Na bijna 2 jaar wachten werd ik in juni zwanger, wat na 7 weken (juli) eindigde in een miskraam. Vermoedelijk was deze zwangerschap een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Nu een aantal maanden verder merk ik dat het geestelijk eigenlijk niet zo goed gaat. Ik wil wel de draad oppakken, maar het lijkt alsof dit niet wil lukken. Nu is mijn schoonzusje ook zwanger, en zij loopt een maand voorop als dat ik eigenlijk had geweest, als de zwangerschap wel goed was gegaan. Ik ontkom dus niet aan babykamer, 20 weken echo's, dikke buik ect. Een moeilijke confrontatie. Nu vroeg ik mij af; hadden jullie nog lang moeilijk? Of moet ik na 2,5 maand eens op zoek gaan naar hulp hierbij?
Hoi Appelboompje, Wat naar dat je dit mee moest maken! Ik vraag mij eigenlijk precies hetzelfde af! Bij mij is in juli een missed abortion geconstateerd bij 8 weken. De miskraam kwam niet spontaan op gang. Ook het opwekken met pillen is niet gelukt, waardoor ik uiteindelijk in augustus gecureteerd ben. Ook hier zit ik midden in de zwangere buiken, baby's en kindjes. Dit vind ik ook erg moeilijk! Als het niet was misgegaan dan was ik nu 18weken en 5 dagen geweest, dit weet ik nog precies. Er gaat geen dag voorbij zonder hier bij stil te staan, zonder verdriet. Wel is het wisselend, met up's en downs zeg ik maar. Soms voel ik me best wel goed en kom ik de dagen prima door. Andere dagen kan ik alleen maar huilen! En dan komt steeds de vraag, wat is nu normaal? Wanneer wordt ik weer mezelf, wanneer kan ik weer normaal doen? En de onzekerheid, wordt ik ooit wel weer zwanger, zal het dan wel goed gaan? Ik snap je gevoel, ook ik zit er midden in! De vraag of ik hulp nodig heb, heb ik ook met mijn vriend, vrienden, familie besproken en voorlopig vinden zij mijn reacties en verdriet nog normaal. Dus hier vertrouw ik dan maar op, want zelf weet ik het ook niet goed! Echt een goed antwoord heb ik dus niet op je vraag! Maar ik wil je even laten weten dat je niet de enige bent! Heel veel sterkte en succes toegewenst!
Dat gevoel blijft denk ik tot je opnieuw zwanger bent. De uitgerekende datum Vsn m'n 2e zwangerschap (tweeling) is komende zondag. Dit is tevens de 1e verjaardag van de kleine van onze beste vrienden. Dubbel dubbel dus. Dit soort dingen blijven moeilijk. Hulp zoeken kun he doen als je daar behoefte aan hebt. Ik krijg regelmatig te horen dat ik er teveel mee bezig ben. Na de 1e ma viel dit nog mee maar nu heeft t me echt wel veranderd. Neem niks meer voor lief. Ik zou wel proberen om door te gaan. Doe leuke dingen, ga op vakantie, vriendinnen avondje. Probeer jezelf je momentje van verdriet te geven maar probeer dit snel om te draaien en je schouders eronder steken. Het is zo en je veranderd het niet. Hoe graag je dit ook wil. Je kan zwanger raken en er komt een tweede keer. Leef gezond en probeer de positieve dingen te zien. Want heus die zijn er! Sterkte meid!
Er is geen normaal of standaard bij dit soort dingen. Het is erg verdrietig om mee te maken en we gaan er allemaal op een andere manier mee om. Je kunt natuurlijk ook met een psycholoog in gesprek. Gewoon om alles even op een rijtje te zetten en je hart te luchten. Dit kun je zelf regelen of via het ziekenhuis.
Hey meid, wat vervelend. Ik heb me na mijn MA+curretage in juni/juli ongeveer 3 weken wel elke dag verdrietig gevoeld. Pas toen mijn lichaam weer helemaal hersteld was en we er weer voor konden gaan begon ik me weer een beetje goed te voelen. Ben nu wel weer zwanger maar nog steeds bang/onzeker. Laatst ging ik weer opnieuw de apps installeren en toen stond er bij 1 van ja je hebt nog een account ofzo en kwam er gelijk te staan van "je bent nu 26 weken zwanger" pff dat was wel even moeilijk om te zien... Het is voor iedereen anders wanneer het verdriet weg gaat (eigenlijk nooit). En anders kun je mss idd proberen met een professioneel iemand erover te praten. Als dat jou helpt is het goed toch? Heel veel sterkte verder!
Hoi Appelboompje, Vervelend he meid Ik zat bij jou samen in het maart 2016 topic. Ik heb ook een miskraam in Juli gehad.. En heb het er nog steeds moeilijk mee.. Ik heb het zelf moeten opwekken met medicatie.. maar helaas is er nog wat achtergebleven. 14 okt gaan ze dat weghalen.. het duurt me ook veel te lang! Als ik andere mensen zwanger zie in mijn omgeving doet mij dat ook pijn. Veel sterkte
Hoi Appelboompje, Wat naar dat je dit hebt moeten meemaken. Helaas herken ik het gevoel maar al te goed. In augustus heb ik mijn tweede miskraam gehad. Ook in mijn nabije omgeving veel baby's en zwangeren, wat het extra pijnlijk/moeilijk maakt. Met mij gaat het nu best goed. Nu ik ook weer een keer gemenstrueerd heb en wij weer voor een volgende zwangerschap gaan ben ik weer positief. Vlagen van verdriet en pijn blijven er zijn. Dat zal denk ik pas overgaan als ik een keer een goede zwangerschap heb. Kortom, heel verschillend bij iedereen dus. Geef het de tijd en probeer naast het verdriet ook gewoon leuke dingen te doen! Heel veel sterkte ermee!
Allereest bedankt voor jullie open en lieve reacties. Ik besef mij natuurlijk dat het voor iedereen anders is, en het voor iedereen ook anders voelt. Gebera en purple; jullie ken ik inderdaad van het maart mama topic. Hoewel het niet leuk is, ben ik'opgelucht' dat ik niet de enige ben die er nog last van heeft. Gebera wel fijn dat je terecht kan bij familie en vrienden. In de tussentijd is mijn man heel erg ziek geworden en dat heeft het medeleven wat de miskraam wat overruled waardoor er eigenlijk niet meer daarover gepraat wordt en ben uit mezelf hierover niet zo'n makkelijke prater. Purple; pffff voor jou is het moment om uberhaubt af te sluiten nog niet daar met de behandeling van volgende week in het vooruitzicht. Wat heftig meid! Dikke knuffel, ik denk aan je! X Zonnetje; ik ben normaal echt een positief mens die altijd overal het beste uit situaties haalt (chronische pijn, dus daar ligt al best een uitdaging ). Ik doe nog steeds mijn dingetjes maar merk gewoon dat m'n gevoel niet zo mee doet. Ben moe en ben gewoon niet meer zo vrolijk. Wil je bedanken voor je bemoediging. Wil je voor de komende dagen, zondag in het bijzonder, veel sterkte wensen. Xx Aleeyah gefeliciteerd met je zwangerschap, maar begrijpelijk dat je het nu extra spannend vind. Hoop dat het deze keer goed blijft gaan. Was je overigens snel opnieuw zwanger? Angros; heb je wel het gevoel dat je het hebt kunnen afsluiten? Ik hoop dat je snel opnieuw zwanger mag zijn
Dankje, dat hoop ik ook echt! Na de curretage heb ik een maandje gewacht zodat mijn lichaam weer helemaal kon herstellen. In de 2e ronde raakte ik zwanger, dus gelukkig wel snel. Heel veel sterkte verder en ik hoop dat jullie wondertje alsnog snel komt!
Bedankt! Ik hoop in elk geval dat we niet weer 2 jaar hoeven te wachten. Die tijd was emotioneel ook zwaar. Wauw echt super snel zwanger! Was je dat ook van de keer voor je zwanger werd?
Voor iedereen is het anders, en het is niet zomaar wat. De pijn zal wel verzachten als je opnieuw zwanger raakt denk ik. Ik hoop dat je snel een positieve test in handen mag hebben! Duim duim duim! Liefs
Hoi, ik heb in augustus een mk gehad. De eerste tijd erg verdrietig geweest, langzaam kreeg de mk een plekje. Ik heb nog de moeilijke momenten. Vandaag kreeg ik een berichtje dat mijn buurvrouw zwanger is. Van onze eerste liepen we gelijk op. Als ik geen mk had gehad liepen we weer bijna gelijk op (ik zou 4 wkn verder zijn) En dat doet gewoon pijn! En dan komen de tranen weer.
Ach wat verdrietig Schorpioen Ik merk ook echt dat de confrontatie met zwangeren, dikke buiken en pasgeboren baby's het moeilijkste zijn. Sterkte! Xx
Ach lieve Appelboom, wie bepaalt hoe lang je verdriet mag hebben? Mijn bbz is nu ruim een jaar geleden en ik heb gisteren nog zitten janken. Om de zwangerschap die niet kon blijven en op het uitblijven van een nieuwe zwangerschap. Het gaat een beetje met ups en downs, er zijn momenten dat ik me goed voel, dat ik er vertrouwen in heb dat ik ooit nog wel een kindje krijg. Als ik dan weer ongesteld word of ik lees wéér een zwangerschapsaankondiging, ja, dan kan ik toch ineens weer heel verdrietig zijn en bang zijn dat het nooit meer gaat lukken. Dat blijft denk ik, want de wens om een kindje te krijgen is er nog steeds en dat het niet lukt doet gewoon verrekte zeer. Sterkte, ik hoop voor je dat je snel weer in verwachting bent en dat alles goed mag gaan.
Wat verdrietig! Ik kan me voorstellen dat, als je al zo lang gewacht hebt op een wondertje, zo'n verlies er erg inhakt... Bij mij was het verdriet weg vanaf het moment dat ik opnieuw zwanger was en mijn droom toch weer realiteit ging worden. Toen kreeg het echt een plaatsje. Ik moet zeggen dat mijn verdriet wel verzacht werd door de wetenschap dat ik snel (opnieuw) zwanger kon worden. Er zijn geen regels die zeggen hoe je met verdriet moet omgaan, hoe lang het moet duren. Als je zelf het gevoel hebt dat het je zou helpen om hiervoor hulp te vragen, zou ik daar best laagdrempelig in zijn. Waarom niet? Ook al hoort rouw/verlies bij het leven, betekent niet dat je altijd maar alleen zou moeten oplossen. Veel sterkte!
Appelboompje. Geef je verdriet de ruimte meid. Alles is hier wel al gezegd denk ik, maar er is geen "normaal" wat verdriet betreft. Ik ben elke keer doorgegaan. Na de laatste miskraam merkte ik dat ik mijn hoofd niet meer boven water kreeg. In 2 weken tijd kreeg ik mijn miskraam, bleek mijn schoonzus zwanger en ook 2 meiden op mijn werk die samen met mij zwanger waren toen ik mijn zoontje heb gekregen. Die 2 waren 2 jaar lang mijn uitgangspunt. "Oh, zij hebben ook nog geen 2e, er is geen haast". En toen in 1 dag hoorde ik dat ze beide zwanger waren. Een andere collega zat het in volle blijdschap aan me te vertellen. Toen ben ik toch wel soort van ingestort. Een uur later zat ik huilend bij de huisarts en heb ik eindelijk een keer een week ziekteverlof aangevraagd. Om te rusten, tijd te nemen. Dat heeft goed gedaan. Maar zoals al gezegd, niks doet zoveel goed als weer een positieve test. Hopelijk is dat voor jou ook zo en mag dat moment heeeeeeel snel komen! Probeer ondertussen veel leuke dingen in te plannen!!
Allereerst; voel mij ontzettend bemoedigd door jullie lieve woorden. Fijn om wat herkenning te hebben. Je staat er toch maar een beetje 'alleen' in he?! Mijn man vind het natuurlijk ook heel erg, maar hij heeft niks 'gevoeld' geen symptomen ervaren zoals je die als vrouw ervaart. Is toch anders. Loenie wat jij schrijft herken ik mij wel heel erg in ja. Wij hebben bijna 2 jaar moeten wachten tot deze zwangerschap. Ik hoop dat het niet weer zo lang duurt Begrijp je schommelende gevoel heel erg zeker dat je nu al zo lang moet wachten. Dat put echt uit! Dikke knuffel voor jou. Xx Kache; hoop ook echt dat dit bij mij mag gebeuren, mis het zwanger zijn nu ook gewoon heel erg. En al die kneuterige dingen die erbij komen kijken. Bedankt voor je lieve reactie! Eef poeh he! Ik voel mij nu haast een aansteller als ik jouw onderschrift zie. Wat ontzettend heftig zeg wat jij al hebt door moeten maken. En dan al die zwangerschapsaankondigingen; niet gek dat je ineens instortte. Wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat jullie wens binnenkort mag uitkomen en dat alles goed blijft gaan. Xx
Dank je Appelboompje. Maar verdriet is verdriet. En ik heb ook niet met alle miskramen even veel moeite gehad hoor. De 2e en 3e waren erg moeilijk, de 4e weer minder etc. Het is geen kwestie van vergelijken. Ieder verdriet is zo zwaar als dat je het voelt. En gewoon terecht.