Ik hoop dat het topic hier past, anders mag hij verplaatst worden. Waar ik naar op zoek ben zijn vrouwen die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt, en wat ze er vervolgens mee gedaan hebben. Ik ben mama van twee ontzettend lieve en mooie kinderen, waar ik verschrikkelijk dankbaar voor ben. Ongeveer een jaar geleden wilden we ons gezin graag uitbreiden met een derde kindje. Niet zo lang daarna bleek ik zwanger te zijn. Helaas bleek ons kindje bij de 13 weken echo niet meer te leven. Dit heeft zo ontzettend veel verdriet met zich meegebracht. Helaas hebben ze in het ziekenhuis veel fouten gemaakt, en om een lang verhaal kort te maken... dit heeft voor verklevingen gezorgd, waardoor mijn nieuwe zwangerschap vorige week is geeindigd in een BBZ. Nu ben ik op, ik kan hier niet meer mee omgaan, en natuurlijk legt dit ook een grote druk op de rest van het gezin. Man is zich rotgeschrokken, kinderen zien steeds een verdrietige mama... en dat wil ik ze niet nog een keer aandoen. Maar de wens is er ergens nog wel, en gaat niet zomaar weg. Een kinderwens afsluiten met een miskraam voelt zo verschrikkelijk oneerlijk. Ik hoop op reacties.
Ik wil je veel sterkte wensen, bah! Hopelijk vind je hier wat steun en vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Hartelijke groet, Selma www.selma-babyfluisteraar.nl
Wat ontzettend verdrietig en heel veel sterkte gewenst! Ik vind het heel persoonlijk wat je nog wel of niet aankan en wat voor jou het beste is. Wij zijn doorgegaan en heb uiteindelijk een goede zwangerschap na 7 miskramen en een bbz. Het grote verschil is wel dat wij geen kindjes hebben waar we voor moeten zorgen. Ik weet niet of ik dan ook was doorgegaan, want het heeft een paar jaar ons leven op de kop gezet en ben er bijna aan onderdoorgegaan. Ik denk sowieso niet dat dit een beslissing moet zijn die je nu kan en moet nemen. Je zit ook nog vol emoties van het verlies van je zwangerschap en ik kon zelf toen heel moeilijk rationeel denken. Je kan misschien ook even een time-out afspreken met je partner en daarna weer verder kijken. De beslissing die je nu neemt hoeft niet definitief te zijn. Nogmaal heel veel sterkte gewenst!
Klinkt bekend in mijn oren, helaas. Wij hebben 1 prachtige dochter en willen graag nog een kindje. In december een miskraam gehad met 12 weken en in mei een bzz waarbij ze eileider weg hebben moeten halen. De dag nadat ik uit het ziekenhuis kwam heb ik meteen gezegd: we proberen het nog een keer maar als dat weer fout gaat dan houdt het op. Ik wil inderdaad mijn kinderwens niet afsluiten met een bbz. Er is nog gewoon kans om zwanger te worden en mijn eerste zwangerschap is probleemloos verlopen. Dus ik weet ook gewoon dat het hartstikke goed kan gaan en leuk kan zijn. Dus om nu op te geven dan heb ik het gevoel dat ik het allemaal voor niks heb doorstaan. Het is voor jou nog maar net gebeurd en ik zou het even de tijd geven om alles te verwerken en je weer een beetje mens te gaan voelen. Voor mij is het nu bijna 5 weken geleden en eigenlijk pas sinds deze week voel ik me weer een beetje normaal en heb ik bijna geen pijn meer. Wat ik wil zeggen: neem geen overhaaste beslissingen maar gun je zelf weer wat tijd om op te knappen en kijk dan nog een keer naar je kinderwens. Sterkte!
Ycj jeetje zeg, wat zijn er veel overeenkomsten in je verhaal. Hoe ga je er thuis mee om? Wat betreft je dochter? Wat fijn dat je er zo optimistisch mee om kunt gaan! Trees ik heb je idd hier en daar voorbij zien komen op het forum, wat een topper ben je! Al die miskramen en zo positief... geweldig! En jouw mini-topper komt er bijna aan zie ik, nog even en je kunt de kleine in je armen sluiten! Selma en Mariska, thanks! Misschien wil ik ook gewoon te snel hoor, maar ik wil zo graag rust in mn hoofd. óf het een, óf het ander. voor mijn gevoel bevind ik me op dit moment in een soort nomansland. Besluiten we ermee te stoppen, dan wil ik graag de knoop doorhakken en verder met mn leven, en dat geldt eigenlijk ook voor als we er wel voor besluiten te gaan. Alhoewel dat natuurlijk best nog een tijd kan duren met 1 eileider en 1 eierstok.
Mijn oog viel op dit topic, helaas zo herkenbaar....dikke knuf voor jullie! Wij zaten sinds maart 2006 in de mmm voor een brusje. Maar na 4xIUI, 3xIVF, 1xICSI en 5 miskramen. Waarvan een met 12 weken dit kindje hebben we begraven bij mijn vaders graf en 1 bzz die mijn lichaam zelf heeft opgelost, hadden we echt de moed opgegeven omdat we meer verdriet niet meer aan konden. Ik heb toen begin dit jaar een spiraaltje laten plaatsen, maar helaas kwam deze er vanzelf uit. Daarna heeft de gyn het nogmaals geprobeert, maar helaas weer hetzelfde probleem. Toen was ik aan het wachten op mijn ongi om met de nuvaring te starten, maar toen mijn ongi niet kwam en ik op 4-5 positief teste was vreugde en de hoop groot dat we toch nog een kindje mochten verwachten. Maar helaas mocht het weer niet zo zijn, ook dit wondertje bleek zich buiten de baarmoeder genesteld te hebben. Donderdag hebben ze een curretage en een hysteroscopie gedaan en vertelde de gyn me dat ze dacht alles verwijderd te hebben, maar benoemde wel dat ik een bbz/PUL (pregnancy of unknown location) had . Maar helaas heb ik eergister van haar gehoord dat het hcg is niet gedaald, ze hebben het vruchtje dus niet verwijderd afgelopend donderdag. Ze hebben volgens de haar alleen mijn baarmoederslijmvlies, het bedje verwijderd. Ik was dus nog steeds zwanger maar ze kunnen niet op de echo zien waar het vruchtje zit, zeer waarschijnlijk in de buurt van het vrocht rechts in mijn eileider en buikholte. Vandaag om 10:00u moest ik me melden op afdeling interne voor een behandeling met Methotrexaat. Gelukkig is het nu achter de rug. De injectie MTX is me gelukkig meegevallen, nu maar hopen dat mijn lichaam ons 7e sterretje nu los zal laten. Wat betreft onze wens, voor ons zit dat er denk ik echt niet meer in. Al zou ik nog een zwangerschap aandurven, mijn mannetje durft het echt niet meer aan. Deze zwangerschap was echt een onverwacht geschenk, maar dit verdriet konden we er eigenlijk al niet meer bij hebben
Oooooooooh Beehappy...kippenvel Wat heb jij het ongelooflijk voor je kiezen gekregen... en waarom?! tis zo oneerlijk! Kan me zo goed voorstellen dat het jullie teveel is/wordt. En je man houdt je ook graag liever nog even bij zich, is hier ook zo. Kun je je een beetje staande houden? Hoe oud is je oudste?
Eltime, op dit moment is het me allemaal even te veel, het verlangen is zo groot, maar de pijn en de angst overheersen. Mijn meiden zijn 10 en bijna 12. Hoe oud zijn jou kinderen? Onze meiden hebben alles vanwege hun leeftijd bewust meegemaakt en vinden het vreselijk om te zien dat mama steeds zo moet lijden. Ze begrijpen ook echt niet waarom er overal baby's geboren mogen worden, maar dat het bij ons steeds mis gaat. Hoe leg een kind zoiets uit als je het zelf niet eens begrijpt
Ja, ik herken het maar al te goed. Mijn kinderen zijn iets jonger dan die van jou, 4 en 3. Krijgen dus niet alles mee, maar beseffen maar al te goed dat er iets 'anders' is dan normaal. Vooral de oudste is nogal gevoelig wat dat betreft.
Ja het zo erg om te zien dat die kinderen er ook onder lijden, je probeert ze te behoeden, maar ze zijn echt niet dom.
Ik heb niet zoveel meegemaakt als beehappy, maar ook al 2 miskramen en ook grotere kinderen (12,10 en 7 jaar). Zij maken het verdriet erg dichtbij mee, en snappen er niets van. Man is hier ook iets voorzichtiger dan ik, de kinderwens zit erg diep en is niet zo makkelijk weg te zetten. Tijdens de vorige zwangerschap zei ik al; als het weer fout gaat, dan stoppen we ermee, en zijn blij met deze 3. maar toch, ik kan het nu niet. Zodra de cyclus weer normaal doet, en het "mag" weer van de gyn, gaan we ervoor. Maar onbezorgd zal je nooit meer zijn...
Ik heb een gezonde dochter, 2 miskramen gehad en een dochtertje verloren met 23 weken zwangerschap. Daarnaast ben ik er met de keizersnede achtergekomen dat ik een afwijking heb aan mn baarmoeder, maar 1 eierstok, 1 eileider en maar 1 nier. Door de afwijkende vorm dus ook verhoogde kans op complicaties. Maar ook wij willen er weer heel graag voor gaan. De wens is gewoon heel diep en ik hoop zo erg dat we een 2e gezond kindje mogen krijgen. Af en toe denk ik wel eens moet ik niet gewoon ontzettend gelukkig zijn met mn geweldige dochter en alle risico's etc laten voor wat ze zijn...maar de wens is te groot. Dus ik begrijp jullie allemaal heel goed!
Jeetje wat een verhaal ook zeg,..heel veel sterkte, en ik kan je niet adviseren, dit is echt iets wat je zelf moet beslissen, samen met je partner... hoe is de verkleving ontstaan als ik vragen mag? Ik heb 29 april curretage gehad en moet nog een keer want er zit nog restweefsel, en ben zo bang dat ik verkleving ofzo krijg en misschien wel onvruchtbaar.... nogmaals sterkte! kus
Hoi Marjolein, kom ik jou hier ook weer tegen! Wat heb jij ook een voorgeschiedenis zeg... Dat gun je helemaal niemand! Ben je weer een beetje bijgekomen van je vmk? Berretje, het komt gelukkig niet zo vaak voor... Na mijn curettage bleef ik klachten houden, veel pijn bij menstruatie, weinig bloedverlies, maar hield wel 2 weken aan. Uiteindelijk hebben ze een hysteroscopie gedaan, waarbij er een verkleving in mijn baarmoeder hebben ontdekt. Helaas werd de hysteroscopie gedaan door een arts in opleiding, die 'per ongeluk' in mijn eileider heeft zitten prikken, met dit als gevolg. Dus daar moet je maar niet bang voor zijn! Kun je voor alle zekerheid de tweede curettage niet nog even uitstellen?
Eltime, ja hier ben ik ook weer... Ben gelukkig alweer een beetje bijgekomen! Je moet wel he..! Maar wat een verhaal van jou zeg... Echt verschrikkelijk dat het komt door een fout!!! Daar word ik echt verdrietig van. Werd het meteen opgemerkt en wat hebben ze er uiteindelijk mee gedaan...excuses op zn minst denk ik?? Ik hoop echt voor je dat het voor jou ondanks alles toch weer heel snel raak mag zijn!!
Het is een keuze die niemand voor je kan maken.. helaas. ik had 2 zoons.. nu 15 en 12, en ik had nog steeds een kinderwens.. ik werd zwanger, per ongeluk, dit resulteerde in een mola zwangerschap.. hierna nog 3 keer een MK gehad... pijn was er.. maar de kinderwens bleef ook.. en we besloten het nog een keer te proberen.. met als resultaat een wolk van een dochter.. en nu opnieuw zwanger. Hoe zeer het ook doet, verliezen van kindjes, als de kinderwens blijft kan ook dat zeer gaan doen... wens jullie in elk geval veel succes bij het nemen van een besluit en hoop dat je een volgende zwangerschap gewoon mag uitdragen.
Mvl, wat knap dat jullie er weer voor durven gaan, ik hoop dat jullie snel een gezonde zwangerschap tegenmoet zullen gaan! Marjolein, helaas zie ik jou hier ook op dit topic...we hebben al wat pbtjes heen en weer gestuurd...dikke knuffie meis! limmeke, wat fijn dat jullie na het verlies van jullie kindjes nog een gezonde dochter in jullie armen mochten sluiten en nu opnieuwd zwanger zijn.