Hallo dames, ik zie er op het moment geen open onderwerp over, dus vraag ik het maar zo: hoe lang duurt het gemiddeld voor je cyclus weer op orde is na een curettage? Heb op 4 april een curettage gehad. Vandaag is het bloedverlies daarvan helemaal over. Wat kan ik nu verwachten? En hoe lang duurde het voor jullie na jullie curettage weer zwanger waren?
Dat duurt 4 tot 8 weken, normaal gesproken. Als je na 8 weken nog niet ongesteld bent, dan moet je even terug naar de gynaecoloog. Bij sommige vrouwen is de cylcus meteen weer normaal, bij andere is de cylcus maanden van slag, dat valt niet te voorspellen. Volgens de statistieken heb je in het eerste halfjaar na een mk wel een verhoogde kans om weer zwanger te raken. Waar dat aan ligt, is niet bekend. Ik ben weleens meteen weer zwanger geraakt na een miskraam, maar het heeft ook weleens 2 of 3 maanden geduurd. Suus
Hoi, Ik was na mijn eerste curretage na 7 weken ongesteld. En de tweede keer na 6 weken. Na de eerste keer ben ik maar 1 keer ongesteld geweest. En de tweede keer was ik na 3 keer menstrueren weer zwanger. Deze zwangerschap verliep goed en ben nu moeder van een klein meisje van bijna 11 weken. Na de tweede keer was mijn cyclus nog wel van slag want ik had cyclussen verschillend van 31 tot ver in de 40 dagen. Sterkte de komende tijd en ik hoop dat je snel onbezorgd kan genieten van een goede zwangerschap. Ik dacht dat ik dat niet meer zou kunnen maar na mijn dertien weken echo waarop ik zag dat alles goed was heb ik echt intens kunnen genieten!
Dames, dank jullie voor jullie reacties. Ik verwacht, net als liedjepiedje, dat ik niet kan genieten van een eventuele nieuwe zwangerschap tot ik echt zie dat alles goed is op de echo. Dit is mijn eerste mk/curettage, dus ik kan er gelukkig niet zo over meepraten als jij, suus, maar ik hoop dat mij dat bespaard blijft.... het lijkt mij intens zwaar voor jezelf, maar ook voor man en gezin, als het vaker mis gaat, laat staan 5 keer! Ik ben wel blij te lezen dat het bij jullie allebei uiteindelijk goed heeft uitgepakt. Dat geeft mij dan weer wat hoop. Ik hoop snel weer zwanger te kunnen zijn, want mijn leeftijd werkt niet echt mee (39 sinds kort). Dus, zoals de gyn zegt: "de tijd is in dezen niet je vriend." Maar toch had hij goede hoop dat het ons nog zou lukken. Hij heeft ons echt super begeleid.... Meelevend en begripvol, hoewel realistisch..... echt super. Maar goed, van de andere kant, waarom zou het niet meer lukken? We gaan er gewoon voor! En dan heel hard hopen dat het snel goed komt..... de natuur doet wat zij wil en hopelijk werkt ze de volgende keer mee. Ik ga er gewoon vanuit dat die volgende keer er komt!! Jullie hebben mij toch alweer wat hoop gegeven met het feit dat het toch goed is gekomen voor jullie!!
Natuurlijk is er hoop! Al is dat moeilijk te beseffen als je er middenin zit. Maar inderdaad als je het vijf keer meemaakt kan ik me voorstellen dat de hoop ver weg is. Dat had ik al met mijn tweede miskraam. Mijn gyn zei: de aanhouder wint, de ene is direct de eerste keer zwanger, de ander krijgt eerst 10 miskramen. Toen dacht ik wel: heb ik zo'n lange adem dat ik zolang volhou... Gelukkig is dat mij bespaart gebleven. Ik hoop dat het je weer snel goed zwanger bent!
Helaas wint de aanhouder lang niet altijd, zeker niet bij vrouwen met extreem veel miskramen (dat is een wijdverbreid misverstand onder artsen), maar meestal wel inderdaad! Suus
Ik vond dat ook wel een 'bijzondere' opmerking. Ik ben dan wel jong, maar dan nog vraag ik me af hoelang je door blijft gaan! Want dat is lichamelijk en vooral geestelijk zo ontzettend zwaar!
dank jullie voor jullie lieve reacties.... we gáán er gewoon voor, en dan zien we wel hoe het verder loopt. ik denk dat als we nu echt krampachtig gaan proberen, dat het ook niet echt wil lukken, dus.... hoe moeilijk ook, proberen ontspannen en rustig te blijven. al lijkt dat nu vrij onmogelijk, want HET MOET SNEL GOED KOMEN!! O jee, daar ga ik weer, rustig blijven dus.... dat is moeilijker dan het lijkt. Voor man en mij allebei trouwens.... hoe heb jij dat voor elkaar gekregen, suus?
ja, dat vraag ik mij ook af. Een kennisje van mij heeft tussen haar eerste en haar tweede kind 6 miskramen gehad en ze is voor in de twintig, dus.... maar zij heeft toch de moed gehad om door te gaan.... dus wie weet zouden wij dat ook wel kunnen als het zou moeten. Ik hoop alleen dat we het niet hoeven te ervaren, en dat het eerder goed komt!
Ja, aan het geestelijke aspect wordt vrij makkelijk voorbijgegaan door artsen, kan ik je vertellen. Mijn zwangerschap gaat nu overigens ook niet zomaar vanzelf goed, maar wordt ondersteund met medicatie die ik in Nederland niet kon krijgen, want ik had immers 'pech', en moest 'maar gewoon volhouden'... Maar goed, dat is weer een ander verhaal . Suus
Erm, dat heb ik zeg maar niet voor elkaar gekregen . Je blijft niet ontspannen en vol vertrouwen als het steeds maar misgaat en artsen je in de kou laten staan. Ik heb op een gegeven moment professionele hulp gezocht toen ik het echt niet meer trok... Wat we wel deden, was zo veel mogelijk genieten en leuke dingen doen, ook als we er eigenlijk geen zin in hadden. Maar een gouden tip heb ik helaas niet voor je. Wat ik je wel kan vertellen, is dat ook als je gestrest en niet-ontspannen en vol vertrouwen bent prima zwanger kan worden en blijven. Daar ben ik het levende bewijs van. Komt vast goed met jou! Suus
Pff heftig voor je Suus. Maar wat ontzettend fijn dat je die medicatie dan hebt gekregen in het buitenland! Wat belachelijk dat je dat hier niet hebt gekregen!! Heel veel sterkte ook voor jou! Hoever ben je nu? Hopelijk mag je snel van je wondertje kan genieten! Ik vond het begin na de bevalling nog erg wennen. Maar nu gaat het goed, nu is het zo intens genieten!
Ik ben nu 18 weken, maar kan nog steeds niet echt geloven dat het nu goed lijkt te gaan. Ik weet niet, maar ik durf me nog niet zo goed te hechten of zo. Gelukkig heb ik nog even . Fijn dat je zo geniet! Dat ben ik straks ook van plan... Suus
Suus. Ik hoop voor je dat je voor je bevallen bent het wel kan geloven Ik had het na de 13 weken echo opeens heel erg. Ik had nog nooit zo'n mooie echo gehad. Je zag al zoooveel! Maar jij bent vaker teleurgesteld. Dat hakt erin! Wat goed dat je prof. hulp hebt gezocht! Ik kan me goed voorstellen dat je dat nodig had!
Ja, Suus, echt bewonderenswaardig dat je zo hebt volgehouden en dat je hulp hebt gezocht en daarnaast kennelijk in het buitenland wel geholpen bent. Er is helemaal niets mis mee om hulp te zoeken hoor! Dat is echt beter om dingen te leren verwerken dan dingen op zijn beloop te laten, want je omgeving profiteert er ook van mee als jij de gebeurtenissen een plekje kunt geven. Je komt over als een hele sterke vrouw. Ik moet zeggen, ik heb een hele fijne gyn, die mij erg gesteund heeft hierin. Maar hij had het in zijn directe omgeving ook meegemaakt, dus hij kon zich ook echt voorstellen hoe dat voelt om met een mk te maken te krijgen. Niettemin hoop ik het nooit meer mee te maken. Ik zal proberen erop te vertrouwen dat het goed komt. 18 weken ben je al! Dat is prachtig. Na de 20-weken echo zal het wel goed komen met je vertrouwen. Dat is zooooooooo mooi!! Ik heb gelukkig al een gezonde, stoere jongen, die het goed doet, maar als die kinderwens er is, dan wil je toch graag dat je succes hebt.... Maar ik weet dus hoe mooi die 20-weken echo is. Geniet ervan. Het is zooo leuk om je kindje te zien..... Het is dan al een echt mini-mensje! En bedankt voor je steun! Ik krijg echt hoop van jouw verhaal dat het voor ons ook nog wel lukken zal. Thanks!
Zo is het, Tanya, er is echt hoop. Voor ons zaten er zo veel factoren tegen (5 eerdere miskramen, placentagezwel, Asherman en nog maar 1 functionerende eileider, leeftijd, stollingsafwijking), dat er rationeel gezien eigenlijk maar een kleine kans was dat het nog goed zou komen. En moet je nu eens zien. Wonderen bestaan! (Ik dacht eerst altijd alleen voor anderen, maar ik heb m'n mening herzien ) Liefs, Suus
Ik vind het echt superknap dat je het ondanks alles niet opgegeven hebt. Dat is voor mij wel iets om te leren relativeren; ik heb tenslotte al een gezond kind en "pas" één mk. Ik voelde mijzelf/vond ons best zielig, maar ik zie wel dat er mensen zijn die echt véééél meer te verhapstukken hebben gekregen dan wij. Hoewel het natuurlijk toch altijd een klap is. Je hoopt toch dat het goed komt. Maar ja, je doet er niks aan en uit jouw verhaal blijkt ook wel: je moet op een gegeven moment de draad weer oppakken en verder, hoe moeilijk je dat ook vindt. En daar beginnen we nu zo'n beetje mee. Bedankt voor je opbeurende woorden, het heeft mij erg geholopen, echt waar! Knuf, liefs, Tanya
Het kan inderdaad altijd erger, dat dacht ik ook altijd maar. Fijn dat mijn verhaal je helpt. Heel veel geluk! Suus