Dag allemaal, Ik merk dat ik even de behoefte heb om mijn hart hier te luchten. Ik heb al veel topics van lotgenoten gelezen. En zie ook veel weer zwanger, dat geeft mij hoop en laat zien dat het wel weer goed gaat komen. Ook al is alles nu even zo donker.. Ik zou 11 weken zijn, maar het hartje van mijn kindje is gestopt met 9 weken. Kort na een goede echo. Ik had al vanaf het begin veel onzekere gevoelens, die angst dat het misging was zo groot, dat ik niet herkende van mijn eerste zwangerschap. Zeer onzeker was ik bij de vitaliteitsecho, ik dacht dat het mis zou zijn. Maar nee, een prachtig kindje met een kloppend hartje, ik heb van ontlading flink gehuild. Ik voelde een week rust, toen kwamen die angstgevoelens in tweevoud terug. En mijn symptomen werden minder, echt allemaal. Ik dacht: dit is dus niet goed. Verloskundige gevraagd maar dit was normaal en ik moest proberen van het internet te blijven, zodat ik niet onzeker werd gemaakt. Het gevoel bleef groeien en ik herkende mezelf niet meer, ik was de hele dag door ermee bezig. Tot ik uiteindelijk tegen mijn vriend zei dat ik voor deze week een echo ga inplannen. Ik kan niet wachten tot die week erop voor onze termijnecho, want ik maak mezelf helemaal gek nu. Hij vond mij erg overdreven onzeker en negatief, maar ik voelde dat ik dit nodig had. Hij steunde mij dan ook uiteindelijk. Gisteren was het zover, de echokop ging erop en ik zag het gelijk. Ik had gelijk, mijn kindje was al 2 weken geleden overleden. Ondanks dat ik het ergens wist, gaat er vanalles door mijn hoofd: wat heb ik verkeerd gedaan? Waarom nu pas? En ik ben bang voor de 2 weken die gaan komen, het kindje zal eruit moeten komen.. ik kan vanmiddag of maandag naar de gyn. En als het kindje weg is, ben ik ineens niet meer zwanger.. al die weken weg. Ineens ben ik weer alleen in mijn lichaam. En dan doet mijn lichaam gewoon weer wat het moet doen, alsof het er niet is geweest. Ga ik hierna überhaupt nog wel van een zwangerschap genieten of zal die angst mij nu blijvend overschaduwen?
Met veel herkenning heb ik je verhaal gelezen. Ik vind het zo bijzonder om te zien dat veel vrouwen toch een soort innerlijke stem hebben die het aangeeft als het niet goed zit. Wat intens verdrietig dat het kindje is overleden. Ik weet niet zo goed hoe op dit termijn het beëindigen van de zwangerschap in zijn werk gaat. Bij ons (op een later termijn ) werd ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik pillen die ik vaginaal in moest brengen. Een paar uur na het inbrengen kreeg ik weeën en werd onze zoon in de vliezen geboren. Ondanks dat dit intens verdrietig was, voelde het ook als een soort opluchting. Al die weken werd ik weggezet als negatief, depressief en het deed veel met me dat ik mij maar niet kon hechten aan de baby. Toen hij eenmaal geboren was was dat ineens over en voelde ik alleen maar liefde. Wij hebben gebruik gemaakt van de watermethode en hem een aantal dagen voor de crematie thuis gehad. Er is een website waar foto's opstaan, ook van kindjes rond jouw termijn waarbij gebruik is gemaakt van de watermethode. Misschien vind je het prettig om een beeld te hebben van hoe het kindje er uit ziet? De periode na de bevalling vond ik lichamelijk meevallen. Ik menstrueerde vrij snel weer en was twee maanden later zwanger, dit werd een vroege miskraam. De maand daarop raakte ik zwanger van onze tweede zoon. Ondanks dat dit erg spannend was, had ik direct het vertrouwen dat deze baby er wel zou komen. Maar onbezorgd zal het nooit meer zijn, deze zwangerschap vind ik bijvoorbeeld erg spannend en onzeker terwijl het nu vaker goed is gegaan dan fout.
Heel herkenbaar Ik heb 4 jaar geleden ook een MA gehad Ik had een voorgevoel vanaf de positieve test. En op 10w werd dat gevoel bevestigd. Het hartje was gestopt op 8+4 terwijl ik op 8+2 een prachtige echo had Gek hè , hoe sterk een voorgevoel kan zijn
Hier had ik met mijn MA ook al vanaf begin slecht gevoel er over. Ik ben uit eindelijk voor een curretage gegaan, maar je kan ook medicatie krijgen om het op te wekken. Heel veel sterkte ❤️
Wat heftig dat je dat hebt moeten meemaken.. en Dankjewel voor het delen van je verhaal.. ik heb naar de site gekeken, en toevallig heeft mijn verloskundige mij er vanochtend ook op gewezen. Mocht het ons lukken, dan willen wij dit ook proberen. Ik denk dat het een mooie afsluiting geeft voor ons. Ik heb maandag een afspraak bij de gynaecoloog en ik krijg 3 keuzes: curretage, medicatie of afwachten. Ik ga voor de medicatie om het zo natuurlijk mogelijk te houden. Afwachten vind ik echt te moeilijk.. Ik ben heel blij om te zien dat je nu weer zwanger bent, en ik snap jouw gevoel heel goed. Hopelijk kan je toch ook genieten. Ik wil je erg bedanken voor jouw reactie
Ik lees het steeds vaker.. het is inderdaad heel gek hoe wij dat dan toch aanvoelen. En ergens ook fijn dat dit kan (in ieder geval voor mij), daardoor kwam het niet helemaal uit het niets. Neemt natuurlijk mijn pijn niet weg, maar helpt wel bij het verwerken. Ik wens jou een prachtige zwangerschap toe!
Ook hier lees ik herkenning in je verhaal. Meteen vanaf positieve test onrustig en enorme angst dat het mis zou gaan. Soms ook echt een gevoel alsof het mis ging. Na 3 goede echo’s met kloppend hartje ging ik er toch in geloven en toen kwam de klap met 9w dat met 8w het hartje gestopt was. Ik heb medicatie gebruikt, alleen na de mifegyne kwam het al op gang bij mij (had al licht bloedverlies, daarom de echo met 9w). Ik vond het heel erg meevallen, geen horrorverhaal hier. Na verlies vruchtzakje gekeken of ik er een kindje in kon ontdekken maar helaas echt niks meer van te zien. Mijn echoscopiste zei ook dat je al zag op de echo dat het kindje aan ‘het vergaan’ was om het even cru te zeggen. Hou er dus rekening mee dat het zo kan zijn(maar dat hoeft niet he!) dat je geen kindje kan ontdekken. Ook ik ben nu weer zwanger en het voelt anders. Over het algemeen voelt de zwangerschap goed, maar gaat het met mij slecht. Veel paniekaanvallen, angst, onrustig de hele dag. Ik werk sinds 2 weken niet meer en heb mijn eerste afspraak op de POP poli staan over 3 weken. Ik ga weer richting die 8 weken wat ik dood eng vind. Heel veel sterkte voor jou en een dikke knuffel. Het doet pijn, en die pijn mag er zijn. Rouw erom, praat erover als je het wilt met anderen. Wij hebben het vruchtzakje wel begraven onder onze vlinderstruik.
Dankjewel voor ook het delen van jouw verhaal. Vreselijk dat je dit ook hebt moeten meemaken. Zoals ook al hierboven beschreven, wat bijzonder dat wij vrouwen dit kunnen aanvoelen. Maar wat een onrust geeft dit met zich mee. ik hoop dat ik net zoals jou mag ervaren dat het opwekken gaat meevallen. Ik vind het echt erg eng, maar het moet gebeuren en ik laat het over mij heenkomen op dat moment. Mijn kindje was donderdag nog duidelijk op de echo, wel heel iets opgevouwen.. dus ik zal er dan rekening mee houden, dat het wellicht wat anders kan worden dan hoe ik het zou willen. Dankjewel voor die tip. Als ik jou zo hoor, heeft deze ervaring het toch overschaduwd voor je. Ik vind dit heel rot om te horen.. Wel heel goed dat je hiervoor hulp zoekt, en ik hoop dat het je zoverre ondersteunt dat je je mettertijd fijn gaat voelen tijdens jouw zwangerschap. Dankje voor jouw lieve bericht, ik wens jou een prachtige zwangerschap toe, en dat het makkelijker gaat worden voor je..
Wat lief dat je ernaar vraagt Ik vond de afgelopen periode erg zwaar en merk eigenlijk sinds eergisteren dat ik weer wat beter in m’n vel zit. Ik hoop dat mijn lichaam gauw volgt, en dan met name het bloedverlies. Na 11 dagen zou ik dat ook willen afsluiten, is wel telkens een confrontatie dat het nog niet “volledig” klaar is ofzo. Maar blijkbaar heeft dat nog iets langer tijd nodig
Aaah ja tis een hele impact. Helaas ook mee gemaakt. Fijn dat je je wat beter voelt al zal het iets zijn wat je nooit meer vergeet. Mijn herstel duurde extreem lang. Heb ruin 5 maanden bloedverlies gehad dus hopelijk herstel je snel en is er binnekort een mooie regenboogbaby maar geef je lichaam de tijd.
ik zie het in je onderschrift.. vreselijk.. Maar ik zie ook dat er een wondertje op komst is, van harte! 5 maanden?? Jeetje.. Dat is wel erg lang, daar zijn mijn 13 dagen niets bij. Ik zal proberen wat geduldiger te zijn en mijn lichaam ook die tijd wat te gunnen