Hoi meiden, Helaas kreeg ik twee weken geleden op dinsdag wat last van bloedverlies. Omdat ik ook al een week of 2 een gevoel had dat het niet goed ging, gelijk de verloskundige gebeld. Omdat we bij 8 weken en 2 dagen het hartje hadden horen kloppen was de kans op een miskraam erg klein. Ook was er een risico dat wanneer ze op dat moment een echo zou doen het hartje nog zou kloppen en het mis zou gaan dus ik moest wachten op donderdag. Woensdagavond en donderdag ochtend leek het bloeden over dus ik kreeg toch wat moed. Maar nadat ik mijn man had weggebracht naar het ziekenhuis (hij kreeg een operatie aan zijn hand) had ik ineens veel bloed en slijm bij het afvegen. Ik mocht gelijk langskomen voor de echo of vrijdagmiddag zodat mijn man mee kon. Nog eens een hele dag in onwetendheid trok ik niet dus nam mn moeder mee. Klaar voor slecht nieuws maar hopend dat we een hartje zouden horen. De deur stond al open en ik mocht gelijk gaan liggen. Ik zou 10 weken moeten zijn dus toen ze uitwendig niet veel succes had wist ik al genoeg. Inwending zag ik hoe ons kindje was gegroeid maar al snel sloeg mn hele maag om toen ik het hartje niet meer zag kloppen. Een van de moeilijkste momenten was het aan mijn man vertellen die de uitslaapkamer lag, hij lag met een grote grijns op zijn gezicht te wachten op goed nieuws. Hierna ben ik veel gaan lezen over miskramen. En werd door de vele verhalen over bloed, pijn en nasleep eigenlijk heel erg bang. Ik heb uiteindelijk toch besloten mijn lichaam 2 weken de kans te geven het zelf op te lossen en daarna eerst pillen te proberen. Uiteindelijk is het me enorm meegevallen dus dat wilde ik graag delen: Misschien to much info maar ik vond het fijn dit soort verhalen te lezen dus hierbij over de miskraam zelf; "Gelukkig" zette op maandagavond ineens de krampen door. Het begon met 3 of 4 weeen die voelde als een hevige ongesteldheidskramp met wat extra steken. Gevolgd door enorme perskrampen. Ik was onder de douche gaan staan en rende er kleddernat uit om op de wc te gaan zitten. Met een theezeefje tussen mn benen voelde het aan alsof ik een enorme diaree aanval had met veel kramp. Al snel volgde de placenta in een deel (zo leek het in elk geval voor mij). Na nog 5 min te blijven zitten besloot ik weer onder de douche te gaan staan. Niet tegen de pijn maar voor de koud. Al snel voelde ik wat tussen mn benen vandaan glippen en kon ik nog snel hurken. De vruchtzak viel in zijn geheel uit elkaar. Hierna voelde ik me eigenlijk gelijk goed en zelfs een soort van trots. De vruchtzak in takt met ons kindje erin. Dit was wat ik zo graag wilde nadat ik hoorde dat het mis was gegaan. Zorgen dat ik ons kindje kon opvangen om het te begraven. Daarom zat ik al een week lang met een theezeefje tussen mn benen, bang dat het in de wc zou vallen Op dinsdag heb ik met een zaklamp en macro lens door de vruchtzak foto's gemaakt en me verwonderd over hoe compleet het kindje al was. De aanzet van de oren waren al zichtbaar. Net als de benen, armen waar je zelfs al vingers zag komen, oogjes etc etc. Mijn man hoefde dit alles niet te zien, maar zo doet iedereen het op zijn eigen manier (mocht je de foto's willen zien dan kun je me een pb sturen). Smiddags zijn we een boom gaan kopen en in de avond hebben we de vruchtzak in een knuffeltje gewikkeld en dat weer half in ons trouwringendoosje gestopt. Dit "kistje" hebben we onder de boom begraven. Een tweede zelfde knuffeltje heb ik gehouden. Nu bijna een week later is het bloeden zo goed als gestopt, mn hcg lijkt haast weg en ik voel me naar omstandigheden goed. Ik hoop dat volgende week mn eisprong op gang komt en dat we snel een nieuwe kans krijgen. Nu hoop ik natuurlijk dat het binnen 2-3 maanden nogmaals lukt en als het ons gegund is een nieuw kindje te krijgen dat we deze mogen houden. Ik ben wel bang voor het verwerken nu, hoe ga je om met de boosheid, de teleurstelling. Het verdriet en als het al opnieuw mag lukken, kun je dan nog genieten van de zwangerschap?
Lieve @Nvd, Wat fijn dat het is meegevallen... Maar ontzettend verdrietig dat je dit moest meemaken.. Mooi hoe je het hebt begraven. Heel veel sterkte, en veel goeds voor de toekomst. Hopelijk lees ik gauw weer positief nieuws. Dikke knuffel!
Heel mooi hoe je hier mee om gegaan bent, kan ik alleen maar jaloers op zijn. Ik kon het op het moment niet aan om het vruchtje te bekijken, en achteraf toch wel een beetje spijt van. Ik kan je zeggen dat ik nu wel van mijn zwangerschap kan genieten. De eerste maanden niet, maar naarmate ik het termijn passeerde, kwam er een soort rust over me heen. Ik wens je alle geluk en succes, en ik hoop snel een positieve test van je te mogen zien! Ik blijf duimen voor je, dikke knuffel ♡
@Rian89 En @Roetje08 Bedankt voor de knuffels! Vind het fijn dat ik even in jullie november groepje heb mogen zitten. Was goed om te zien hoe jullie met de nieuwe zwangerschap omgaan en hoop dat ik er over een paar weken of maanden ook zo in kan staan
Nvd zo ontzettend verdrietig. Ik vind dat je het ontzettend mooi hebt gedaan. Wat mooi ook dat er straks een boom gaat groeien. Wens jullie veel sterkte bij het verwerken en ik hoop dat je binnenkort positief nieuws hebt.