miskraam bij aug 2011 mama's

Succes meid!!!

 

Hey Sjors,

Ik heb vandaag een hele dag opleiding gehad en heb mezelf denk ik wat geforceerd: megaveel buikpijn, doodmoe, misselijk,... Ga zien wat morgen geeft he en donderdag mag ik naar de gyn om te controleren of alles weg is

 

Jup. Dat vind ik nog het engst van allemaal geloof ik.

 

*inbreek* Minnie, een narcose is geen must hoor. Een ruggenprik is ook een optie, en ik heb het zelf altijd gedaan met prikjes in de baarmoedermond... *uitbreek*

Suus

 

In ons ziekenhuis is het, voor zover ik weet, geen optie. Maar goed, dagelijks gaan honderden mensen onder narcose, dus dat kan ik best aan. Denk ik.

 

Het is pas een optie als je ernaar vraagt, het wordt vrijwel nooit aangeboden.

 

@ Minnie: het kan per ziekenhuis verschillen inderdaad. Ik mocht kiezen tussen algehele narcose of ruggenprik, maar algehele narcose werd aangeraden vanwege de psychisch zware ingreep. Ik was ook doodsbang voor narcose, maar de ruggenprik leek me nog erger. Ik heb gevraagd of ik van te voren een kalmerend middel kon krijgen en dat kon. De scherpe kantjes en de grootste angst vlakken dan af en je word al wat suffig van te voren. Uiteindelijk is de narcose me ontzettend meegevallen. Lichamelijk had ik er helemaal geen last van. Er gaan zoveel dingen door je hoofd die dag. Als je aangeeft hoe je je eronder voelt, is mijn ervaring dat ze echt proberen het je zo aangenaam mogelijk te maken (ja, ik weet het: niet de beste zinssnede, maar je snapt het hopelijk wel...).
Ik zal aan je denken vrijdag.

 

Mnah, ze hebben het er wel over gehad. Maar ze vinden dat je er dan teveel bij bent. En dat ben ik wel met ze eens. Ik laat het wel over me heen komen vrijdag.

 

Minnie: bij mij is het zkh was plaatselijke verdoving ook een optie. Ik heb echter zelf gekozen voor narcose. Het gebied is gewoon niet goed te verdoven, en het lijkt mij heel vervelend om het allemaal te moeten voelen. Ik zag ook erg tegen de narcose op, maar het is me echt zo meegevallen! Ik ben zelf echt heel blij dat ik het gedaan heb. Mijn schoonzusje heeft bij mij de doorslag gegeven om voor narcose te kiezen. Zij is zelf anaesthesist, en ze heeft de ingreep zelf ook drie keer ondergaan. Als je jong en gezond bent is het risico van de narcose nihil. Achteraf heb ik me druk gemaakt om niets, maar je moet het zelf ervaren. Ik hoop dat het jou ook zo meevalt hoor. Veel sterkte alvast.

 

Lijkt me niet iets wat zij voor je kunnen bepalen.

 

Nee. Klopt. Maar dat geven ze wel aan. En ik ben het daarmee eens.

 

Hallo meiden,

Hier ben ik ook weer eventjes!
Gisteren had ik écht een rotdag! Ik begon weer meer te vloeien en de pijn werd ook weer erger. Poeh, veel op bed gelegen dus en rustig aan doen. Ook even contact gehad met de gyn en die zei/vind dat ik het een paar dagen nog aan moet kijken, nja dat doe ik dan maar!

@Minnie, héél veel sterkte morgen, ik zal aan je denken!

@Sjors, wat fijn dat je nu nog amper vloeit! Ook super dat je eindelijk weer naar het toilet bent geweest, kan erg naar zijn he, als je niet kan! Gelukkig ben je er voor nu even vanaf!

Liefs!

 

Da's prima maar dat is voor iedere vrouw anders. Dus ik vind dat dwingende advies gewoon raar. Sterkte!

 

08.30. Op zich wel prettig, dan hoef ik ook niet zo bezig te zijn met nuchter blijven.

 

Hee meiden,

Eindelijk ben ik ondertussen ook weer een keertje terug. Ik heb al jullie nieuwe verhalen ondertussen alweer gelezen en helaas (NIET LULLIG BEDOELT) zijn er ook weer nieuwe meiden bij gekomen. Ik had liever een kleiner groepje gezien, maar helaas is het leven soms hard.,
Ik ben nog erg moe en voel me ook niet top dus ik ga vanaf nu weer mee kletsen en maar even niet meer reageren op al die andere berichtjes. Zijn er wel erg veel.
Voor mij was de miskraam een veel groter drama dan ik had verwacht.
Vrijdag 21-01 tijdens de 2e echo kreeg ik te horen dat er geen hartactie meer te vinden was, hoe ze ook keek. Donderdag 27-01 moest ik voor een gesprek naar de gynacoloog. Met nog heel minimale hoop werd deze helaas ook van de tafel geschoven. Het kindje leefde echt niet meer. Wat een klap krijg je dan zeg, vooral omdat ik het totaal niet meer verwacht had. Bij de eerste echo was alles perfect in orde en de kans dat het fout ging zat onder de 5%. Helaas heeft de natuur bepaald dat ik onder die 5% moest zitten.
Het liefst had ik het op een natuurlijke manier gehad, maar doordat ik er al vanaf wist dat het zo was, wilde ik niet langer afwachten. Dit vond ik geestelijk te zwaar en het was ook nog maar de vraag of die kleine wel vanzelf af zou komen. Dus nadat de opties opnieuw besproken waren koos ik er nog steeds voor om via pillen het kindje op te wekken. Gelukkig kon ik gelijk de dag erop vrijdag 28-01 al terecht.
's Ochtends om 9 uur moest ik aanwezig zijn en werden er een aantal standaart dingen onderzocht. Opnieuw ging het bloedprikken heel moeizaam dus dat was niet bepaald prettig! Om 9.50 kreeg ik de pillen toegediend en toen begon het lange wachten. Gelukkig was mijn moeder erbij dus dat was wel gezellig en op die manier hoefde ik niet al die tijd alleen af te wachten. Een uurtje na de toediening kreeg ik redelijke buikkrampen. Dit was ook al voorspelt dat het inderdaad even kon gebeuren dat je kramp kreeg of wat bloedverlies. Ik was al verbaasd! Kon toch helemaal niet dat die kleine al zo snel af kwam. 's Middags kwam mijn vader en na het werk van mijn vriend is ook hij gekomen.
's Avonds ging het bloeden steeds sneller en ook de grote stolsels kwamen steeds meer. Wat een vies gevoel is dat zeg. Totaal niet prettig! Uiteindelijk rond half 11 à 11 uur voelde ik iets en ik wist gelijk wat het was. Gelukkig was mijn vriend er nog dus hebben we het wel samen kunnen doen. Ik heb echt heel veel steun van hem gehad en hij is elk moment bij me gebleven. Met een beetje hulp van mezelf is die kleine eruit gekomen. Ik schrok even maar wist ook gelijk wat het was. Wat ontzettend apart om dat te zien zeg! Zelf zijn we erg blij dat we het hebben kunnen zien en ons kleintje was ontzettend mooi. Alles was heel duidelijk te zien! Van ogen tot vingertjes. De gynacoloog zei later al dat het niet vaak voor kwam dat het er zo mooi uit zag, dus in dat opzicht waren we wel trots.
Het zag er allemaal vrij compleet uit dus mocht ik gewoon naar huis om 0.00 uur. Ik was persoonlijk verschrikkelijk verdrietig, maar het kwam er gewoon niet uit!
Zaterdag 29-01 hebben we 's ochtends eerst even uitgeslapen en daarna hebben we het hele huis schoon gemaakt en lichamelijk had ik eigenlijk niet veel pijn. Voelde me alleen wat slapjes, maar dat zal wel logisch zijn na al dat bloedverlies. In de middag zijn we naar het bos geweest om onze kleine te begraven. Ik heb nog nooit zo'n zwaar moment mee gemaakt en ik kon wel in elkaar zwakken. Ik hoop niet dat ik dit ooit nog is mee hoef te maken! Mijn hart brokkelde helemaal uit elkaar en de tranen bleven stromen, maar met achter in mijn hoofd de gedachte dat het wel beter was. Voelde me schuldig in het begin., Kon het aan mijn liggen dat ie het niet heel gehaald? Te weinig rust genomen, te kort foliumzuur geslikt of misschien wel te veel stress. toch weet ik wel dat de natuur gewoon zijn werk doet en hiermee ook laat zien dat mijn lichaam wel erg gezond is. Na het begraven zijn we teruggegaan naar mijn schoonmoeder. Hier hebben we rustig wat gegeten en toen zijn we op de bank gaan hangen en hebben een leuke film gekeken. Van binnen voelde ik me leeg en erg verdrietig. Maarja wat kan je er nog aan doen. Ik heb het nu een plekje kunnen geven en kon het verwerkingsproces te begonnen. Helaas ging alles iets minder vlekkeloos dan ik dacht. Rond 21.30 begon ik licht krampen te krijgen die langzaam toe begonnnen te nemen.
Zondag 30-01 was de pijn verschrikkelijk. Zitten ging heel moeizaam en lopen was ook een hel. Het zal er allemaal wel bij horen hè.,, terugkrimpen van de baarmoeder dus gewoon door blijven ademen. Die middag hadden we ook de opbaring van mijn vriend zijn oma. Daar hebben ze me toch maar in een rolstoel gestopt omdat het gewoon te zwaar was. 's Avonds aten we weer bij mijn schoonmoeder terwijl ik op de bank lag. Een stoel ging gewoon echt niet en ze begon ook vermoedens te krijgen. Blijkbaar was die pijn toch niet helemaal goed en kon ik volgens haar en mijn moeder toch maar beter even bellen.
Na wat doorverbindingen werd ik teruggebeld door de gynaecoloog en ook die zei dat dat inderdaad wel heel erg was en dat ze toch maar beter even alles kon nakijken. Opnieuw kon er een tas mee met wat eventuele slaapspullen.
Pijnlijk, pijnlijk, pijnlijk! WAAROM GAAT HET BLOEDPRIKKEN NOU ELKE KEER ZO MOEIZAAM??!! Had ik ook nog is een keer geluk met de verpleegster maar niet heus. Ze noemde zich al een stuntelaar en was inderdaad niet bepaald handig met prikken. Mijn aders waren bijna niet te vinden en uiteindelijk aan de binnenkant van mijn arm dicht bij mijn elleboog geprikt. Inderdaad een pijnlijke plek, maarja wat moet dat moet!
De inwendige echo was deze keer erg pijnlijk en totaal geen pretje! Er was wel iets van weefsel te zien, maar ze wilde nog even wachten met een eventuele curretage, omdat ik ook net die pillen had gekregen en omdat het zo kort geleden was had het ook nog wat bloedstolsels kunnen zijn. Dus volgepropt onder de pillen en drankjes ben ik opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Fijn is dat! Had me dan gewoon langer gehouden!
Maandag 31-01 's ochtends rond 9 uur kwam er een gynaecoloog met dokter en die zeiden dat ze nog even twijfelden en eerst even wilde afwachten of het misschien bloedstolsels waren die vanzelf nog af zouden komen. Bovendien waren 2 verschillende behandelingen zo snel achter elkaar ook geen goed idee. Dus met een antibiotica kuur voor de urinewegen (Ontsteking) plus pijnstillers opnieuw ontslagen uit het ziekenhuis met verplichte bedrust. We blijven maar bezig met heen en weer rijden!!
Die maandag avond kon ik voor het eerst ook weer eens poepen. Niet lachen klinkt misschien gek maar ik kon het gewoon al niet meer. Had al een week niks meer gehad! 2 Uur later begon ik weer opnieuw te bloeden. Net nou het eigenlijk min of meer gestopt was. Dinsdag 1-02 bleef ik de hele dag bloeden en naar mijn idee begon het toch steeds meer toe te nemen. Rond een uurtje of 7 opnieuw voor de zoveelste keer naar de wc gegaan en hierbij verloor ik ook weer een stuk groter stolsels. Toch maar even bellen, want dat mocht niet meer had ze gezegd. Nou dat mocht dus inderdaad niet en weer opnieuw met slaapspullen naar het ziekenhuis gegaan. Weer bloedprikken, NEE TOCH?! Gelukkig ging het deze keer weer een stuk makkelijker en liet ze ook gelijk een infuus stukje achter. Weer een inwendige echo en deze keer was het erg duidelijk dat er toch nog weefsel was achtergebleven. Ook nog even met een eendenbek gekeken en gevoeld of mijn baarmoeder open was. Die was inderdaad een klein stukje open. Tijdens het kijken met de eendenbek probeerde ze ook nog even of ze misschien met een tang het stuk eruit kon trekken maar dat was echt te ver weg. Tijdens dat voelde ik opeens al het bloed uit mijn gezicht weg trekken. Heel apart, maar dat was blijkbaar een natuurlijk verschijnsel. Opnieuw terug naar de spoedeisende hulp om daar te wachten op een tijd voor de curretage. Ondertussen al weer 23.00 's avonds. We blijven maar aan de gang. Zowel lichamelijk als geestelijk begon het toch wel erg zwaar te worden. Toen de gynaecoloog eindelijk terug kwam werd besloten om de curretage de volgende dag te doen (Gisteren) op dinsdag 3-02.
Dus opnieuw opgenomen en maar gauw nog even wat eten aangezien ik vanaf 0.00 uur nuchter moest blijven. Die nacht werd ik erg vaak wakker dus had ook niet echt top geslapen. Toen ik wakker werd kreeg ik pijnstillers en toch wel een antibiotica pil ondanks dat ik niks had gegeten. NOOOOOOOIIIT DOEN!!! Want toen ging het echt niet meer. Werd verschrikkelijk beroerd, strontmisselijk en had telkens het gevoel dat ik flauw moest vallen.

 

( Vervolg verhaal, tekst was te lang )

Rond 10 uur naar poli anesti geweest om mij te checken. Opties besproken maar absoluut gekozen voor volledige narcose. Een ruggenprik werd ook afgeraden om het niet bepaald een prettige ingreep is. Ik stond op de spoedlijst en waarschijnlijk rond begin van de middag zou ik geholpen worden. Niet dus!!!! Toen ik terug kwam van de poli anesti en in mijn rolstoel weer terug kwam rol stond tot mijn grote verbazing mijn vriend in de gang. Wat was ik blij om hem even te zien. Zijn oma zou 's middags namelijk gecremeerd worden dus hij zou daarvoor niet meer langs komen. Na een uurtje is hij weggegaan en kon het wachten begonnen. Gelukkig kreeg ik een infuus en die zorgde dat ik me niet meer zo verschrikkelijk beroerd voelde van die antibiotica. Ik bleef maar wachten wachten wachten. Uiteindelijk is mijn vriend opnieuw na de crematie een uurtje gekomen en uiteindelijk kwam om 7.05 een belletje van de OK dat is mocht komen. Dus gauw uitgekleed, blauw pakje aan en een pilletje.
Eenmaal richting de ok begon ik me niet goed te voelen ik was ook erg zenuwachtig. Aantal dingen gecheckt, haarkapje op en toen mocht ik naar de operatiekamer. Brrrr.. Na even te wachten was het team compleet. 6 Mensen poeh poeh zoveel! Ze deden iets in mijn infuus ofzo waar ik moe van werd en ik kreeg een kapje op met eerst zuurstof. Helemaal niet fijn want ik werd er alleen maar erg benauwd van! Daarna kreeg rook ik een stofje en daar ben ik uiteindelijk door in slaap gekomen.
Ik geloof dat ik rond 20.15 weer bij kwam. Begon gelijk flink te hoesten en kreeg ook wat water via een gek dingetje om een beetje minder te hoesten. Ook werd er een vaag ding ik mijn neus gestopt voor de zuurstof. Schijnbaar had ik te weinig zuurstof tijdens de operatie. Helemaal niet fijn dat ding want ik werd er alleen maar benauwder door. Mijn keel voelde ook heel vervelend door die buis. Niet schraal maar gewoon heel benauwd. Ik kon mijn ogen niet goed openhouden alles ging maar een beetje in een waas voorbij. Om 20.45 mocht ik eindelijk terug naar mijn kamer en gelukkig was mijn vriend er al!
Ik voelde me zo hondsberoerd! Moest gelijk plassen en uiteindelijk kreeg ik ook nog wat te eten. Schijnbaar is er ook nog iemand geweest die verteld had dat het goed was gegaan, er inderdaad nog weefsel weg was gehaald en dat als ik wilde ik ook naar huis mocht. Achteraf gezien had ik echt nog een nachtje moeten blijven, want na ons ritje in de auto naar huis was ik verschrikkelijk misselijk. Mijn vriend zei al: Was dan nog een nachtje gebleven! Maar eerlijk gezegd kan ik me helemaal niks meer herinneren dat ze iets hebben verteld en vroegen of ik al naar huis wilde. Vannacht wel redelijk geslapen en vanochtend viel ik bijna om toen ik naar de wc ging. Heel gek, maar dat kwam denk ik nog door de narcose. Rond 10 uur kwam mijn schoonmoeder, die heeft wat schoongemaakt, eten gemaakt en we hebben de dvd van de crematie gezien. Wat zielig was dat zeg! Mijn vriend zat zo erg te huilen en ik voelde me niet echt goed dat ik er niet bij heb kunnen zijn. maarja ik had ook niet erg veel keus. Ben nog steeds best benauwd, maar dit zal vanzelf wel weer over gaan. Gewoon veel rusten, op bed liggen en goed eten.
Vanaf nu zal ik proberen jullie berichtjes een beetje bij te houden al dat lukt. Ik hoef in ieder geval niet meer terug naar het ziekenhuis en nu is het definitief over! Nu geestelijk en lichamelijk herstellen. Alleen nog over een aantal weken een check bij de gynacoloog, maar dan zal alles wel goed zijn.
Voor iedereen heeeel veel sterkte toegewenst en hou vol. Alles komt goed, ik weet het zeker!

Dikke dikke knuffel van mij <3

 

Helaas mag ik me ook hier melden. Heb vandaag termijnecho gehad en hieruit is gebleken dat er geen vruchtje meer zat. Ze kon zien dat deze gestopt is met groeien met 9 weken. Het vruchtje is blijkbaar al opgenomen door mijn lichaam, want ik heb nooit bloed verloren of i.d. Er zit alleen nog het vruchtzakje. Het was een enorme klap toen ik het hoorde, maar ik had al een voorgevoel. Ik voelde me al een week of anders. Niet meer zwanger... M'n buikje was weg, had geen gevoel meer in m'n borsten en nog een aantal dingen. Wilde niet te negatief zijn, dus heb m'n voorgevoel vooral weggedrukt. Maar de klap was er niet minder om! Ben meteen na de echo naar huis gegaan, was niet meer in staat om te gaan werken. M'n ouders en zus en partner zijn meteen gekomen, heb ik gelukkig veel steun aan. M'n zus en ik waren tegelijk zwanger, zij was 3 weken verder. Zal er dus altijd aan herinnerd worden hoe ons kleintje zou zijn... Gelukkig ben ik morgen en maandag vrij, gaan met ons gezin een weekendje weg. Even afleiding, maar ook erover praten als we dat willen.
Vanmiddag de verloskundige gesproken, heb aangegeven dat ik het vruchtzakje er zo snel mogelijk uit wil hebben. Dan kan ik weer ongesteld worden en kunnen we de draad weer oppakken. Het zit al 3 weken in m'n lichaam, dus mag er onderhand wel uit. Ga morgen bellen om een afspraak bij de gyn te maken voor curretage. Wie weet komt het er dit weekend alsnog vanzelf uit. Maar dit nu eerst een plaatsje geven en af en toe lekker janken, want dat heb ik ook nodig!