hey dames, 't is al een lange tijd geleden dat ik op de site nog iets geschreven heb maar nu moet ik toch m'n hart eens luchten. Ik zou nu normaal een 13 weken zwanger zijn en we zijn dan ook op 1 april voor de eerste keer naar de gyn gemoeten maar daar kregen we het slechte nieuws te horen, er was geen hartslag. Dit was voor ons een enorme klap en ook omdat het blijkbaar al een tijdje zo was want het vruchtje was maar 3 cm groot en dat kwam overeen met zo'n 9 weken. Dus ons kindje zit nu nog altijd in mij en volgende week donderdag moeten we terug op controle en dan gaan ze zien of ik een curetage moet laten doen. Ik zit nu zo in de knoop, verdrietig om ons kindje, bang om wat er gaat komen, m'n leven staat nu precies even stil. Ik kan het ook moeilijk beginnen verwerken zolang ik het nog in mij meedraag, snappen jullie dat? Ook beseft mijn lichaam niet dat het baby'tje niet meer leeft, want ik heb nog al m'n zwangerschapssymptonen, zoals andere smaken, pijne borsten, ... Ik heb het nu wel heel moeilijk, het is misschien een beetje cru gezegd maar ik zou liefst willen dat dit nu allemaal zo snel mogelijk achter de rug is zodat ik het kan verwerken maar zolang het baby'tje nog in mij zit kan ik dat gewoon niet. Ik had ook nooit gedacht dat dit bij mij zou gebeuren maar ja dat denkt niemand natuurlijk, dit doet zo'n pijn en heb het gevoel dat niemand uit m'n nauwe omgeving begrijpt wat ik voel. Heeft er iemand misschien ervaring mee die mij hierbij een beetje kan helpen? groetjes Annick
Hey Annick, Spijtig dat je dit moet meemaken, meidteke! Je hoort het zo vaak wanneer het bij iemand gebeurt, maar je beseft pas hoeveel pijn het doet, als je het zelf meemaakt... Ik vind het heel erg voor je. Ik kan idd niet weten hoe het voelt en ik kan ook geen tips geven om het te verwerken. Dat doet ieder trouwens op zijn manier. De ene praat er veel over, de ander schrijft erover, wat je vooral niet mag doen is het opkroppen. Dat is niet gezond voor je! Ik snap ook wel dat je wereld stil staat op zo een moment. En het zal dan ook wel hard zijn, als je ziet dat de buitenwereld gewoon verder gaat... Weet ook niet goed hoe ik hierop moet reageren, eigenlijk! Vind het echt waar heel erg, mijn zusje ook trouwens. Het is zoiets moois, waar je zo naar uitkijkt! Maar Annickske, je bent super vruchtbaar! (kijk maar naar Zita en nu weer...) Wie weet ben je sneller terug zwanger dan je denkt! Ik wens het je in alle geval toe! Dikke knuffel, meid! xxx Jelly