Omdat vrijdag bij de gynaecoloog bleek dat er 4 weken na de miskraam toch nog weefsel in de baarmoeder zit, moet ik morgen naar het ziekenhuis voor curretage. Ik krijg dan een ruggeprik. Eerlijk gezegd zie ik daar erg tegenop, vooral ook omdat mijn man er dan vervolgens niet bij mag zijn en ik wel gewoon wakker ben. (daarnaast (voor diegene die m'n verhaal volgen), wil de gynacoloog nu nog niks doen aan de cyste op m'n eierstok, maar als blijkt dat deze er bij de nacontrole van de curretage nog zit, zal ze 'm toch aanprikken en leegzuigen). Zijn er hier nog meer vrouwen die gecurreteerd zijn zonder geheel onder narcose te zijn. Hoe is jullie ervaring daarmee? Viel het mee of tegen?
Dag Ago, Wat rot voor je! Ik heb zelf 6 curettages gehad, die ik allemaal onder plaatselijke verdoving heb ondergaan. Tijdens de ingreep mag mijn man er altijd bij zijn. Twee uur van tevoren neem ik altijd 2x400 naproxen of ibuprofen, soms krijg ik het van het ziekenhuis, maar anders doe ik het op eigen intitiatief. Je wordt ingesmeerd met jodium, krijgt de eendebek in, je baarmoeder wordt verdoofd met een paar prikjes (ik voel daar nooit zo heel erg veel van), dan rekken ze je baarmoedermond iets op, dat is wel gevoelig, maar als je rustig blijft ademen dan is het wel te doen. Dan brengen ze het zuigertje in, en 5 minuten later ben je klaar. Zeker als het om wat restweefsel gaat, zou ik het onder plaatselijke verdoving doen en niet met een ruggenprik. Het is een kleine ingreep, maar natuurlijk wel naar, want op een rotplek en om een rotreden, maar een ruggenprik is mijns inziens een veel te zwaar middel voor het wegzuigen van een restje. Bovendien duurt het echt een hele tijd voor je dan weer weg mag uit het ziekenhuis, en als het met plaatselijke verdoving gaat, dan wandel je zo weer weg. Ik zou dus plaatselijke verdoving voorstellen morgen, dan hoeft het niet op de OK en kan je man erbij blijven. Ziekenhuizen staan daar soms wel even van te kijken, want de meeste vrouwen worden zelfs volledig onder narcose gebracht voor een curettage, maar bij mij is het altijd bespreekbaar gebleken. Het is jouw lichaam!! Sterkte. Suus
Id als suus, ik heb ook een curettage gehad met plaatselijke verdoving. Ik vind het prima om er met mijn volle verstand bij te zijn, en vind narcose zeker te zwaar maar een ruggeprik ook wel te zwaar voor de ingreep. Na plaatselijke verdoving mag je ook direct weer naar huis, of als ze je er morfine bij geven mag je na twee urrtjes na huis. En zoals suus al zei, je man mag er ook bij blijven. Ik weet niet of het te laat is om te overleggen, maar zou zeker vragen of het ook onder plaatselijke verdoving kan. En waarom mag je man er eigenlijk niet bij zijn met een ruggeprik? Bij een KS met een ruggeprik mag de man er wel bij zijn, waarom dan niet met een currettage? (Zomaar een gedachte die in me opkomt)
Klopt, bij een keizersnede ben je ook niet alleen en is je man er dus wel bij. Vind het dus geen argument dat het nu niet zou morgen omdat je een miskraam hebt gekregen. Dat zou een dubbele straf zijn. Maar ik blijf erbij dat een ruggenprik veel te veel risico met zich meebrengt als je het afzet tegen de geringe pijn die een curettage van een restje met zich meebrengt. Suus
@Suus & Juul: lief dat jullie meedenken. Dapper dat jullie het met een lokale verdoving gedaan hebben! Ik ben echt op, zowel lichamelijk als geestelijk en wil niet nog meer pijn ervaren. Inmiddels duurt het hele miskraamproces al 5-6 weken en ik ben er zo ontzettend klaar mee. De pijn, de hevige krampen, het vloeien, de inwendige onderzoeken, het verdriet. Ik wil niet het risico lopen dat ik met een lokale verdoving toch veel pijn ga voelen want dat trek ik nu echt niet. Dus wat dat betreft ben ik 'blij' met de ruggeprik. Wat ik vooral heel naar vind is dat ik er dan alleen ben. Daarbij vind ik het hele gebeuren ontzettend genant, al die inwendige onderzoeken, steeds weer iemand anders die weer een inwendig onderzoek bij je doet, etc. En inderdaad het is maar raar dat met de keizersnede een partner wel aanwezig mag zijn. Ik hoop dat mijn man er morgen alsnog bij mag zijn.
Ik snap het, helemaal. Ik heb bij mijn laatste operatie (placentagezwel na miskraam) het argument opgevoerd dat mijn man er bij een keizersnede wél bij had gemogen op de OK. Dat hielp. Veel sterkte. Suus
Hier ook curretage met ruggeprik gehad. En ja, lag daar dus wel alleen. (helaas ook tijdens het uitwerken ervan, want was nacht dus man moest maar thuis wachten snik) Het is me qua ingreep (lichamelijk heb ik het dan over he) heel erg meegevallen. De ruggeprik zat er zo in , had een beetje roesje gekregen en de behandeling was heel snel voorbij. Heel veel sterkte morgen.
@starmoon: was jij door het roesje dan wel helemaal weg? Ik bedoel in zoverre dat je niets hebt gehoord/gezien tijdens de curretage zelf?
Nee dat was alleen om te onspannen tijdens de ruggeprik zetten. Niks gezien, daar zit een doek voor, gehoord wel. Maar dat is vooral de arts+assistent die overleggen, daardoor hoorde ik van de rest vrij weinig. Ik hoop wel dat ik je iets kan geruststellen en niet dat ik je zenuwachtiger maak.
@starmoon: je maakt me niet zenuwachtiger. Ik vind het juist wel prettig te weten wat ik een beetje kan verwachten. Ik hoop gewoon dat het allemaal enorm mee blijkt te vallen. Hoop dat ik een beetje kan slapen vannacht. Bedankt voor je berichtje!
Ik heb ook een curretage gehad met ruggenprik. Je moet wel weten dat dit een ander soort ruggenprik is dan bijvoorbeeld met een keizersnede (lichter). Ik ben om 16.00 geholpen en het was op zich zo gebeurd. Van de prik voelde ik weinig. Je ziet niks, want ze zetten er een scherm voor. Ik moest alleen nog wel vrij lang blijven, want je mag pas naar huis nadat je geplast hebt en het duurde bij mij best lang voordat de verdoving in dat gedeelte weer uitgewerkt was. Ik ben rond 22.00 weer naar huis gegaan. Achteraf geen pijn gehad, geen hoofdpijn ed. Heel veel sterkte gewenst! En mocht je nog wat willen weten, vraag het gerust!
Oh ik zie nu dat je vandaag al geholpen bent. Hoop dat het je mee is gevallen... (lichamelijk) Groetjes
De curretage is achter de rug. Qua lichamelijke pijn is het me meegevallen (al duurde het even voordat de anesthesist de goede plek had gevonden in mijn rug) maar ik vond het emotioneel echt verschrikkelijk. Mijn man mocht dus niet mee... Ik heb ook geen premedicatie gehad waardoor ik helemaal wakker was tijdens de ingreep. Ik heb gevraagd om afleiding en kreeg daarvoor een koptelefoon op. En wat zetten ze dan op... Angels van Robbie Williams (was een cd daarvan). Ik lag gewoon te janken op de operatietafel en niemand die me vroeg of het wel ging. Daarbij voelde ik het steeds trekken in m'n buik terwijl ze me aan het curreteren waren. Het deed geen pijn, maar gewoon het gevoel. Verder heb ik opmerkingen gehad als '6 weken zwanger, o dat is ook nog maar heel pril he'. Op de eerste plaats hoop ik dat ik nooit meer een miskraam ga krijgen en daarnaast als ik ooit in mijn leven nog gecurreteerd moet worden dan wil ik helemaal onder zeil gebracht worden. Ik wil dit echt nooit meer...
Wat een afschuwelijk verhaal, Ago. Ik heb genoeg aan te merken op mijn ziekenhuis, maar met de curettages waren ze juist altijd heel zorgzaam, lief en met me begaan. Absurd dat je man niet bij je mocht zijn. Ik snap niet waarom je arts wordt als je je totaal niet bekommert om het lichamelijk én het geestelijk welzijn van je patiënten. Ik vind het echt stuitend, jouw verhaal. Ik hoop dat je het nooit meer hoeft mee te maken en snel opnieuw en goed zwanger zult zijn. Suus
Ago, wat een rot ervaring. Wat een ongevoelige mensen daar zeg, heb er geen woorden voor. Dikke knuffel en veel sterkte!