Op 5 december teste ik positief.....helemaal blij natuurlijk. Zwanger van ons derde wondertje. Al vrij snel was die vrolijke stemming omgeslagen in bang zijn.... Diezelfde week dat ik positief teste begon ik op zondag bloed te verliezen. Helderrood ... wist gelijk dat dit niet goed was. Zk gebeld moest maandag maar even de poli bellen, nu konden ze toch niks voor me doen. Als ik weer zwanger was moest ik gewoon weer naar het zk want ben bij de meiden ook onder behandeling geweest bij een gyn. Maandagmorgen gelijk naar de poli gebeld......weer hetzelfde antwoord.....mevrouw het is nog te vroeg om nu een echo te maken. Maar ik wilde die wel graag ik was toch aan het bloeden? Je kan me toch niet zo laten zitten hiermee.... Nee mevrouw kijk het eerst maar even aan.......als het bloeden stopt komt u gewoon 3 januari (de al eerder geplande termijnecho) Nou ik accpeteerde dit niet en dus ik belde gewoon een vk in mijn buurt misschien wilde die mij wel helpen.....en eentje gevonden waar ik gelijk die middag mocht langskomen. Echo wees uit dat de vruchtzak er niet goed uitzag maar er was wel hartactiviteit, maar er was maar heeel weinig kans dat dit goed zou gaan....wat moet ik daar nu mee? Ik zou 5-6 weken zwanger zijn volgens de meting. Moest die week maar even afwachten en de week erna maandag weer echo maken. Nou het bloedverlies stopte dus ik had nog wat hoop...... Maandag weer echo.....en helaas ik was al helemaal schoon...niks meer geen kindje niks meer... Ik had helemaal geen stolsels verloren alleen een beetje bloed? Ik snapte het niet maar ergens was ik wel opgelucht dat we nu wisten waar we aan toe waren. Nu konden we het gaan afsluiten............dacht ik...... Dag na de echo werd ik wakker in een plas bloed.....op de wc verloor ik dingen die ik nog nooit verloren had was dus helemaal niet schoon dat was dus ons kindje. Vk opgebeld en toch een beetje boos uitgelegd dat ik heel erg verschrokken was en dit niet verwacht had. Ik wilde nog erg graag een echo en dan wel in het zk. Afspraak gemaakt maar wel nog even bloedprikken van te voren want de gyn wilde toch even mijn hcg waarde weten. Naar de ha en bloed geprikt. Mocht al gelukkig snel naar de gyn. Uitslag hcg waarde 835...vrij hoog maar het kon nog. Echo gemaakt en alles was schoon. Moest week erna maar even terugkomen en weer hetzelfde verhaal...bloedprikken enz... De gyn had geen goed nieuws.....hcg was gestegen. Ze dachten zelfs aan een nieuwe zwschap? Dat kan toch niet? Mijn hcg was overigens toen 1017. Weer de week erna terugkomen.......en wat denk je....weer gestegen! Nu was het al 1268.....niemand wist hoe dit kon. Eileiders waren schoon...baarmoeder was schoon. Wat zorgde nu voor deze stijging. Nou geen leuke kerst dit.....ik was ook bang voor wat er komen ging..operatie? Bbz? Restweefsel? Wat was het nu! Afgelopen woensdag mocht ik weer terug en ik hoopte dat het nu eindelijk eens de goede kant op zou gaan....ik was zo zenuwachtig! Nadat ik binnekwam mocht ik toch weer even 20minuutjes in de wachtkamer gaan zitten want de uitslag was nog niet binnen Werd weer teruggeroepen en toen kwam eindelijk de verlossende zin van de gyn.........je hcg is gedaald naar 812. Ahhhhhhhhhhhh eindelijk! Eindelijk kunnen we het verlies van ons kindje....die lange nasleep...eindelijk kunnen we het nu afsluiten. Ons kindje is een vlindertje geworden helaas......maar we zullen het nooit vergeten.
Goh, nu ik het zo achter elkaar lees is het echt wel heftig hé! Sterkte meid. Dit moet even een plekje krijgen. Hopelijk snel weer een mooie test en (hoe spannend het ook zal zijn) een mooi kindje uiteindelijk! knuffel!
ja mamsie dat heb ik dus zelf ook....achtbaan van emoties is het geweest....hele tijden in onzekerheid gezeten...zelfs bang zijn voor gekke steekjes die ik voelde.... Schouderpijn die ik kreeg...zou het toch een bbz zijn ??? Al die dingen.... Ben ook gewoon kapot...moe! Al heel de week,......en nu komt het allemaal pas los.
Lijkt me wel lastig hoor. Als ik naar mijn eigen situatie kijk, het vertrouwen in mijn lichaam is even weg. Een goede echo zegt dus niet altijd wat blijkt maar weer.... Denk dat ik, mocht het weer zover komen, pas vertrouwen krijg als ik het kindje voel bewegen.
Ja wat dat beterft weet je het nooit mamsie......het kan altijd fout gaan hoe ver je ook bent.... Ik snap je maar je moet wel proberen te relativeren hoe moeilijk dat ook gaat zijn. Zeg ikzelf nu erg stoer,,...weet niet hoe ik me ga voelen straks. Hier helpt het denk ik wel dat ik al twee meiden heb....
Wat heftig... Als het mis gaat is dat al vervelend genoeg, laat staan als er na de tijd zoveel onduidelijkheid is. Heb je nu wel weer groen licht om opnieuw zwanger te worden? De schrik zal er goed in zitten, sterkte!
Dikke knuffel lov! Nu kun je het eindelijk gaan afsluiten meid. Ik hoop dat je snel van een onbezorgde zwangerschap kan genieten.
Lov, wat goed dat je je ervaringen zo hebt opgeschreven. Heel sterk van je. Dikke knuf. 2013 wordt ons jaar, want dit zetten we op de rekening van 2012.
dank je Nou niet eens over gehad. Ik moet over 3 weken weer terrugkomen en dan gaan we ervanuit dat alles weg is. Weet ook niet wat ik nu ga doen....eerst een ongi afwachten of gewoon maar zien wat er gebeurt. Denk het laatste
Smnee lieverd bedankt! Ikapika ja ik had het echt even nodig.....is een lang verhaal geworden maar zo lang duurde het ook allemaal.... Het lucht best op om het nu allemaal even op te schrijven .... Zit nog ergens mee wat ik ook nog even kwijt wil.... Voorheen zag ik wel eens een handtekening van iemand waar dan een vlindertje stond... Dacht er nooit verder over na hoe erg dat zou moeten zijn. Maar oh man wat denk ik daar nu totaal anders over. Hebben jullie dat niet? Vond het altijd al erg maar nooit gerespecteerd hoe erg het was voor zo iemand....vindt het gewoon echt erg van mezelf....
O ja, dat heb ik ook. Vrienden van ons hebben 2x een miskraam gehad. Besef nu pas wat dit voor hen betekend zal hebben.....
De impact, daar kun je je gelukkig geen voorstelling van maken. Mijn man zei dat gister ook nog. Heel nuchter gezien is het "gewoon" een klompje cellen maar in je hoofd is het een echt kind. Heb je een toekomst samen, nagedacht over namen, het geslacht etc etc. Ook al is het nog zo klein, dat verdriet is echt heel intens.
Ja het is idd gewoon heel erg....maar moet wel zeggen dat ik het anders vindt dan bv vanaf 15 weken ofzo....dan is het echt al een kindje....
Ja dat heb ik ook hoor. Waarschijnlijk herken ik straks niet eens een kindje als de boel loskomt. En ja, we zaten allemaal nog in de kritieke weken dus tja....
MamsieM en Lov, ik herken het zo sterk. Ik moet gewoon echt huilen nu. Ik zit er vandaag weer behoorlijk doorheen. Je realiseert je pas wat het inhoudt als je het zelf meemaakt. In je hoofd heb je al je dromen al uitgestippeld en na de echo is alles weg... MamsieM, wat jij zegt, straks herken je het kindje geeneens... Pffff dat is zo wrang. Ik weet het dus ook niet. Ik ben twee keer iets groots verloren. Ik denk zelf bij de eerste keer het vruchtje. Ik heb het ook niet op kunnen vangen. Ik weet niet of ik dat ook wel wilde, maar het voelde zo ontzettend bitter om de wc door te spoelen...