Hi ladies, Sommige van jullie kennen me mss nog wel van andere topics maar ik zal me ff voorstellen. Ik ben Sill@, 29 jaar sinds eind dec '05 aan het proberen voor een 1ste kindje. In 2006 3x (kort achter elkaar) zwanger geweest alleen werden dat allemaal miskramen. Na een chromosomen onderzoek zijn we erachter gekomen dat mijn vriend een chromosoomafwijking heeft. Wat voor ons inhoud dat de kansen op een miskraam groot is, maar we hebben wel 95% kans op een gezond kindje. Echter moeten wij met een goede zwangerschap een vruchtwaterpuntie laten doen. Maar goed we blijven het gewoon dit jaar nog proberen en anders gaan we de MMM in. Al mijn miskramen zijn met 6-7 wkn fout gegaan. Lichamelijk vond ik het mee vallen, maar emotioneel (zeker de 1ste 2 vond ik het zwaar) De derde was kort na de 2e dus was nog in het verwerkingsproces. Wat ik wel als vervelend heb ervaren zijn de onderzoeken, het leek wel alsof de duvel ermee speelde maar niets mocht goed gaan. 30.000 keer mijn verhaal vertellen aan 4 verschillende gyn's, dossier die niet werd bij gewerkt, verkeerd werde doorverwezen voor de onderzoeken. Maanden uitstel van de uitslagen. Half december 2006 had ik mijn laatste miskraam, Januari kon ik pas met de onderzoeken beginnen en al met al pas in Juni dit jaar weten we waar we aan toe zijn... Maar goed, ik vind het nou wel weer eens tijd voor een nieuwe zwangerschap. Ik heb even een dippie gehad, vorige week maar nu gaat het wel weer. Groetjes Silla
he silla blij je weer te zien. Ik heb 14/8 curretage gehad. Vanaf ik het wist dat ons kleintje z'n hartje niet meer klopte ben ik thuis gebleven tot een weekje na de curretage, ik voeldde me zelf goed en in staat te gaan werken om m'n zinnen te verzetten. Ik heb geen hcg meer in m'n lijf en de ongi is vandaag na 21 dagen te voorschijn gekomen, we kunnen terug starten. Je moet het wel verwerken en neem je tijd ervoor dat je nodig acht. Vandaag heb ik een moeilijke dag gehad, ben blij dat hij bijna voorbij is
Hi Zico, Ik heb na mijn 1ste en 2e miskraam een mega dip gehad. Ik ben eerst een week thuis geweest. Daarna ben ik (in overleg met huisarts en ARBO arts) halve dagen gaan werken, maar wel met de afspraak als ik het moeilijk zou krijgen dat ik naar huis mocht. Ze vonden nl. dat ik te hard voor mezelf was. Ik wilde het te snel verwerken en dat lukte me niet en daar raakte ik weer gefrustreerd van. Tja een ongi na je miskraam kan toch hard aankomen ik weet hoe het voelt, je hoort soms van die verhalen dat sommige ladies niet eens een ongi krijgen na een miskraam omdat ze dan weer zwanger zijn. Maar goed we moeten maar zo denken...onze tijd komt (al wordt ons geduld aardig op de proef gesteld). Liefs Silla
Goed idee, dit topic. miskraam, en dan? Gewoon doorgaan is makkelijker gezegd dan gedaan. miskraam 1 was lichamelijk het zwaarste, miskraam 4 voornamelijk geestelijk. De rest zat er een beetje tussenin. Wel heb ik na de laatste naderhand meer last van buikpijn gehad dan bij de voorgaande. Gelukkig gaat dat nu weer beter. Wel vind ik het gek, dat ik eigenlijk nog steeds een 'zwanger' gevoel heb. (ondanks dat uit de echo bleek, dat het van binnen helemaal schoon was). Enerzijds ben ik blij dat de ze allemaal in een vroeg stadium zijn gekomen en vind ik dat ik niet mag klagen, zeker als ik het verhaal van Caruli lees. Anderzijds, iedere miskraam, bij wie dan ook, vroeg of laat, is er 1 teveel. Omdat ik een eigen bedrijfje heb, hoef ik 'gelukkig' geen verantwoording af te leggen waarom ik even andere dingen aan mijn hoofd heb dan werk. Maar langzamerhand begin ik mijn werk weer een beetje op te pakken. En omdat ik thuis werk, kan ik alles lekker in mijn eigen tempo doen. Dat scheelt. Verder iedereen veel sterkte gewenst. Een miskraam, vroeg of laat, is gewoon zwaar ..... en het heeft gewoon tijd nodig om een en ander te kunnen verwerken. Dus mocht je werkgever je onder druk zetten om weer aan het werk te gaan, luister eerst naar je eigen lichaam en dan pas naar de rest.
hallo allemaal nou ik ben gister naar het ziekenhuis geweest en er zat gelukkig niks meer in me baarmoeder dus gelukkig geen curettage wel ben ik gelijk door gestuurd omdat dit al de 3de miskraam was binnen een jaar tijd ze hebben geloof ik 7 of 8 buisjes bloed bij mij afgenomen en bij me man 2 dat is voor het chromosonen onderzoek en dat hoor ik over 3 maande en die andere bloedonderzoeken van mij hoor ik over 3 weken nou maar hopen dat alles goed is.
@ Karin, ik snap je angst heel goed! Ik denk dat we allemaal in een volgende zwangerschap angstig zullen zijn! Of dat het allemaal wel goed gaat en blijft gaan! Hier kan je het lekker van je af praten! Dat lucht misschien toch een beetje op! @ mamatje, ik kreeg me miskraam voordat ik moest gaan werken, dat was op een zaterdag! Ik ben met horten en stoten gaan werken en blijven werken! Maar nu achteraf wou ik dat ik thuis gebleven was! ik heb ook even een vraagje: Ik had vandaag een paar keer met afvegen helder rood bloed op me papietje! Het was niet veel en alleen met afvegen! Nu is het alweer weg! Me miskraam had ik 18 aug en volgens de telling moet ik rond 12 sept ongesteld worden! Zou dit nog van de miskraam komen? Ik snap er niks meer van!
@Tatty Teddy : moeilijk te zeggen natuurlijk, zou nog van je miskraam kunnen komen, zou kunnen zijn dat alles nog een beetje in de war is, zou van een innesteling kunnen komen......... Afwachten, dat is het enige wat je kunt doen. Lastig he? Hier vind ik het erg lastig beginnen te worden dat ik nog geen ei heb kunnen ontdekken na m'n curettage van 3 weken geleden. Dat niet alles volgens m'n normale klokje zou gaan lopen, oké. Maar normaliter heb ik m'n ei op dag 16, 17 of 18, nu ben ik op dag 13 begonnen met de ovulatietesten en nog geen spoor van een ei ontdekt. Ook niet als ik op m'n afscheiding let. Ik wil graag de bevestiging dat m'n lijf weer normaal werkt en we verder kunnen, dat mag met een ei zijn of met ongi worden.
hi ik ben vandaag weer voor het eerst gaan werken na miskraam 27-08. Dit was onze 2e miskraam in 4 maanden tijd. Het viel niet mee en ben ook eerder naar huis gegaan. Morgen weer werken, heb late dienst dan maar hopelijk gaat het beter. Ik herken het wel...ik wil ook snel weer verwerken zodat ik verder kan....ik voelde me voordat ik zwanger werd net weer een beetje goed! Zo wil ik me weer voelen. Maar het is nog maar zo kort geleden allemaal, ik moet ook niet te snel willen. Maar ja, dat zit in het aard van het beestje gellof ik. Vriendinnen van me raken in 1 keer zwanger en blijven ook zwanger. Gelukkig maar hoor, maar ik denk wel eens, waarom moet ik al deze ellende mee maken en een ander fluit er zo door heen? Ik heb het daar wel eens moeilijk mee, laat ik wel niet merken, maar leuk is anders Al hoe wel de laatste miskraam minder pijnlijk was lichamelijk dan, blijf ik wel last houden van krampjes....in mn buik. Als of het, inderdaad al eerder beschreven door jullie ook , het mn darmen zijn? Wat kan een lijf toch raar doen zeg! ik hoop voor iedereen dat we snel weer zwanger mogen worden en dat dan het geluk met ons is...... GOOD LUCK ik blijf positief, ik hoop jullie ook! Grtjs
Goed idee dit topic. Ik moet het allemaal ook nog verwerken. Morgen is het precies een week geleden dat ik mijn miskraam heb gehad. De eerste ronde werd ik al zwanger. Wij hartstikke blij natuurlijk. Twee dagen na de test kreeg ik een miskraam. Ik was toen op werk. Ik werd helemaal niet goed, zo ontzettend geschrokken toen. De dag erop studeerde mijn vriend af, dus dat waren allerlei emoties door elkaar heen. Ik moest me groot houden voor iedereen. Thuis nog een feestje gehad. De dagen erop besefte ik het verlies. Vandaag weer huilbuien gehad. zucht... Stel als ik zwanger wordt ben ik zo bang voor een miskraam. Het zet je leven op z'n kop. Ik probeer positief te blijven en we slaan er ons doorheen. In deze moeilijke tijden is het fijn om steun te vinden met andere meiden die hetzelfde meemaken. Eens komt onze tijd wel meiden! Hou moed en veel sterkte iedereen. [-o<
hoi meiden zo ben gisteren weer voor het eerst gaan werken viel me toch wel tegen hoor ik was niet mezelf vanavond ook weer geweest , nu ging het wel redelijk maar toch het voelt niet hetzelfde als voorheen begin nu weer behoorlijke last van mijn buik te krijgen misschien dat er een ongi aan zit te komen ik weet nu niet hoe mijn cyclus is na maanden zwangerschap.... maar volgens de gyn kon ik nog zeker tot 6 wk na de bevalling oud bloed verliezen en stolseltjes als het maar niet te erg word en ik moet nog steeds mijn temp 2x per dag meten ivm infectie gevaar pff af en toe ineens een dip krijgen vind ik het ergst de ene dag gaat het redelijk en de andere dag voel ik me zwaar kl*te en nu dan weer die buikpijn enzo je weet niet waar je aan toe bent met je lichaam he maar goed we zullen het moeten afwachten meiden ook allemaal nog veel sterkte en fijn dat we hier voor elkaar kunnen zijn
dat is caruli, Hier heb ik 2 dagen licht bloedverlies gehad zo weinig , niet normaal als dat m'n ongi is op dit moment Af en toe ook buikpijn. Ik heb het gevoel als ik ga werken van heimwee, heel raar..... Vroeger had ik het ook niet.
goedemorgen meiden gisteren ging het werken redelijk maar het trekt me nog niet maar ze hebben me al zo lang moeten missen en het is druk..... vannacht verrot geslapen ik heb sinds een paar dagen dromen over Tygo* eerst had ik daar geen last van ben zo bang dat het besef eraan gaat komen en hoe dan? nu lijkt het allemaal nog zo onwerkelijk ben zo bang voor de klap als het eenmaal door dringt.... ik weet niet hoe het dan zal zijn , hoe ik er op reageer enzo misschien hou ik het dan nu wel onbewust tegen, ik weet het niet... ik had zelfs vannacht hubbie in zijn gezicht geslagen tijdens mijn slaap ik was blijkbaar volgens hem zo onrustig aan het slapen gaat nu het besef komen? en krijg ik daarom nu ineens wel die dromen en blijft het door mijn hoofd heen spoken :
Goedemorgen, Caruli, ik snap dat je weer wat regelmaat in je leven probeert te krijgen door te gaan werken, maar als het niet gaat....gaat het niet. Mss dat idd het besef eraan komt, hebben jullie nog wat "hulp" gekregen dmv maatschappelijkwerk o.i.d.? Tja en wat doe je als het besef komt... ik denk het over je heen laten komen, het proberen te aanvaarden en het langzaamaan een plek proberen te geven. Ik vind persoonlijk dat je echt heel sterk bent hoor...tjonge tis bijna 1 maand geleden en nu al weer aan het werk en mee kletsen op het forum...mijn petje af hoor voor jou! Een rouwproces heeft vele fases en kan heel lang duren. Soms gaat 1 v/d fases heel snel, maar het laatste is acceptatie, soms denk je..ach het gaat wel weer, maar mss is het bij jou te snel gegaan dat je niet alles nog een goed plekje gegeven hebt. Maar als je maar weet dat je hier altijd ff kan kletsen, huilen, schreeuwen enz enz...er is altijd wel een luisterend oor! Dikke knuf Silla
hoi meid ja het is moeilijk maar soms heb ik ook het idee van tja ik moet toch eens weer door.... en andere verwachten het van je enzo en kletsen op het forum is afleiding voor me ik ben nu zo alleen thuis... normaal vond ik dat nooit erg en nu... ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan en er mensen zijn die me snappen en steunen ik denk ook dat het nu dwars zit bij mij dat het de tijd gaat komen dat we hem op mogen gaan halen zit al de hele tijd te wachten op de brief en hopelijk volgt dan snel de afspraak... ik ben echt heel bang voor wat er nog gaat komen, ik weet ook niet ermee om te gaan en hoe het over me heen te laten gaan tis de 1e keer dat ik een kind verlies(hopelijk nooit meer) het is gewoon zo oneerlijk nu we weten dat tygo* nog had kunnen leven, en we weten dat de artsen niks hebben gedaan terwijl ze wisten wat er kon gebeuren maar de gyn zei tegen mij: als het fout zou gaan zouden we er wel achter komen (dat blijkt) en je bent nog jong genoeg om nog eens een ivf behandeling te proberen en dat is het zwaarste dat we nu weten dat het dus helemaal zo niet had hoeven gaan en ons manneke nog bij ons had kunnen zijn
Jeetje carulli dat is echt heel erg! Dat de artsen niks hebben gedaan en dat jullie ventje er gewoon nog had kunnen zijn! Ik kreeg tranen in me ogen toen ik het net las! Echt zo bizar! Ga je de artsen nog aanklagen? Ik vind je echt een hele sterke vrouw, als ik lees dat je na een maand weer gaat werken. Maar denk echt aan jezelf en neem de tijd die jij ervoor nodig hebt! Het is niet niks wat jullie hebben mee gemaakt! Ik geef je ff vanaf hier een dikke knuf meis!
Oh mijn god! De tranen schieten in mijn ogen! Tygo* had dus nog kunnen leven?! En wat een botte opmerking...je bent jong genoeg voor een IVF....Ja dus en? Dat brengt kleine Tygo* toch niet terug! Zeker nu je weet dat het allemaal voorkomen had kunnen worden...wat een botte mensen zijn het ook in het ZH! Ze mogen ver@#%@% god op hun blote knieen bedanken dat het hen nooit is overkomen! Nahhhhhhhhhh ben er gewoon pissig/verdrietig om! Meisje toch ik wou dat ik je verdriet van je weg kon nemen! Ik ga nu tegen jou zeggen wat mijn huisarts tegen me zei: "Je bent veel te hard voor jezelf". Niemand kan voor jou bepalen wanneer je verder moet. Je kunt pas verder wanneer je het ECHT een plek hebt kunnen geven. Verdorie meis tis pas een maand geleden! Je MAG verdriet hebben, je MAG zeggen ik zie het allemaal ff niet zitten, je MAG rouwen om je kleine ventje, je MAG boos/woedend zijn op het ZH en alles en iedereen om je heen. En dat niet alleen...de hormonen gieren nog steeds door je lijfje!! Je bent nog zwaar aan het ontzwangeren. Tuurlijk begrijp ik dat je omgeving ban zijn dat je in een in een dippe put gaat vallen en dat ze daarom zeggen...probeer de boel weer op te pakken. Maar zolang jij het gevoel hebt dat je 't allemaal zwaar vind, bepaal je eigen ritme. Jij weet heus wel voor jezelf waar je grenzen maar zorg wel voor genoeg afleiding maar goed dat doe je nu wel. Ik weet niet of je nu volledig aan het werk bent maar als dat zo is zou ik een gesprek aanvragen met jullie ARBO, geef dan aan dat je heus wel wilt werken, maar dat je ook de "vrijheid" moet krijgen om weer naar huis te gaan als het niet gaat. Ik mocht van mijn ARBOarts op arbeidstherapeutische basis werken (je werkt maar je werk rekend je niet mee als volledige kracht) daardoor kon ik gewoon naar mijn werk gaan voor halve dagen, en mocht ik het zwaar krijgen mocht ik gewoon (zonder opgaaf van reden) naar huis. Dit heeft mij erg goed gedaan. Kreeg zo toch weer wat regelmaat maar kreeg ook de ruimte om aan mezelf te werken. Mss toch wat prof. hulp zoeken voor het moment dat het komt, zodat je er meteen om weet te gaan. Mss is er wel en bepaalde hulpverlening m.b.t. verlies van een kind, ik weet het eerlijk gezegd niet maar ik google wel ff voor je dan PB ik wel ff naar je. Mijn nicht heeft ook jaren geleden een kind verloren door zw.vergiftiging. Bij de geboorte zeiden ze dat Stefano* het wel zou redden en 1 dg daarna is hij overleden. Ik ben toen ook bij de begravenis geweest en het was vreselijk intens...zo'n klein hummeltje die nog een heel leven voor zich had kunnen hebben...ik vergeet de aanblik van mijn nicht toen ze de Stefano* nog in haar armen had voor dat hij z'n kistje in ging nooit meer. Het is @%@%% ook niet eerlijk! Nogmaals ik vind je heel sterk, gezien de chromosoomafwijking van mijn vriend is de kans aanwezig dat wij ook 'ns afscheid moeten nemen van een kindje (bevalling met 20 wkn). Maar ondanks dat ik weet dat het kindje niet levensvatbaar zal zijn als ik de zwangerschap (na negatieve uitslag van vruchtwaterpunctie) zal uitdragen toch afscheid van hem zal moeten nemen, toch zwaar lijkt. Toen ons dat verteld werd dat we 5% kans hebben op een goede zwangerschap maar van een niet levensvatbaar kindje kwamen de beleden van Stefano* weer naar boven. En ik hoop dat het nooit gaat bebeuren maar ik weet dat de kans er wel is. Tjonge het is allemaal best pittig hoor. Je denkt ach ik stop met de pil en alles gaat volgens het boekje...alleen ladies zoals wij hebben helaas mogen ervaren dat het niet allemaal zo rozegeur en manenschijn is. We gaan er maar vanuit dat we hierdoor een sterker mens door worden! Dikke knuffel
ik wil iedereen veel kracht wensen met het verlies van hun kindjes. ik was in augustus uitgerekent en las met de meiden mee, ik vind het jammer dat de meiden nu bevallen zijn. geen zwangerschaps verhaaltjes meer, ik ga niet bij de mama's meelezen . vanmorgen belden ze dat ze met iris* haar steen gaan beginnen, ik ben benieuwt of hij zo mooi word als het voorbeeld, ze graveren er een bos op met allemaal dieren in kleur. carulli het duurt even voordat je je weer goed gaat voelen. wij hebben ook heel lang gehad dat we ons afvroegen, wat als....,had ik maar sneller de weeen herkent...hadden ze ons maar naar groningen doorgestuurt. het blijft gewoon moeilijk om te acsepteren dat je kindje er niet meer is. weer aan het werk gaan is zwaar, maar ook wel goed voor de afleiding. laat de tranen gaan als ze komen, ik heb ook in tranen bij mensen gestaan, die iets vroegen, je wilt het niet, maar ze komen en moeten eruit, het is een lullige situatie dan, maar later als je je wat beter voelt kun je er beter over praten, de eertse confrontatie vond ik zelf het moeilijkst. silla, ik denk veel aan jullie, ik hoop voor jullie dat je snel een gezonde zwangerschap mogen krijgen.
hoi meid bedankt voor je antwoord wat erg voor je nicht zeg zo'n beeld krijg je idd niet meer van je netvlies af... over werk: ik werk op 0uren basis maar toch voel ik me schuldig als ik niet zo gaan ze zien aan de buitenkant niet of ik ergens last van heb en het is druk , dus vind ik het dan ook weer lullig om niet te gaan en idd de reacties van de omgeving spelen mee... ik ga ook wel hulp zoeken als ik zelf door heb dat het niet meer gaat en heb het ook tegen hubbie gezegt dat als hij merkt dat ik te veel down ben ofzo dat ie het moet zeggen want praten weet ik dat het helpt bij me alleen nu durf ik het niet bij veel mensen meer omdat die het idee hebben dat we er al over heen moeten zijn enzo... zwanger worden moet ik nu niet aan denken we krijgen dadelijk de uitgerekende datum nog en de feestdagen enzo en dat lijkt me dan ook weer zwaar en kun je je dan toch niet goed inzetten voor een behandeling dus op zijn minst pas volgend jaar als ik er dan al aan toe ben want ondanks alles is de kinderwens nog steeds groot maar de angst zal blijven hoe dan ook de volgende zwangerschap zal ik niet meer vrolijk uit kunnen lopen dat weet ik al wel helaas.... ik ben echt heel blij dat we elkaar hier hebben en zo kunnen steunen het is niet niks we wij hier allemaal mee maken je gunt het niemand veel sterkte nog voor iedereen hier
HE CARULI EN ALY, Jullie hebben beide een heel zwaar verlies achter de rug en kan heel veel steun bij jullie vinden. Jullie zijn schatten van mama's, ik wil jullie ervoor bedanken. ik heb het verdomme zo moeilijk deze week, onze kids naar school en schiet vol met heimwee. Ben vandaag thuis en loop constant met een krop in m'n keel. Ik mis ons kleintje ook zo erg op dit moment. Ik hoop dat we met z'n allen snel zwanger mogen wezen en deze keer alles goed gaat blijven
zico: meid veeel sterkte het is gewoon k*t he konden we elkaar maar helpen naar elkaar luisteren en elkaar steunen is wat we kunnen doen maar verdriet wegnemen.... een hele dikke digi knuffel voor jou meisss