3 jaar geleden op de verjaardag van papa was het eindelijk zover na al zo vreselijk lang in de mmm te hebben gezeten... een duidelijke positieve test... We hebben er zeker 10 gedaan... elke dag weer... Zo breekbaar voelde dat... Nauwelijks durfden we het te geloven, en elke dag dat je er was, begon de hoop te groeien... Ik zei nog tegen papa: Elke keer dat ik naar de wc ga ben ik bang dat deze zeepbel van dromen knapt... En toen was het zover... Net iets meer dan een week mochten we dromen van jou... Hoewel heel veel mensen ervan wisten omdat iedereen elk ziekenhuisbezoek meeleefde, weet bijna niemand dat je voor mama al een kindje was... Dat het voor mama niet zomaar weer een mislukte poging was, zoals het voor de anderen wel leek... Door alle ellende en het moeten vechten voor het krijgen van een kindje is jouw verlies een beetje op de achtergrond geraakt... Al het verdriet was al zo groot.. Maar mama is je niet vergeten... Elke keer denkt mama wel even aan je, hoe oud je zou zijn geweest, of je een jongen of meisje was... En nu mama en papa weer druk bezig zijn voor een broertje of zusje voor je grote zus komt het verdriet weer volop boven.... Mama is je nooit vergeten... Mama zal je nooit vergeten.... Want Mama hield al van je vanaf het allereerste begin!
Herkenbaar, t is niet zomaar een 'vruchtje'. Ik heb nu een tattoo laten zetten met de naam van mijn dochtertje (voor haar had ik een ma) met daarboven een ster. Omdat we het nooit zullen vergeten.
mooi geschreven hoor en wat een goed nieuws natuurlijk gefeliciteerd mmet jullie brusje geniet ervan. -xxx-