Een paar weken geleden kwam ik er achter dat ik zwanger was. Het was een hele schok, want ik was nog aan de pil. Na twee weken goed er over nadenken en over de schok heenkomen hadden mijn vriend en ik besloten om het te houden. Alles voelde goed en ging goed, tot de dag voor de eerste echo. Ik begon bloed te verliezen en de volgende dag bleek op de echo dat het vruchtje was gestopt met groeien na ongeveer 7-8 weken. Het bloeden stopte na een dag. Omdat we kort daarop op vakantie zouden, is er met spoed een curretage gepland. Deze heb ik gisteren gehad. Viel erg mee, ook het bloeden is nu al een stuk minder dan gisteravond, toen ik het ziekenhuis uit kwam. Lichamelijk gaat het goed, maar geestelijk voel ik me helemaal in de war, alsof ik afgelopen maand niet beleefd heb, een nare droom. Ik kan er niet bij wat er in deze maand gebeurd is. Het lijkt wel of ik geen grip meer heb op wat me overkomt, als in een wervelstorm heen en weer gesleurd worden. Het zou ons eerste kind worden, dus een hele verandering die nu weer niet doorgaat. Ik weet niet of ik blij moet zijn dat we mu zelf kunnen plannen wanneer we kinderen krijgen of dat ik verdrietig moet zijn. Zijn er vrouwen die dit herkennen?
Ja hier hetzelfde! Binnen 1 week kwamen we erachter en moesten we ook weer afscheid nemen. Ben ook door de pil heen zwanger geraakt, dus kwam als een totale verrassing. Toch heel blij en dan moet je het weer loslaten. De eerste dag ging het wel, maar daarna heb ik een week lang alleen maar gehuild. Wist niet wat me overkwam met alle emoties en ook niet hoe ik er mee om moest gaan. Wilde even niemand om me heen, behalve mijn vriend uiteraard. Gelukkig had iedereen begrip hiervoor! Moet zeggen dat nu ik er op terug kijk, ik heel blij ben dat ik me er aan toegegeven heb. Laat je gevoelens gewoon gaan als je er je behoefte aan hebt!
He wat verdrietig. Ik herken je gevoel wel, ik was niet helemaal ongepland zwanger maar op het moment dat we besloten het 'vanaf de volgende ronde' te proberen was ik achteraf dus al zwanger. Een week later had ik een positieve test in m'n handen en 1,5 week later ging het weer mis. Het was zó vreemd, alsof die weken helemaal niet bestaan hadden terwijl het voor ons echt iets heel groots was. Van buiten zien we er voor iedereen hetzelfde uit maar er heeft wel iets plaatsgevonden wat niemand weet maar wat voor ons wel degelijk iets veranderd heeft. Ik heb het weekend dat het misging heel erg gehuild, na een paar dagen dacht ik dat ik het ergste wle gehad had maar toen begon het eigenlijk pas. Ik kan je ook alleen maar meegeven: geef er aan toe en geef jezelf de tijd. Het is iets groots en ingrijpend, dus doe wat goed voelt voor jou. Sterkte, x