Ik herken dat Luna, alles komt nu veel harder binnen en de emoties stromen over. Misschien inderdaad beter dat je probeert wat afstand te nemen. Sterkte!
Vandaag weer een zwangerschapsaankondiging van iemand gehad. Ik kan er maar moeilijk mee overweg. Balen, ik dacht dat ik het wel hebben kon. niet dus. Nu maar hopen dat ik er niet mijn hele dag door laat verknallen en de kids uitbranders geef.
Hallo, kunnen jullie nog een meeschrijver gebruiken? Zal me even voorstellen. Ik ben een vrouw van 32 jaar en heb in februari een mk gehad en nu pas in oktober. In eerste instantie konden we niet zwanger worden. Na 5 jaar toch maar eens naar de dokter. Allerlei onderzoeken in het ziekenhuis gehad. Zaadkwaliteit bleek slecht te zijn. 3 Maand later bleek het zaad prima te zijn en zijn we spontaan zwanger geworden. Dat gevoel vergeet ik nooit weer. Zo ongelofelijk verrast en blij. Helaas bleek bij de 7 weekse echo geen vruchtje zichtbaar. Onze wereld stortte in. 's Middags moesten we ook nog eens met spoed terugkomen, want mijn hormoonwaarden waren erg hoog, dus er zou sprake zijn van een BBZ. Kijkoperatie gehad, maar er bleek geen BBZ te zijn. Maar waar dan? We kregen stiekem weer wat hoop. Tot de hormoonwaarde wat daalde, alle hoop weg. Hormoonwaarde steeg ineens weer aanzienlijk, weer wat hoop. Uiteindelijk bleek het geen goede zwangerschap. Nooit zichtbaar op de echo, dus het enige wat we konden doen was afwachten en 2 keer per week bloedprikken. Uiteindelijk is het vruchtje er via de normale weg uitgekomen, Een duidelijk vruchtje al. Het blijft een raadel waar het gezeten heeft. Ik heb het erg moeilijk gehad met dit verlies. Tot mijn verrassing bleek ik in september weer spontaan zwanger. In oktober zouden we starten met IUI. Ik was voorzichtig blij. Durfde niet goed te genieten, maar stiekem droomde ik wel al van een minimensje in mei. Toen de 7 weekse echo. Nu zat het op de goede plek, maar geen kloppend hartje. Ik was isschien niet zo ver alsik dacht. Maar ik wist het gewoon heel zeker dat ik niet korter zwanger kon zijn. Weer stortte onze wereld in. Weer wachten. Uiteindelijk werd 2 week later een curretage gepland. Een dag voor de curretage begon het vloeien. Echo laten maken, maar nog niet volledig alles er uit. Dus helaas toch de curretage. Dit is nu 2,5 week geleden. De titel van dit topic sprak me erg aan. Heb nu ook zo'n gevoel, "en nu?" Heb nogal last van wisselende emoties. Ben nog niet weer aan het werk. Ik werk met verstandelijk gehandicapten en dan moet je gewoon een stabiele factor zijn. Hoop komende week weer wat te beginnen. De eerste keer een mk was heftig, maar nu de 2e keer komt de klap weer hard aan. Na 5 1/2 jaar kunnen we ineens zwanger worden, maar nu hebben we een nieuw probleem, het zwanger blijven. Ik ben normaal vrij nuchter en positief ingesteld, maar dit heeft me toch wel een enorme knik gegeven. Ben niet meer mezelf. Ik wil graag verder, maar af en toe staat mijn wereld even stil.
Welkom hier Hartewens. Wat een lange en moeilijke weg heb jij al afgelegd ..... ik hoop dat je het hier een klein beetje van je af kunt schrijven, en hoop vooral dat jij snel een wondertje 9 maanden lang onder je hart mag dragen.
@ Luna : hè, dat kon je er nu net even niet bij hebben natuurlijk. Kun je wat afleiding vandaag zoeken? Sterkte meid!
@ Hartewens, welkom hier, schrijf maar lekker mee en van je af. Meid, wat een weg zijn jullie al gegaan zeg. Eerst niet zwanger raken in al die jaren en dan vervolgens 2x MK. Ik hoop voor jullie, dat jullie hartewens ondanks deze verdrietige gebeurtenissen alsnog vervuld mag worden.
Ach Luna, wat kan dat dan tegenvallen he? Dan denk je dat je al weer aardig ver bent en dan kan zoiets je toch nog meer pijn doen dan je zou kunnen vermoeden. Afgelopen weekeinde kwam ik in de supermarkt een wildvreemde met 3 kinderen tegen, waarvan de jongste hooguit een week of 2. Ik moet zeggen, dat dat me toch ook meer deed dan me lief was. En dat van een wildvreemde. En wat is het dan fijn, dat je hier lekker van je af kunt schrijven.
@ Natas, ik was je nog een foto schuldig van een duimende kat. De laatste tijd kan ik hem hier niet meer op betrappen, maar ik vond een foto van een paar jaar geleden, die er toch aardig in de buurt kwam. Ik krijg het alleen niet voor elkaar om hem hierbij op te zetten. Deze foto staat in een word-document en het lukt me niet meer om hem te bewerken. Blijf er nog wel een beetje mee spelen. hihi.
Hartewens, Welkom hier. Ik hoop dat het van je afschrijven hier je kan helpen bij het verwerken van jullie verlies. En hopelijk bij de angsten van een volgende positief aflopende zwangerschap. Inez, Je klinkt nog steeds stabiel en je weet nog te relativeren. Ik draai me ook nog wel eens om bij het zien van een tweeling wagen. Het blijft uiteindelijk allemaal moeilijk. Dit weekend tijdens de reuni van de zeilers, was er ook een goede bekende die vertelde dat ze 15jr geleden getrouwd waren, omdat ze toen een kinderwens hadden. Inmiddels is ze rond de 50 en dus wel definitief kinderloos. Ze hebben twee pleegkinderen gehad, wist ik al eerder. Dat is ook allemaal erg vervelend gelopen waarbij een kindje is teruggeplaatst bij de moeder, die weer terug was bij haar man met losse handjes. Ik zie dat ze samen nog erg gelukkig zijn en veel leuke dingen doen (waaronder de oceaan overzeilen Toch blijft het moelijk en ook beladen. Het is ook niet iets waar je snel met anderen over praat. Het is voor mij een angst op de achtergrond, maar gelukkig niet iets wat me dagelijks bezig houdt. De wens om zwanger te worden natuurlijk nog wel. En die stomme cyste natuurlijk!
Fijn dat het weekend nog mooi was! Ik denk ook best wel dat er andere dingen voor in de plaats komen als ik geen kinderen zou hebben, want ik moet nu ook wel dingen laten, omdat ik ze wél heb. maar of dat verdriet echt weg zal gaan? Ik weet het niet Heb je het durven vragen? Ben je trouwens al ongi geworden of mogen we nog even door duimen?
@Luna, Ik duim zelf niet echt meer. Raar he! Het voelt gewoon echt alsof het niet kan nu. Ik heb dit weekend lekker met de anderen meegedronken, dat hielp ook om het van me af te zetten. Ik heb over de kinderloosheid niet echt veel met ze gesproken, ik ken ze eigenlijk ook nog niet goed genoeg. Ik heb ze wel verteld over mijn MK en nu de cyste. Ik denk eigenlijk dat ze ook niet opdringerig willen zijn met hun verhaal, want tja wie in onze situatie zit nou echt te wachten op verhalen waarbij het definitief niet lukte. Wij willen toch alleen maar positieve verhalen horen. Ik denk dat ze die angst bij ons ook niet aan wil wakkeren. Hoe jaat het nu met jou Luna? Ben je emotioneel weer iets bijgekomen van het vervelende bericht van die vrouw en alle andere dingen die op je af komen? Ik hoop het maar, want je klonk vorige week net zo positief! Ik heb trouwens net naar het ZH gebeld en kan woensdag voor controle komen voor de cyste. Dat wordt straks ongeveer net zo spannend als voor een zwangerschapsecho!
Wat een verhaal zeg Hartewens, ik hoop dat je hier een beetje je hart kan luchten. @Anna alvast succes in het ziekenhuis woensdag. Allemaal als ik er niet vaak ben dan is het omdat mijn pc raar doet en het net al 4 keer is gebeurd dat hij mij eruit gooit en opnieuw opstart voordat ik een berichtje getikt had.
Anna, fijn dat je al zo snel terecht kunt voor de echo! Hoop voor je, dat de cyste weg blijkt te zijn.
Even een vraag. 30 juli heb ik een curretage ondergaan. 1 week gevloeid die week daarna buikkrampen. Daarna leek alles over. Nu heb al 4 weken bloedverlies. Extra lange menstruatie? Wat denken jullie?
Ik heb het idee dat je hormonaal in de war bent. Heb je daarna wel een keer een normale cyclus en menstruatie gehad? Anders zou ik even contact met de huisarts opnemen.
Bedankt voor je reactie. Nee ik heb daarna nooit een normale cycles gehad. 1 dag bloeding en daarna weer niets. En dat ging enkele weken door.
Hartewens, ik ben onder de indruk van je verhaal. Wat een emoties hebben jullie te verwerken gekregen zeg! Ik kan me voorstellen dat je daar echt door van de kaart geweest bent. De laatste miskraam is nog zo vers! Tja wat dan... dat was inderdaad de reden dat ik ooit de topic ben gestart. Waar kun je verder schrijven? je hebt geen baby of zwangerschap om over te praten maar ook nog niet weer bezig met opnieuw zwanger worden. Het is zo'n tijdloze periode waarin je alles een plek moet geven. Lucht je hart hier op het forum. Dat doen wij ook. Mijn laatste miskraam is van augustus maar de pijnlijke momenten komen nog geregeld. dan is het fijn ergens een uitlaat klep te hebben. Veel sterkte. Ik werk ook met verstandelijk gehandiapten trouwens! In een woonvorm met hoog/matig niveau. erg leuk!
Dan zou ik echt even naar de huisarts gaan. het klinkt echt alsof je in de war bent, uh je hormonen dan . Sterkte ermee. Dit maakt het allemaal niet makkelijker om een miskraam een plek te geven (zegt ze uit ervaring)
Hartewens en Luna, ik werk ook met verstandelijk gehandicapten. Of zoals ze het hier zeggen mensen met mogelijkheden! Ik ben net naar de huisarts geweest. Zwangerschapstest gedaan..negatief. Hij gaf het advies om het nog even een maand aan te kijken. De baarmoeder is nog wat groot en herstelt nog. Aan de ene kant lastig om dit nog langer aan te zien. Zou zo graag willen dat m'n cycles weer normaal is. Hartewens: Wat een verhaal, maar het is echt fijn om hier met elkaar alles te delen.