Ik hoop het echt hoor, dat jullie het me egaan maken! Weet je, die miskramen zijn al klote genoeg, maar bij jou en annna voel ik ook zo'n druk vanwege de leeftijd. Ik denk dan altijd: als ik die druk voor hun al voel, wat voelen zij dan? En dan is het zo ontzettend shit dat als je dan zwanger bent het ook nog eens mis gaat. En elke maand niet zwanger, is een maand te laat! Dus ik kan me je dip zo onwijs voorstellen wanneer je ongi wordt. Dikke knuffel dan maar!
@ Inez : wat fijn voor je! En goed gedaan van en voor jezelf @ Luna : ja, een tikkende bio-klok die in je nek hijgt jaagt de druk en stress hoger op, dat denk ik ook. Daar komt mijn angst ook vandaan dat het me misschien nooit meer gaat lukken. Wat ook denk ik een beetje meespeelt is dat ik en Anna nog geen kinderen hebben. Voor ons is het : kunnen we een kindje krijgen, of blijven we ons leven lang kinderloos. Dat voert, in mijn beleving, die druk ook wat hoger op. Thnx voor de knuf!
De spijker op zijn kop! Want idd al zou er hier geen een meer bijkomen. Na een diep rouw dalletje, ga ik lekker van mijn jochies genieten. Maar stellen die ongewild kinderloos blijven... poeh... dat vind ik zo mega verdrietig! Maar goed, voorlopig kan het nog, maar dat drukkende gevoel lijkt me idd zwaar. [/i]
Natas, Je angst voor kinderloosheid deel ik helemaal hoor! Daar zou ik nog heel lang tijd nodig hebben om dat te moeten verwerken. (dan spreek ik over jaren, en dan nog...) Heb wat dat betreft ook een voorbeeld (zus van mijn vriend) Die is er nog lang niet klaar mee. En dan heeft ze het nog niet eens lang of veel geprobeerd. 1 keer zwanger en een MK gehad, verder heeft ze sindsdien ook geen relatie meer. Als ik zie hoe ze op mij reageerde, of liever eigenlijk niet reageerde. Dan vrag ik me wel heel erg af hoe diep het nu nog zit. Ik probeer daar nu ook vooral nog niet aan te denken. Als het al zo is dan komen er nog genoeg zware jaren, dan kan ik beter nu nog maar onwetend zijn en positief blijven denken.
Ja heb ik dan ook. Ik deel helemaal met jou mee. Hier is het ook met al zou het niet meer lukken dan heb ik altijd nog dat ik van mijn dochter kan genieten. Hoe graag ik nog een tweede wil. Bij mij is er altijd nog een stemmentje van dat er mensen zijn die helemaal geen kinderen kunnen krijgen. Dat vind ik ook zo gemeen. Mijn tante bijvoorbeeld. Die heeft na jaren proberen en alles kwamen ze er achter dat ze geen kinderen kon krijgen. Dat gebeurde precies in de tijd dat ik dus zwanger van mijn dochter werd. Ik voelde me er heel lullig onder echt waar. Ik was toen 18 en het voelde bij mij dat ik er eerst ook niet echt heel erg van kon genieten. Meer omdat ik wist hoe het voor mijn tante moest zijn. Zij daarintegen heeft het heel goed opgepakt. Misschien deed ze wel alsof ik weet het niet. Misschien heb ik er toen die tijd meer meegezeten dan haar ik weet het niet. Het was ook niet gepland en dat maakte het voor mij juist moeilijker. Ook omdat ik weet wat daarover gedacht werd.
Net als Anna zou ik niet weten hoe ik de klap van kinderloos moeten blijven te boven zou kunnen komen....... en ik wil daar nog niet te veel aan denken ook, want ik krijg er echt de gillende paniek van en pijn in m'n buik. En kan je het ooit helemaal verwerken? Dat denk ik niet.
Joh daar moet je nu ook nog helemaal niet mee bezig zijn! Je moet je wel op de toekomst focussen maar zover vooruit moet je niet doen. Daarmee kwel je jezelf nu onnodig. Komend jaar gaan we er het beste van hopen. Pas als het eindstation inzicht komt moet je je met die vraag bezig gaan houden. het zou je nu al zoveel verdriet doen als je daar nu al mee bezig bent, terwijl nu alles nog mogelijk is.
Hoi allemaal. Ik heb een beetje een #@%$&* week :S. Zit er ff door. Komt ook omdat ik hard op zoek ben naar werk en het steeds maar niet lukt enzo. Maar goed... Ik ben vanmiddag naar de bruiloft geweest van dat stel waar ik laatst over vertelde, die meid is ong. even ver als ik zou zijn. Ik zag er tegen op, maar 't is goed dat ik gegaan ben. Ze vonden het ook echt tof dat ik gekomen was. En ben er weer even uit geweest, was wel fijn.
Dat is wel even slikken dan. Vind het knap dat je er toch toe gezet heb om te gaan en wat je zegt dan ben je er weer even tussen uit. Met het werk is echt rot hoor in deze tijd zoeken. Meestal willen ze ze nu alleen maar krachten voor tijdenlijk vanwege de feestdagen die komen. Ik ben ook op zoek naar ander werk maar echt helpen doet het nu niet.
Luna en Mimi, voor ons gaat inderdaad ook hetzelfde op. Mocht het nu niet meer lukken, zullen we daar ook echt wel heel erg verdrietig over zijn, maar ook voor ons geldt, we hebben onze kleine meid en daar blijven we dan gewoon dubbelop van genieten. In mijn nabije omgeving ken ik iemand die ongewild kinderloos is. Zij heeft er inmiddels mee leren leven en kan inmiddels weer volop genieten van andermans kinderen, maar voor het zover was, zijn er wel jaren voorbijgegaan. Door gesprekken met haar, kan ik me de angst van Natas en Anna heel goed voorstellen. Zwanger mogen raken en blijven is een voorrecht, een wonder, geen vanzelfsprekendheid. Dat hebben we hier met ons allen inmiddels wel ervaren. Lieve Natas en Anna, ik hoop echt van harte, dat jullie dit wonder mogen meemaken en dat het lot van mijn vriendin jullie bespaard blijft. Ik ben niet helderziend, dus ik kan niet zeggen dat ik voel dat het met jullie wel goed gaat komen, ik kan alleen maar voor jullie hopen en duimen. En natuurlijk doe ik dat voor iedereen hier die graag (nog) zo'n wondertje in de armen wil sluiten.
Jeetje zeg wat een heftig topic eigenlijk, vooral de laatste blz over kinderloos blijven... Ik kan me voorstellen dat er bij anna en natas er een grote druk achter zit... Daarom gun ik het jullie ook echt dat jullie snel zwanger mogen zijn en blijven! Het lijtk mij vreselijk om door wat voor reden dan ook geen kinderen te krijgen. Als ik daar aan denk krijg ik al een soort paniekerig gevoel (zegt mevrouw van 25 ) Ik hoop dat jullie snel weer terug zwangermogen zijn! Want dat verdienen jullie echt!
Ben benieuwd waar je was, want ik ken ook iemand die gisteren getrouwd is, zwanger en wel en ik heb even gerekend en volgens mij redelijk met een UD van wat jij had kunnen hebben. Ze is getrouwd met Jan. En? En?
Ik ben even helemaal van slag. Hebben jullie het bericht van lieselotje vernomen? Ik was gelijk met haar zwanger en we hebben contact gehouden. Nou is ze er niet meer......
@ Anna en Natas, ik me jullie angst heel goed voorstellen! Ik hoop echt dat jullie ooit een kindje van jullie zelf in julllie armen kunnen houden! Een dikke knuffel meiden! @ Luna, ik kan het verhaal niet, maar ik begrijp het heel moeilijk voor je is! Veel sterkte en een dikke knuffel! @ Mimi, hoe gaat het nu met je meis? Je krijgt de groetjes terug van me mams! @ Inez, ik ben blij om te lezen dat het nu weer wat beter gaat met je, dat je weer wat plezier krijgt in je dagelijkse bezigheden! Tuurlijk zal het verdriet er nog blijven, maar daarom is het zo fijn dat het weer wat beter gaat! @ Freewilly, knap van je dat je als nog gegaan bent!
@ Inez : dank je wel, en een knuf terug! @ Luna : ja ik weet dat ik me daar nu nog helemaal niet mee bezig moet houden en hoef te houden. Maar het is wel mijn angst, een gevoel wat continue in mijn lijf aanwezig is en wat ik daardoor moeilijk kan negeren. Daardoor word ik ermee geconfronteerd en dan komen de paniek huilbuien vanzelf wel. Misschien geheel onterecht, maar ik ben er zo bang voor. Altijd geweest, na de miskraam werd dat erger en na het ongi worden afgelopen maandag loopt het helemaal de spuigaten uit. Ik weet niet waarom maar ik heb een heel naar voorgevoel, waarvan ik dan maar hoop dat die voor geen meter klopt. Maar zo'n bericht over Lieselotje zet dingen dan ook wel weer in perspectief...... ik kende haar niet, maar wat afgrijselijk. Sterkte! @ FreeWilly : goed dat je gegaan bent. Ik ben er op zich wel voor om dit soort confrontaties niet uit de weg te gaan, want zo is het leven nou eenmaal en er is overal wel iets wat je dan zou moeten gaan vermijden. Dat gezegd hebbende : een zwangere collega op kantoor kan ik nog wel hebben, maar sinds dat ene kraambezoek ben ik niet meer bij mijn stiefdochter en haar zoontje geweest. Toch te heavy, maar dat vind ik eigenlijk niet goed. @ Tatty : knuffie terug! Hoe was het gisteravond?
Ik heb niet alles over Lieselotje gelezen, maar wat ik heb gelezen greep me enorm aan. Vreselijk voor je Luna, sterkte meid. Als het iemand al zo aangrijpt die haar niet kent, hoe moet dat dan niet voor jou zijn. Een nicht van me heeft indertijd bij haar zwangerschap ook zwangerschapsvergiftiging gehad. Gelukkig hebben zij en haar zoontje het overleefd. Maar het was wel heel heftig allemaal.
Ik heb het verhaal gelezen van lieselotje, echt verschrikkelijk zeg! Heel heftig, zat met tranen in me ogen te lezen! Ik kan me voorstellen luna dat het voor jou heel moeilijk is nu om dit bericht binnen te krijgen! Heel veel sterkte! @ Natas, het was heel leuk alleen verleden jaar vond ik de show mooier! Er zat toen meer actie in! Maar het was ondanks dat, toch heel mooi! Het tema was romanza, allemaal mooie liefdes nummers!
Ik schreef het vandaag ook al bij een andere topic, wat het zo lastig maakt is dat ik momenteel niets kan met emoties van anderen of mijn eigen emoties die anderen bij me oproepen. Ze komen zo veel sterker dan anders binnen dus ik kan er niet zo goed mee overweg gaan. De balans is gewoon zoek. Ik merk dat dat allemaal te maken heeft met het gebeuren rond de miskraam. Ik voel me tav emoties erg in de war als ik er in doorsl. dus verdriet komt heel heftig binnen. En dan overlijdt natuurlijk ook mijn oma nog en dan nu het bericht van lies. Ik probeer me er allemaal voor af te sluiten, niet toe te laten, want wat moet ik ermee? Wat kan ik ermee? Vooral het verhaal van Lies. Ik kende haar niet eens! Het was slechts een naam. Maar wel een naam die voor mij is gaan leven zoals zoveel meiden hier op het forum. Zo naam is echt voor me gaan leven. Ondertussen vind ik dat dus ook het beangstigende van het forum.