MeisjeV, heel veel sterkte met dit verlies . Die 12 weken worden altijd gezien als: en nu ben ik veilig. Maar dat ik blijkbaar niet altijd zo. De manier waarop je over de curettage schrijft, is voor mij heel herkenbaar. Ik ging huilend naar het ziekenhuis, werd huilend naar de OK gereden, ging huilend onder narcose en kwam huilend weer bij. Met een lege buik, ze hadden mijn baby's bij me weggehaald Heel veel sterkte!
hey meid het geeft niet dat het een lang verhaal is. is juist soms goed.hoe meer je er over praat des te beter. ik wens jullie heeeel veel sterkte in deze moeilijk periode gr cybersyby
hoi meisjev, wat je geschreven hebt lijkt heel erg op de situatie van mij en mn vriend. ik heb precies hetzelfde meegemaakt. in mei 2009. ik was 13 weken en ging samen met me moeder naar de vk op controle en het hartje luisteren. deze kon ze niet vinden en toen maakte ze een echo en bleek ons kindje te zijn overleden. dat is niet te bevatten wegens dat mijn vriend met een waterhoofdje is geboren kreeg ik in een speciaal zhs met 10 weken een echo daar en toen was alles nog goed alles zat er op en eraan en het bewoog in me buik. en dan kom je 3 weken later en is het dood. leeft niet meer. Wat jij schreef van het moet eruit dat had ik ook. ik wilde niet met een dood kindje blijven lopen. maar ik heb gekozen voor medicatie om de miskraam mee op te wekken maar ik ben wel geeindigd in het ziekenhuis omdat de moederkoek bleef hangen. ons kindje heb ik niet eens durven te bekijken. heb daar nu wel spijt van maar op dat moment beleef je dat zo anders. bij mn 2de miskraam heb ik ons kindje wel bekeken ik was toen 5 weekjes dus nog pril maar je zag wel wat het kindje was. nu ben ik ook mn uitgerekende datum voorbij en ben niet zwanger. en ik vind dat steeds moeilijker. ook omdat ik pco heb en clomid moet slikken dus het is eigenlijk allemaal niet meer zo spontaan zoals je de beslissing neemt om voor een kindje te gaan. maar meis ik wil je heel veel sterkte wensen en neem er goed de tijd voor liefs roy
Ook voor mij heel herkenbaar. Het ergste is dat je wakker word uit de narcose en je weet het.... het is weg...
MeisjeV het is net of ik een stukje van mijn eigen verhaal lees. Alleen heb ik geen bloedverlies gehad maar zo zo even hartje luisteren bij de VK. Toen spoedecho. Zelfde keuze's als jullie . En wij hebben ook voor een curretage gekozen. Binnen 25 uur was alles weg en leeg. ( nu vandaag een week geleden ). Ik snap hoe je je voelt en wens jullie heel veel sterkte met het verlies van jullie puk !
MeisjeV, ook ik herken hier een hoop in. Bij mij was het alleen zo dat we vol verwachting naar de 12 weken echo gingen en dat we er daar achter kwamen dat het niet meer leefde. Ik wilde het ook zo snel mogelijk eruit hebben, heb toen gekozen voor curretage. Wat voel je je dan leeg... Ik wens jullie heel veel sterkte.
Heel veel sterkte! Je moet nu afscheid nemen van alle dromen die je had over en voor dit kindje. Het kan een troost zijn te beseffen dat hij/zij zo ziek was, dat het niet eerlijk was geweest als hij/zij geboren zou zijn. Probeer goed afscheid te nemen van Puk voordat je je in een nieuw baby-avontuur gaat storten. Het duurde even voordat wij daaraan toe waren, maar het heeft ons zoveel goed gedaan echt afscheid te nemen! Nogmaals heel veel sterkte de komende tijd en zoek vooral steun bij elkaar. Liefs, Marrie
Heel erg bedankt, nogmaals, voor alle lieve, troostende en mooie woorden. Ook ik wil iedereen sterkte wensen die dit doormaakt. Ik hoop dat ik hiermee niemand tegen het verkeerde hoofd stoot, maar ik wil toch even kwijt over dat sommige van jullie zich in mij herkennen. Ik had namelijk best wel het gevoel dat ik alleen was. Dat ik de enige was die hier doorheen moest, ik wist al wel maar weet nu zeker dat dit niet zo is. Hoe rot de situatie ook is, dat doet me best goed. Al had ik me natuurlijk beter gevoeld als dit een forum was geweest waar we elkaar konden vertellen dat ons kindje gezond en wel geboren was, maar helaas mocht dit niet zo zijn. Bedankt voor alle goede tips. Vooral het goed verwerken van dit kindje en de mooie dromen die wij met puk achter moeten laten. Dit heeft wel mn ogen geopend. Niet dat ik van plan was om het ene kindje met het andere te vervangen, maar wel dat ik er echt mijn tijd voor moet nemen. Dikke knuf, Meisje V
@ Roy Dat ik/we Puk (nog) niet gezien hebben dringt nog niet echt door. Ik weet ook niet zo goed of ik dat wel wil en of dat nog komt. 16 Feb moet ik naar de Gyn en dan krijg ik nacontrole en uitslag van het onderzoek naar Puk. Of ik dan iets te zien krijg, durf ik niet te zeggen. Ook weet ik niet hoe ik zou reageren. Ik heb juist voor curretage gekozen om de confrontatie niet aan te gaan. Daar sta ik gelukkig nog steeds achter. Het is echt een gevoel, dus echt uitleggen lukt me niet. Ik word ergens bang van het idee. Het is dan nogmaals een bevestiging dat het over is. Ik weet dat het over is, maar heb het gevoel dat het me dan nog eens extra ingewreven word. Weet niet of dit raar klinkt, of juist niet...