Hope die tranen mogen er zijn hoor. Is niet niks hoor !!! En dan ook nog al je hormonen in de hobbel.
Meis.... er zijn geen woorden die ik je kan zeggen.... Niets wat me te binnen schiet... De tranen staan in mn ogen, meis wat een ellende en wat een verdriet.... Ik denk aan je.... Sterkte
Vandaag belde de VK nog om te vragen hoe het gaat. Echt lief hoor die begeleiding na de miskraam. Maar moest weer erg huilen. Belde m`n moeder, zegt ze : "en, hoe is het?". Ik een beetje fel gereageerd, gezegd: "denk je dat ik me in 1 dag beter voel". Zo vervelend dat ik zo ben uitgevallen tegen mijn lieve moeder die het zo goed bedoeld. Als ze er niet naar zou vragen was het ook niet goed. Toen ik thuis kwam van boodschappen doen, stond de buurvrouw met een enorme bos bloemen aan de deur, was bij haar afgegeven. Deze waren van vrienden, en wederom huilen. Ik ben zo uitgeput van al dat huilen. Het lijkt maar niet op te houden. Als ik bezig ben dan gaat het, maar als ik even stil zit of iemand vraagt erna, dan is het weer mis. Ik moet het maar even de tijd gunnen, denk ik..... Meiden bedankt voor jullie reacties, het doet me echt goed dat jullie met ons meeleven.
lieve meid ...huilen is een uilaatklep , dat is beter dan opkroppen ...het is ook niet niks en dan niet te vergeten al je hormonen die op hol zijn geslagen ..neem alle tijd die JIJ daar voor nodig hebt dikke knuf asjuh
Lieve Hope, Ik weet wat je meemaakt. Ik moet aanstaande maandag voor de curettage. Ik heb eerst gewacht tot het spontaan zou afstoten. Is al gebeurd maar gisteren op de echo toch nog restjes. Ik zie er als een berg tegenop en als ik jouw verhaal lees nog meer. Sterkte
Ik weet dat huilen goed is, maar je wordt er wel erg moe van. Maar ik weet ook wel dat je je beter zo kunt uiten dan het opkroppen, dankje hoor Asjuh. Mieltje, Lichamelijk is het niks om tegenop te zien. Hoe raar het ook klinkt, maar dat stelt niks voor. De curettage zou ik echt onder narcose laten doen, omdat het emotioneel wel zwaar is. Maar van het lichamelijke merk je daarna vrij weinig. Ik ben gewoon ongi, voor mijn gevoel en ook de daarbij horende buikpijn. Soms wel wat krampjes, maar absoluut niet hevig. Mij valt het voornamelijk geestelijk erg zwaar, omdat het nu definitief is. En omdat je hormonen nog steeds van slag zijn. Ik wens je alvast veel sterkte voor maandag, ik zal aan je denken. Als je nog vragen hebt, wil ik graag mijn ervaring met jou delen. Ik vond het ook fijn om reacties van andere meiden te krijgen. Liefs Hope
Ik heb net in het dagboek wat ik gekregen heb, toen ik nog zwanger was, mijn ervaringen opgeschreven. Ik heb besloten dit dagboek te bewaren voor wat ons 1e kindje had kunnen zijn. Wat was het pijnlijk om op te schrijven, maar denk niet dat het op een ander moment minder pijnlijk zal zijn. Wederom erg moeten huilen. Vandaag weer gepraat met m`n man. Ben zo bang dat hij genoeg heeft van het gehuil en dat hij me gaat ontwijken. Hij zegt: Wat haal jij je allemaal in je hoofd, tuurlijk ontwijk ik je niet. Ik haal me echt allerlei gekke dingen in m`n hoofd. Heb soms ook het gevoel dat ik "gek" wordt. Waarschijnlijk omdat ik niet weet waar ik het moet zoeken met al dit verdriet. Morgen ook een zware dag. 1e werkdag en ik ga aan m`n collega`s vertellen wat er is gebeurd. Pff, wat zie ik hiet tegenop. Het werken zelf heb ik wel zin in, de oudere mensen geven me beslist weer afleiding. Heb net maar plantival ( iets homeopatisch) ingenomen om wat rustiger te worden, anders doe ik weer geen oog dicht vannacht. Voor iedereen die zich net zo verdrietig en leeg als mij voelt, heel veel sterkte.
Lieve Hope, Wat ontzettend vervelend voor je (jullie)! Helaas heb ik het ook twee keer meegemaakt en nu weer pril zwanger. Ben bij ieder pijntje bang dat het deze keer ook weer misgaat.. Ik wens jullie veel succes met het verwerken van dit grote verdriet! En succes morgen op je werk. Ik heb het mijn collega's ook verteld en dat helpt toch een beetje.. liefs, Kris
haai lieve hope wat goed van je om dat in je dagboek te schrijven ...wat jij dacht over je mannetje , dat dacht ik ook ...vandaag heel lang gepraat met elkaar en samen veel gehuild ... ik wil jou heel veel suc6 en sterkte toewensen voor je eerste werkdag ..ik vind je een kanjer meid .... liefs en knuf asjuh
Dankje kris en asjuh. Asjuh is het nu weer goed dan tussen jou en je man? Ik hoop het echt. Wat maakt deze hele situatie je onzeker, toch? Ik haal me ook de meest gekke dingen in m`n hoofd. Vandaag op het werk is het goed gegaan. Veel steun gekregen van collega`s. Sommige zaten mee te huilen. Ben wel wat eerder naar huis gegaan, was toch wel erg vermoeiend. Ik merk dat ik snel moe ben, soms duizelig en soms een soort van hartkloppingen. Daarbij af en toe hoofpijn. Het zal wel van de spanningen komen.
ik denk idd. dat het allemaal spanningen zijn ...je zag er ook heel erg tegenop ...maar het is heel erg fijn dat je collega`s meeleven , het is ook een soort van afleiding helaas heb ik dat niet en heb dus de hele dag de tijd om (teveel) natedenken ..maar ik heb een geweldige lieve en bezorgde man ( was meer ik die afstand nam zonder het te zien) ik dacht dat ik het wel helemaal alleen kon doe je het een beetje rustig aan meissie ...
Ja hoor Astrid, ik doe het rustig aan. Ben normaal iemand die niet 100% maar 200 % van mezelf vraagt. Maar nu heb ik het gevoel dat ik amper 50 % geef. Maar ook dat komt wel weer. Het is net alsof ik na de stap van gister, er opeens een druk van me af is. Nu weten m`n collega`s het en hoef ik me niet vrolijker voor te doen dan ik me nu voel. Vandaag de dag doorgekomen zonder huilen, weer een overwinning. Alleen net bij m`n man even gehuild. Collega van hem had verteld dat z`n vrouw 5 weken zwanger is. Deze collega had het mij zelf willen vertellen. Maar mijn man vond het toch verstandiger dat hij het me zou vertellen. Ben blij dat m`n mannetje dat heeft gedaan. Het komt hard aan en er gaan gedachte door m`n hoofd die ik niet mag uitspreken, als je begrijpt wat ik bedoel!!!. Maar ik gun het ze van harte, maar het doet wel pijn.