constateren dat het hartje van ons kindje, dat bij 7,5 wk mooi klopte, een paar dagen later toch gestopt is me kloppen. Ik vond op artsennet een heel stuk, richtlijn voor bij miskramen, waarin daarover eea genoemd werd. De kans op een miskraam is, als je nooit eerder een miskraam gehad hebt, gemiddeld genomen 11 procent. Dat is een gemiddelde, want tussen de 20e en 30e is de kans op een miskraam het laagste, (kleine 9% mee ik, uit mijn hoofd nog even), en voor je 20e is de kans even hoog als tussen je 30e en 35e, (ongeveer 11 procent). Na je 35e gaat die kans vrij hard stijgen. Als je eenmaal een miskraam hebt gehad, is de kans dat dat opnieuw gebeurt 16%. Na een tweede miskraam wordt die kans 25% en na een derde miskraam 45%. Op dit moment heb jij dus altijd nog veel en veel meer kans dat een volgende zwangerschap goed gaat. Maar garantie heb je nooit natuurlijk! Dat de kans groter is dat het de volgende keer goed gaat, zegt niets over de vraag of dat ook daadwerkelijk zal gebeuren... hebben wij gisteren aan den lijve dus maar weer meegemaakt. De angst is iig heel erg herkenbaar. Direct na de vorige miskraam had ik er ook wel even mijn bekomst van, maar dat was na een week wel helemaal over en toen wilde ik niets liever meer dan er direct weer voor gaan, (in het kader van: de enige manier om een miskraam echt te verwerken, is gewoon opnieuw zwanger worden en dan wel een kindje krijgen). Op dit moment zit ik zelf ook weer heel erg in die angst: dit nooit weer! Ik wil nu zelf eerst eens een aantal onderzoeken laten doen, voor we er weer voor gaan. Maarja, dat zeg ik nu, nu we het hele circus nog weer door moeten, voor we straks alles weer af kunnen sluiten en verder gaan. Uiteindelijk word je kinderwens namelijk gewoon weer groter dan je angst en zeg nou zelf: als je eenmaal dan geproefd hebt van het moederschap, dan zet je die wens niet gemakkelijk meer opzij? Dan wordt de angst voor herhaling gewoon echt minder belangrijk dan je kinderwens. Ik kan je zeggen: opnieuw zwanger zijn was heel erg spannend en ik zat voor de echo's aan steeds met het hart in m'n keel te wachten tot we aan de beurt waren... Gisteren dan niet zo erg, want we hadden 3 weken terug al een kloppend hartje gezien immers, maar dus toch weer. Dus een volgende zwangerschap zal weer nog veel en veel meer spanning met zich mee gaan brengen. Maar desondanks weet ik nu al dat we onze kinderwens voorlopig nog niet in de koelkast zetten hoor! Afhankelijk van wat de gyn wel en niet wil onderzoeken en wat daaruit komt, misschien wel, maar voorlopig ga ik er wel van uit dat we straks op een gegeven moment toch weer voor een broertje of zusje voor Thirza gaan...
Hallo allemaal, wat vreselijk al die verhalen. Maar ik ben blij dat ik blijkbaar niet de enige ben die dit soort angsten kent... Ik moet wel zeggen dat het fijn is dat ik het hier van me af kan schrijven en er met mensen over kan praten... Uiteraard heb ik een grote kinderwens (anders waren we ook nooit begonnen) en ik denk ook wel dat we het opnieuw gaan proberen. Ik heb heel wat tranen gelaten afgelopen tijd, dus het rouwproces doorloop ik volop! Best wel raar, ondanks dat het zo pril was, ben ik helemaal ondersteboven en voelt het alsof ik al een klein kindje heb verloren. Ik hield er echt van en was volop aan het genieten... @Liesben: Wat fijn dat je zover bent! Ik hoop op een hele mooie jongen voor je! Jouw verhaal biedt in elk geval weer wat meer hoop voor mij @charity: ik snap wat je bedoelt, wij hadden ook al veel mensen verteld dat we zwanger waren. Op zich wel fijn want nu weten ze ook waarom ik me zo rot voel. Maar mocht het weer gebeuren zal ik eerst niemand vertellen voordat ik zeker weet dat het gezond is (voor zover je dit kunt weten natuurlijk). Ik vind alleen de 12 weken grens niet genoeg... in mijn directe omgeving heb ik veel meegemaakt dat daarna ook nog allerlei rotte dingen gebeuren... dus het blijft denk ik de hele zwangerschap spannend. @Rozemarijke: Gatver zeg! Wat ongelooflijk klote voor je! Mag je zelf dan ook aangeven wat je graag wil laten onderzoeken? Ik schrik best nog wel van die cijfers (ook al wist ik ze ergens wel)... Maar je hebt helemaal gelijk hoor! Zodra je het weet, kun je niet zomaar je wens in de kast zetten... Maar ergens wil ik ook niet de hele molen in... Maar uiteindelijk gaan we er vast weer voor (ik begin in elk geval niet aan de pil, dus wie weet...)
In Nederland is het protocol dat er pas onderzoeken gedaan worden bij 3 opeenvolgende miskramen... dus ik ben benieuwd wat we voor elkaar krijgen. Enige onderzoek wat nu wel protocol is, is chromosomenonderzoek. Daar schijnt, volgens die artsenrichtlijn, in 4-6% van de gevallen wat uit te komen, (alhoewel ik hier vaak hoor dat gyns uitspraken doen als: ja, ik heb in de 10 jaar dat ik werk, nog maar 1 keer meegemaakt dat er wat uitkomt). Dus nou, dat iig maar, en dan zien we wel wat we verder voor elkaar krijgen. Als dat weinig is, ga ik uitwijken naar Belgie, waar de gynaecologische zorg op een veel hoger plan staat, als ik het zo begrijp van meiden met meerdere miskramen....
Ja wat dat betreft zijn ze hier erg makkelijk in Nederland... Goede vrienden van mij hebben ook hele drama's meegemaakt in de Nederlandse ziekenhuizen (zij konden/kunnen geen kinderen krijgen samen). In het ene ziekenhuis zeggen ze weer wat anders dan in het andere ziekenhuis... Ik hoop dat het allemaal goed is bij jullie en dat het inderdaad 'domme pech' is, maar kan me voorstellen dat je dit zeker wilt weten. Voor ons ligt Belgie niet echt in de buurt (en ik wil nu ook zeker nog geen onderzoeken ofzo laten doen hoor) dus das niet echt een optie. Wat jammer dat ze er hier zo moeilijk over doen allemaal zeg! Dat is in andere landen toch weer heel anders...
Ja, na 1 miskraam is onderzoek ook wel overdone, da moet je alleen doen als je duidelijk aanwijzingen hebt dat er ergens een specifiek probleem zit. Wij hebben geluk dat we relatief dicht bij Belgie zitten, dus als het moet en dat nodig is om nog eens succesvol zwanger te worden en te blijven, dan doen we dat...
hoi ik wou even zeggen, als je echt graag een kindje wil, kan je meer aan dan je denkt. had mij tegen mij twee jaar geleden gezegd, op twee jaar tijd, ga je twee miskramen krijgen, ga je bevallen op 6 maanden van een zoontje en die zal sterven, en ga je op 38 weken bevallen van een mooie dochter ( risicozwangerschap, plat liggen) wel ik had u gezegd dit trek ik niet. wel hier sta ik nu als trotse mama en ja ik ben er nog. met ups en downs maar ik kon het. en ik denk dat wij mama's meer kunnen als we soms denken. ik hoop voor je dat je volgende zwangerschap een droomzwangerschap mag zijn. veel sterkte en succes
Dat is absoluut waar Jente! Als je mij 4 jaar geleden gezegd had wat wij in de afgelopen paar jaar allemaal te verduren hebben gehad, had ik waarschijnlijk ook voor de eer bedankt. Maar hier zijn we, still standing en ondanks slecht nieuws van afgelopen vrijdag kunnen we ook nog steeds lachen om en genieten van de goede dingen... Uiteindelijk gaat het namelijk niet om wat je wel of niet allemaal mee te maken krijgt, maar vooral hoe je ermee omgaat. En dat maakt alle verschil....
Jullie hebben beiden helemaal gelijk hoor, denk dat het vooral ook emoties/hormonen zijn die nu spelen... Ik heb ook al heel wat ellende meegemaakt en weer ook dat je er elke keer weer sterker uitkomt. Soms ben ik alleen wat zwakjes en vraag ik me af wanneer een mens genoeg heeft beleefd... Maar das weer een heel ander verhaal . In elk geval bedankt voor jullie lieve reacties en ik hoop echt heel erg dat de zon snel gaat schijnen voor jullie! In elk geval komen jullie erg sterk over, respect daarvoor! Liefs
he meiden! Ook ik herken dit helemaal. ik heb 17/8 bij 11 weken zwangerschap (kindje was niet groter geworden als 8 weken) met cytotec geprobeerd de miskraam op te wekken. Deze is wel op gang gekomen maar helaas toch de dag erop op 18/8 in de avond nog gecurreteerd. De 3 weken ervoor waren al erg onzeker omdat op de echo's iedere keer niet te zien was wat bij de termijn hoorde. In eerste instantie waren we op 16/8 erg opgelucht toen we eindelijk wisten waar we aan toe waren maar daarna begon de emotionele achtbaan. We wouden dit kindje zo graag maar helaas bleek mijn gevoel wat ik al die weken al had kloppend te zijn. Ondanks dat gevoel kwam het erg rauw op mijn dak. Ik had toen ook echt het gevoel hoe durf ik er ooit weer aan te beginnen? stel dat het hier weer op uit loopt? dat kunnen we toch niet aan? etc. Ik moet nu zeggen dat nu twee weken later mijn blik weer echt naar de toekomst begint te staan. Ben nu af en toe een testje aan het doen om te kijken of mijn HCG weg is want dat betekent dat we er weer serieus tegen aan kunnen klussen en gelukkig beginnen de testen wat lichter te worden. Echt dat oer gevoel in me van ik wil een kindje, ik wil zorgen, ik wil een kindje met deze man etc. beginnen echt het verdriet weer over te nemen. Ik kan niet wachten tot een positieve ovulatie test... Ik heb wel bewust na het nieuws van 16/8 veel tijd voor mezelf genomen en niet gewerkt en alleen iets gedaan als ik het aan kon voor mijn gevoel en echt de tijd genomen om mijn verdriet onder ogen te komen. Mij heeft dit persoonlijk echt goed gedaan. Ik hoop dat het ons niet nog een keer overkomt maar de wens naar een kindje is zo groot dat ik me er niet zomaar door ga laten weerhouden dat heb ik nu inmiddels al wel door. Ik wens jullie ook allemaal heel veel geluk toe en dat we allemaal snel een wondertje in ons mogen voelen.
Joh, ik zit nu ook weer midden in het: durf ik er ooit weer voor te gaan-verhaal.... Dat is een logische en gezonde eerste reactie hoor! Ook ik vraag me momenteel af of het hiermee eens een keer genoeg is geweest na 4 zware jaren. Maarja, tegelijkertijd is het gewoon zo dat het allemaal niet helpt om daar vreselijk lang bij stil te staan en moet je gewoon verder... Zit weinig anders op Dus dat doen we dan ook maar, en af en toe laat ik alles even boven komen en neem ik de tijd om zielig te zijn, want het moet er ook uit, al dat verdriet. En daarna pak ik mezelf dan maar weer bij de kladden en ga weer verder. Probeer de dingen maar zo aangenaam mogelijk te maken, (zoals vandaag ben ik alleen thuis: dochter bij gastouder, manlief aan het werk en hier wachten op de ziekenhuisopname morgen. Dus ik heb maar lekkere broodjes gemaakt, ga straks even lekker uitgebreid in bad en ga wat gemiste afleveringen van masterchef kijken languit op de bank....). En dan komt er vanzelf een dag dat de zon weer schijnt en we toch nog een ander kindje erbij mogen krijgen en we dit hoofdstuk gewoon af kunnen gaan sluiten...
Oja, en wat karlijn ook zegt: ik heb gisteren met m'n leidinggevende overlegd en ben de komende twee weken sowieso thuis. Eind volgende week moest ik maar even laten weten hoe het ervoor staat en of ik me alweer in staat voel om de week daarop te gaan werken en zoniet, dan maar even niet nog.... Erg fijn, een baas die meeleeft en begrip heeft