Hoi lieve dames Afgelopen woensdag heb ik bij een echo van 8,5 week te zien gekregen dat het hartje van ons kindje is gestopt.. Een enorme schok, er waren geen signalen dat er iets niet klopt.. Nu krijg ik maandag n curretage. Sinds woensdag lukt het me niet meer om te eten, ik slaap bijna niet en kan alleen maar huilen. Ik voel me zo ongelukkig en depressief. Mijn vriend zegt, probeer t een plekje te geven maar ik word gek van binnen.. Ik wil ook geen kinderen meer nu, bang voor nog meer pijn en verdriet. Herkend kemand de dit, is dit een normale reactie en word het klote gevoel minder?
sterkte meis, neem de tijd en de ruimte om dit verdriet een plekje te geven. het is nog zo recent dat de pijn nu ondraagbaar is, maar t wordt wel anders. het gemis zal blijven, maar t zal niet meer zo overheersend zijn.... praat en huil. tranen genezen....
Het gaat wel makkelijker worden, je gaat eraan wennen is mijn ervaring. Bij de 1e keer ben ik ook ak meest verdrietig geweest, elke dag huilbuien. Gelukkig was ik toevallig ook een weekje vrij. Mijn vriend geeft het ook veel makkelijker een plekje, hij vind ook altijd dat ik dat maar snel moet doen. Heel veel sterkte!
Het wordt echt wel minder, het is nu nog te vers. Je verdriet moet een plekje krijgen hoe cliche dat ook klinkt. En je zegt ik wil geen kinderen meer bang voor nog meer angst en verdriet. Als mama heb je levenslang ook als je kinderen gezond geboren worden. Omgaan met angst en verdriet hoort erbij, dat is mama zijn! Komt wel goed echt!
Heel normaal. Ik sleepte mezelf de dag door. Kon alleen maar huilen. Het wordt minder, maar voor nu lekker huilen.
Lieve meid, heel veel sterkte met je verlies. Je gevoelens zijn compleet normaal... je grote droom, een stuk van je toekomstbeeld is kapot. Je zal altijd van je baby blijven houden maar het grote verdriet slijt, de scherpste kantjes gaan eraf. Probeer zoveel mogelijk je verdriet te delen met je partner en blijf praten met elkaar. xxx
Ik sluit me hier helemaal bij aan. De eerste was het ergste. (als ze allemaal zo erg waren geweest, dan was ik nu echt een wrak geweest na 9 keer ) Huilen is al geadviseerd, maar dat helpt echt! Ik ging er soms echt voor zitten. Zielige miskramenliedjes op youtube aan en dan brullen vanuit mijn tenen. Tot ik bijna door het snot mijn computer niet meer kon zien. Dit liedje deed het hem altijd voor me: https://www.youtube.com/watch?v=vfZe0aitfQc Ik heb zelf overigens mijn verdriet omgezet in een eigen youtubefilmpje (zie hieronder in mijn handtekening) Dat hielp ook! Heel veel sterkte toegewenst. Het slijt echt! Liefs BB
Heel veel sterkte! Wat allemaal al gezegd is..het is heel normaal dat je je zo voelt. Het heeft echt tijd nodig. Je zal het niet geloven maar het verdriet wordt ooit minder maar vergeten doe je het nooit. Huil,schreeuw, praat erover, schrijf het desnoods op maar blijf wel goed voor jezelf zorgen! Dikke knuffel meid!
Hey miss, Allereerst heel veel sterkte met dit verlies. Voor mij was de 1e mk het heftigste wat ik ooit had meegemaakt. Het voelde voor mij alsof ik een stuk van mezelf verloren was, wat eigenlijk ook zo is. Ik ben door een zwaar rouwproces gegaan en al met al heeft het meer dan een half jaar tot 9 maanden geduurd, voordat ik weer een beetje mezelf was. Ik heb niet een half jaar lang gehuild hoor, maar was bijna alleen maar bezig met wat ik kwijt was en wat ik zo graag wilde. Het heftige verdriet slijt, maar het gemis blijft. Ik ben heel blij dat ik het een beetje een plek kon geven voor deze zwangerschap. Het opnieuw zwanger worden is enorm spannend en zal waarschijnlijk nooit meer zo zijn als de 1e keer, nu zit er angst, maar ook extra waardering als het blijft zitten. Ik zal mijn 2 vlindertjes nooit vergeten en als ik terug denk aan beide keren dat het fout ging, kan ik weer emotioneel worden. Nu kan ik wel zeggen, het gaat goed met me! Het heeft zijn plek gevonden en het hoort nu bij mij. Meid, neem alle tijd die je nodig hebt. Laat je niet door anderen wijs maken dat je er al overheen moet zijn ofzo. Praat erover, als je dat prettig vindt, huil, schrijf, lees. Doe alles waar jij je (enigszins) prettig bij voelt, maar neem vooral de tijd. Heel veel sterkte!
Dankjewel meiden.. Ik ben gelukkig niet de enige Gisteravond mijn eerste slokje bier gehad, in mijn hoofd verontschuldig ik mezelf naar het vlindertje wat nog in mn buik zit. Het voelde gewoon zo echt, vanaf die eerste dag dat ik zwanger was.. Alles zou ik doen en laten voor dit kind, waar ik zo onvoorwaardelijk van zou houden. Ik hoop dat ik een beetje afleiding kan zoeken, ik ben blij dat mijn verdriet er mag zijn
Heel veel sterkte en ik kan me alleen maar aansluiten bij wat al gezegd is.. De eerste keer was voor mij ook een hel, ik wist van gekkigheid niet waar ik heen moest met al mijn verdriet en mijn man werd daar weer heel onzeker van, want die had me nog nooit zo gezien.. Neem rustig de tijd om dit te verwerken..
Ik kan me ook alleen maar aansluiten bij wat hierboven is gezegd. Het gemis zal altijd blijven, maar het verdriet word minder. Geef het vooral de tijd om het een plekje te kunnen geven. Voor mij was afleiding zoeken een goede manier. Heel veel sterkte!
Voor mij was het eerste zwangerschap en helaas ook eerste miskraam. Na een jaar lang wachten was ik uiteindelijk zwanger en nu moet ik het los laten... Elke keer denk ik "nu zou ik al 13 weken zijn, de magische grens voorbij..." en dat maakt me verdrietig. Op 13 maart hoorde ik dat het hartje niet meet klopte. Nu nog steeds af en toe een hulbui. Maar het gaat beter hoor! Wat mij helpt is praten met mijn beste vriendin die ook vorig jaar een miskraam had. Ze begrijpt me helemaal
Hoe naar het ook is, dit verdriet hoort erbij. Iemand waar je al van hield, iemand waar je over droomde is er niet meer. Laat juist nu je emoties maar gewoon er zijn, daar heb je alle recht toe. Maar weet ook, het verdriet slijt. Bij mij is t nu ruim 4 mnd geleden, af en toe steekt t nog en natuurlijk ben ik jaloers als ik iemand zie die zwanger is of die geniet van haar/zijn kleintje, maar het doet niet meer zo zeer! Ongetwijfeld ben jij ook een van die vele sterke vrouwen hier!
Sterkte morgen.... Mijn beste hulp is hier op het forum contact met lotgenoten hebben.. er zijn echt meiden die me er doorheen gesleept hebben..andere in mn omgeving begrepen er maar weinig van! Maar ohh wat doet het pijn. Heb vertrouwen in je lichaam... Sterkte hoor.. Ik had ook baat bij het boek...wanneer je een prille zwangerschap verliest
Zo herkenbaar wat je schrijft. Je verdriet mag er zijn, laat jezelf af en toe maar even flink gaan. Verwacht niet teveel begrip van je omgeving; die begrijpen simpelweg niet wat voor impact het op je heeft. Volop zwanger zijn en dan weer overnieuw moeten beginnen is echt heel heftig. Heel veel sterkte gewenst, en ik hoop voor je dat je je over een paar dagen een stuk beter gaat voelen.
Eerst een dikke knuffel. Het verdriet wordt wel minder ook al kun je het jezelf nu niet voorstellen. Ik heb ook non stop gehuild en werd gillend wakker midden in de nacht. Voor mannen is het soms 'makkelijker' omdat zij nog niet de verbondenheid voelen terwijl jij je er heel bewust van was wat er allemaal gebeurde in jouw lichaam. Geef je over aan je verdriet, stop het niet weg. Je zal er altijd aan blijven denken maar het wordt echt minder heftig. Betreft je omgeving, alleen de mensen die het hebben meegemaakt zullen het het meest snappen heb ik zelf gemerkt. De rest denkt na een paar dagen dat je door moet. Maar je rouwt, doe dit op je eigen tempo! Nogmaals een hele dikke knuffel!
Ik heb vandaag mijn curretage Wat ben ik blij met alle steun die ik de afgelopen dafen heb gehad van mijn omgeving. Na vandaag kan ik het hopelijk een plekje gaan geven