Dankzij Mimi op dit onderwerp gewezen en ben blij om hier mijn verhaal kwijt te kunnen want zoals jullie waarschijnlijk allemaal herkennen, is er niemand die je begrijpt. Ons verhaal begon een paar weken geleden. Nadat wij altijd geroepen hebben dat we geen kinderen wilden, kwam ineens anderhalf jaar geleden de kriebel. Ja net na mijn dertigste hihi. Ikzelf was er al snel over uit dat ik die kriebel echt graag wilde maar mijn man had nog even tijd nodig. Hij is ook een tikkie jonger. We hadden het ervoor gaan flink voor ons uit geschoven maar uiteindelijk hakte ik de knoop door en zouden we dit jaar voor het echie gaan. We zouden wel zien wat ons te wachten stond. 31 december mocht mijn spiraaltje eruit en 3 februari werd ik voor het eerst ongi. Ja je gelooft het niet en de eerste ronde raak! Op de dag dat ik ongi moest worden gebeurde er niets en savonds voor het naar bed gaan toch maar ene test gedaan. Positief! Wow wat gaan er dan veel mooie gevoelens door je heen en toen ik eindelijk aan het idee gewend was op donderdag zei ik tegen mijn man: oke, we zien het wel eerst maar eens zorgen dat alles goed gaat. De dag erna kreeg ik een flinke bloeding zonder krampen maar heel diep van binnen voelde ik dat het niet goed was. De VK bleef op me inpraten dat ik me geen zorgen moest maken. Ik kreeg een verwijsbrief voor de echo als ik zeven weken zou zijn en de grote tijd van onzekerheid is aangebroken. Zes dagen later kreeg ik opnieuw een bloeding. Ik ben in paniek naar huis gegaan en heb me heerlijk leeggehuild: het was over ik wist het zeker. De dag erna verloor ik op mijn werk zonder krampen het vruchtje. Er kwam een rust over mij heen: ik wist eindelijk waar ik aan toe was. Het vruchtje is onderzocht en zag er prima uit. Afspraak voor echo bleef staan om te kijken of bm mooi leeg was. De dag na het verliezen, begonnen de bloedingen en ik heb heftig veel verloren maar zonder krampen. Het stopte mooi op tijd voor de echo zodat ik een mooie lege barmoeder wenste. Op goede vrijdag stapten wij samen (Man had toch besloten mee te gaan omdat ik wilde dat hij erbij was als ze iets vreemds zouden vinden) het echo centrum binnen met een beetje spanning voor wat er binnen te vinden was. Het ongelooflijke gebeurde: er zat nog een minimensje MET een kloppend hartje! We waren vier dagen minder ver dan verwacht en het hartje klopte wat langzaam maar pastte bij het beeld van de zwangerschap. Ook zat er nog een stolsel dat er de komende weken uit zou komen dus bruin bloed was normaal. Twee weken later nieuwe echo om te kijken of deze bloeding weg zou zijn. Het kon verder geen kwaad voor het kindje. Weer zaten we op een rose wolk die wel wat donker gekleurd was. Het moest wel een sterk kindje zijn als het er ondanks alles nog zat maar van de andere kant: zou deze het dan wel redden? Een dikke week na de eerste echo bekroop mij overdag weer ineens dat gevoel diep van binnen: Lief, dit hartje is gestopt met kloppen. Ik weet het zeker. Laten we maar afwachten, donderdag is de echo dan weten we meer. Sorry schat maar ik weet het 100% zeker. Op dat moment sluit ik het ook af voor mezelf en die donderdag gingen we alleen voor een bevestiging van mijn gevoel naar de echo. We wisten allebei wat we zouden moeten zien maar zagen ook meteen dat dit kindje niet gegroeid was en het hartje niet meer klopte. Nu zit kindje twee nog steeds in mijn buik en wij zijn inmiddels een week verder. De MK zet nog niet door al verlies ik elke dag een beetje meer. ik heb het tot gisteren heel goed van me af kunnen zetten en er heel erg goed mee om kunnen gaan maar sinds gisteren gaat het echt minder. Ik hoop dat het snel weg gaat zodat ik het af kan sluiten. Ik zou nu zondag 10 weken zijn Dankjewel dat ik het hier kwijt mocht en dank je mimi voor de tip. Helaas hoor ik ook bij jullie. Oh en ik voel me heel eenzaam en niemand die je begrijpt. Iedereen doet het af met : je weet nu dat het werkt. Ze zullen wel niet geoed geweest zijn en jullie tijd komt nog wel. Ik had graag deze twee kanjers in november in mijn armen willen sluiten maar dat gaat echt niet lukken.
Bramtim, allereerst welkom hier en heel veel sterkte gewenst. Wat vervelend dat je ook een MK hebt moeten doormaken en eigenlijk nog steeds aan het doormaken bent. Je gevoel van eenzaamheid komt bekend voor. Mensen willen je graag opbeuren en gebruiken daarbij de welbekende dooddoeners als, ach meid, je bent nog jong, je hebt nog alle tijd of ook inderdaad je weet dat het werkt, het zat niet goed, volgende keer beter. En daar heb je nou net niks aan. Van binnen weet je heus wel dat ze gelijk hebben, maar dat maakt je verdriet om het verlies van je tweeling echt niet minder. Je wilde graag zwanger worden, werd het en hebt even heerlijk kunnen wegdromen over hoe het zou kunnen zijn. Groot is dan het verdriet dat het niet zo heeft mogen zijn. Ik hoop met je mee dat de MK snel doorzet zodat je kunt beginnen met afsluiten en verwerken en het een plekje geven.
Lieve Bramtim, Op dit forum wil ik je ook heel veel sterkte wensen meis. Ik weet ook hoe het is om af te wachten tot dat het vanzelf los komt. Heel veel mensen weten niet hoe ze moeten reageren en zeggen zonder het zelf te weten stomme dingen. Bij mij was het al van jullie weten dat jullie vruchtbaar zijn. Ik heb een vriendin die na mijn laatste mk wat ik wist 2 weken terug niets meer heeft laten horen dan alleen een mailtje van het spijt me heel erg maar ik weet niet hoe ik hier op moet reageren maar wens jullie heel veel sterkte. Dit heb ik liever dan dat ze dingen zeggen waar je alleen maar meer pijn van heb. Ik neem haar het juist niet kwalijk omdat ik weet hoe ze is en ze zegt het eerlijk. Je kan hier altijd je hart luchten maak niet uit hoe vaak. Hier is het niet dat wat je meestal heb dat je na een paar weken het wel verwerkt moet hebben. (zo'n gevoel). Dikke kus
he, dit topic is dus toch nog actief. En helaas weer erg actief. Ik kreeg geen berichtjes meer over dit topic in mijn mailbox. Waarschijnlijk zelf een berichtje over het hoofd gezien. En verder had ik het de laatste weken te druk en had ik te veel aan mijn hoofd. Het spijt me te moeten lezen dat Mimi weer in een heel verdrietige situatie zit. Mimi, Ik had het zo anders voor je gehoopt! Ik geef je een heel dikke digiknuffel! En laat je niet leiden door je werkgever, maar luister naar je lichaam en de gyn. Ik denk trouwens dat ontslagen worden altijd beter is als zelf ontslag nemen. Met het oof op een eventuele ww uitkering bedoel ik dan. Nou meis. Heel veel sterkte en tot snel!
Bramtim. Heel veel sterkte. vreselijk wat jij door moet maken. Ik wil wel graag weten hoe jullie het vruchtje herkennen want bij mij kwamer er zoveel stolsels uit dat ik niet wist waar ik kijken moest. Jij weet zeker niet wat voor lekkere vent ik naast me heb liggen hahaha
Dankjewel voor jullie warme welkom. Jammer dat we met zijn allen in dit schuitje moeten zitten. Ik hoop snel uit deze achtbaan van emoties te zijn maar het gaat in elk geval alweer een beetje beter. Had het mimi prive al verteld maar een goede vriendin/directe collega vertelde me dat ze neit meer tegen me kon liegen en zwanger is 8 maanden na de eerste. Ze is 4 weken minder ver dan ik zou zijn dus de komende tijd wordt moeilijk maar ik sla me er wel doorheen. Van de week ontroostbaar en nu weer sterker. Nou bij de eerste was het duidelijk. Het was een hard donkerbruin hol boontje met vliesjes eromheen. Een stolsel kun je uit elkaar halen maar een vruchtje niet. Mijn vruchtje is toen ca 5 weken geweest en was 1 cm groot. Ik heb het in een flesje met water gedaan en toen zag je de vruchtvliesjes heel erg goed. De tweede moet ongeveer 2,5 cm zijn want was ca. 6,5 week. maar op de echo anderhalve week geleden zag het er niet zo heel fris uit dus weet nog niet of ik dit wel op wil vangen. Ik zou morgen 10 weken zijn
Essit, kan me voorstellen dat je je volgende menstruatie niet wilt afwachten met klussen. Lekkere vent naast je of niet, klussen is eigenlijk nooit een straf toch? Wanneer je uitgevloeid bent zou je in principe weer zonder problemen aan de klus kunnen. Bramtim, oei, da's wel even slikken, een zwangere collega die net een paar weekjes minder ver is dan jij. Hoop dat je snel uit de emotionele achtbaan kunt klauteren. Het is inderdaad heerlijk om hier van je af te kunnen schrijven. Inmiddels is een groot aantal van de meiden die hier schrijven/schreven weer zwanger, dus meiden, het kan ook zeker goedgaan na 1 of meerdere MK's. Hopelijk kunnen jullie beiden deze nare periode snel afsluiten en weer verdergaan.
Ik weet niet of iemand het wil lezen, maar ik heb de moed bijeengeraapt mijn verhaal uit te schrijven in de hoop mijn miskraam beter te verwerken. Gisteren zou ik een vroege termijnecho krijgen, omdat ik graag wilde weten of alles goed ging (geen problemen, ben gewoon onzeker wat mijn lichaam betreft). Donderdagmiddag zag ik nadat ik had geplast, dat er iets niet helemaal goed was. Ik maakte me gelijk zorgen, en belde dan ook direct de verloskundige. Die kon natuurlijk niets doen, maar toen ik die avond ook krampen begon te krijgen hebben we besloten dat ik naar het ziekenhuis kon om een echo te laten doen. Mijn ergste nachtmerrie bleek uitgekomen; ik was tegen de zeven weken zwanger, maar het vruchtje liet geen hartkloppingen zien. Na de echo werd er met de bekende eendenbek gekeken of de miskraam al in gang was gezet, maar rond half 8 was dat nog niet het geval. De desbetreffende dienstdoende arts bleef echter vaag, maar voor ons was het al duidelijk; Moeder Natuur heeft besloten dat wij dit kindje niet mochten krijgen. Na de echo werd het bloedverlies en de krampen steeds erger. Rond 10 uur verloor ik (zoals voorspeld door de verloskundige) ons eerste kindje. De volgende dag werd ik alsnog verwacht voor een tweede echo. Dit keer met een lege baarmoeder. Niet dat het vervelend overkwam, maar ik moest maar blij zijn dat alles er vanzelf uit gekomen is. Tja, het is inderdaad maar waar je blij van kan worden... Ik kan twee dagen later nog steeds niet geloven dat ik niet meer zwanger ben. Mijn moeder is in mijn omgeving de enige die me echt begrijpt aangezien ze dit zelf ook drie keer mee heeft moeten maken. Maar de rest... Niemand weet wat ik echt voel, zelfs mijn vriend staat er anders in. Het feit dat ik nu alweer mijn gewone BH's aankan zit me gewoon dwars. Ik wil gewoon weer zwanger zijn...
@Kirsten, Ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen met dit grote verlies. Jammer genoeg is in de omgeving niet altijd begrip vanwege het feit dat ze niet altijd weten hoe ze moeten reageren. Mijn ventje was vorig jaar bij mij allebij de keren ook niet echt dat ik dacht dat hij me begreep. De laatste keer is hij bij al de echo's geweest en heeft het dit keer ook zien kloppen en alles en alles van dichtbij meegekregen. Nu begrijp hij mij meer en heb ik ook echt steun. Ik hoop voor je dat je het een beetje kan verwerken. Hier kan je hoe vaak je ook wil je verhaal kwijt en hoef je niet bang te zijn dat het over een paar weken of maanden niet meer kan. Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. dikke knuffel van Mimi
Ik ken het gevoel. Me vriendin zegt dan ook konstant dat ik niet moet denken dat het een kindje was maar gewoon een vruchtje. Grrr dat onbegrip van mensen is zo onverdraagzaam. Ik hoop dat je snel weer zwanger bent. Heel veel sterkte en wij begrijpen je hier wel hoor.
Lieve 'nieuwe' dames met veel verdriet. Technisch gezien is een miskraam nog maar een een net bevrucht eitje. Maar voor ons aanstaande ouders is het een toekomstbeeld. Een kindje wat we voor ons zien, in onze armen en in onze levens. Niemand anders die dit een beetje hetzelfde voelt als iemand die dit ook heeft moeten meemaken. En dan nog is het voor iedereen anders. De situatie eromheen dan. Je eerste zwangerschap, hoe lang het geduurd heeft zwanger te raken, hoe lang je zwanger mocht zijn, hoe je er naar verlangd hebt. Geen situatie is gelijk en geen verdriet is gelijk. De eerste periode erna is slopend. Daarna gaat het voor iedereen beter, maar ook daarin zitten verschillen en mag je je eigen tijd ervoor nemen. Niemand kan bepalen wanneer het moment is om je er overheen te zetten. Ik wens jullie allemaal veel sterkte en warmte om je heen. Zorg ervoor dat je wel met je man/vriend blijft praten. Want natuurlijk beseffen die niet werkelijk wat je doormaakt met een lege buik. Maar dat kunnen we ze ook niet kwalijk nemen. Het is aan jezelf om te zorgen dat je dit aan hem kunt verduidelijken. Ik denk dat wanneer je dat lukt dat je relatie er sterker door kan worden. Op die manier kan de korte zwangerschap je toch nog iets heel positiefs brengen. Veel sterkte!
Allereerst Kirstin, wat moet jij ongelooflijk geschrokken zijn! Dat is een heel ander scenario als bij ons. Ik hoop dat je je verhaal een beetje kwijt hebt gekund en dat je de komende tijd dit ook blijft kunnen. Het valt inderdaad niet mee en ik merk dat mijn omgeving op dit moment niet echt snapt wat er met je gebeurt. Dat maakt me eigenlijk nog het meest verdrietig op dit moment. Wat een mooi en herkenbaar stuk. Het is zeker zo dat het niet meevalt om het te bespreken met elkaar. Gelukkig doet mijn man heel erg zijn best en hij geeft ook aan dat het voor hem heel anders is maar hij vind het heel moeilijk door welke emoties ik de afgelopen weken ben gegaan. Hij kan zich niet voorstellen hoe het is om er 24 uur per dag mee bezig te zijn en elke keer in spanning te zitten als je bv naar de wc moet maar hij is een kanjer en is echt een grote steun. Helaas weten wij hoe het is om door negatieve dingen sterker tot elkaar te komen en het verlies van de tweeling maakt ons in elk geval ook weer sterker. We hadden alleen gehoopt dat we dit mochten overslaan, nog gen 8 maanden geleden is mijn vader zeer onverwacht overleden dus wij hebben onze portie wel gehad geloof ik. Ik merk dat deze mk het moeilijk maakt en dat ik voor het eerst in mijn leven mijn koppie een beetje laat hangen. Daar schrik ik een beetje van en ik hoop dan ook dat ik mezelf spoedig weer ga vinden. Dikke knuffel aaan jullie allemaal
Bramtim ik ken het gevoel van dat je niet meer weet wat te doen. Hier had ik bij deze zwangerschap ook gelijk een beetje een emotionele waarden eraan. Mijn eerste miskraam zou ik uitgerekend zijn op 16 februarie 2008 precies rond de tijd dat ik nu zwanger geraakt zou zijn. Het leek me zo mooi. Mijn Oom is op 14 februarie overleden komt ook rond de tijd dat ik zwanger moet zijn geworden. Ik had een gevoel van dit is goed ook al heb ik zoveel pijn in mijn buik. Jammer heeft het niet zo mogen zijn. Wat je ook zegt praten is goed daar word een ralatie alleen maar sterkter van. Dat dacht ik vorig jaar niet maar nu weet ik het wel.
Kirstin, welkom hier en allereerst heel veel sterkte. Neem de tijd om het te verwerken en het een plekje te geven. Ik kan me goed voorstellen dat je het nog steeds niet kunt geloven dat je niet meer zwanger bent. Het lege gevoel wat je overhoudt na de MK is eigenlijk alleen te begrijpen voor meiden die zelf een MK hebben meegemaakt. Ondanks dat je vriend er anders instaat dan jij, blijf met hem praten en probeer hem uit te leggen hoe je je voelt. En verder zijn wij er hier natuurlijk ook voor je.
Even een update. Ik ben al drie dagen erg labiel en heb zojuist een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog voor morgenmiddag. Super fijn dat ze meedenken en we gaan bespreken wat de mogelijkheden zijn. Nou ik ben er blij mee geloof ik ik wil verder, mijn hcg kwijt!
Het is alleen nog maar een intake en mogelijkheden bespreken maar wat mij betreft mogen ze me daar houden. ik merk dat ik door de hormonen niet meer mezelf kan zijn en niet meer voel wat ik zou moeten voelen. Dus die mogen weg, ik wil weer kunnen sexen na 7 weken en plezier in mijn leven hebben . Fijn dat jullie er zijn