Op 20 juli testte is positief! Wat een wonder na 10 maand zwanger. Toch m´n gevoel in mij zei; deze zwangerschap gaat fout.. Dat gevoel werd vandaag 29 juli bevestigd... Vrijdag zou ik zes weken zijn geweest. Gisteren voelde het al anders! Ik had bruin bloedverlies. Ik wist wat er komen ging, toch drukte ik het weg. Vanmorgen nog bruin verlies... toch maar even een inleg kruisje er in. Na 10 minuten toch maar even plassen. Hè beetje rood verlies. Verloskundige gebeld, nam niet op! Nog een keertje bellen dan! $%^^##!@ Weer niet bereikbaar. Zo opgefokt. Googlen dan maar! Ja, ik vond een andere praktijk. Er werd me gezegd; afwachten. Om de vijf minuten kijken. Niets meer.... geen bloedverlies! Pff, wat een opluchting. M'n buik borrelt. Ik sta op en wil naar de winkel gaan. Terwijl ik op sta. Voelt het alsof er een stort bui naar beneden glijd. Ik kijk en..... veel bloed en stolsels In en in verdrietig bel ik mijn moeder op. Binnen 15 min staat ze voor de deur. Pakt me vast en huilt met me mee. Ze belt de dokter voor me, omdat ik niet in staat ben om te bellen. De dokter meld, dat hij niets kan doen en dat de kans op een miskraam nu groot is. Na 1,5 uur zitten te huilen in mn moeders armen. ( m'n vriend zit in in het zuiden van het land voor zn werk ) besluiten we om 't ziekenhuis te bellen! Ik wordt door verboden met een gyn. Potverdorrie zijn ze lunche pauze aan het houden! Nog bozer en nog verdrietiger plof ik neer op de bank! Die omringt staat met verhuis dozen. Na een half uur zegt mijn moeder; we gaan naar mijn huis! Daar maar weer naar de dokter gebeld, omdat de pijn heftiger werd en het vloeien ook. Ik mag tussen door langs komen! Na een half uur in de wachtkamer te hebben gezeten en niet weten hoe ik moest zitten of staan door de pijn mocht ik eindelijk naar binnen! De dokter ging voelen... het was geen BBZ gelukkig! Hij zei; ik wil even inwendig voelen. Hij drukte op mn eileiders! God wat een pijn! Hij zegt; ga er maar vanuit dat dit een miskraam is. Vol verdriet ga ik terug naar huis! Ik wil even kijken of ik nog veel bloed en ja... daar lag "het" dan is 't maandverbandje! Het is er uit! Het kindje waar wij 10 maand op hebben moeten wachten, wordt alsnog weggenomen. Zal ik het een speciaal plekje geven of niet. Mijn gevoel draait overuren momenteel. Nee, ik besluit het toch maar gewoon weg te gooien. Hard? Ik weet het niet. Wat moet ik anders. Het is nu uit mijn lichaam en ik voel me leeg en zo oncompleet. Dit was ons kindje en ook al mag het dan nog maar zes weken zijn! Het was wel ons kindje!
Ach meid, Wat verschrikkelijk moet dit zijn. Gooi alles er maar lekker uit hoor, is helemaal niet ergen het mag. Hoop da jullie snel weer zo'n wondertje mogen meemaken. Heel veel sterkte. Liefs belliebel
Heel veel sterkte... Ik heb ook een miskraam gehad met 5+5 weken, ook op een woensdag. De 2 dagen ervoor al wel wat gekleurde afscheiding... Je denkt, het zal toch niet??? Maar toch is het dan zo... Ik heb het altijd moeilijk gehad met de miskraam (al gaf ik dat niet altijd toe), ik kon het moeilijk een plaatsje geven, ben een echte binnenvetter. De enige remedie voor mij was zwanger worden... gelukkig was ik dat de 3e ronde weer. Ik hoop dat jij het wel een plekje kan geven én dat je snel weer zwanger bent en een goede zwangerschap zult hebben! Dat je bij deze zwangerschap 10 maanden hebt moeten wachten betekent niet dat het nu weer zo lang gaat duren. Liefs, Snoopy
Heb met een brok in mijn keel je verhaal gelezen. Heel veel sterkte, wat een vreselijk verdriet voor jullie.
pff vreselijk! slik me tranen even weg... tja, wat moeilijk ook al is het nog zo klein, wat je ermee doet is helemaal je eigen gevoel! ik had ons vruchtje (9,5 wk zwanger, vruchtje 7 wk) in eerste instantie ook in het prullenbakje gedaan (heel voorzichtig opgerold, maar na 2 minuten zeggen we tegen elkaar (mn vriend was thuis, was op zondag), dat kunnen we toch niet zomaar doen... hebben het eruit gehaald.. het heeft een week in een potje met water gelegen, omdat we geen goed plekje konden bedenken.. we hebben ons vruchtje uiteindelijk begraven in een ieniemienie klein babysokje in de duinen, waar we toch wel regelmatig wandelen! het is een mooi rustig plekje, buiten de ergste drukte. voor mij voelt het goed, ons vruchtje ligt daar mooi en op die manier heb ik het gebeuren letterlijk een plekje kunnen geven... doe wat goed voelt... heel veel sterkte!
Nadat ik dit verhaal had geschreven en het terug las besloot ik ook om het weer uit de prullenbak te halen! Ik heb het in een doosje met een hartje gestopt en ben in de auto gestapt en naar mijn moeder gereden! Daar hebben we het in haar tuin begraven! Aangezien ik de dag erop ging verhuizen wilde ik het niet bij mij thuis begraven. Ik weet dat 't bij mijn moeder "veilig" is.
wauw mooi hoor! wij zaten ook echt in twijfel, ik wilde het niet in de tuin, te dichtbij voor mn gevoel, dat zou ik er bezig mee blijven dacht ik, en ik zou dan ook niet meer willen verhuizen... ik wilde het niet in het parkje naast ons huis, dan zou ik er steeds aan moeten denken als we wandelen (elke avond). uiteindelijk zijn we dus naar de duinen gereden en dat voelt nog steeds heeeel goed! fijn dat je ook een mooi plekje hebt kunnen vinden, en je moeder zal over jullie vruchtje waken zoals jullie vruchtje over jullie waakt! sterkte verder met het verwerken... ik heb de dag nadat we het begraven hebben een klein briefje geschreven naar ons vruchtje en dat heb ik in het andere sokje gestopt en dat staat bij mn zoontje op de kamer op het plankje boven de commode (bij een beschermengeltje die ik van mn ouders heb gekregen toen hij geboren werd)