Afgelopen weekend heb ik volkomen onverwacht een miskraam gehad. Ik was bijna 15 weken zwanger. We hadden nog een prachtig gezond kindje gezien op de 12 weken echo en ook een hele goede uitslag gehad van de nekplooimeting/bloedtest die toen gedaan is. Een van de dingen die me bezig houden is de mogelijk oorzaak. Het kindje leek helemaal gaaf - ongelovelijk hoe ver het al af was. Handjes, voetjes, knietjes, elleboogjes, een neusje, een naveltje... Ze gaan wel nog nader onderzoek doen, zowel in mijn bloed als op het kindje, maar de artsen zeiden dat we er rekening mee moeten houden dat ze nooit achter de oorzaak komen. Ik pieker me zelf natuurlijk suf over wat ik heb gegeten, gedaan, gevoeld wat kan wijzen op een oorzaak. Ik ben heel bang dat het iets van buiten was, en dat het kindje dus inderdaad -zoals het nu in ieder geval van buiten leek - helemaal gezond was. We hebben (godzijdank!) een gezond dochtertje van bijna twee, zij is een paar weken geleden ziek geweest - met veel diarree en overgeven, meerdere dagen lang. Ze had géén vlekken in het gezicht, wat volgens de informatie die ik op internet vond zou wijzen op de vijfde (of is het zesde?) ziekte die heel gevaarlijk is voor zwangere vrouwen. Verder heb ik mij zelf nooit echt ziek gevoeld, ik heb wel een paar dagen jeukende uitslag aan mijn benen en armen gehad. Maar geen seconde gedacht dat dit mogelijk iets gevaarlijks voor het kindje zou zijn. Het enige voedselvoorschrift waar ik me niet aan gehouden heb ik het vermijden van rauwkost. Ik heb bijvoorbeeld wel een broodje gezond gegeten - wie weet heb ik daar wat van opgelopen. Mocht ik ooit weer zwanger raken, wat ik erg hoop, dan zal ik buiten de deur geen flintertje rauwkost meer aanraken. De kans dat je daar iets van oploopt is wel heel klein, maar gewoon het idee dat ik het misschien had kunnen voorkomen is 1000 keer erger dan negen maanden strikt op mijn eten letten. Enfin, heel veel vragen en rondcirkelende gedachten dus. Zijn er mensen op dit forum die ook zo laat nog een miskraam hebben gehad van een schijnbaar gezond kindje en is daar de oorzaak bij gevonden? Doortje
Hoi Doortje Wat verschrikkelijk dat je alsnog na bijna 15 weken afscheid moest nemen van jullie kindje. En dat na een goede echo bij 12 weken. Ik kan me zo goed voorstellen dat je denk dat je iets verkeerds gedaan hebt. Maar dit is bijna nooit het geval. Ga jezelf alsjeblieft niet de schuld geven. Heel veel sterkte.. Liefs Sizzel
Wat erg dat het na 15 weken mis is gegaan, zeker na een goede echo... Ik wil me aansluiten bij mijn voorganger. Ga nu niet jezelf de schuld geven. Ik weet uit ervaring dat dit je eerste reactie is, maar doe het niet. In de meeste gevallen is dit niet zo. Heel veel sterkte voor jullie gezin..... Liefs Monique Ps; Weet niet hoe ik het moet zeggen maar probeer het toch, vergeet je je dochtertje niet ? Ik ben mijn twee kinderen, nadat bekend werd dat ik een missed abortion had, de eerste 2 weken ook "vergeten", terwijl zij zo aanvoelden dat ik niet lekker in mijn vel zat en juist wat extra zorg/liefde van mij nodig hadden (Ze zijn wat ouder en wisten dat er een kindje bij zou komen). Snap je een beetje wat ik bedoel ?
Bedankt voor jullie reacties. Monique: ik denk niet dat ik ons dochterje vergeet. Ik heb juist extra behoefte om bij haar te zijn en haar te knuffelen. Ik moet er niet aan denken dat er bij mijn eerste zwangeschap zoiets was gebeurd. Het was voor mij zo'n troost om toen ik terugkwam uit het ziekenhuis weer van die lekker kleffe peuterkusjes te krijgen. Ik merk wel dat ik nu heel bang ben dat er met haar iets zal gebeuren. Had vannacht een afschuwelijke nachtmerrie waarin zij verdronk en veranderde in ons doodgeboren kindje. Brrrr. Ik weet alleen niet zo goed of en hoe ik haar iets moet vertellen. Ik heb haar wel eens gezegd dat mama een babietje in de buik had en nu ook verteld dat het babietje er niet meer is, maar ik denk eerlijk gezegd dat ze er niets van snapt en het lijkt haar ook niet te interesseren (logisch als je het niet begrijpt). Ik probeer in ieder geval niet emotioneel te zijn waar zij bij is, maar ze zal inderdaad heus wel aanvoelen dat er iets is gebeurd.
Mijn kinderen zijn 3,5 en 5. De oudste voelde gelijk dat er wat was toen wij thuis kwamen na de echo. Ze zag mij huilen en zei toen, oh de baby is dood.... Heel hard, maar ik was opgelucht want nu hoefde ik het alleen maar te bevestigen. Onze jongste heeft het er niet over. Het dringt niet echt tot hem door. Hij weet dat de baby in het ziekenhuis uit mama's buik is gehaald, maar praat er verder nooit over. Ja als mijn dochtertje er wat over zegt dan roept hij dat hij grote broer wordt. De reactie van mijn dochtertje is dan (voor ons hard maar wel de waarheid), nee joh, de baby is dood en ze praten dan weer over poppen of auto's. Ik denk dat jou dochtertje net zo reageert als mijn zoontje. Ze weten het wel maar doen er verder niets mee. Ik denk dat het zo goed is. Mijn dochtertje is net 5 en begrijpt er meer van. Ik verwachtte een heleboel moeilijke vragen maar die bleven uit. Wel vertelde ze tegen iedereen dat haar mama een babietje in haar buik had en dat hij dood is gegaan. Heel recht door zee, zo zijn kinderen. Ga op je gevoel af, dat is het belangrijkste. Liefs Monique
Hoi Doortje, Wat ontzettend erg voor jullie! Na een goede echo met 12 weken ga je er toch wel vanuit dat alles gewoon goed is. Het lijkt me verschrikkelijk om er dan achter te komen dat het niet zo is. Het is ab-so-luut niet jouw schuld! Knoop dat goed in je oren! Voel je alsjeblieft niet schuldig! Het is mis gegaan, omdat er iets anders niet goed was. Daar kon jij niks aan doen. Dus meid, kop op en heel veel sterkte!
Lieve Doortje29, Gecondoleerd met het verlies van jullie kindje. Het is logisch dat je de schuld bij jezelf zoekt, want dat zou dan een reden kunnen zijn waardoor het mis is gegaan en dan kun je daar de schuld op schuiven. Helaas ligt het bijna nooit aan jou of iemand anders. Bij mij is een missed abortion geconstateerd toen ik met vriend en mijn twee kinderen bij de 20 weken echo zat. Dat was een grote klap in ons gezicht omdat alles toch goed hoort te gaan na twaalf weken? Bij mij werden er ook allerlei onderzoeken ingezet om te kijken of er een oorzaak was. Hier werd bij verteld dat er in 80% van alle gevallen helemaal niks gevonden wordt. Merlijn* (mijn lieve kleine zoontje) werd van top tot teen onderzocht en was helemaal perfect. Nadat ik mezelf er bij neer had gelegd dat het pure pech was geweest, kwam er ineens een uitslag: Mijn bloed wordt te dik op het moment dat ik zwanger ben. Ik heb al twee kinderen en weet dus niet of ik bij mijn vorige twee zwangerschappen dit ook al had en dat ik toen vreselijk veel geluk heb gehad of dat ik het tijdens deze laatste zwangerschap heb gekregen. Bij een eventuele volgende zwangerschap moet ik elke dag een bloedverdunner in mijn huid gaan spuiten. Wij zijn nu weer volop bezig voor een kindje, maar zo onbezorgd als het steeds was gegaan, zie ik nu niet meer gebeuren. Jullie heel veel sterkte gewenst bij de verwerking. Ik hoop dat je iets met mijn verhaal kunt.
Lieve Doortje, Bij mij vrijwel hetzelfde verhaal... Met 12 weken een goede echo. Er was verdenking van de vijfde ziekte bij mijn zoontje dus speciaal naar het ziekenhuis (was toen 12 weken). Alles zag er goed uit. Wel bloed geprikt op het parvo virus. Ruim 2 weken later licht bloedverlies, en bij de echo bleek het vruchtje net na 12 weken te zijn overleden... Bij mij hebben ze onderzoek gedaan naar infecties, maar niets gevonden. Volgens de gynaecoloog is in het grootste deel van de miskramen een aanlegfout de reden, en hoe kleiner de aanlegfout, hoe later het fout gaat. Een aanwijsbare reden wordt niet vaak gevonden. Mijn zoontje van 2 heeft me er doorheen gesleept, omdat hij me nodig had. Ik ben heel snel weer zwanger geraakt (één keer ongi na de curettage) en nu gelukkig de 12 weken voorbij. Ik zit vandaag ongeveer op de zwangerschapsduur waarbij vorige keer het bloedverlies optrad, maar heb gelukkig afgelopen maandag nog het hartje gehoord. Het is moeilijk om weer vertrouwen te hebben maar het gaat steeds een beetje beter. Ik wens je heel veel sterkte! Neeke
Doortje gecondoleerd met het verlies van jullie kindje. Ik zeg gecondoleerd omdat het al een echt kindje was en helemaal af! De mensen in mijn omgeving zeiden en zeggen eigenlijk helemaal geen gecondoleerd en IK ervaar dat echt als onbeschoft. (ook onwetendheid, maar het doet pijn dat de mensen het niet beschouwen als een levend 'iets' een kindje). Wij zijn ons zoontje verloren ook in de 15e week. De eerste echo was goed, groeide goed, hartje klopte. De 2e echo was het mis, hij lag daar maar stil en de vk zei niet zoveel. Dan zakt de grond onder je vandaan. De dag erna opgenomen in het zh en via natuurlijke weg bevallen. Dwz met wee-opwekkers. Het heeft anderhalve dag geduurd totdat Valentijn* eruit kwam. Op Valentijn's dag. En het was idd zijn dag.. Nu na 'alweer' 3 maanden nog geen uitslag van het chromosoom onderzoek. Wel het schildklier onderzoek was binnen en vandaag te horen gekregen dat die nu wel goed was. De vorige keer nog niet. Dus het is maar weer afwachten, en je maakt jezelf gek. Had ik maar dit of had ik maar dat.. En de angst het nog een keer te moeten mee maken. Ik kan alleen maar zeggen dat jouw gevoel en gedachten herkenbaar zijn, en helemaal niet gek of raar.
Dankjullie wel voor de reacties. Het is fijn om te lezen wat andere mensen hebben meegemaakt. Mama van Valentijn, ik herken heel erg wat jij zegt over het verliezen van een kindje. Zo voelt het wel , zeker ook omdat we het kindje echt hebben gezien en gezien hebben hoe ver het al was . Ik ben heel blij dat ik er toch goed naar gekeken heb, eerst kon ik dat niet opbrengen, maar later dus wel. Toch heb ik ook niet het gevoel dat het een baby was - klinkt misschien heel raar, maar gevoelsmatig is dat voor mij op een of andere manier wat anders. Er zitten voor mij heel veel soorten verdriet aan deze gebeurtenis- ik kan het nog niet allemaal goed plaatsen, maar er is het verdriet dat we in ieder geval niet op de verwachte termijn de baby gaan krijgen waar we ons op verheugden en die zo welkom was, het verdriet van de schok van deze traumatische gebeurtenis, maar ook het verdriet over dit specieke kindje dat is gestorven. We kenden het kindje nog niet en ik had het nog niet voelen bewegen in mijn buik en had er nog niet echt een band mee - maar het was wel een levend wezentje wat maar zo weinig van het leven heeft mogen meemaken.