Het leven kan soms keihard zijn. Bij ons lijkt het wel erg vaak zo te zijn helaas. We zijn ongeveer al 4 jaar bezig met zwanger worden. Hebben in 2009 daarvoor ook enkele IUI behandelingen gehad, helaas zonder resultaat. We zijn toen eind 2009 gestopt met de MMM omdat bij mijn schoonmoeder longkanker werd geconstateerd en ik al veel stress had van de MMM. Met zoveel verdriet en stress waren we bang dat het toch niet zou lukken dus zijn we gestopt. Uiteindelijk zijn we nooit meer begonnen, we hadden ons steeds meer neergelegd bij het feit dat we geen kinderen zullen krijgen. We hadden plannen om ons (te grote) huis te verkopen en ons leven dus heel anders in te richten. Tot afgelopen 13 juni. Nadat mijn menstruatie toch wel lang uitblijft en mijn borsten zo'n pijn doen haal ik (na lange twijfel - want toch geen nut dacht ik) een zwangerschapstest. Na tientallen negatieve testen is het enthousiasme er wel af, dus toen deze test knalpositief was wisten we niet waar we het moesten zoeken!! Na zoveel tijd opeens spontaan zwanger! Wat een geluk!! Alle gevoelens kwamen weer keihard terug en oh wat waren we gelukkig. We hebben het iedereen verteld en vooral mijn schoonmoeder (die wonder boven wonder nog leeft!) was blij met het nieuws dat ze misschien toch nog oma zal worden. De eerste echo was nog te vroeg maar bij de tweede echo zagen we een prachtig hartje kloppen!! Ik durfde voor die tijd nog niet echt te genieten, durfde mijn angst niet los te laten omdat ik het nog steeds niet kon geloven dat wij zo'n geluk hadden en nu toch een wonder hadden gekregen. Maar toen ik een hartje zag kloppen veranderde dat... ik werd echt moeder! Met heel veel plezier gingen we gisteren richting de 10 weken echo. Ik was zo benieuwd naar de foto! We wisten nog niet dat over enkele minuten ons leven weer even zou stilstaan. Al meteen was zichtbaar dat het hartje niet meer klopte. Het kindje was met 8 weken gestopt met groeien en was dus al enige tijd... dood. Mijn man stortte in en ik hield me eerst nog groot. Was in shock. Toen we thuis waren moest ik mijn moeder bellen. Nu weet ik waarom mensen wachten tot 12 weken. Ik dacht dat het fijn was om het ook te kunnen delen als het misging, maar ik had me niet gerealiseerd dat je mensen daarmee ook net zoveel pijn aandoet als jijzelf. Het gehuil van mijn moeder brak mij uiteindelijk ook. Nu kan ik niet stoppen met huilen eigenlijk. Ik ben zó intens verdrietig. En boos. Boos dat dit nu gebeurd. Waarom werden we eigenlijk zwanger als het toch niet goed mocht gaan. Wat leek op een zegen bleek uiteindelijk een hele kwade vloek. Een verdriet wat niet nodig was geweest, we hadden ons net erbij neergelegd en verder gegaan met ons leven!! Nu moeten we dit verwerken en ook nog accepteren dat 2 van onze buren ook zwanger zijn en rond dezelfde tijd zijn uitgerekend. Dat wordt dus erg confronterend straks. Morgen mag ik naar de gyn en hoor ik wat er gaat gebeuren. Curretage of afwachten. Ik wil het uit mijn lichaam hebben en niet meer met mijn zwangere lichaam geconfronteerd worden. Alle babyspullen en kaarten hebben we in de schuur weggestopt. Ik ben zo boos... en verdrietig. Alles is stuk en het was nergens voor nodig. Ik ben blij dat ik mijn gevoelens hier even heb kunnen neerzetten. Uit jullie verhalen haal ik kracht en ik zie dat wij absoluut niet de enigen zijn die dit doormaken en dat er mensen zijn die het nog wel erger op hun bordje hebben gehad. Dat zet dingen in perspectief, bedankt daarvoor meiden.
Jeetje, dat doet pijn, op en neer gegooit met emoties. Verdorie, dikke knuffel van mij en ik blijf duimen voor jullie. Sterkte
Oh meid, wat een vreselijk verhaal zeg... Dit is ironie ten top, alsof je nog even een hele harde schop na krijgt na alles wat jullie al op jullie bordje hebben gekregen. Dan vraag je je echt af 'waarom'. Maar op die vraag zul je nooit antwoord krijgen. Heel heel veel sterkte.
Heel veel sterkte ik zit met tranen in mijn ogen heb het zelf 4x meegemaakt maar als je al zolang bezig bent en dan als je er vrede mee hebt en je bent ineens zwanger en het wordt zo uit je leven gerukt, het is zo oneerlijk.
Wat ontzettend oneerlijk... Ik weet hoe het voelt een MA meemaken, maar in jullie geval is de pijn echt wel heel erg groot. Jeetje heb echt gehuild bij het lezen van je verhaal. Ik wens jullie heel veel sterkte met verwerken... Liefs
Pff wat een verhaal Hoeveel pech kan een mens hebben in zijn leven ..... Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met dit toch grote verlies!
Vreselijk meid! Na zo'n lange tijd zwanger en het dan toch verliezen. Ik wens je veel kracht om hier overheen te komen.
Oh wat een ongelooflijke klap na zo'n voorgeschiedenis! Ik hoop dat de nasleep, in ieder geval lichamelijk, nog een beetje mee gaat vallen.
Wat verschrikkelijk om na zoveel jaren van hoop en wanhoop toch het geluk te mogen proeven en dat het dan zo wreed weer wordt afgenomen. Ik wil jou en je dierbaren ontzettend veel sterkte wensen met dit verdriet!
Ahh meidd wat erg!! Vraag je niet af "waarom".. bij ons in het geloof hebben we een term dat best vaak gebruikt wordt namelijk, beproevingen. Zo word gekeken of je sterk blijft staan en je dankbaar blijft voor wat je wel hebt. Uit eindelijk krijg je meer terug dan je verloren hebt, mits je geduld hebt. Ik raad je aan om heeel veel geduld te hebben en het op je af te laten komen. Het lijkt me vreselijk moeilijk en wens je daarom ook al het goeds toe. Heel cliché maar na regenval komt zonneschijn, al lijkt jullie regenval nu wel heeeel lang te duren. Veel sterkte!
Ik krijg kippenvel van je verhaal.. Al ken ik je niet, ik gun het jullie zó om een kindje te krijgen. Ik heb ook twee miskramen gehad, maar ook twee kindjes gekregen, en het verdriet was bij ons al zo erg, ik kan me bijna niet voorstellen hoe erg het bij jullie moet zijn! Ik wens je verschrikkelijk veel sterkte toe en hoop zó dat jullie het toch nog een keer mee mogen maken en alles wel goed mag gaan! Er is een engeltje bij de hemel, maar die had je zo graag bij je willen hebben..... Hele dikke knuffel!