Ik zit hier met een dikke buik achter de laptop en ben vandaag officieel 16w1d zwanger. Nou hebben we 2,5 week geleden te horen gekregen dat ons kindje met 12w6d is overleden op 30 mei 2012 We hadden 2 opties: naar het ziekenhuis voor inleiding of thuis afwachten tot het geboren gaat worden... Die keuze was voor mij heel makkelijk. nl thuis afwachten om het rustig een plekje te kunnen geven. Zo denk je dat alles goed en vervolgens krijg je te horen dat het afgelopen is. Ook door eerdere ervaringen hebben mij dit doen besluiten. Heb nl op 26 dec 2003 een miskraam gehad met 13w1d, toen ben ik ineens heel veel bloed gaan verliezen en vervolgens ook mijn baby. Dan is in 1 tel alles voorbij... Dat wilde ik nu niet weer, dus maar rustig afwachten en iedere dag extra "zwanger" zien als een geschenk. Mijn werkgever stond volledig achter mij en ik moest rustig de tijd nemen (lees ik werk 16 uur in 2 dagen). Maar nu belde hij me gisteren op, hoe nu verder want het duurde nu wel erg lang (zit 2 weken thuis, 4 werkdagen). Voel me een beetje gedwongen om naar de Gyneacoloog te gaan om het dus zo snel mogelijk achter de rug te hebben, maar dat is helemaal niet wat mijn gevoel zegt... Help? Is er iemand die mij kan vertellen hoelang het kan duren of met ervaring? Of hoelang ik mag wachten ivm eigen gezondheid? Blijft het kindje intact? Een boel vragen, hopelijk heeft iemand antwoord. Ik weet niet meer zo goed wat ik nu moet doen. Groetjes Ilonca, mama van: zoon 27-06-2000 zoon 31-05-2002 zoon 26-12-2003 (mk 13w1d) zoon 31-05-2006 ? 30-05-2012 (overleden met 12w6d)
Ik heb hier geen ervaring mee, maar neem je tijd! Voel je niet schuldig naar je werkgever toe. Als het schter de rug is kan het ook zijn dat je nog niet beter bent. Bij mij is het nu 7 weken geleden en ik zit nog steeds volledig in de ziektewet (via UWV ivm zwangerschapsgerelateerd). Ben wel op therapeutische basis aan het werk, maar merk dat ik de druk van "moeten" werken nog niet aankan. Neem er je tijd voor!
Ik heb er geen ervaring mee. Maar ik weet niet of het goed isom je kindje heel lang te laten zitten. Ivm ontbinding. Ik weet niet hoe lang dat duurt. Kan me zo voorstellen dat het voor jou gezondheid niet goed is. Ik snap wel heel goed dat je er tijd voor wilt nemen. Bij ons was het een bbz en binnen no time is het weg gehaald. Kan het nog steeds niet bevatten. Heel veel sterkte meis. Dikke knuffel
zo lang je kindje binnen in het vruchtwater zit is er geen sprake van ontbinding. BIj mij in het ziekenhuis zeiden ze dat het heel erg lang kon duren maar dat het uiteidelijk bijna altijd vanzelf kwam. Maar het kan heel goed dat lichaam nog gewoon denkt dat je zwanger bent en dat je gewoon pas na 40 weken bevalt... ik zou het zo niet afwachten. Je kan ook pillen krijgen om het op te wekken he...
Jeetje meis ik vind het verschrikkelijk voor jullie! Zou zeggen doe het rustig aan en op jouw manier, laat je niet opjagen door je werkgever! Helaas denken deze mensen vaak alleen aan hun eigen belang! Neem je tijd om het voor jullie/jou op een goed gevoel te laten belopen, het is jullie afscheid van een o zo mooi wonder! Wat betreft je werkgever: Zwangerschap voortijdig geëindigd Ook als de zwangerschap van uw werknemer eerder stopt, zoals bij een miskraam, abortus of vroeggeboorte, krijgt zij een uitkering. Het moment waarop de zwangerschap eindigt, bepaalt welke uitkering uw werknemer krijgt. Zwangerschap geëindigd tijdens de eerste 24 weken (miskraam of abortus) Als de zwangerschap van uw werknemer tijdens de eerste 24 weken eindigt, krijgt zij geen zwangerschapsuitkering. Meldt zij zich ziek als gevolg van de miskraam of een abortus? Dan kunt u een Ziektewet-uitkering voor haar aanvragen. Geef bij deze aanvraag aan dat de zwangerschap voortijdig is geëindigd. Zwangerschap geëindigd na 24e week Is de zwangerschap na 24 weken beëindigd door een vroeggeboorte? Of is de baby bij de bevalling overleden? Dan krijgt uw werknemer een bevallingsuitkering van 16 weken. Dit is wat ik heb gevonden op de site van het UWV voor werkgevers! Suc6 meis!
Allereerst bedankt voor jullie reacties! En sorry voor mijn late reactie...maar er is hier ondertussen een heleboel verandert. Zo weten we o.a. dat we er een mini zoontje Joey bij hebben en dat zijn geboortedatum 23-06-12 is. Ik zal even bij het begin beginnen: het is vrijdagavond 17 uur als ik vanuit het niets spontaan weeën krijg, dit zet zich de hele nacht en zaterdag door en worden steeds heftiger. Hierdoor kon ik niet bij het afzwemmen van mijn zoontje zijn helaas. Maar om 17.45 uur hoor en voel ik ineens een plop waarop ik gauw naar de badkamer ren en toen kwam het vruchtwater met ons zoontje Joey...ongelofelijk weer...zo klein en toch al helemaal af. Alles zat er netjes op en aan, aan de buitenkant zo perfect...maakt het wel moeilijk te begrijpen WAAROM?? Al met al is het heel voorspoedig verlopen. Het bloedverlies bleef binnen acceptabele normen nadat ik een injectie heb gehad die de baarmoeder doet samentrekken. Alleen heb ik tot vanochtend aan toe best heftige naweeën gehad en heb nu nog wel veel pijn, maar die lijkt wel steeds iets minder te worden. Vandaar dat ik nu maar gauw ff de tijd heb genomen om jullie eindelijk op de hoogte te brengen. Ik moet het deze week nog rustig aan doen en daarna gaan we kijken of ik volgende week evt weer aan het werk kan. En dat in goed overleg met mijn werkgever...hij bleek erg ongerust over mij te zijn en dat heb ik in mijn emotie verkeerd opgevat 😁 gelukkig hebben we dat vanmorgen goed uitgepraat. Ik hoop nu gauw weer op de been te zijn om een suikerpotje te kopen zodat we hem een mooi plekje in de tuin bij ons andere mannetje kunnen geven. Iedereen heel veel sterkte met jullie eigen verlies! En mau van harte gefeliciteerd met je zwangerschap en dat het maar heel voorspoedig mag verlopen! Dikke knuffel Ilonca, mama van: Zoon 27-06-2000 Zoon 31-05-2002 Zoon 26-12-2003 (mk 13w1d) Zoon 31-05-2006 Zoon 30-05-2012 (overleden met 12w6d, geboren 23-06-2012 16w2d)
sterkte met het verlies van jullie zoon. vind het wel ongelooflijk knap dat je hem al die tijd nog bij je hebt gehouden in je buik. heftig om mee te maken. kun je het allemaal goed aan? en de andere kinderen"?
Wauw... Ik had a.d.h.v. je eerste bericht al een heel stuk getypt, maar lees dat de miskraam spontaan op gang is gekomen. Klinkt misschien raar, maar wat fijn voor jullie! Hopelijk kunnen jullie het een plekje geven, het is toch een groot verlies. Ons vierde kindje bleek tijdens de termijnecho met 11 weken te zijn overleden (zie topic in mijn banner). Ik mocht maximaal twee weken wachten op een spontane miskraam, i.v.m. de kans heftige bloedingen, omdat de placenta wel gewoon doorgroeit. Ik had zo graag ons kindje willen zien, maar door de currettage bleef er niets van over. Tja, de gyn zei wel dat hij wat bloederig weefsel voor me kon bewaren. Nee, dank je. Ilonca, heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies! En ga pas weer werken als je het ook echt aan kan. Vertrouw op je gevoel! Liefs, Nelly
Veel sterkte met dit grote verlies. Neem je tijd, ga pas werken op het moment dat je je beter voelt. Wat heb je voor infectie gehad? Ik heb zelf ook een infectie gehad in de baarmoeder (van placenta resten) en ben daar bijna dood aan gegaan, maar dat viel bij jou mee?
Ik wou er rustig de tijd voor hebben om alles te kunnen verwerken, gezien de andere keer in 1 sec alles voorbij was zonder dat we wisten dat het zou gebeuren. Maar weet niet of ik dat had gekund als ik van tevoren had geweten dat het zo lang zou duren... Achteraf ben ik blij dat ik heb gedaan wat mijn gevoel zei, heb het een plekje kunnen geven. Tuurlijk heb ik zo mijn dip momentjes, maar op zich gaat het geestelijk goed. Lichamelijk is nog een ander verhaal...ben steeds duizelig en licht in het hoofd en heb het meestal koud en heb ook sneller last van hoofdpijn. Heb al bloed laten prikken maar hb, glucose, schildklier en bezinking was allemaal goed. Het gaat nu wel heel iets beter, maar schiet lichamelijk niet heel erg hard op. Ik ga vanmiddag weer proberen een middag te werken, ben ik er ook even uit. Man en kinderen hebben het ook een plekje kunnen geven, maar de kinderen hebben het wel heel bewust meegemaakt. Bedankt voor je lieve berichtje! Liefs Ilonca
Hey Nelly, Het valt aan iemand die het (gelukkig voor hun) nooit mee heeft gemaakt niet uit te leggen hoe het voelt en wat het met je doet... Wat verschrikkelijk voor je/jullie en wat een stomme reactie van de gyn! Bij mij zei de verloskundige dat ik al te ver was voor een curettage en inleiden had ik geen goed gevoel bij. Ik had heel sterk het gevoel dat ik moest wachten en mijn lichaam het zelf moest laten oplossen, had alleen niet gedacht dat het zo lang zou duren. Heb mezelf getroost met de gedachte dat iedere dag dat het langer duurde een extra dag was die ons gegeven werd om nog even bij elkaar te zijn voordat het helemaal definitief voorbij zou zijn. En zolang als ik geen koorts kreeg en me goed bleef voelen mocht ik wachten, werd ook telefonisch goed in de gaten gehouden door de verloskundigen doordat ze steeds belden hoe het ging. Ik ga vanmiddag weer naar het werk, kijken of het lukt een halve dag... Voel me geestelijk heel sterk, maar lichamelijk gaat het nog niet echt super. Heb me na mijn laatste berichtje van 25/6 lichamelijk heel erg slecht gevoelt, vandaar ook nu pas weer een reactie. Hoe gaat het nu met jouw/jullie? Heb je het een plekje kunnen geven? Wens jullie ook heel veel sterkte met jullie grote verlies! Liefs Ilonca
Bedankt voor je berichtje! Ik ga het vanmiddag weer proberen en kijken hoe het werken gaat, vind het wel spannend... Ik heb gelukkig geen infectie gehad, maar wel een injectie om de baarmoeder goed te doen samentrekken. Wat verschrikkelijk voor jullie, gelukkig is het uiteindelijk goed afgelopen! En zwanger zag ik, van harte gefeliciteerd. Hoop dat je van de zwangerschap kunt genieten! Liefs Ilonca
Hier ook een erg late reactie, omdat ik de laatste tijd weinig op zp kom. Ilonca, wat fijn dat je verloskundige zo bij het proces betrokken was en dat je goed in de gaten gehouden bent. En echt superfijn dat je zo op je gevoel hebt kunnen vertrouwen. Je omschrijft het zo mooi van die extra dagen die jullie bij elkaar mochten blijven tot het echte afscheid. Die botte reactie was trouwens van mijn gyn die de operatie uitvoerde. De gyn die me behandelde was echt een schat, heel nuchter, maar wel begripvol. Ik heb zelf vooral een geestelijke klap gekregen. Lichamelijk was er bij mij niets aan de hand, herstel liep supergoed. De eerste paar menstruaties waren alleen wel veel heftiger dan dat ik ze ooit gehad had, maar dat loopt inmiddels ook weer normaal. Ik heb wel nog erge last van extreme emoties tijdens die periodes. Zeker nu de uitgerekende datum eraan zit te komen. Vandaag zou ik 38 weken en 3 dagen zwanger zijn, dat is de termijn waarop onze oudste is geboren... 't Zijn toch van die typische dagen/momenten. Het verlies hebben we goed verwerkt, maar voor mijn gevoel heeft het echt een plekje als ik mijn tatoeage heb. Een paar weken geleden heb ik eindelijk een mail gestuurd, maar hij heeft vakantie... Zal je altijd zien. Hopelijk krijg ik volgende week een reactie. Ik ben er echt aan toe. Maar hoe gaat het nu met jou/jullie? Lichamelijk weer opgeknapt? Hoe ging je eerste werkdag? Heeft jullie manneke een mooi plekje gekregen? En hebben jullie het verlies ook een plekje kunnen geven? Liefs, Nelly