Recent (nov ‘24) heb ik helaas een miskraam gehad. Met de termijnecho (10 weken en 1 dag) kregen wij te horen dat het hartje met 8,5 week gestopt was met kloppen. Met 7 weken zagen wij een mooi klein baby’tje met een kloppend hartje. Dit nieuws kwam dus ontzettend hard aan… Daarna volgde een enorme rollercoaster, wij zijn niet begeleid door het ziekenhuis waar ik liep. Wij werden met de woorden sterkte naar huis gestuurd. Geen idee wat ons te wachten stond, wij hebben allerlei vragen opgezocht op internet.. totaal verslagen en hulpeloos heb ik mij gevoeld. De volgende dag (donderdag) heb ik het ziekenhuis opgebeld om aan te geven dat ik graag de medicatie in huis wilde hebben voor het weekend. Op vrijdag mochten wij de medicatie ophalen, maar ook toen was er geen ruimte om gehoord te worden en vragen te stellen. Zaterdag heb ik uiteindelijk de medicatie gebruikt. Krap 3 uur later kwam ons kleintje ter wereld. Ik heb totaal geen pijn ervaren, daar was ik erg blij mee want ik zag er enorm tegen op! Het kleintje was zo herkenbaar, het kindje was helemaal compleet je kon de vingertjes tellen. Ergens vond ik het enorm confronterend, maar tegelijk stelde het mij gerust dat ik afscheid kon nemen. Ondanks dat het zo’n klein kindje was (2 cm) voelde het echt als ons kindje. En daar merk ik dat het met de rest van de wereld wrijving geeft. Hoevaak ik nu al niet de opmerking heb gehad: Ph voelt het echt al zo, doet het dan echt zo intens veel verdriet? Ik kan de pijn niet beschrijven, mijn hart doet oprecht zoveel pijn. Waar anderen denken ‘je was pas 10 weken’ voelt het voor ons als AL 10 weken. Maar ik wordt hier zo onzeker van, wij hebben het kindje een naam gegeven, hebben een crematie geregeld en wij rouwen intens. Dat ik mij door die opmerkingen ga afvragen is het allemaal te? Gaan wij er dan zo zwaar mee om? De dagen dat ons kleintje nog bij ons was heb ik elke dag even gespiekt door de water methode konden we de kleine goed zien en telde ik elke keer weer alle vingertjes. Mijn man had contact gezocht met mijn uitvaartverzekering. Wij wilde/kunnen het kindje niet zelf begraven o.i.d. Zij hebben ons fantastisch begeleid en wij kozen uiteindelijk voor een crematie. Binnenkort kunnen wij het as ophalen. Onze dochter van 5 jaar krijgt al een hoop mee, zij gaat er zo goed en heerlijk nuchter mee om. Maar ook is er ruimte voor verdriet en beantwoorden wij zoveel mogelijk haar vragen. Daarnaast wordt zij op school erg goed opgevangen door een juf die hetzelfde heeft meegemaakt. Onze andere dochter is 1,5 jaar en heeft nog niet zoveel door. Soms merkt ze het verdriet op en dan komt ze ons heel lief knuffelen. Hoe gingen jullie om met jullie miskraam? Ik hoop dat het verdriet dragelijker wordt, het is recent gebeurt dus ik gun mijzelf de tijd..
Wat verdrietig voor jullie om dit mee te moeten maken. Ik kan mij goed voorstellen dat jullie hierom rouwen en intens verdrietig zijn. Het is altijd lastig als je omgeving het afdoet alsof het amper iets voorstelde, terwijl jullie gevoel daar heel anders bij is. Ik weet nog mijn eerste miskraam met 5 weken zwangerschap, ik wist het slechts een week, maar was intens verdrietig. Ik heb mij zo enorm rot gevoeld en vond het toen ook heel heftig dat mensen het af deden als “je kan het ook zien als een verlate ongesteldheid.” Of “dat noem je geeneens een miskraam..” En toch.. daarna verloor ik een kindje met 16 weken zonder oorzaak (moest ik van bevallen), kreeg ik daarop weer een miskraam met bijna 10 weken en betrapte ik mijzelf erop toen iemand aangaf kapot te gaan van verdriet bij een miskraam met 5 weken dat ik dacht: “pfff, je moest eens weten wat verdriet is.” Ik schrok enorm van die gedachte, want ik voelde mij toen met die miskraam van 5 weken ook zo! En toch kon ik mij ineens niet meer inleven in die persoon omdat ik het “erger” kende. Wat ik je wil meegeven, jullie doen alles zoals jullie het willen en wat voor jullie goed voelt. Daar hebben anderen niets mee te maken. Het verdriet wordt beter, hoewel bij mij het pas echt een plek kreeg toen ik na 3 keer dat het mis ging een gezonde dochter kreeg (ik had er gelukkig al wel eentje waarbij het meteen goed was gegaan). Nu ook weer voor een derde kindje bezig en zwanger en wss wordt dit ook weer een miskraam. Morgen echo in het ziekenhuis en dan krijg ik de pillen mee. Mentaal ga ik beter dan de voorgaande keren, maar dat komt ook door keiharde zelf bescherming door de eerdere ervaringen. Het is heel naar, want als je een miskraam hebt meegemaakt is een volgende zwangerschap nog duizend keer bezorgder en spannender dan eerder. Je durft geeneens meer te genieten omdat je in de steek bent gelaten voor je gevoel door de natuur. En dat is super zonde. Ik ben heel dankbaar dat ik mijn 1e zwangerschap zonder zulke slechte ervaringen eerder op een gezonde manier heb mogen beleven. Het enige wat mij troost geeft na deze ervaringen is dat ik des te meer geniet van de 2 gezonde meiden die ik wel heb en mij veel minder druk maak om kleine dingen. Ik ga een stuk makkelijker daardoor door het leven heen en daar ben ik dan weer heel blij mee. Het gaat een tijd kosten om dit een plek te geven en ik werd compleet geobsedeerd door zo snel mogelijk weer zwanger te raken na een miskraam/doodgeboorte omdat ik aan alles voelde dat dit hielp, maar ik heb daardoor ook mooie jaren van mijn oudste gemist omdat ik alleen nog maar daarmee bezig was. En dat laat ik niet meer gebeuren. Ik wil jullie veel sterkte wensen!
Alsof ik m'n eigen verhaal lees. Vorige week is ons kindje geboren.. Gelukkig door zelf te praten en te lezen was ik goed voorbereid en heb ik net als jij 10 vingertjes kunnen tellen Afscheid kunnen nemen Een naam gegeven En het samen begraven Ik rouw ook intens en omring me met mensen die het snappen Tegen de rest zeg ik gewoon niks. Het was ons kindje..zo ontzettend geliefd en de dagen voelen nu alsof het nooit meer licht wordt.. Maar dat gaat wel gebeuren, beloofd! Ps ons kindje is exact even oud geworden en geboren met 10w3d
Heel veel sterkte. Ik herken je gevoel. Ik heb een zwangerschap moeten afbreken met ongeveer dezelfde termijn (bijna 12 weken). Ook wij hebben onze perfecte dochter een naam gegeven en samen begraven. Ook hele verschillende reacties op gehad. Met name op het werk wilden ze eigenlijk dat ik die maandag (ze is op zaterdag geboren), meteen weer kwam werken. De dag dat ik in het ziekenhuis was opgenomen kreeg ik al een melding van het uwv en een afspraak voor de bedrijfsarts. Heel intens vond ik het. Of mensen die zeggen ‘ja het heeft zo moeten zijn. Als je dit niet was gebeurd dan was je zoon er niet’. Maar ook mensen die nog elk jaar aan ons denken en een berichtje sturen op de dag zelf. Heel wisselend. Je leert vanzelf wie je gevoelens zo goed mogelijk proberen te begrijpen en tegen wie je beter gewoon niks kan zeggen. Ik gooi het altijd maar op onwetendheid. En gelukkig maar voor hen. Nogmaals veel sterkte. Neem de tijd om te rouwen en doe dat op jullie manier. Daar heeft niemand wat van te vinden.
Sterkte! Het is hier 3x fout gegaan. Blijft gewoon rot Tijd helpt. Toegeven aan het verdriet werkt het beste. Ik vind het vooral jammer nu. Verdriet heb ik niet meer erom. Hoe heb je de crematie kunnen regelen eigenlijk en blijft er wel wat as over van kindje zelf? Met 8,5 weken is het zo klein nog.
Hoe je het doet, is altijd goed als het voor jullie goed voelt. Toen wij A* verloren met 15 weken hebben we onze kinderen en heel bewust bij betrokken. En daar ben ik achteraf nog altijd blij om... Hoe jij / jullie ermee omgaan is echt aan jullie en niet aan anderen. Hoe lang en hie heftig verdriet en rouw is, is voor iedereen anders, daar zijn geen regels voor. Jij / jullie doen het goed. Sterkte!
Wat herkenbaar! Wij hebben een miskraam gehad begin julie met bijna 13 weken. Net als jullie hoorden we het met 10.5 week bij de termijnecho na een goede eerste echo. Ons kindje was na 9 weken gestopt met groeien. Ik vond het ook zo bizar die vingertjes en teentjes .. zo mooi, lief en klein! Maar ik herken het wel, dat iedereen er een andere kijk op heeft. En de reacties die al gegeven zijn, ben ik het zeker mee eens. Zoek en voel bij wie je terecht kan, en bij wie niet. Ik herken je gevoel van dat het voelt als je kindje, dat heb ik ook. Ik voel er ook echt liefde voor en ik ben nog steeds ontroerd en soms verdrietig als ik eraan denk. Wij hebben ook een naam gegeven en het begraven in de tuin. Een mini babytje waar een goed hartje klopte, met oogjes, vingertjes en teentjes dat is echt een kindje voor mij. Maar niet iedereen ziet dat zo en dat is oke. Het verdriet word echt minder. Bij mij werd het een week of zes na de miskraam een stuk minder, dat het niet heel de tijd meer zo hoog zat. Ik herken de opmerkingen wel van, dat het zo moest zijn, en dat er mensen zijn met doodgeboren volgroeide kindjes en dat dat veel erger is. Dat is ook nog veel erger vind ik, maar het heeft geen zin om je verdriet kleiner te maken. Emoties zijn er, mogen er zijn en kun je op die manier ook verwerken. Het gaat erom welke betekenis het kindje voor jou heeft, en dat is wat het is. De mening van een ander staat daar los van. Heel veel sterkte voor de komende tijd <3
Sterkte❤️ Er is al veel gezegd wat allemaal waar is. Wat ik nog wel meegeven is dat veel mensen ook niet weten hoe ze zich in zo’n situatie moeten gedragen. Vaak krijg je dan de awkward en kwetsende reacties zoals “ach, het is de natuur” en “wees blij dat…”. Ik zou het je absoluut niet persoonlijk aantrekken, het is echt onwetendheid en onzekerheid van het persoon die dat zegt. Ik heb dit in mindere mate ervaren met onvruchtbaarheid en kon daar ook erg boos om worden. De idiote dingen die mensen zeiden… Uiteindelijk hielt ik mensen op de hoogte die er wel goed mee konden omgaan en mij troost konden bieden, de rest moest maar wachten. Niemand verteld jou hoe jij je mag voelen, het is jouw situatie en jouw verdriet en dat mag er gewoon zijn❤️❤️
Wat verdrietig dat het zo gelopen is. Je vraagt je hardop af of je er niet te zwaar mee om gaat. Ik denk dat niemand dat voor jullie kan bepalen. Wel zou ik alert zijn dat je oudste hier niet teveel in mee wordt genomen. Er gaat meer in de kinderhoofdjes om dan wij zien. Ik heb een miskraam meegemaakt en ik heb afscheid moeten nemen van mijn kinderen die prematuur geboren waren en op de NICU hebben gelegen. De miskraam (gebeurde na de premature bevalling en na een goede zwangerschap) was voor mij verdrietig, maar was wat het was. Ik bedacht mij dat er dan toch iets niet goed was gegaan. Ik heb de medicatie ingenomen en dat was het wel (behalve dat ik na 2 maanden nog gecurreteerd moest worden). Mijn kinderen weten niet van deze miskraam. De prematuur geboren kinderen waren voor mij een compleet ander verhaal, die hebben weken in het ziekenhuis gelegen. En, en daarom benoem ik het, daar heeft mijn zoontje ook nog lang verdriet van gehad (terwijl hij na hun is geboren), nog steeds eigenlijk. Niemand kan en zou over jullie gevoel mogen oordelen. Wel is mijn persoonlijke ervaring dat het niet makkelijker wordt als je er meer aan gaat verbinden, zoals een naam, een crematie etc. Maar dat kan ook voor iedereen anders zijn.
Ik.vind je berichtje liefdevol en tegelijk lastig.. Omdat jij heelveel erger hebt meegemaakt en je miskraam.voor jou andere impact lijkt te hebben, lijkt t voor jou alsof wij teveel verbinden Terwijl ik, ben ts niet hoor, 6 jaar heb moeten wachten op deze zwangerschap en oneindig blij was.. Ik was al verbonden Het was direct mijn kind (Niet te vergelijken met een voldragen kindje, of een kindje wat ej hebt mogen zien leven, begrijp me niet verkeerd) Toen M* net geboren was dacht ik niet dat ik ooit weer blij zou worden.nu 5 weken verder, is er een schaduw van verdriet af en toe, maar het rauwe is eraf. Voor mij juist omdat we een naam gegeven hebben, begraven hebben, samen met de oudste kinderen Omdat er iets in de woonkamer staat, waardoor we er soms.nog over praten De verwachting is me afgenomen Ik word geen mama van een 5e kindje. Daar rouw ik nog om. En dat is anders en van andere impact dan wanneer je je kindje hebt zien leven. Maar minder verbinden had mij geen goed gedaan Mocht ik het nog een leer mee moeten maken, weet ik nu dat het al snel minder word. Maar toen M* nog dood in m'n buik zat, was ik verscheurd van verdriet. Ik wist niet dat het zo intens kon zijn... Dat wou ik nog toelichten Waarom hier die verbinding juist wel belangrijk was.
Dat maakt het ook zo lastig, het is voor iedereen anders. Daarom heb ik geprobeerd te schrijven hoe ik het heb ervaren, maar dat niemand over iemand anders kan oordelen. Dus doe vooral wat je zelf prettig vindt/ waar je zelf van vindt waar je goed aan doet.
hai hai, vorige week testen ik positief met dikke knal strepen ik ben nu ruim 5 weken zwanger en clear blue geeft 3+ aan. nu heb ik op 1 november een miskraam gehad en heb ik vanmiddag met afvegen ineens een hele roze veeg en twee drupjes op mijn maandverband. kan dit kwaad of is dit normaal ik ben helemaal des doods als ik bloed zie en denk meteen aan een miskraam ?
Je reageert nu op andermans topic. Je kunt een eigen topic openen. dat doe je door op de paarse knop ‘plaats nieuw onderwerp’ te klikken.
In mijn omgeving helaas het nodige verlies meegemaakt, van vroege miskraam tot afbreking van zwangerschap omdat het kindje niet met het leven verenigbaar was. zelf ook miskramen gehad, ook een missed abortion. wat ik heb gezien dat het verdriet voor iedereen heel anders is. En dat ‘de omgeving’ in het grotere geheel vaak behoorlijk hard is, niet begrijpen waarom er zoveel verdriet is. ik denk dat elk verdriet en elke rouw er mag zijn, om wat niet zal zijn, om het eerste kindje wat je moeder had moeten maken of het kindje dat het broertje of zusje had moeten worden van je andere kinderen. mijn missed abortion was iets eerder misgegaan en ik kon geen vingers tellen. Wel herkende ik de vrucht/embryo. Ik heb dit een paar dagen in een bakje water gelaten om het te bekijken en daarna met wat kleine bloemen in de toilet gedaan. Voor mij was dat goed zo. Op een beeldje wat staat voor ons gezin (die we al hadden) heb ik een sterretje op de onderkant getekend. Een grote voor de missed abortion en een paar kleine voor de vroege miskramen. De missed abortion had al een bijnaam (denk aan boontje ofzo), zo noem ik haar nog steeds. Ik heb het met velen gedeeld, zo ook mijn hele fertiliteittrajecten. Verdriet werd wel begrepen, maar denk vooral omdat het ‘weer niet was gelukt’. Mijn partner zag het ook meer zo, wat helemaal oké is. nu zijn we jaren verder en ook nog een gezond kind later en is het goed zo. Ik beredeneer het nu zo dat als het niet allemaal gelopen was zoals het was ik de kinderen die ik nu heb niet had gehad, en hun wil ik voor geen goud missen.
Watmooi, hoe je je verloren kindje en hoop een plekje hebt gegeven.. En wat je zegt.. iedereen beleeft het anders. Ik rouw soms nog zo.. Had het nooit verwacht en zou het bij een ander ook nooit gesnapt hebben.. En als je het zelf doormaakt, is het zoveel anders.. Maar goed.. het is zo