Hallo allemaal, Ik heb zelf in februari 2007 een miskraam gehad. Het hartje is toen gestopt met 8 weken en 4 dagen. Ik heb daar heel veel verdriet gehad en nu nog heb ik soms mn dagen dat ik erom moet huilen en dat het me verdrietig maakt. Ondanks dat ik een half jaar geleden ben bevallen van een gezonde dochter! Nu heeft mijn beste vriendin 2 weken geleden een miskraam gehad. Ik wist dus precies wat zij meemaakte en leefde erg met haar mee. Maar volgens mij ben ik verdrietiger om haar miskraam dan zij zelf is.......zij zit er niet mee, is blij dat ze van de misselijkheid af is, totaal emotieloos. Oké iedereen is anders en gaat anders met een miskraam om maar ik heb hier veel moeite mee. Zeker ook omdat zij weet hoeveel pijn het mij gedaan heeft..... Wie heeft ook ervaringen op dit gebied? groetjessss
heey limmeke dat is moeilijk voor je dat een ander zo anders reageert dan je zelf doet. sommige doen het omdat ze niet verdrietig willen zijn omdat ze die pijn niet voelen en omdat ze niet willen treuren. maar vroeg of laat komt het er uit, soms in kleine delen soms in een keer. probeer haar te respecteren en blijf er over praten tot ze niet meer wil. laat haar het tempo bepalen het is niet per definitie zo dat zei minder pijn heeft dan dat jij hebt gehad. probeer er aan te denken. vind je het te confronterend allemaal neem je afstand net als ik bij mijn nicht doe dat helpt soms ook hee knuffel he liefs miriam
Ik kan hier niet over oordelen maar ik kan wel vertellen hoe het mij is vergaan. Ik heb een aantal weken geleden een miskraam gehad, mijn grootste nachtmerrie die ik me maar kon bedenken. Ik ben daar een aantal dagen erg, heel erg verdrietig over geweest en het heeft me echt uit het veld geslagen. Na een dag of 4 ben ik weer begonnen met leven, als het ware. Dus mijn werk opgepakt en gewoon weer de dingen gaan doen. Nu inmiddels een paar weken verder lach ik weer als vanouds, voel me goed en fit. Ik wil er niet meer heel erg bij stil staan omdat ik me dan echt kl*te voel en dat wil ik gewoonweg niet meer. Ik ga door met mijn leven en met pogen opnieuw zwanger te raken. Het verdriet om mijn miskraam heeft ergens een mooi plekje in mijn leven gekregen en dat zal zo blijven, maar mijn leven gaat wel door en ik heb een goed leven dus daar ben ik heel blij mee. Ik sluit me aan bij de reactie van Miriam25. Probeer haar manier te respecteren en laat het haar manier zijn. Iedereen verwerkt verdriet en pijn op zijn/haar eigen manier, toch? Dat kun je niet met elkaar vergelijken en ik denk trouwens ook dat er geen goede of slechte manier bestaat. Groetjes, Lola2
Ik heb begin februari 2008 ook een miskraam gehad, het kindje bleek op de echo ook al te zijn gestorven, ik was toen bijna 12 weken zwanger maar het kindje was ook rond de 8e week al overleden dus heb een curretage gehad. Ik heb veel verdriet hierdoor gehad aangezien het niet de eerste keer was bij mij en mijn relatie is hierdoor ook op de klippen gelopen. Nu heb ik sinds kort een nieuwe vriend en we wonen inmiddels al samen en we gaan er weer voor met z'n twee. De prikpil die ik had genoemen voor die 3 maanden is inmiddels uitgewerkt maar nog geen ongi hier dus allemaal erg spannend. ik wil me er ook niet teveel op verheugen en laat pas een echo doen als ik dik 12 weken zwanger zou zijn dit om weer een teleurstelling te voorkomen... Maar we doen ons best en gaan er weer voor, jij ook kop op meid