Hoe om te gaan met mijn gevoelens?

Vreemd, voor het eerst van mijn leven een bericht op een forum achterlaten. Ik weet me geen raad meer met mijn gevoelens en hoop daarom via deze weg advies van lotgenoten te krijgen.

In januari heb ik na 8 weken zwangerschap te horen gekregen dat het hartje van onze baby niet meer klopte. I.v.m. voorgeschiedenis haddan we dat al met 6 weken zien kloppen en ik was zo ontzettend blij, het is al zo tastbaar! Helaas mocht het niet langer duren en na een week wachten heb ik een curretage gehad. Vreselijk, ik kan niet anders zeggen. Het verdriet hierover heb ik nooit kunnen inschatten. Ontzettend moeilijk om weer verder te gaan maar je moet en uiteindelijk lukt het ook best. Al blijft het verdriet aanwezig maar het krijgt een plekje.

Wel merkte ik dat het me erg raakte als ik hoorde dat iemand net zwanger was maar ik kon dat redelijk handelen. Tot afgelopen vrijdag en het is ontzettend uit de hand gelopen. Met vier vriendinnen had ik afgesproken. Ik had een vermoeden dat een van de vier mij die avond zou gaan vertellen dat ze zwanger zou zijn (van de vierde) en zag daar ontzettend tegen op. Mijn vermoeden kwam uit, ze vertelde me dat ze zwanger was maar dat het niet gepland was. En eigenlijk in eerst instantie niet gewenst. Ze vertelde naar een abortuskliniek te zijn geweest en na twee gesprekken besloten te hebben de zwangerschap toch niet te laten beeindigen. En dat ze er nu wel blij mee zijn maar het erg zwaar is omdat ze helemaal geen spullen meer hebben, ze weer dikker gaat worden.

Alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Ik wilde het liefst heel hard wegrennen voor haar, mijn gevoel, wist me geen raad met mijn emoties. Hoe kon ze dit nieuws nu, aan mij, op deze manier brengen. Het voelde zo oneerlijk. Ik wil het zo ontzettend graag en het gaat mis. Zij wilde het niet en is nu zwanger. Ik heb haar ook gezegd dat dat helaas mijn gevoel was en het lukte me niet om haar te feliciteren.

De andere twee vriendinnen kwamen binnen, werden ook op de hoogte gesteld van het nieuws. Maar zonder het "niet gewenste" verhaal. Waardoor mijn reactie totaal niet in het juiste perspectief werd gezien. Een van hen zei nog dat het voor mij moeilijk moest zijn. Heb daarop gereageerd dat helaas mijn gevoel is zoals het is en dat we het er best over konden hebben. Mijn zwangere vriendin vond toen dat we alles maar even moesten negeren om het tot rust te laten komen waardoor ik me wederom erg gekwetst voelde. Uiteindelijk is het de hele avond niet meer ter sprake gekomen. Iedereen is naar huis gegaan. Ik heb de hele nacht niet geslapen van woede, verdriet, onmacht.

Nu is de sitiuatie zo dat zij vreselijk kwaad is omdat ik haar niet kon feleciteren en daar niet op terug gekomen ben. De 2 andere vriendinnen vinden dat zij een moeilijke periode achter de rug heeft vanwege de beslissing die ze heeft moeten nemen en daarom het recht heeft om ook haar verhaal te doen. Ze wilde mij daarin niet passeren. Ik ben gekwetst omdat er over mijn gevoel heen is gewalst. Had het me niet verteld! Niet nu, had me verteld dat het niet gepland was maar wel welkom. Ik ben nu niet de persoon om daar op haar manier mee om te gaan. Haar verhaal kon ze ook bij de anderen kwijt.

Naar mijn gevoel sta ik met mijn rug tegen de muur. Ik ben inmiddels een paar dagen verder en besef dat zij mijn verdriet niet heeft kunnen inschatten (dat gevoel heb ik overigens vanaf het begin bij haar gehad). Misschien moet ik het loslaten om het haar kwalijk te nemen. Waar ik nog steeds vreselijk veel moeite mee heb is het onbegrip op mijn reactie. Mijn vriend heeft gebeld om een afspraak met zijn vieren te maken. Dat was niet genoeg ze vond dat ik zelf moest bellen. Inmiddels heb ik dat gedaan en eerder dan maandagavond lukt niet om af te spreken van hun kant. Ik heb het gevoel dat ik voor straf "door het stof moet kruipen". En dat voelt zo ontzettend onterecht!

Ik ben niet van plan om mijn excuses aan te bieden, dan zou ik liegen over mijn gevoel. Wel hoop ik mijn gevoel te kunnen uit leggen en hoop dat ze mijn reactie op hun nieuws kunnen respecteren net zoals ik zal moeten respecteren dat ik hun verhaal gehoord heb. Toch heb ik er een hard hoofd in. Zoals jullie wellicht weten is het overbrengen van het gevoel na een miskraam moeilijk. Ik denk nergens anders aan en voel me vreselijk down.

Heeft iemand advies voor me? In ieder geval bedankt dat je moeite hebt genomen mijn verhaal te lezen.