miskraam, wat nu?

Moet dalijk om 12:10 bij de gyn zijn.
Ga met gemengde gevoelens erheen.
Hoop nog steeds dat het nog goed is, weet dat ik dit niet zou moeten doen.
Mijn darmen zijn inmiddels flink van slag en ben behoorlijk misselijk ervan.
Zullen de spanningen wel zijn.

Groetjes Hope, heel zenuwachtig.

 

Ben vanmiddag bij de gyn geweest.
Helaas, bevestigde hij, via de echo, het verhaal van de VK, het vruchtje leeft niet meer.
Het was nu zelfs nog kleiner dan vorige week, is waarschijnlijk gekrompen.
Heeft ook inwendig gevoeld en op baarmoeder gedrukt, echt niet prettig.
Hij vroeg me wat ik wilde, afwachten of curetteren?
Gezegd dat ik het het liefst zo snel mogelijk laat weghalen, omdat het me psychisch helemaal gek maakt en dat ik er erg emotioneel onder ben.
Hij heeft me nog voor morgen ingepland om te curetteren. Eigenlijk was de OK planning al vol, maar hij heeft me nog ertussen gezet.
Ik moet dan morgen komen om 8:00 als "spoedpatient". krijg dan , neem ik aan, nog een gesprek met anesthesist.
Dit ging vandaag niet, omdat ik als "spoedpatient" een andere procedure moet volgen.
Ik moet me nota benen melden bij de verloskamers??? Niet zo prettig, ik krijg m`n kindje weggehaald en anderen bevallen daar.
Ik hoop maar dat ik er niet te veel van mee krijg.
Ik word waarschijnlijk pas laat in de middag geholpen. Maar gelukkig blijft mijn mannetje bij me.

Ik heb nog van allerlei vragen aan de Gyn gevraagd.
Volgens hem was het toch echt beter om 1 menstruatie af te wachten voor we opnieuw probeen zwanger te raken.
Niet alleen vanwege het uitrekenen van de zwangerschap, maar ook omdat een eventueel nieuw vruchtje moeite zou kunnen krijgen om in te nestelen, omdat natuurlijk het opgebouwde baarmoederslijm morgen wordt weggeschraapt.
Dus denk dat ik inderdaad maar verstandig wacht, geloof niet dat ik zo kort erna weer een miskraam zou willen krijgen. ( hoeft niet, maar kan wel)
Verder gaf hij aan dat het vervelend was dat dit gebeurde in m`n 1e zwangerschap, want dan raak je het vertrouwen kwijt.
Maar gaf aan dat ik in de toekomst nog veel kinderen zou kunnen krijgen.
Voor nu absoluut geen troost.
Want morgen moet ik definitief afscheid nemen van ons kindje in mijn buik, waarvan ik hoopte het over een paar maanden in mijn armen te kunnen houden.
Ik hoop echt dat ik over een maand weer alles wat positiever kan zien en dat we na de volgende menstruatie weer positief ertegenover staan.
Nu maar eerst op morgen focussen.
Zie er behoorlijk tegenop.
Ik wwet het is een lang verhaal geworden, maar ben blij dat ik het even van me af kan schrijven.
Denken jullie aan me morgen?

 

Gister curettage gehad. Een hele rompslomp.
Was vanaf 8:00 al in het ZH in Heerlen, en wist dat het laat in de middag kon worden omdat ik voor de spoed-ok opstond.
Om 14:00 kwan een gyn naar me toe, er was een echt spoedgeval binnengekomen, iemand met een hersenbloeding en die werd geopereerd. Tuurlijk heel begrijpelijk dat dat voor gaat.
Hij legde me 3 opties voor. Wachten tot `s avonds, morgen terug komen of om 15:00 in ZH Brunssum geholpen worden.
We zijn voor de laatste keuze gegaan.
Gauw onze spullen gepakt en richting brunssum, de arts had daar iedereen ingeseind en wisten ervan dat ik eraan kwam.
Toen ik aankwam kon ik meteen zo`n OK hemd aandoen en een tablet nemen om suffer te worden en werd direct naar de OK gebracht, dus dat ging wel snel.
Eenmaal op de OK erg emo, maar er waren zo`n lieve mensen daar. Ik moest maar gewoon huilen zeiden ze want dat was begrijpelijk.
Vlak voor de narcose kwam de Gyn zich voorstellen, ook een aardige man.
Rond 15:10 narcose gekregen en om 15:55 schrok ik wakker en lag ik op de recouvery.
Daar kwamen wederom de emoties eruit, ik besefte meteen wat er was gebeurd en dat het nu definitief is.
Rond 16:45 naar de fadeling gebracht en toen kwam mijn man alweer snel.
Wat was ik blij om hem te zien. Ik heb heel hard gehuild, maar het stomme was zonder tranen.
Waarschijlijk omdat ik al zoveel uur helemaal geen vocht meer had binnen gekregen.
Ik had wat last van een branderig gevoel van onder, daar kreeg ik meteen pijnstillers voor.
Na even liggen kwam het vloeien ook op gang.
Na dat ik gegeten had mocht ik uiteindelijk rond 19:00 naar huis.
Wat was het een lange en emotionele dag, was ook echt moe van alles.
Maar ben blij, ondanks alles dat het "achter de rug" is.
Had niet tot vandaag willen wachten.
En iedereen in het ZH was erg lief en begripvol, dat doet je dan echt goed.
Vannacht goed geslapen, heb geen pijn meer gehad. Ik heb me wel voorgenomen om deze week niet meer te gaan werken, even wat tijd voor mezelf nemen.
Over 2 weken moet ik op controle bij de gyn.
Hij adviseerde me om 2 weken niet in bad te gaan en geen sex te hebben i.v.m. infectiegevaar.

Nu maar afwachten wanneer ik me psychisch weer een beetje mens ga voelen, want tegen pijn neem je een tablet, maar voor deze pijn is helaas geen ander remedie dan het een plekje geven en verder gaan.

Voor alle mieden die me gesteunt hebben, dankjewel.
Voor iedereen die hetzelfde hebben meegemaakt of nu meemaken, heel veel sterkte.

Liefs Hope