Even voorstellen.. Ik ben nieuw hier. Ik heb een gezonde zoon van 3,5 jaar. In december na ruim een jaar proberen helemaal blij want we waren weer zwanger! In januari te horen gekregen dat het vruchtje niet goed was en medicijnen gekregen op de miskraam op de wekken. Nu ruim 2 maanden na de miskraam nog steeds veel verdriet. Ik merk uit mijn omgeving dat ik er niet echt met iemand over kan praten. Ik hoop dat ik hier mijn hart kan luchten en een lotgenoot kan vinden om het te kunnen verwerken.
He sjaantje. Ik herken het. Zie onderschrift. Telkens denk: nu gaat het beter. Maar dan ben ik een paar dagen later toch weer verdrietig. Om verschillende redenen: verlies kindje, gemis zwangerschap, onzekerheid wanneer het dan wel gaat lukken, dochter die ik een broertje/zusje gun, zwangere in de omgeving, denken aan hoe 'ver' ik inmiddels zou zijn... Mijn omgeving vraagt er soms wel naar, maar ik ben dan niet heel uitvoerig in mijn uitleg van hoe ik me voel. Ik wil anderen geen ongemakkelijk gevoel geven. Maar ik worstel er soms echt wel mee. Dus ik leef met je mee... Liefs, Lara
Dank je wel voor je lieve berichtje mamavanlara! heel herkenbaar zoals jij je voelt. Het moeilijkste vindt ik nog vriendinnen en familie die zwanger zijn. Mijn schoonzus is even ver zwanger als ik nou zou moeten zijn. Dat vindt ik nog het moeilijkste je 'moet' dan blij zijn voor haar. Ik ben ook heel blij voor haar maar vindt het wel heel moeilijk.
Hier ging het pas echt over toen ik weer zwanger was, en bij elke miskraam werd t verdriet minder. Maar bij deze zwangerschap heb ik eindelijk het idee dat ik de miskramen verwerkt heb. Dus er kan een lange tijd over heen gaan, en laat je gevoelens toe. Super heftig als je veel zwangeren in je omgeving hebt
Sjaantje28 wat je vooral moet doen is het gevoel van verdriet en boosheid etc toe laten, je bent wel je kindje verloren hoe klein ook het is heel verdrietig en het doet heel veel pijn, en dat mag er zijn. Ik heb hier zelf ook last van en zwangere vrouwen of vrouwen met een pasgeboren kindje zien doet ook mij heel veel pijn en verdriet. En nu kan ik wel zeggen het komt weer goed denk dat we dat allemaal weten maar iedereen doet het op zijn eigen manier verwerken. Ik hoop dat je hier je lotgenoot zal vinden en dat je je hart kan lucht en dat het dan ook voor jou steeds een beetje beter mag gaan mega dikke digi knuffel
Heel veel sterkte meid. Het is niet iets wat je zomaar even verwekt. Wat wondertje al aangeeft: krop je gevoelens niet op, ze komen er op de duur toch wel uit. En accepteer dat je nu gewoon even niet blij kunt zijn voor je schoonzus. Ik zat in dezelfde situatie met een goede vriendin van mij. Uiteindelijk heb ik haar eerlijk verteld dat ik heel erg blij voor haar ben, maar het gewoon niet trok om blij met haar te zijn om haar zwangerschap omdat het te confronterend was. Dat snapte ze gelukkig heel goed. Ik ben huilend naar haar babyshower gereden en huilend weer naar huis gereden. De dag dat haar dochter geboren werd heb ik de hele dag zitten huilen. En de kraamvisite was een hel. Dat had mijn kindje moeten zijn waar ik mee op de bank zat. Accepteer die gevoelens. Jij kunt er niets aan doen, ze zijn er gewoon. Praat er openlijk over met haar. Meer kun je niet doen. En ik hoop dat je snel weer goed zwanger zult zijn meid. Want dat is echt het enige dat je verdriet helemaal weg kan nemen.
Je gevoelens zijn heel normaal en je mag boos en verdrietig zijn. Ik heb het zelf ook nog regelmatig, zo veel emoties die ineens over je heen komen. Laat het toe, het is niet niks wat je hebt meegemaakt. x
Dank je voor de reacties. Ik kan er met mijn man goed over praten dus dat scheelt. Wat betreft mijn schoonzus ik zie haar niet zo heel vaak en ik weet dat hun ook heel lang bezig zijn geweest en ook allerlei behandelingen daarvoor hebben ondergaan. Ik vindt het heel moeilijk om dat tegen haar te zeggen. En ik denk dat zei ook wel weet dat ik er moeite mee heb.