Oja, volgens mij had je dat al wel gevraagd maar was ik dat vergeten te beantwoorden. Nou het gaat goed! Het probleem was meteen duidelijk. Mijn eerste rib stond gekanteteld waardoor die ik de knoop kwam met sleutelbeen en waardoor ik geen draai bewegingen kon maken. Hij heeft dat flink terug zitten duwen en ik kon direct weer alle bewegingen maken. oke niet helemaal pijnloos nog, maar de bewegelijkheid kwam wel terug. Hoe lang het herstel zou duren hing af van hoelang ik er al mee liep. Nou dat viel dus mee, want het is er dus echt ingeschoten en is het is geen opgebouwd probleem, dus ik ben nu 2x geweest en hoef eigenlijk niet meer terug te komen. Ik heb alleen 1 probleem snachts want dan lig ik met mijn arm verkeerd waardoor ik de boel weer op slot gooi. Ik sta dus nog wel elke ochtend stijf op en moet dan eerst oefeningen doen. Dus eventueel over 2 weken mocht ik nog een keer bij hem terug komen (of eerder indien nodig). En dus even kijken hoe ik dat slapen kan veranderen. Maar gelukkig gaat alles dus goed!
Ik denk dat dat wel normaal is... Maak mij s'nachts wakker en ik kan je precies vertellen hoe ver ik zou zijn. Vandaag 28 weken en 2 dagen... Maandag is het alweer 13 weken terug... Bah...
Hellow ik zit op dag 20 en de gevoelige (.)(.) zijn er weer. Had ik normaal nooit na een eisprong? Wel als ik zwanger ben? Gek he... Verder gaat het wel, buikpijn blijft wel een beetje met vlagen opkomen, maar zakt gelukkig ook wel af.... Wachte het dus nog wel af voordat ik weer naar gyn terug ga. Sterkte meiden met alles....het blijft moeilijk he, ik reken ook nog altijd terug hoor. Ik zou nu 31 weken zijn en anders na laatste miskraam 8weken...je blijft het doen liefs
Mijn hele lichaam is van de rel sinds mijn curretage... Vaak gevoelige borsten, krampen noem maar op...Geen pijl aan te trekken! Maarik hoop natuurlijk dat het voor jou positief nieuws is dat ze gevoelig zijn!
Aangezien dit een 'van-je-af-klets'-topic is, kom ik dat hier maar even doen. Ik heb, nu een week geleden, een hele vroege miskraam gehad, (zie onderschrift). Vergeleken bij alle meiden hier die al langer zwanger waren voordat ze een miskraam kregen, voel ik me hier een beetje een pieperd, want ik heb maar zó weinig verloren, het was nog maar zó klein. Maar ik heb gemerkt dat erover kletsen met mensen die het begrijpen wel helpt om het even een plekje te geven. Van de week ben ik een middag en avond bij m'n schoonouders geweest, vlak nadat ik bij de HA was geweest. Mijn schoonmoeder heeft zelf ook een paar miskramen gehad en kon me dus goed begrijpen. Dat was fijn. Maar mijn eigen ouders zijn op vakantie. En twee schoonzusjes zijn pas bevallen en zitten dus ook niet op zo'n verhaal te wachten, denk ik. Dus, waar moet ik dán m'n verhaal kwijt? Ik hoop dat jullie, die voor mijn gevoel zoveel meer verloren hebben dan ik, het niet erg vinden dat ik hier ook voorzichtig even wat mee kom kletsen. Mijn man en ik hebben er gisterenavond samen om gehuild. Dat was goed. Ik heb ook een stukje geschreven. Maar verder kun je er zo weinig mee hè? Hoe doen jullie dat, je miskraam een plekje geven?
Tuurlijk mag je meepraten hier FreeWilly, jouw verdriet is er ook hoor. Hoe ik ermee omga?.......... jeetje, geen idee eigenlijk. De eerste dagen heb ik alleen maar lopen janken, ik was helemaal van de kaart. Daarna probeer je weer door te gaan, tussen de nog vele huilbuien door. Erover praten is belangrijk, wat tijd erover helpt, als mijn lichaam de boel nu weer oppakt zou dat ook schelen. Nu gaat het redelijk met me, onder deze omstandighenden. De wond op m'n ziel is nog erg rauw, zeer pijnlijk en schrijnend, maar ligt niet meer helemaal open. Al hoeft er ook maar een heel klein ding te gebeuren of hij begint weer te bloeden....
Hoi allemaal. Ik kom mij hier ook melden. Ik heb afgelopen weekend mijn tweede miskraam gehad. (met 4 weken op mijn NOD positief getest en met 5 weken is het misgegaan) Ik voel me erg verraden door mijn eigen lichaam want ik had er dit keer echt een heel goed gevoel over! Ik heb 1 dag echt heel erg gehuild en nu is het iets wat net onder de oppervlakte ligt. Op mijn werk gaat alles goed maar als ik er over nadenk thuis.. Ik vind het echt moeilijk! Want er zijn nu maar weinig mensen die het weten en van degene die het weten reageren er een paar met: je hebt wel vroeg getest he.. (alsof het mijn schuld is of zo!) Lekker lullig.. Zeg dan niets! Ergens had ik meer steun verwacht. Gelukkig reageren er ook een paar mensen lief en begripvol. Daar probeer ik me maar aan vast te houden. En gelukkig bestaat deze site en zijn hier allemaal meiden die meeleven met elkaar! Echt fijn! Sterkte meiden! Groetjes Jendo
pfffffffffff het is vandaag net 1 jaar dat we bezig zijn voor een klein hummeltje. En 1 maand vandaag ook geleden van de curretage, nog steeds niet ongi.
he natuurlijk mag je hier van je af praten! Ik begrijp alleen je onderschrift niet zo goed, want een miskraam mwt 3wen2d kan volgens mij niet. (niet kwetsend bedoeld hoor). Maar dat zou een week voor je NOD zijn en dan kun je nog niet weten dat er een bevruchting is. Maar mischien heb jij anders geteld ofzo? Ik had een miskraam bij 5w, een krappe week na NOD ging het dus al mis. Het maakt niet uit hoelang je zwanger was, feit blijft dat er een ukkie in je buik zat en in je hart en die is er nu niet meer. Of dat nou met 5w of met 12w mis is gegaan, dat maakt niet uit voor ons. Iedereen is welkom! Veel sterkte!
he meid, het valt niet mee he. Wat ik net hierboven ook al schreef, dat ukkie zat al in je hart. Dat vergeet je niet zo maar! Jij ook sterkte
@ Jendo: meid ik voelde me net zo verraden door mijn eigen lichaam....want ik had er ook een goed gevoel over. De zwangerschap daarvoor voelde ik het op de een of andere manier al vanaf het begin af aan dat het niet goed zat! Maar nu voelde alles OK...dus mijn intuitie is een beetje van slag. Ik probeer weer vertrouwen te krijgen in kmijn eigen lijf. Maar dat heeft net als al het andere, gewoon tijd nodig! Probeer positief te blijven...makkelijke gezegt dan gedaan natuurlijk, maar ik weet wat ik over praat! ciao, geniet maar van het mooie weer en een fijn weekend! Liefs
Ja, ik herken ook het gevoel van verraad door je eigen lijf Ik voelde me zó ontzettend zwanger toen ik met 8 weken naar de gyn ging voor een echo. Alle zwangerschaps-verschijnselen volop aanwezig, geen enkel teken dat het mis zou kunnen zijn. M'n buik ging de laatste 3 dagen zelfs opzetten. En dan blijkt het vruchtje al lang te zijn gestopt met groeien, geen hartaktiviteit........ Ik denk dat dit gevoel wel een beetje slijt maar het zal ook (voor mij) altijd een punt blijven. Ik vertrouwde al niet 100% op de zwangerschapsverschijnselen die ik had (door mijn leeftijd hogere kans op miskraam), maar als ik nu nog een keer zwanger mag raken kijk ik daar helemaal niet meer naar. Het zegt niks.
pfff vandaag heb ik het even te kwaad. De ene na de andere verteld dat ze zwanger is. IK WIL OOOOOOK! Maar ik heb verdorie nog niet eens een cyclus. Waarom nou toch.....
Pfff, mag ik ook even klagen hier! Mijn lichaam is zo van de rel na mijn curretage, ik voel van alles... Nu al 2 weken "gevoelige" borsten, continu buikkrampen.. De ene keer heel sterke ongi krampen, dan weer andere krampen... Hebben jullie daar ook last van? De eerste 2 x na mijn curretage dacht ik echt dat ik zwanger was. Nu heb ik dat gevoel niet, dus veel teleurstelling zal er niet zijn. Maar ik baal wel dat mijn lichaam zo van slag is van die curretage!
Balen is dat he?! Ik heb dat ook. Iedereen is maar zwanger, lijkt het... De een is bevallen of de ander moet alweer! Soms (als ik heel erg pessimistisch denk) denk ik dat ik dat geluk niet mag krijgen! (Maar gelukkig ben ik optimistisch ingesteld! ) En Luna, ik hoop voor jou dat er voor jou ook snel een dag komt dat je weer een positieve test in handen hebt!