Hallo ik ben Nelleke, 24 jaar en hoorde bij de termijn echo (11 weken) dat er iets niet goed was gegaan bij ongeveer 7 weken . Toen de verloskundige zei "nee, het is niet goed" (alsof ik om een bevestiging vroeg) : werd ik even flink van de roze wolk afgegooid! In diezelfde week moest ik naar de gyneacoloog in het ziekenhuis, kreeg nogmaals een echo met hetzelfde bericht. Ik stond voor de keus om het weg te laten halen of te wachten tot het vanzelf kwam, ik was inmiddels al begonnen met vloeien (waarom was dit niet eerder gebeurt zodat ik niet zo'n klap voor mijn kop kreeg) dus ik besloot om te wachten, ik kon immers ondanks dat het niet goed zat toch niet zelf het besluit nemen om het weg te laten halen.... het voelde een beetje als een abortus terwijl dit "kindje" toch zo gewild was. In die week kreeg ik steeds vaker hevige buikpijn maar het vloeien zette niet door tot.... zondag avond, kreeg ineens een drukkend gevoel en voelde dat er iets uit moest. Eenmaal op de wc verloor ik ontzettend grote stolsels met bloed en ik moest blijven bivakeren op het toilet omdat het bloedden maar bleef doorgaan. Mijn vriend is niet zo'n fan van bloed dus mijn moeder opgebeld die GELUKKIG thuis was en ze kwam meteen. Ik raakte helemaal in paniek omdat ik al voelde dat ik licht in mijn hoofd werd en was bang dat ik elk moment buiten westen zou raken. Mijn moeder de verloskundige gebeld maar die zei dat het volkomen normaal was en als het met een uur niet beter was moest ik nog maar een keer bellen. Inmiddels besloten om maar naar bed te gaan maar ik bleef maar naar de wc lopen, iedere keer die druk van onderen en ik verloor meer en meer bloed en stolsels. Mijn vriend wakker gemaakt die inmiddels al in diepe coma was beland dat hij het ziekenhuis maar eens moest bellen omdat ik wist dat het niet goed ging. GELUKKIG... moest dan toch maar even komen, eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik de vraag "hoeveel bloed bent u verloren?? 1 kopje... 2 kopjes?? Ik wist niet wat ik hoorde want ik zei "wel een maatbeker vol". Ik kreeg niet echt de indruk dat ze mij geloofde maar toen ik op de kamer kwam en naar het toilet werd begeleid kreeg ik toch snel het advies om maar even op bed te gaan liggen en voorlopig niet meer op te staan.... De gyneacoloog die eerst niet "speciaal voor mij" zou komen werd toch maar even opgepiept en al snel kwam het apparaat voor de echo alweer binnen gereden "nou het vruchtje zit er nog in" werd me even verteld..... WAT?? We gaan het nu onder narcose weghalen, kreeg ik als antwoord. Om 4.00 uur 's nachts werd ik halsoverkop naar de OK gereden en kreeg ik een curretage... erg dubbel want aan de ene kant ben je blij dat het erge bloedden en de buikpijn over zijn maar nu is het echt voorbij.... IK BEN NIET MEER ZWANGER !!! Na 2 weken bijkomen toch maar weer aan het werk... iedereen was super lief en vroeg hoe het met mij ging maar na 4 uur werken was ik geestelijk helemaal OP!!!! Opmerkingen als "je bent nog jong, jou tijd komt nog wel" en "je weet in ieder geval dat je zwanger kunt worden" voelen als een messteek in je rug want daar heb je op dat moment niets aan!!! 13-06 moest ik terug komen voor controle in het ziekenhuis en gelukkig vertelde de gyneacoloog mij dat na onderzoek van het vruchtje er niets mis was met mij en dat er geen reden is dat het de volgende keer weer mis zal gaan... de kans is zelfs groter dat het goed gaat!! Eerst kon ik wel een gat in de lucht springen mja... de vorige keer was de kans ook groter (80%) dat het goed zou gaan... heb dus in de eerste weken nog steeds evenveel kans dat het mis gaat (20%). Inmiddels wacht ik af tot ik weer ongesteld word (dat schijnt beter te zijn) mja het laat allemaal nog op zich wachten, mijn lichaam is natuurlijk helemaal van slag na de curretage maar blij ben ik er niet mee want de vragen schieten door mijn hoofd "word ik nog wel ongesteld" "is er niet iets mis gegaan" "hoelang duurt het voor ik weer zwanger ben" ??? Ik mis het zo, en was/ben er voor mijn gevoel ook helemaal klaar voor!! Ik hoop dat het allemaal nog goed gaat komen en dat ik binnenkort weer mag zeggen dat mijn vriend en ik "papa en mama" gaan worden!!! We'll keep our fingers crossed!!!
Och meisje, wat een naar verhaal. Ik vraag me wel eens af wat een mens allemaal op zijn dak kan hebben voor het instort. Wat moeten we soms een hoop mee maken. Ik wil je veel sterkte wensen en ( blijf positief ) al is dat makkelijk gezegd. Ik weet het. En de opmerkingen, ik herken ze zoooo. Bij mij is het na een maand misgegaan, maar iedereen zegt het. "meid, je bent nog jong, je hebt nog zoveel kansen, geef het niet op " je kunt ze allemaal wel wat op dat moment. Mijn tante is onvruchtbaar, zij KAN GEEN kinderen krijgen. voor hetzelfde geldt lukt het niet. Ik vind dat de opmerkingen soms zo makkelijk worden gezegd :x . Of ligt dat aan mij. Jij in ieder geval sterkte.
Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen met dit grote verlies meis. Jammer genoeg krijgen we allemaal van die rare opmerkingen naar ons hoofd. Ze bedoelen het goed hoor, word er gezegd. Ja dat weet ik ook wel maar op dat moment zit je er niet op te wachten. Mensen die het zelf hebben meegemaakt zijn gelukkig wat beter op ons ingespeeld. Het enige wat ik jou wil geven is een dikke knuffel en heel veel sterkte. Neem de tijd die jij nodig heb om dit te verwerken. Dit is niet niks wat je heb meegemaakt. Knuf Mimi
Hey Meid, Wat erg allemaal voor jullie! Heel veel sterkte de komende tijd.. En wat die opmerkingen betreft... Ik kreeg zelfs een "het was toch ook een verrassing voor jullie dat je zo snel zwanger bent" naar m'n hoofd.. Ik denk maar zo, deze mensen zijn net zo geschrokken als wij.. en weten gewoon niet wat ze moeten zeggen. (zeg dan niks ) Kan het zo ook niet echt kwalijk nemen... Liefs Devana
Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden... ben zo blij dat ik er nu eens met mensen over kan praten die priecies weten waar ik het over heb... doet me echt goed! IK weet ook dat iedereen het goed bedoeld maar inderdaad... zeg dan niks doet vaak meer goed dan zo'n opmerking! Wat het extra moeilijk voor mij maakt is dat mijn collega ook zwanger is... we wisten van elkaar dat we met de pil gestopt waren en zij was 2 weken na mij zwanger... bij haar gaat gelukkig (toch voel ik me kwaad van binnen ) goed... ze is 19 dec uitgerekend terwijl de datum bij mij 5 dec was dus het is allemaal erg dicht bij elkaar wat het voor mijn gevoel nog moeilijker maakt... nu denk ik steeds... ik was anders zoveel weken geweest.... Nja vandaag een test gedaan omdat ik toch stiekem hoopte (omdat de ongesteldheid uitblijft) dat ik zwanger was.... mijn hart ging als een razende tekeer omdat ik meende dat er een plus vescheend maar dat heb ik me toch verbeeld.... een dikke MIN... We blijven proberen en geven het zeker niet op! Ik lees verhalen dat het soms wel een jaar duurt voordat je weer zwanger word nog zo lang? Ieder lichaam is anders dus hoop dat het dan maar een zomerkindje word! Ik kan niet wachten... maak mezelf soms helemaal gek maar kan er niet mee ophouden ondanks de goedbedoelde adviesen van iedereen.... WIL zo graag MAMA worden! Liefs Nelleke
hey meissie, Wat een klopte situstie he! Allemaal zo naar! Wat exrra moeilijk dat je collega ook zwanger was, ongeveer te gelijk! Ik heb het zelfde meegemaakt, mijn vorige mk was met 12 weken, mijn collega was toen 10 wk, bij haar gaat alles heel geod, maar toch moet ik er elke keer weeer aan denken dat ik nu ook zover was geweest, en ook met een dikke buik had gelopen. Vorige week heb ik helaas mijn 2de mk gehad, en weer bleek een andere collega ook zwanger te zijn! Valt allemaal niet mee, elke keer kom je weer in dat gat terecht! Maar meis, je word echt mama hoor! Het hoeft helemaal niet lang te duren om weer zwanger te zijn, er zijn zat meiden die binnen drie maanden weer zwanger zijn! Kijk maar naar mij, ik was na mijn mk weer gelijk zweanger zelfs! Helaas is dit wel mis gegaan, maar het gaat natuurlik om het feit dat je weer snel zwanger kan zijn! Meid ik wens je heel veel sterkte, en hoop met heel mijn hart dat je heel snelw eer zwanger mag zijn, en een hele lieve mama gaat worden! Liefs Sterretje
He meis, ik begrijp precies hoe het voelt hoor. Mijn beste vriendinnetje en mijn schoonzus zijn allebij zwanger. We zouden 4/5 weken met elkaar veschild hebben. De juf van mijn dochter is ook zwanger en ik zou 1 week met haar geschild hebben. Jammer genoeg is hier een babyboom. Zo noem ik het juist omdat heel veel moeders op school met een dikke buik lopen. Bij ons in de winkel is er een meisje die precies op de dag uitgerekend is dan wat ik zou zijn. Pfff. het maakt je weleens heel moederloos. Gelukkig kan ik bij mijn dinnetje en schoonzus oprecht blij zijn en genieten van wat er gaat komen. Ik denk dat het ook komt omdat ik het van hun eerder wist dan van mij, en mijn dinnetje heeft ook vorig jaar 2 miskramen achter de rug gehad. Bij mij heeft vorig jaar tussen mijn mk en zwangerschappen 3 maanden gezeten. Het kan allemaal heel snel zijn en ja sommige worden veel langere tijd later weer zwanger. Ik wil je een dikke knuffel geven en duim met je mee dat je snel zwanger mag worden en je kleintje na 9 maandjes in je armen mag sluiten. Knuf Mimi
Hey sterretje... wat balen voor je dat je alweer een MK hebt gehad, bah zo zakt je de moed inderdaad wel eens in de schoenen... bedankt voor je lieve woorden en ik wens jou natuurlijk hetzelfde toe.... Ik ben toch nog wel een beetje blij want ik ben vandaag weer ongesteld geworden... nooit gedacht dat ik dat zou zeggen maar het is weer een zorg minder... weet dat nu alles weer een beetje werkt hoe ontregeld het misschien ook zal zijn! Voor mijn gevoel kan ik nu weer verder en zullen afwachten wanneer er weer een + op het scherm van de test verschijnt! Liefs Nelleke
hoi, ik weet precies wat je bedoelt met die opmerkingen. Ik heb inmiddels 6 miskramen achter de rug. Zonder aanwijsbare oorzaak. Ben binneste buitengekeerd door de diverse specialisten. toch maar steeds weer proberen. Nu weer zwanger maar er geen goed gevoel over sinds vandaag. ben gaan vloeien (maandag zou ik 7 weken zijn) wel donker maar toch... afwachten maar weer. Heel veel sterkte. Doe het rustig aan en praat er over. Deed ik eerst niet maar nu vertel ik het wel. Niet meteen maar wel na een poosje. Eerst zelf verwerken en dan naar de buitenwereld. Valt mij wel op dat mensen die zwanger zijn het niet vertellen of mij niets vragen hoe het met mij gaat. maar ja ... Heel veel sterkte de komende tijd. Doe het rustig aan. Neem de tijd.
Ook ik weet wat je voelt.... Na 2½ jaar was ik eindelijk zwanger na de 3e ICSI-behandeling. Met 7 weken en met 8w2d een echo gehad en beide keer een hartje zien kloppen. Met de 12 wekenecho was het mis....het hartje is er met 9 weken mee gestopt. Als de grond onder je voeten wegzakt....niet te geloven.... 2 dagen later ben ik gecurreteerd en na 6 weken werd ik weer ongesteld en nu ben ik dus weer hormonen aan het spuiten voor een nieuwe ICSI-poging. Veel sterkte meid en hopelijk ben je snel weer zwanger!
Ik moet eigenlijk deze topics niet meer lezen, dan komt dat nare gevoel weer naar boven. Maar aan de andere kant: ik kan je ook vertellen dat het wel goed kan gaan! Ik heb ook een missed abortion gehad bij 11 weken. Was ook bij de 7 weken mis gegaan. Dus precies hetzelfde. Alleen de miskraam was nog niet op gang en na een hoop ellende (zal je die nu besparen) heb ik ook een curretage gehad. Was ook een brok ellende, wat kan een mens zich machteloos voelen zeg! Maar binnen 2 maanden was ik weer zwanger! De eerste maanden waren erg onzeker, pas na 20 weken kon ik een beetje genieten. Nu ligt er een heerlijke gezonde meid van bijna 8 maanden boven te slapen. Ik denk er nu zo over: mijn lichaam is in ieder geval in staat om 'missers' te ontdekken en af te breken. En het 'gezonde' te laten leven. Dat gaf me een gerust gevoel. Als het niet was gestopt, dan had ik nu misschien wel een 'ongezond' kindje gehad. Meid, geef het wel de tijd om het te verwerken, en echt: je word mama! Heeft tijd nodig.. Sterkte..
Laatje: Dat geeft een mens weer een beetje moed! Iedereen zegt dat ik vooral niet met zwanger worden bezig moet zijn omdat dit waarschijnlijk alleen maar averechts werkt maar ik kan die knop niet omzetten... weet niet hoe ik het moet doen! Natuurlijk probeer ik er zoveel mogelijk niet bij na te denken omdat de teleurstelling dan veel te groot is als ik volgende maand evt weer ongesteld word maar nu ik eenmaal één keer zwanger heb mogen zijn en het gevoel heb mogen ervaren wil ik het eigenlijk zo snel mogelijk weer terug .... heeft iemand dit gevoel ook zo erg? Mijn vriend is er nuchter over... die praat er eigenlijk helemaal niet over wat me af en toe helemaal gek maakt maar ik weet wel dat hij er ook van baalt en hoopt dat het de volgende keer wel goed gaat! Liefs Nelleke
@Nelleke, Ik begrijp precies wat je bedoelt hoor. Onbewust ook al wil je het niet hou je je er toch mee bezig. Elke maand de hoop dat je NOD niet komt. Als het wel komt toch terleurgesteld en aan de andere kant een lichte opluchting. Meer van o als het nu weer fout zou gaan. Heel stom. Wij doen niet op afspraak. Zeg maar dat je wacht tot je ei komt. Ook al weet ik onbewust wel ongeveer wanneer mijn ei zou moeten zijn.
Ja dat gevoel heb ik dus precies hetzelfde....ik was zo intens gelukkig toen ik zwanger was en dat gevoel wil ik dus zo snel mogelijk weer terug. Onze tijd komt ook....we moeten alleen nog wat meer geduld hebben. Al vraag ik me soms af hoeveel ik nog moet incasseren voordat ik eindelijk een kindje in m'n armen mag sluiten.
Ik heb verleden week te horen gekregen dat ik met ong 13 weken een late miskraam hebt gehad. Hier voor maandag opgenomen geweest in het ziekenhuis. En niets houdt ons tegen om er weer voor te gaan zo liefst mogelijk gelijk gelukkiug heeft mijn man dezelfde gevoelens hiermee. Volgens de verloskundige die mij begeleiden zei ze dat heel veel vrouwen na een miskraam zo snel mogelijk weer zwanger willen worden omdat ze dan helemaal kinderen willen. Dus ik vind het helemaal geen gekke gedachten hoor.
Weet je de reden van je late miskraam? Want dat is niet heel gebruikelijk... Of was het een missed abortion?
De verloskundige die had het over een late miskraam en de gynecoloog weet ik niet meer volgens mij over een missed abortion. W.s. is het hartje tussen de 11 week en 13 week gestopt met kloppen. Ik ben dmv pillen heb ik een normale bevalling gedaan in het ziekenhuis en hoe wondelijk het ook is alles zat er al op en eraan dat is gewoon niet te geloven. We hebben het een mooi plaatsje gegeven bij mijn vaders graf zodat we er aan blijven dneken en niet in de doofpot komt. We hadden trouwens een jongen gekregen dit hebben we laten onderzoeken onder een microscoop