RE: Te jong ? Hallo, ik ben Emma en nieuw op dit forum ik wil graag mijn verhaal doen en jullie mening hierover weten. Ik ben 20 jaar en mijn vriend is 27 we wonen nu bijna 3 jaar samen in een eengezinswoning . De reden dat wij jong zijn gaan samenwonen heeft te maken met dat mijn ouders gingen scheiden en dat mijn moeder een Borderlliner was. Toen wij op ons zelf gingen wonen ging het allemaal heel erg goed met iedereen ik gng twee keer in de week naar mijn moeder en we waren samen bezig met een onderneming op te zetten . Tot maart vorig jaar. Mijn moeder had een overdosis insuline ingenomen en kwam daarbij in een coma. Haar hersenen hebben hierbij een tekort aan glucose gehad en ze is naar een lange lijdensweg van 6 weken overleden. Dit is nu bijna een jaar geleden. Maar ik zit nu al echt heel lang met een sterk verlangen naar een kind ! Het word steeds erger en mijn vriend wil ook wel graag een kindje en we hebben beide een vaste baan, dus dat is het probleem niet , maar mijn vriend denkt dat het ook te maken heeft met mijN moeder, dat ik iets mis in mijn leven en denk dat dat met een kindje zou zijn opgelost? Maar ik weet niet echt of het daar mee te maken heeft . Ik heb gewoon het gevoel en dat al een hele lange tijd ! Wat mij er vooral van weerhoud is mijn leeftijd en de reacties die ik zou krijgen uit mijn omgeving. Op mijn werk enzo. En of ik het allemaal eigenlijk wel kan zonder mijn moeder die ik om raad kan vragen nu maar ook als het kindje er zou komen? Mijn vriend word ook een Beetje moe van mijn gezeur denk ik want ik heb het er Minimaal wel 3 keer per dag over. En als vrienden vertellen dat ze zwanger zijn of ik zie iets op tv begin ik te huilen , hij zegt het komt vanzelf wel! Ik hoor graag jullie mening hierover want zelf kom ik er niet meer uit en ik durf er eigenlijk met niemand over te praten verder
Je hebt inderdaad nogal een heftige tijd achter de rug, en je bent nog jong. Maar hey, als jullie graag een kindje zouden willen en jullie kunnen het kindje bieden wat het nodig heeft, why not? Natuurlijk, je zult je moeder gaan missen omdat je haar geen vragen meer kan stellen. En dat zal heftig zijn. Maar heel realistisch (en sorry, waarschijnlijk ook hard) dat kan over vijf jaar nog steeds niet.. Als jullie gevoel zo sterk is, volg dan je hart. Heel veel succes!
Hey meis, Wat een vervelende dingen heb je meegemaakt! Ik denk dat op de vraag over een kindje krijgen niemand hier antwoord kan geven. Ht is jullie leven en jullie zullen er samen uit moeten komen. Ik begrijp je gevoel van graag een kindje willen heel goed want ik wil ook al vanaf dat ik een jaar of 18 was ontzettend graag een kindje! Toch hebben we toen samen besloten om te wachten omdat het ons toch beter leek. Nu zijn we 24 en hebben we besloten er voor te gaan. Als ik nu terug kijk ben ik echt ontzettend blij dat we gewacht hebben! Ik zat toen ook in een lastige periode in mn leven en denk dst ik deze stress( tenminste alles wat er bij het krijgen van een kindje komt kijken) er toen echt niet bij had kunnen hebben. Tuurlijk was het moeilijk om die jaren het gevoel te hebben van echt heel graag een kindje willen maar ja je moet ook gewoon door met je leven dus op een gegeven moment kon ik me er wel bij neerleggen. Nou lang verhaal ik hoop dat je er wat aan hebt. Succes met het maken van je keuze!
Als jullie echt een kindje willen, en jullie dat kindje alles kunnen bieden, zou ik ook zeggen, waarom niet? Je hebt indd een heftige tijd gehad, en misschien verlang je naar een kindje omdat je iets mist in je leven.. Ik zou je vriend even de tijd geven om eraan te wennen, mannen hebben meestal wat meer tijd nodig om aan het idee te wennen.. Probeer er niet constant over te praten, hoe moeilijk dat ook is, dan word het voor je vriend ook niet vervelend. En wat betreft de reacties, niks van aantrekken hoor. Het is jullie leven en jullie keus, niet die van een ander. Sterkte en veel succes meid.