Ook ik ben bang!

Mijn vriend en ik waren al een tijdje bezig om zwanger te worden. Toen dit na een jaar nog niet gelukt was stuurde mijn huisarts me door naar de gynaecoloog. Na een binnenwaardse echo bleek al snel dat ik pcos heb. Dit wil (in het kort) zeggen dat je een zeer onregelmatige eisprong hebt.

Na een half jaar slikken van clomid bleek ik zwanger te zijn. Groot feest samen!

Afgelopen dinsdag in de loop van de ochtend verloor ik wat bruinachtig bloed. Ik ben me natuurlijk rot geschrokken, maar ik zat op mijn werk en kon er op dat moment weinig mee. In de loop van de middag werd het erger. Maar nog steeds bruinachtig. Mijn vriend moest overwerken, en ik was alleen thuis. Toen ik weer naar de toilet ging zag ik dat het niet alleen bruinachtig bloed was, maar dat er nu stolsels bijzaten. Ik heb in paniek mijn moeder gebeld. Zij probeerde mij gerust te stellen, maar zij vertelde wel dat zij dit niet gehad heeft in haar zwangerschappen, dat ze ook niet wist wat het was, maar dat ik me er niet heel erg druk om moest maken. Toen ik ophing was ik wat gerustgesteld, maar ik bleef naar de toilet lopen en zag weer stolseltjes. Ik heb toen mijn vriend gebeld, en die kwam direct naar huis. Maar ook hij wist niet wat hij moest doen. Omdat ik op het ziekenhuis een gynaecoloog heb, wist ik even niet wie ik moest bellen.
We hebben toen maar een verloskundige uit het telefoonboek gebeld. Hij vertelde ons dat dit niets kon betekenen, maar dat dit ook kon duiden op een miskraam. Maar op dat moment was het gewoon afwachten.
De volgende ochtend heb ik meteen de gyn gebeld. En ik kon langskomen. Toen wij daar in de wachtkamer zaten bonsde mijn hart in mijn keel en ik zat daar met tranen in mijn ogen. Ik was zo bang, dat het mis was. Toen we eindelijk naar binnen mochten kreeg ik een binnenwaardse echo. Mijn vriend hield mijn hand zo stevig vast, ik voelde dat hij ook heel angstig was. De gyn zei eigenlijk heel snel dat hij het hartje zag kloppen. En hij wees het ons aan. Wat een opluchting. Weer tranen, maar dit keer van geluk. Hij vertelde ons dat het 5 verschillende oorzaken kon hebben, wat niet op een miskraam uit hoefde te lopen. Hij vroeg mij of ik er krampen had, maar dat had ik niet.

De bloedingen werden minder.

Donderdag zag ik weer dat ik bruinachtig bloed verloor. Dan denk je nog, oh dat is oud bloed. Maar al snel werd het roder en weer met kleine stolseltjes.
De ene keer als ik naar de toilet ga is het rood en slijmerig, de andere keer is er helemaal niets. En weer een andere is het bruinachtig.
Ik heb weer geen krampen, en voel me verder ook wel goed.

Toch ben ik echt zo bang dat het alsnog fout gaat of al is gegaan. Heeft iemand van jullie hier "ervaring" mee? Of kan iemand mij gerust stellen omdat ze hetzelfde hadden en het ook goe dis gekomen.

Liefs Amanda

 

Ik heb net weer contact opgenomen met het ziekenhuis. Omdat ik niet zo onzeker het weekend in wilde. Helaas kon ik vandaag niet meer terecht en mogen we maandag terugkomen. Weer afwachten dus .

 

Ik ben dus afgelopen vrijdag met mijn vriend naar het ziekenhuis in Delft gereden. Wij wonen zelf in Leiden, maar daar konden we niet terecht. Mijn ouders wonen in Delft, dus dan rijden we daar maar heen.

Toen we daar aankwamen moesten we naar de overkant (daar staat nog een ziekenhuis) maar voordat we gingen, moest ik naar de toilet.
Daar kwam toen een hele golf bloed mee.
Toen ik daarna de echo kreeg, was mijn baarmoeder leeg. Ook voelde ze dat mijn baarmoeder mond alweer aan het sluiten was. Ik was het dus kwijt.

Mijn vriend en ik zijn weer terug naar Leiden gereden.
Later op de avond moest ik weer naar het toilet. En daar kwam het vruchtje!
Dat is wel even schrikken als ze in het ziekenhuis zeggen dat je helemaal mooi schoon bent, en dat blijkt niet zo te zijn. Maar ergens voor mijn gevoel ook wel weer fijn. Ik heb nu gezien hoe het er uit zag. En dat het nog geen baby was. In je hoofd maak je er toch een voorstelling van, al heb ik wel allerlei boeken gelezen, en plaatjes gezien van hoe het er op dat moment uit zou zien.

Vanmiddag weer naar het ziekenhuis en dan maar kijken waar we nu weer verder gaan. Dat is ook nog een angst, omdat het best lang heeft geduurd om zwanger te worden en het uit mezelf niet ging weet ik gewoon niet waar we nu weer verder gaan en hoeveel hormonen ik nog moet slikken. Ik wil niet zeuren, want ik heb bewezen dat ik zwanger kan worden en dat is al iets heel erg positiefs, maar toch ben ik bang dat het weer zo lang gaat duren. Maar we wachten af tot vanmiddag en dan horen we het.

Groetjes Amanda