Hallo iedereen, We kregen afgelopen dinsdag tijdens de scan te horen dat baby's hartje niet meer klopt. Een week daarvoor hadden de dokters al gezegd dat ze vrij ongerust waren omdat ze veel vocht op de echo zagen. We hebben een NIPT test gedaan en toen we terug kwamen voor de resultaten bleek dat ze er niet meer was. Uit de test bleek dat er 98% kans was dat ze syndroom van down had. We kwamen er ook achter dat het een meisje was, en toen kwam de realiteit toch wel even hard binnen. Ik denk dat ik even mijn verhaal kwijt moet, en ook op zoek ben naar advies of vergelijkbare ervaringen. Ik woon al 5 jaar in Australia, en ik merk dat het medische systeem hier toch wat anders in elkaar steekt. De dokter gaf me de optie om of af te wachten of medicatie of curretage. Op het moment voel ik het meest voor om het af te wachten, maar ik merk dat niet echt de norm is in Australie. Ik vraag me ergens af of 'afwachten' met 12 weken to heftig is? Ga ik iets/teveel zien? Laat het process heel erg lang op zich wachten? Ik snap dat jullie hier niet de antwoorden op hebben, maar misschien iemand met een vergelijkbare ervaring die haar verhaal wil delen? Dankjewel! Liefs, Aafke
Lieve Aafke, wat een hel zeg voor jullie.. Ik heb geen ervaring maar kon niet wegklikken zonder te reageren. Dikke knuffel voor jou <3
Wat heftig voor jullie. Sterkte ermee Ik heb geen ervaring met die termijn. Maar je kan natuurlijk ook een week afwachten bv en dan misschien toch medicatie of een curettage doen als het uit zichzelf niet is gekomen. Dan heb je wellicht ook de tijd om dat te laten bezinken? Wat een nare keuze blijft zoiets toch
Wat enorm verdrietig voor jullie. De opties van afwachten, medicatie of curettage zijn hetzelfde als in Nederland. Ik heb zelf voor mijn dochter een MA gehad met 11 weken. Ik heb toen direct gekozen voor medicatie omdat ik het afwachten niet wilde. Ik kon het niet handelen om nog langer met een dood kindje in mijn buik rond te lopen. De medicatie cytotec (misprostol) bracht ik vaginaal in in de ochtend. Na een aantal uur begon ik menstruatiekrampen te krijgen die op den duur wel pittig waren. Ik denk dat ik toen zo'n 8 uur later het vruchtje ben verloren. Ik heb dit in de WC laten vallen, samen met mijn man bekeken en toen doorgetrokken. In de uren daarna werden de krampen minder heftig. Ik heb toen nog een week echt wel flink bloedverlies gehad en nog een paar weken met een inlegkruisje. Ik vond het prettig dat het goed op gang kwam met de medicatie en dat ik het gewoon thuis kon opvangen. Sommige mensen vangen het vruchtje op en begraven het. Sterkte met de keuze!
Wij kwamen er met 11 weken achter dat ons kindje niet leefde , mijn vk was heel rustig en stelde voor (denk ook door mijn reactie) om eerst 2 weken af te wachten en dan te bespreken hoe veder. Na 1 week (van die 2 weken wachten) kwam de miskraam op gang en ben ik de zak gevuld met vruchtwater en het kindje verloren. Weer een week later heeft de vk nog een echo gemaakt om te checken of alles weg was (dat was ook zo) Ik heb die week ook echt nodig gehad om afscheid te nemen van iets wat niet zo mocht zijn