Hoe reageerde jullie man/vriend op deze tegenslag? Ik weet dat iedereen anders omgaat hiermee en z'n gevoel/teleurstelling anders verwerkt, maar ik ben er gewoon benieuwd naar! Liefs, Mirre
Mijn man huilt bijna nooit. Maar `s avonds toen onze beste vrienden kwamen barste hij in tranen uit, echt erg om te zien. Verder heeft hij het ook moeilijk gevonden, maar na een tijdje was hij er weer klaar voor om verder te gaan, terwijl mijn lichaam en geest daar nog niet zover mee waren. Hij had hier begrip voor en zei ook vaker: Ik voel niet wat jij voelt. Verder heb ik het idee dat hij zich sterk hield om mij te steunen. Mocht altijd zijn schouder lenen om op uit te huilen, lief he!!!
Wj hebben de eerste dagen samen gehuild, daarna zoals Hope kon ik zijn schouder gebruiken als ik hem nodig had. Maar nu merk ik wel dat hij er steeds minder bij stil, het is net of hij af en toe "schrikt" als ik het moeilijk heb.
Mijn man gaat eigenlijk hetzelfde proces door als wat ik doorga qua gevoelens. We vinden veel herkenning in elkaars verdriet, boosheid, machteloosheid en dergelijke. Wat wel echt heel anders is, is dat de buitenwereld maar weinig oog heeft voor zijn verdriet. Voor zover mensen zich kunnen inleven, doen ze dit ook echt alleen naar mij toe. Hij vindt dat soms wel storend, omdat hij ook een kindje en een droom heeft verloren, hoewel het niet in zijn buik zat. Maar soms leest ie met me mee op dit forum en vindt hij alsnog wat herkenning Verder vond hij het erg moeilijk dat ik gecurreteerd moest worden. de derde operatie in anderhalf jaar tijd. Hij voelde zich een beetje machteloos dat ik dit moest doormaken en hij alleen maar kon toekijken. (viel achteraf dus reuze mee, lichamelijk). Hoe gaat het met jouw man?
Mijn vriend is nu behoorllijk van de kaart. net als ik overigens Bij de 1e miskraam had hij zoiets van, vreselijk en tuurlijk verdriet maar het kan gebeuren. De 2e keer was zij reactie heftiger, maar nu we een 3e miskraam achter de rug hebben is hij helemaal van de wereld.We praten er wel over, maar ik merk dat hij er moeite mee heeft. Hij bergijpt er, net als ik helemaal niks van dat dit 3x gebeurd binnen een jaar tijd. We denken en vragen ons de hele dag af: waarom??? Hij steunt me, en ik steun hem voor zover ik kan, en hij het toelaat.Hij is niet zo'n prater, in het begin wel maar later denkt hij hoofdzakelijk. En dan vindt hij het moeilijk om zich te uiten. Maar het belangrijkste blijft: we zijn er voor elkaar. En we staan dichter bij elkaar dan ooit. We delen dit samen, hebben samen verdriet en de onzekerheid. Maar ik weet zeker dat wij dit samen gaan redden! Het duurt lang je kan dit niet zomaar even een plekje geven, maar het gaat ons lukken!!! Liefs, mussie
Mummy, Mijn man/vriend reageerde teleurgesteld, ik merk wel dat hij de weg een beetje kwijt is. Maar gevoelsmatig liggen we -zo voelt het een beetje- op een andere lijn. Ik kan heel moeilijk met hem delen, en hij met mij lijkt... Hij is er wel voor me, maar gevoelsmatig voel ik het niet zo goed. We zijn gewoon heel verschillend en dat merk je in deze situatie toch ook wel. Het is heel moeilijk uit te leggen. Hij is er wel voor me, maar ik kan mezelf er niet echt toe zetten om er voor hem te zijn. Voel me zelf verdrietig en ik heb het gevoel dat hij altijd zo makkelijk over bep dingen denkt. Het is een boem*boem*boem man! En daar bedoel ik mee qua woordkeuze recht voor z'n raap , vaak zonder even na te denken wat hij zegt/en of het wel gepast is/z'n timing oke is. Beleef heel het ziekenhuis gebeuren van gisteren weer ff als een film opnieuw en dan zijn er dingen/uitspraken waar ik nu dan wel weer een beetje om kan lachen , maar op dat moment daar ...helemaal niet Een vb is : Ik lag daar in die kamer ..bloot. VK heeft handdoekje over me heengelegd na slechte nieuws dat er geen vruchtje meer was en ging gyn.halen. Ik huilde, de tranen stroomde flink en dan gaat hij naast me zitten op het krukje van de VK en pakt dat ding (waar ze mee naar binnen gaan) en zegt: Zal ik het zelf maar even doen!? *Lachend* Vervolgens ging hij zichzelf nog wegen toen ik lag te wachten op het verdere gebeuren. Toen ging hij het echo-apparaat bekijken, zo erg...aan de achterkant bij de snoertjes!! Het werd me teveel en ik zei: Hou daar nu even mee op/nu niet! Vervolgens ging hij met het bed spelen waar ik op lag (electrisch ging ik omhoog/naar beneden) En toen ik er iets van zei in de trant van dat ik verdrietig was en of hij er voor me wilde zijn ging hij z'n stem verheffen en riep: Hoe denk je dat ik me voel!!?? Mij zit echt alles tegen in het leven.Ik doe godverdomme alles voor je. Ik denk dat dit z'n reaktie is vanuit onmacht/verdriet...hij benaderd veel dingen/emotie's dan maar met een lach. Ik vind dat moeilijk , want ik krijg deels daardoor het gevoel dat het niet serieus genomen wordt gevoelsmatig. Maar dat is ook weer niet helemaal waar , want hij is er wel altijd voor me. Mee naar dokter etc etc. uit praktisch oogpunt kan ik zeggen :JA, maar gevoelsmatig ligt het iets moeilijker. Hij spreekt daarintegen wel weer uit dat hij het ook heel erg vind en zo graag dit kindje met me had gewild dus dat weer wel. Ik denk dat "ik" gevoelsmatig het idee heb dat hij mijn gevoel niet zo begrijpt/onderschat...dat zal het zijn -denk ik- Het is nu de ...morning after..ik voel me leeg, heb nergens zin in. We zullen zien hoe het weekend verder gaat verlopen. Maar 1 ding weet ik wel: Ik heb behoefte aan rust! De energie is er even helemaal uit... Liefs, Mirre
Hoi Mirre, Dan moet je ook gewoon even helemaal bijkomen. Als je geen energie hebt, even je lichaam volgen. Ik ging bijvoorbeeld alleen dingen toen (toen ik zo weinig energie had) die met dit kindje te maken had. Wel even eruit (heb je na een tijdje wel weer behoefte aan), maar dan naar een tuincentrum om een boompje te kiezen waar we de test onder konden begraven. Dan heb je gewoon even al je energie nodig om het te verwerken. Wat betreft je man/vriend. Ik herken het wel. Als ik iets te moeilijk vind om over te praten ga ik soms ook van die lompe grapjes maken. Ik moest persoonlijk wel een beetje lachen om het hoge gehalte aan tactloosheid in je verhaal (misschien moet je je verhaal eens teruglezen, het is zó onhandig van hem dat het bijna grappig wordt). Maar ik kan me goed voorstellen dat je je hierdoor gevoelsmatig niet begrepen hebt gevoeld. Misschien kun je hem proberen duidelijk te maken hoe hij je kan steunen, misschien vindt hij dat wel lastig zelf te bedenken. Ik weet niet hoor, maar ik kan me voostellen dat dit voor sommige mensen heel moeilijk is om in te schatten (wat heeft ze nodig, wat voelt ze etc etc). Communicatie is dan meestal toch het antwoord. Ik heb soms ook bij mijn man dat ik aan zijn opmerkingen of vragen merk dat hij geen bal snapt van wat ik bedoel te zeggen. Dan schiet ik enorm uit mijn slof dat hij me nóóit begrijpt. Best sneu want hij doet enorm zijn best me te begrijpen. Toch vind ik het op zulke momenten frustrerend dat hij me niet gewoon in 1 keer snapt, ik wil dan graag over mijn gevoelens praten. Niet een handleiding zijn ,,hoe om te gaan met mijn gevoelens". Maar het zal denk ik wel af en toe moeten Nou Mirre, doe rustig aan, want het is heel wat, wat je gister hebt gehoord. Sterkte meid. Mummy
Lieve Mummy, Dank je wel voor je begripvolle antwoord. Klopt helemaal wat je schrijft communicatie is het antwoord, maar soms is dat moeilijk als je beiden verdrietig bent. Vanmorgen zag ik ook echt dat m'n vriend heel verdrietig is en het ook moeilijk heeft. Ik weet dat hij het allemaal niet zo slecht bedoeld en hij heeft ook al in eerdere situatie's aangeven dat hij niet voelt wat ik voel, maar dat hij echt z'n best doet om me te begrijpen/aan te voelen. Nu moet ik er ook om lachen als ik het teruglees. En gisterenavond waren we even bij hele goede vrienden en toen hebben we er ook best smakelijk om gelachen, maar soms is het ff to much.. Wat je schrijft staat als een huis: Soms is het frustie als je het idee hebt dat de ander je niet in 1 keer begrijpt, maar ik denk dat ik gewoon nu ff in een behoorlijke dip zit en overal emotioneel heftiger op reageer. We hebben beiden verdriet en moeten dit verwerken. Ik ga zometeen even lekker naar buiten het is nu nog niet zo heel warm en dan ben ik er toch even tussenuit. Naar m'n ouders ga ik even en de binnenstad van Delft ff in..slenteren..alleen. Dat geeft me altijd rust.M'n eigen vertrouwde thuishaven/stad. Een beetje op automatische piloot , maar ik moet ff frisse lucht hebben. Fijne zaterdag gewenst! Mirre
Jij ook, en sterkte in de stad (als je nog niet weg bent). Is toch ook weer moeilijk om in de buitenwereldn te komen met allemaal zwangere buiken, kleine baby's en leuke kinderaanbiedingen in de winkels...
Mummy, Ik was al weg... Maar idd het was niet makkelijk, want overal zag ik dikke buiken lopen! *Zucht* heb diep geprob adem te halen, maar het viel niet mee. gezinnetjes, zwangere dames, kleine kindjes me allemaal had ik het moeilijk maar nog het moeilijkste met mezelf. Ik zit, lig en loop mezelf in de weg. Weet dat er ergere dingen in het leven zijn, maar voel me echt ff bah. Het is even niet anders.. Liefs, Mirre
Hoi Mirre, Ik weet niet hoe dat bij jou gaat, maar bij mij veranderde mijn gevoel enorm in die eerste weken na de miskraam. Ik hoop voor jou dat dit ook gebeurt. Nu heb ik er ook echt de tijd voor genomen, letterlijk qua tijd, maar ook figuurlijk in de zin dat ik er heel veel over heb gedacht en gepraat. Hoewel het nog lang niet over is (zwangere vrouwen vind ik bijv nog steeds erg irritant) ben ik toch al wat positiever en aan de toekomst aan het denken. Ik wil eigenlijk meteen wel weer voor een volgende zwangerschap gaan. Ik vind het heel moeilijk naar dit kindje toe, maar zal dat later waarschijnlijk ook nog wel vinden. Zo zie je maar dat het geen uitzichloze situatie is. Je zit nu alleen in een hele moeilijke fase van het verwerkingsproces. Neem er de tijd voor, je zal zien dat iedere dag weer anders is en hopelijk ook iedere dag een stukje beter...
Lieve Mirre, Als je mijn verhaal leest vanaf het begin na de miskraam zul je heel veel herkennen in jou gevoel. Maar idd wat Mummy zegt, iedere dag zal het anders zijn en gaat het ietsje beter. Als ik nu mezel zie. 2 weken geleden tranen met tuiten gehuild omdat ik op 2 kraamvisites moest, die echt vreeselijk waren en nu is een vriendin bevallen en zie ik er niet tegen op om erheen te gaan. Of het eenmaal daar goed gaat weet ik niet, maar dat onbehaaglijke gevoel heb ik nu niet. Met zwangere vrouwen heb ik het wel nog moeilijk. Ik vraag dan geinteresseerd: hoe gaat het en hoever ben je? (bij bekenden dan) maar bedenk me ook op dat moment dat ik het eigenlijk helemaal niet wil weten. Kan er echt verdrietig van worden. Mirre, neem echt je tijd en je zult zien, het is misschien nu nog een lange weg te gaan, maar er komt weer zonneschijn. Liefs en een knuffel Hope.
Lieve Hope, Dank je voor je lieve berichtje. Opzich gaat het best wel goed met me ik heb alleen momenten dat ik me koud en leeg voel. Het 'steekt' eigenlijk voornamelijk als ik zwangere buiken zie...dat vind ik het moeilijkste. Het gekke is dat ik nu alweer denk aan een evt zwangerschap , maar dat komt misschien deels omdat ik al 2 weken angstig ben geweest vol onzekerheid of alles wel oke was en nu kreeg ik de bevestiging dat het niet goed was. Wat niet wegneemt dat het me geen verdriet heeft gedaan, integendeel... Maar de verwerking is misschien anders daardoor. Ik ben nu alweer aan het rondkijken hoe het zit met vrouwen die al heel snel weer zwanger waren na een miskraam. Deels schaam ik me daarvoor een beetje, maar m'n lichaam is natuurlijk alweer gewoon (cyclus weer op gang volgens gyn.) Sorry, ik weet hoe moeilijk dat voor jou is... Het is voor mij een beetje een dubbel gevoel aan de ene kant het verlies, maar aan de andere kant voel ik alweer de kracht/het oer-instinct opkomen om mama te willen worden! Voor ons allemaal zal over een tijdje het zonnetje echt gaan schijnen. Knuffel terug!
Ik herken je verhaal helemaal meis, maar ik moet zeggen dat ik nu nog banger ben geworden om zwanger te raken. 7 augustus hebben we een afspraak in het ziekenhuis voor eventuele onderzoeken. Aan de ene kant denk ik, we moeten daarop wachten en aan de andere kant denk ik, we gaan er weer voor. We zijn toch allebei gezond??? Tuurlijk hebben we verdriet, maar het heel graag willen gevoel overheerst toch. En vergeten doen we dit zeker niet.Ik zei vanmiddag nog anders hadden we nu een wonder van 5 maanden gehad Maar nee, er kwamen nog eens 2 mk-en achteraan Maar het gevoel blijft, eens gaat het ons lukken!!! Een dikke knuffel van mussie
Lieve mussie, Ook wij gaan de molen even in voor onderzoek bij de gynaecoloog en hebben over 6 weken een afspraak (ongeveer een maandje na jou) Dit voornamelijk omdat m'n cyclus zo onregelmatig is en er eens even alles nagekeken gaat worden (ook m'n vriend z'n zaadjes...) We zijn namelijk een jaar bezig geweest en ik word al 34 in jan... Ene kant denk ik moet ik nu wachten tot we daar zijn of kan alles gewoon doorgaan en zien wat er gebeurt. Ben ook wel een beetje bang, want stel dat er iets niet oke is...dan weten we dat straks, maar stel dat ik nu al heel snel weer zwanger raak en het zou weer mis gaan pfff...wil er niet aan denken! Misschien een rare vraag, maar heb je zelf enig idee hoe het komt dat je een aantal miskramen achter elkaar hebt gehad?? bedoel het niet bot hoor, want veelal gebeuren dat soort dingen gewoon maar ik heb altijd eigenlijk het gevoel/idee gehad dat ik geen kindjes kon krijgen. Nu heb ik ook een hele rare menstruatie daar zal het deels door komen , maar dat gaan we nu gelukkig uitzoeken. Knuf terug!
Ik voel me ook schuldig om mijn wens om direct weer zwanger te worden, maar aan de andere kant was ik in eerste instantie al zwanger om een kindje te gaan krijgen. ik heb erg veel verdriet dat het bij dit kindje niet is gelukt, maar de wens om zwanger te zijn en om nog een kindje te krijgen is daarmee dus niet ineens over ofzo. Zelfs sterker geworden. Sinds gisteravond zijn mijn man en ik dus weer aan het 'klussen', omdat ik ook goede hoop heb dat er direct een eisprong zou komen na de curretage. Ik ben echter wel enorm bang dat ik dus ongesteld ga worden en het niet direct gaat lukken. Die angst zit er meer dan voor de miskraam. Succes iig met klussen en ik duim dat we allemaal z.s.m. weer zwanger zullen zijn
Mummy, Gek is dat toch he dat we ons schuldig voelen daarover. Het is net of het niet mag, maar waarom dat is?? Bang ben ik ook, maar angst is een slechte leidraad. Positief denken dat probeer ik ook! (al is het moeilijk) Zelf ben ik het type van " ...Alles heeft een reden.."..., al is het soms moeilijk om zo te denken als je onrecht wordt aangedaan maar goed.. P.S het is een beetje warm om te klussen hihihi, maar ja je moet het er voor over hebben toch WINDMOLEN aan en GO!!
Nee, ik heb geen idee hoe het kan dat ik 3x een mk heb gekregen, wist ik het maar! Vandaar ook de onderzoeken, maar ik vraag me af of daar wat uit zal komen.Je zit met zoveel vragen.En ik heb al een gezonde zoon van 17 uit een eerdere relatie, dus nee, we hadden dit echt niet verwacht. En ik heb een goede cyclus, zit altijd 27/28 dagen tussen. Jij wordt al 34??? Meis, ik word al 38 in jan!!! Zucht, en dat telt dus ook mee he, ik heb voor me gevoel nog maar weinig tijd en de kans op een mk wordt NOG groter!!! Echt moeilijk hoor dit. Maar we willen zo graag een wondertje van ons samen. Ga jij de onderzoeken afwachten? Bij ons duurt het niet zolang meer, de afspraak is al vrij snel. Maar op de uitslag van evntuele onderzoeken kan je ook nog wel weken moeten wachten. En wachten is niet echt mijn sterkste punt, helemaal niet dus Ik weet het niet, zolang ik nog bruin verlies van de curettage, geen sex, geen zwangerschap, geen zorgen. Alleen maar wachten( is ook al erg genoeg, zucht)
Hum, wat herkenbaar. Maar hoelang is het geleden dat jij een curettage hebt gehad? Ik heb hem morgen precies een week terug gehad en ik verlies nog wat bruin/oud bloed.Ik durf het daarom nog niet goed aan om weer te gaan "klussen" omdat ik bang ben voor infectiegevaar, klinkt dat erg raar? Ik vraag me ook af of het idd nog van de curettage is of dat ik er toch een soort van menstruatie achteraan heb gekregen?
Ja, het is wel investeren in een zwangerschap met die hitte. Als het direct raak is dan weten we in ieder geval dat we ons best hebben gedaan Vervelend als je niet weet waardoor het steeds mis gaat terwijl het al 3 keer is gebeurd. Ik zou gek worden van die vragen zonder antwoord. Lukt het jou een beetje?? Wel fijn trouwens Mirre dat je weet wanneer je je eisprong ongeveer hebt. Ik vraag me echt af hoe snel het bij mij allemaal weer draait zeg maar...