Och meis, wat een ontzettend traumatische ervaring moet dat geweest zijn... Krijg er tranen van in mijn ogen. Ik vind de handelswijze van het ziekenhuis echt onbegrijpelijk. Een 'miskraam' zoals deze, met 3 kindjes van 16 weken oud, kan toch niet thuis plaatsvinden? Met die leeftijd had je moeten bevallen in het ziekenhuis. Geen wonder dat je buiten beuwstzijn bent geraakt, sjee! Spijt hebben we denk allemaal wel in meer of mindere mate van wat er is gebeurt en hoe we op dingen hebben gereageerd. En het is zo'n nutteloze emotie, je kunt er niets meer mee. Echt, ik vind het zo erg dat dit je is overkomen!
Gekke is dat ik, tot jouw banner, er niet meer bij stil stond..... Ik houd mezelf altijd maar voor, als je over de 26weken is het pas erg (of iets dergelijks)......misschien ook wel omdat ik snel weer zwanger ben geraakt en een super gezond kindje heb. Dat ik er makkelijker overheen gestapt ben. Thuis zou ik idd zoiets nooit meer doen, dat was wel heel heftig hoor...maja het is gebeurd.
Ik hoop dat ik met mijn banner niet je leven overhoop heb gegooid, maar wel dat je meer bij je kindjes stil hebt kunnen staan. Je mag voor jezelf voorhouden dat jij het pas erg zou vinden als het na de 26 weken gebeurt, maar je begrijpt zelf ook wel dat het hier voor veel mama's niet geldt. Ik hoop dat je hier iets 'wijzer' bent geworden en meer begrip hebt gekregen voor de situaties van alle vlindermama's hier. En mocht je ooit nog de behoefte hebben om te praten, de deur staat altijd open!
Het begrip had ik sowieso wel hoor, hoe je het ook noemt. Vroeg me alleen af of ik de enige was die het dan als miskraam ziet, en dan vooral tussen de mama's die een dergelijke situatie mee hadden gemaakt. Bedankt voor je lieve woorden Vlinder, ik vind het wel heel fijn dat je er zo over praat.
missym jeetje meid wat een verhaal net wat vlinder zegt mocht je wel de behoefte hebben om er over te praten dan ben je hier welkom! wens je toch nog heel veel sterkte! want het is niet niks wat je mee hebt gemaakt.
Ik heb heb met 4 en 6 weken een miskraam gehad. Van beide keren had ik nog geen echo en dus geen beeld of hartje gehoord. Voor mij zijn dit ook echt miskramen en na het eerste verdriet heb ik verder geen problemen gehad met het verwerken ervan.. Voor mijn gevoel verlies je een kindje als het echt compleet is, dus dat zal zo rond de 11 a 12 weken zijn. Als je dan voor een echo gaat, is het al een heel mensje, mijn oudste zoon lag zelfs met zijn duimpje in zijn mond.. Missym, de tranen lopen over mijn wangen na het lezen van jou verlies. Hoe je het alleen hebt moeten doen, niet eens hebt durven kijken of een kans hebt gehad om in ieder geval een goede en lieve begeleiding te krijgen tijdens je bevalling. Want een bevalling is het zeker wel, als je je kindjes verliest met 17 weken..Je eigen kijk is erg nuchter en ik ben blij voor je dat je dat kan, want dat maakt de verwerking een heel stuk makkelijker. Maar ik wordt wel erg verdrietig van jou verhaal
Hey Missym, Jemig wat een verhaal zeg. Ik heb ook ooit op tv zo'n verhaal gezien van een vrouw die zwanger was van een 3ling en waarbij werd aangeraden om te reduceren (volgens mij schrijf ik het helemaal fout). Dat heeft toen ook heel veel impact op mijn denkwijze gehad. Ik schrijf hier eigenlijk ook nooit wat in de vlinderlounge, ik heb gewoon niet echt de behoefte om mijn diepe gevoelens te delen. Wellicht zou dat eens goed zijn voor mezelf, maar ik laat gewoon niet zo snel mensen toe. Ik weet inmiddels wel dat ik mezelf pak, want ik zit toch af en toe goed met mezelf in de knoop. Dit is voor mij ook de keuze geweest om voorlopig even te stoppen met zwanger worden. Mijn zwangerschap is toen ook met lichte chemoinjecties afgebroken door achtergebleven cellen, en ik merk dat ik hierdoor erg vatbaar ben voor koudjes, snotteren etc. Jemig, zit ik toch nog een lang verhaal te doen. Iniedergeval, ook al maak ik het nooit echt kenbaar voor mij zijn het toch vlindertjes geweest en zie het niet als een mk. Groetjes, Elvira