Hallo, Ik wil even mijn hart luchten. In oktober bleken we zwanger te zijn, eerste keer. Maar helaas geen hartactie bij de eerste echo We hebben toen wel onze ouders en broers/zussen verteld van de zwangerschap - en later dus ook van de miskraam- , maar grootouders (ik heb nog twee oma's) niet. Nu gaat mijn lievelingsoma binnenkort dood... :`( Ze wordt morgen van het ziekenhuis naar huis gebracht en krijgt dan 24/7 terminale zorg. Verwachting is dat ze binnen 1 à 2 weken zal komen te overlijden... Ik heb er ZOOOOOVEEL moeite mee dat zij geen overgrootmoeder meer zal worden. Ik heb er veel verdriet om. Ik kan het ook niet maken haar nu te vertellen dat we bezig zijn met kinderen krijgen, of dat we al zwanger zijn geweest, want dan wordt ze misschien verdrietig dat ze dit niet meer mee kan maken. En dat wil ik absoluut niet. We zitten inmiddels in de tweede ronde, 12 DPO. Wat staan de dood en nieuw leven toch weer dicht bij elkaar.... Groetjes, Marieke
Heftig meid! En sterkte de komende tijd.. Leven en dood ligt soms zo dicht bij elkaar.. Ik was 9 weken zwanger van mijn eerste toen we met spoed allemaal naar mijn oma werden geroepen. Haar het nog verteld, en eigenlijk afscheid genomen. Het was niet haar 1e kleinkind, maar wij hadden wel een bijzondere band. Ik wilde het ook echt nog vertellen, om haar iets "moois" mee te geven (maar dat werkt dan bij jullie nog niet). Maar gelukkig is ze er nog redelijk bovenop gekomen. En heeft ze nog 1,5 jaar van mijn oudste meegekregen. En de dag van de geboorte van de oudste werd een oude buurman begraven. Ik belde net met het nieuws, voordat mijn ouders naar de begrafenis gingen. Die hebben ook een rare zit gehad.. En afgelopen december stond ik met een hele dikke buik op de begrafenis van mijn andere oma. Terwijl een tante een verhaal voorlas over het begin van mijn oma's leven, mocht ik een kaars aansteken. Daar sta je dan, met een kleintje die ook binnenkort gaat beginnen aan het leven. Erg dubbel, maar ik vond dat ook wel weer mooi ergens.. Anderhalve week later ben ik bevallen.. Ik heb het dus wel redelijk positief kunnen bekijken, ook al ik het dubbel..
heel veel sterkte, ik ken het gevoel ook van leven en dood bij elkaar. Toen ons meisje 2 weken oud was is de moeder van mijn schoonvader overleden. Ben met haar naar de begrafenis geweest omdat mijn schoonouders daarom vroegen. Nu hebben wij afgelopen vrijdag een goede echo gehad en heeft mijn schoonmoeder gehoord dat het met haar moeder snel achteruit gaat (was al ziek) en haalt ws het einde van de week niet. Wij gaan het overgrootoma niet vertellen. Maar wilden het wel vrijdag tegen schoonouders vertellen, nu weet ik het nog niet.
Heftig inderdaad Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Ik heb zelf niet zoiets meegemaakt, maar ik kan me voorstellen dat je er moeite mee hebt, al helemaal omdat het je lievelingsoma is!
Ik wil je heel veel sterkte toewensen! Verschrikkelijk dit, ik hoop dat je het ooit een plekje kunt geven! Liefs
Och meis toch.. wat naar voor jullie en dan ook nog eens dat gevoel wat je erbij hebt. Je had nog graag je oma bij jullie zwangerschap willen betrekken... Misschien kun je toch een beetje aangeven aan je oma dat je hoopt dat als jullie een kindje krijgen dat ze dan iets heeft wat jij zo fijn vind aan je oma (dat je dus dat gene zegt wat je hoopt dat je kleine zou herinneren aan jou oma)... Misschien vind ze dat wel heel erg mooi en fijn om te horen. je hoeft niet te beginnen over je miskraam, maar misschien vind ze het wel heel erg fijn om te horen dat jullie een kinderwens hebben... Zo heb je het toch een beetje aan haar duidelijk gemaakt en heb je voor je gevoel haar er toch een beetje bij betrokken.. Meis ik wens je heel veel sterkte... iemand verliezen is gwoon vreselijk!! Sterkte...
Dank voor de reacties! Leven en dood liggen zeker dicht bij elkaar, lees ik ook bij jullie. Ik heb er zo'n dubbel gevoel bij... Eigenlijk wil ik het graag met oma delen, met wie ik een goede band heb. Maar ik vind het zo sneu voor haar dat ze er verder niets meer van mee zal krijgen, dat ze het niet meer mee zal maken. Ik wil haar geen pijn doen, zo vlak voor haar dood. Natuurlijk zal ze blij zijn voor ons, en trots, maar ik denk ook dat ze er verdrietig van wordt dat ze het niet meer mee kan maken. Maar omdat ik niet weet hoe het voor haar zal zijn, voelt het ook als een dilemma...! Het zou oma's eerste achterkleinkind zijn, daarom was het eigenlijk zo bijzonder. @mama1984: ik denk inderdaad dat ik oma vertel dat ik mijn kinderen later over haar zal vertellen en over mijn bijnaam die ze me vroeger gaf (koosnaampje). En dat ik hoop dat ze ook zo'n humor hebben en misschien sproetjes Ik hoop ook dat ik het een plekje kan geven. Nu worstel ik er nog teveel mee. Wat ik in ieder geval doe, is het verhaal van de miskraam en de kinderwens* opschrijven en haar meegeven in een brief (in de kist). Ik hoop dat dat zal helpen. (Ik denk van wel, oma gelooft heel erg in de hemel, dus ik denk dat ze dan mijn brief nog wel leest). *Over een paar dagen kan ik zwangerschapstest doen. Wie weet ben ik weer zwanger. Dan schrijf ik dat er uiteraard in! Maar wat is dit heftig zeg. Pfff. Groetjes, Maderieke
Ach Maderieke, sterkte hiermee meis, het is zo vreselijk oneerlijk hoe dicht leven en dood soms bij elkaar liggen... Ikzelf raakte zwanger van onze eerste toen mijn man zijn oma overleed, toen ik inmiddels 31 weken zwanger was overleed mijn eigen lievelingsoma. Gelukkig heb ik haar een dag daarvoor wel nog kunnen vertellen dat we een jongetje zouden krijgen (dat was geheim voor iedereen, maar ik wilde dat zij dit nog wist). Die lach op haar gezicht zal ik nooit vergeten... Nog steeds vind ik het verdrietig dat zij hem nooit meer heeft kunnen zien en leren kennen, net als mijn dochtertje nu. Ik hou mezelf maar voor dat ze op één of andere manier toch ergens vandaan kan zien hoe het met ons gaat en ze vanaf daar toch nog een beetje meegeniet. Nogmaals sterkte aankomende tijd...
Moeilijk....heel veel sterkte! Hopelijk kun je haar over een paar dagen toch nog mooi nieuws geven. Ik was zelf zwanger toen mijn schoonvader heel slecht was. Mijn dochter is prematuur. Als zij voldragen was geweest had hij haar nooit mee kunnen maken. Omdat zij zo vroeg was heeft hij nog van haar geweten (nooit gezien, want hij kon niet naar het ziekenhuis komen en mijn dochter mocht er niet uit, maar we stuurden iedere dag nieuwe foto's). Op de dag van zijn crematie hebben we te horen gekregen dat ze naar huis mocht...
Dank jullie voor het delen. Ik begrijp dat ik niet de enige ben. Het niet weten wat goed is, vreet aan me. Poeh hee. Bedtijd, morgen naar oma. Ik ga er vanuit dat het nog niet de laatste keer is, maar ga haar wel zeggen dat ik mijn kinderen later over mijn lievelingsoma zal vertellen. Truste, gr. Marieke
Sterkte meid... Mijn oma is in 2006 overleden, en ik vond het ook altijd zo jammer dat ze dat nooit zou meemaken. Helaas is mijn moeder vorig jaar aan het begin van de zwangerschap overleden, dus die heeft nooit oma mogen zijn. Ze heeft wel geweten dat ik zwanger was... was heel dubbel: ze was heel blij en vond het mooi er nog iets van mee te krijgen, maar tegelijk deed het veel zeer omdat ze wist dat ze ons kleintje nooit zou zien. Het leven kan mooi zijn, maar ook keihard. Ik hoop hoe dan ook voor je dat je binnen niet al te lange tijd een gezond kindje in je armen mag houden...
Hallo Maderieke, als jouw oma geloofd in de hemel, dan geloofd ze ook dat jouw kindje daar is!!! En daarbij, ze is al overgrootoma, alleen van een kindje dat niet meer leeft! een mooie gedachte, dat jouw oma bij je kindje zal zijn, misschien kun je haar vragen om voor je kindje te zorgen? Veel sterkte idd. Leven en dood staat inderdaad heel erg dicht bij elkaar! Mijn vriendin en ik waren bijna even lang zwanger, zij was 10 dagen verder. Helaas kreeg ze al met 25 weken het hellpsyndroom en haar mannetje heeft het ook niet overleefd! Dat is zo verdrietig!
Heel veel sterkte de komende tijd !! Hier weet ik ook dat leven en dood heel dicht bij elkaar liggen. Toen ik 16 weken zwanger was van mijn oudste is mijn vader overleden en ik vind het dus ook jammer dat hij zijn kleinkinderen nooit heeft gekend.
Ik snap goed hoe je je voelt. Ik zou het wel vertellen. Er is voor je oma niks fijners om te weten dat het goed met je gaat en dat jullie heel druk bezig zijn om jullie liefde met een kindje te bekronen. Ik zou proberen het van de positieve manier te bekijken en voor haar de bevestiging geven dat je goed terecht bent gekomen zeg maar!!.
Allereerst heel veel sterkte. Maar eerlijk gezegd zou ik het wel vertellen. Wat is er fijner voor een stervende die van jou houd dan te weten dat er nadat zij er niet meer is hun leven door kan gaan. Dat er zo gezegd "leven is na de dood". Ik ga mezelf nu even na ook al ben ik nog niet zo oud en zijn mn kinderen pas tieners. Maar ik zou dit echt willen weten als ik zover was. Als gemoedsrust. Tuurlijk zal ze het jammer vinden dat ze het niet meer mee zal maken. Maar dan weet ze het in ieder geval wel. Dat stukje van die reis heeft ze dan nog mee gemaakt. En vertel haar dan meteen hoe jij je er onder voelt. Dat je het erg vind dat ze dit niet meer zal mee maken enzo. Het kan zoveel schelen in de verwerking straks als deze dingen worden uitgesproken. Ik denk dat ze jou zal vertellen dat ze wel overgroot oma zal zijn van jullie kindje. Want ze zal met jullie verbonden zijn zelfs als ze er niet meer is.
Heel veel sterkte met deze situatie. Misschien kan je zoals hierboven al beschreven staat, haar toch vertellen dat je een kinderwens hebt en dat je het jammer vindt dat ze het nooit zal kunnen meemaken. Persoonlijk zou ik niets vertellen over je miskraam, het is toch een stukje verdriet dat je aan haar meegeeft. Het is inderdaad raar hoe leven en dood zo dicht bij elkaar staan. Mijn vriend zijn oma is een maand voordat we wisten dat we zwanger waren overleden. Ze had het op haar sterfbed er nog over hoe erg ze het vond dat ze nooit haar achterkleinkind/eren zou kennen. We hadden het beiden leuk gevonden dat we op dat moment iets leuks tegen haar konden vertellen. Het was dan ook erg dubbel toen we erachter kwamen dat ik zwanger was en dat zij dit nooit zou mogen meemaken.
Ik ben vanmiddag even bij oma geweest. Ik vroeg haar of ze mijn koosnaampje van vroeger nog wist en die wist ze. Ik zei dat ik er later over zou vertellen tegen mijn kinderen. De volgende keer (ik ga er vanuit dat er nog een volgende keer komt, ze is sterker dan ze misschien zelf zou willen) ga ik haar vertellen dat we een kinderwens hebben en vraag ik haar of ze ons van boven een beetje in de gaten wil houden. Over die miskraam ga ik het niet meer hebben nee, daar heeft niemand wat aan. Ik heb vandaag gezegd dat ik het jammer vind dat ze dood gaat. (Echt raar om te zeggen, dat het jammer is dat iemand doodgaat. Dat is natuurlijk wel zachtjes uitgedrukt!). Ik ga haar nog zeggen dat ze altijd een hele fijne lieve oma is geweest en dat ik het jammer vind dat ze geen overgrootmoeder zal worden. Ik merk wel dat ik er zelf al rustiger onder ben dan gisteren en de weken hiervoor. Bedankt nogmaals voor de reacties. Gr. Marieke
Ik wil je veel sterkte wensen de komende tijd. Helaas weet ik hoe moeilijk dit is. ik had graag mijn vader nog willen vertellen dat ik zwanger zou zijn. door zijn ziekte wist ik dat hij de geboorte niet meer zou halen. maar helaas lukt het allemaal niet zo goed en zitten we in de mmm. 6 dagen na de crematie van mijn vader had ik een positieve test....zo dubbel. helaas is dit geeindigd in een vmk. Ik hoop dat ons sterretje bij m'n vader is. en ik hoop voor dat jouw oma straks ook gezelschap krijgt van jullie sterretje...en wie weet kun je haar nog wel vertellen dat je zwanger bent en vragen of ze vanuit boven een oogje in het zeil houdt. ik zal voor je duimen voor een positieve test! sterkte meid in deze moeilijke tijd. xx
Ik heb zelf gelukkig (voor zover ik weet) geen miskraam mee hoeven maken, maar ik weet helaas hoe pijnlijk het is als de eigen oma's de geboorte van je kindje niet meer meekrijgen. Toen ik hoogzwanger was van de oudste lag de oma van mijn man op sterven. Het was echt een race tegen de klok. Zou ons kindje nog net op tijd komen of niet. Helaas mocht het niet zo zijn. Twee dagen na de begrafenis beviel ik met 41.4 weken van onze oudste zoon. De tranen lopen nu weer over mn wangen als ik er aan terug denk hoe alle kleinkinderen waarvan hun kinderen er niet bij waren en de achterkleinkinderen die er wel bij waren elk een bloem op de kist mochten leggen. Ik namens ons kindje waar we zo op hoopten dat hij nog op tijd was gekomen, maar wat niet uitkwam. Dat was zo'n ontzettend pijnlijk moment. Hoogzwanger van de tweede kregen we een enorme deja-vu. Toen was het mijn oma die van de ene op de andere dag terminaal werd verklaard. 2,5 Week voor de bevalling overleed ze. Gelukkig wisten we nu wel het geslacht. Toen we wisten dat ze het niet ging redden om het nog mee te krijgen hebben we haar gelukkig nog kunnen vertellen dat ze een tweede achterkleinzoon kreeg en wat zijn naam zou zijn. Ze voelde zich zo vereerd dat zij de enige was die het mocht weten. Echte tips heb ik niet. Het is gewoon ontzettend zuur dat ze het niet meer mee gaat krijgen. Ik troost mezelf met de gedachte dat de oma's ergens daarboven nog wel een oogje in het zeil houden en over onze kindjes waken. Heel veel sterkte de komende tijd meis!