Vandaag me bij elkaar geraapt en met een vriendin gezellig (!!!) gaan winkelen. Gaan we bij de IKEA naar binnen, wordt ik acuut omringd met mensen met baby`s in hun wagentje. Er liepen wel 3 koppels met zo`n klein hupke om me heen en nog wat zwangere vrouwen daarnaast. Dan wordt je toch helemaal gek. Hoezeer ik het iedereen gun, dit doet echt pijn. Maak me nu al druk over iets wat over een paar weken komt. M`n collega gaat bevallen en normaal gaan we met z`n allen op kraamvisite. Als ik daar nu al aan denk moet ik al huilen. Ik denk niet dat ik er heen ga. Of het moet dan al wat beter met me gaan. Ik wil dan niet haar geluk verpesten als ik op bezoek kom en tranen in mijn ogen heb. Ik zei vanmorgen al aan mijn man: "waren we maar al een maand verder". Vroeg hij: Waarom? Hopelijk heb ik dan wat minder verdriet en doet het niet meer zo`n pijn. Toen zei hij, dat dit erbij hoort en dat we hier ook wel weer uitkomen. Ik hoop het..........?
Hoi Hope, Wat ontzettend verdrietig voor je, en dan is het erg moeilijk om andere gelukkige gezinnetjes te zien. Maar ik weet zeker dat het niet lang duurt of jij bent een van hen, en kun jij vol trots melden dat je mama wordt, ik weet jet zeker. Ik duim voor je, Patricia
hoi hope, ik snap je gevoel ik heb 24 feb een curretage gehad. ik werk in een winkel en alleen maar zwangere winkelende vrouwen en ik denk alleen maar zover had ik kunnen zijn. echt hope het verdriet wordt minder , maar kan mij voorstellen dat je nu geen zin hebt om naar die collega te gaan en dat zullen ze echt wel snappen. dan ga je later als je je beter voelt. sterkte liefs chantal.
Hope, wat een ontzettend verdrietige situatie. Ik zie dat je curretage nog niet zo heel lang geleden is. Ik zelf heb 18 april een spontane mk gehad bij een kleine 7 weken. De eerste dagen lag ik alleen maar te huilen. Er waren zelfs momenten (vooral 's nachts als het donker was) dat ik niet meer kon stoppen met huilen en echt dacht dat ik nooit meer over het verdriet heen zou komen. Ik heb toen een gesprek met mijn huisarts gehad. Hij legde me een en ander uit, vooral dat het niet aan mijn vriend en mij lag, maar dat wij gewoon pure pech hebben gehad. Dat stelde me enigzins gerust. Toch blijft het moeilijk. Het dagelijks leven oppakken. Ik ben toch een paar dagen thuis gebleven na de mk. Maar wat ik wilde zeggen is, dat mijn ha dus vertelde dat je inderdaad alleen maar kindjes en zwangere vrouwen ziet. Ik heb zelf het meest moeite met zwangere vrouwen. Het gekke is, ze lijken het zelfs aan me te zien! Op een of andere manier kijkt die vrouw me altijd aan! De laatste tijd beginnen er ook volslagen onbekende kindjes tegen me te praten of me aan te staren als ik ergens ben. Aaagghh. Het lijkt echt alsof ik het aantrek. Dat is zo raar.. Dat je collega binnekort gaat bevallen is heel erg emotioneel voor jou. Ik kan me er alles bij voorstellen. Ik kan je geen raad geven of je wel of niet moet gaan. Misschien gaat het over een paar weken iets beter en ben er dan wel klaar voor om bij haar op bezoek te gaan? Veel sterkte ermee! Groetjes van Tijgertje
Hope, dit is echt heel erg herkenbaar, meis. Ik zie ook voortdurend zwangere vrouwen, baby's en verwijzingen naar zwangerschap. Ik word er af en toe gewoon niet goed van. Zeker kort na mijn miskraam was dat enorm pijnlijk. Ik zit voortdurend te rekenen hoe ver ik nu zou zijn geweest als ik geen miskraam zou hebben gekregen (ik was aanvankelijk uitgerekend op 7 oktober). Het is gewoon pijnlijk, maar toch weet ik van mijzelf dat als ik straks wel echt een keer zwanger ben, dat dan alle pijn verleden tijd is. Ik hoop voor jou dat dit er ook snel in zit meid. Mijn steun heb je, ook al is het op afstand. Liefs, Anouk.
Dankejwel meiden, ben blij dat ik niet de enige ben. Er komt waarschijnlijk ook wel weer een tijd dat het beter gaat. Maar momenteel wordt ik alleen nog maar gek van mezelf. Dat huilen `s nachts herken ik ook zo. Nu probeer ik maar leuk te doen en maar niet te huilen, omdat ik bang ben dat mensen er langzaam genoeg van hebben dat ik steeds huil. Al kost het me veel moeite. Een kleine troost is wel wat jullie al aangeven er komt een tijd dat je er mee om kunt gaan. Ik hoop dat die tijd snel komt....
hoi hope, bij mij ging het weer een beetje toen ik weer ongesteld werdt ik was nog nooit zo blij dat ik ongesteld was toen dacht ik mooi ik kan weer proberen om zwanger te worden . al dat huilen is goed betekend verwerken en komt ook door je hormonen die uit je lichaam moeten. sterkte chantal.
Dankje Chantal. Daarom denk ik vaak, was ik maar al 6 weken verder. Ik weet dat ik hier doorheen moet, maar ik voel me zo ongelukkig op het moment. Ik wil ook weer genieten van de goede dingen in het leven. Maar ik weet het, het heeft tijd nodig. Geduld is een schone zaak, zeggen ze....
ik leef met je mee. heb ook zoiets gehad. miskraam met 7.5 week en een bbz 7.5 week. maar was gelukkig snel weer zwanger, want we gingen er gelijk weer voor.
Lieve Hope, Jouw verhaal is echt heel erg herkenbaar. Bij mij is de curettage al weer twee maanden geleden. Nog steeds heb ik er moeite mee om zwangere vrouwen te zien. Dat doet echt heel erg pijn! Ze vallen nu meer op, omdat ik er zelf zo mee bezig ben. Gelukkig wordt het verdriet wel minder, in ieder geval meer mee te leven. Bij mijn eerste menstruatie was ik ook erg opgelucht, mijn lichaam deed het weer! De tweede keer liet langer op zich wachten... na 6 dagen overtijd dan eindelijk. Dat was wel weer emotioneel, zou ik dan toch weer zwanger zijn? Helaas niet. Soms weet ik zeker dat het ooit goed komt en andere momenten twijfel ik daar heel erg aan. Het blijft pijnlijk. Het heeft mij wel heel erg beseffen dat kindertjes krijgen echt een wonder is! Ik blijf op een wonder hopen. Heel veel sterkte! Liefs, Cleo
Dankje Cleo. Ik hoop voor je dat je weer snel zwanger mag zijn. Maar een wonder blijft het zeker. Veel geluk, liefs Hope
Lieve Hope, ik weet er alles van.. ik ben ondertussen bijna 4 weken verder na mijn miskraam. Ik zit te wachten tot ik ongesteld word. Tegelijkertijd ook weer niet, want ik zou eventueel ook weer zwanger kunnen zijn. Hoe dan ook, deze periode is zo verwarrend en verdrietig.. Sterkte meis! liefs van Tijgertje
He Hope, je verhaal is heel herkenbaar hoor! Je moet ook rustig de tijd ervoor nemen. Zelf was ik meteen weer zwanger zoals je kunt zien maar ik ben nog steeds bang. Afgelopen nacht heb ik zelfs gedroomd dat het weer mis was gegaan. Zwanger worden en kinderen krijgen is een wonder, echt een wonder... en dat besef je na zo'n ervaring nog veel meer. Heel veel sterkte de komende weken!!!
Hoi Hope, Ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Ik zie ook overal zwangere vrouwen, en heel veel kleine kindertjes. Ik ben afgelopen weekend naar Center Parcs geweest. Ik zag ze overal. Pfff af en toe had ik het wel even moeilijk. Ook gister met moederdag. Ik was eigenlijk 1 mei uitgeteld, dus had moeder kunnen zijn. Was wel even moeilijk. Moet zeggen dat het me wel heel erg opbeurt met het idee dat ik (we) in ieder geval zwanger kunnen raken. Misschien beurt die gedachte je ook een beetje op..... Tenminste ik ken niemand die niet meer zwanger is geraakt na een mk.... Jullie wel??? Ik wens je/ jullie heel veel sterkte toe in deze ontzettende moeilijke periode. En hoop dat je/ jullie weer heel snel zwanger zijn. Veel liefs Daan
*zucht* ik zie ook weer overal zwangeren en baby's. Gisteren bij Life and Cooking allemaal zwangere vrouwen, zie nu net een stukje van Robbie WIlliams nieuwe clip, ook alleen maar zwangere dames.
ook ik herken je verhaal... toen ik achter elkaar mk`s kreeg werkte ik in prenatal..heb zelfs ontslag genomen ik kon er niet meer tegen. de laatste tijd kan ik er beter tegen maar het gevoel verdwijnt nooit ben ik bang voor.. ieder geval veel sterkte meid
Ik spreek (gelukkig) niet uit ervaring, maar wil je ook graag alle sterkte en kracht van de wereld wensen. Ik hoop dat jullie het snel een plekje kunnen geven en er weer voor kunnen gaan. Vergeten zul je het nooit, maar ik hoop dat je er snel beter mee om kunt gaan en er anders tegenaan kunt kijken. Sterkte lieverd! Dikke knuf Elvira
Ook ik herken je verhaal. Heb vorige zomer een miskraam gehad en ben weken daarna gecurreteerd. Ik had alleen hoe langer de tijd verstreek hoe erger het voor mij werd. Voor iedereen ging alles door en voor mij ging het niet zo snel. En omdat je er zoveel mee bezig bent zie je ook overal zwangere mensen of iets wat met babys te maken heeft. Toch slijt het verdriet echt/ je leert er beter mee omgaan. Dat ik weer zwanger werd heeft me er wel bij geholpen. Ik zou zeggen probeer je gevoelens niet te verbergen,want ze komen en moeten er toch uit. Laat ze de vrije loop. Niemand anders kan bepalen wanneer je verdriet op moet houden. Ik denk dat je het alleen zo goed kan verwerken en dat is alleen maar fijner voor een volgende zwangerschap. Ik wil je heel veel sterkte wensen, praat hier maar van je af. Liefs Jenny