Ik heb 2 maanden geleden een derde miskraam gehad. Ik weet dat het tijd kost om het te verwerken, vooral de laatste, want die was vrij heftig. Het "kindje" kwam er, na ruim 8 weken zwangerschap, in zijn geheel uit, ik kon zelfs de vingertjes en teentjes tellen. Ik had toen vakantie en kon gelukkig mijn tijd nemen om, lichamelijk, te herstellen. Na 3 weken ben ik weer heel rustig aan het werk gegaan en ik kreeg alle ruimte om mijn eigen tempo te bepalen. Dat vond ik erg fijn. Ik heb het dus langzaam opgebouwd en dat lukte heel goed. natuurlijk dacht ik wel vaak aan alles wat er gebeurd was in zo'n korte periode, maar het leek allemaal heel goed te gaan. Nu kreeg ik de afgelopen week op mijn werk een terugval. Ik kon even helemaal niets meer en moest alleen maar huilen. Gelukkig heb ik heel lieve collega's die er allen begrip voor hadden. De dagen erna ging het al weer een stuk beter en nu vraag ik me af hoe dat kon gebeuren, ik zit alweer een stuk beter in mijn vel. Hoe gaan jullie om met het verwerken en hebben jullie ook weleens een terugval? Graag zoveel mogelijk reakties, want ik wil heel graag weten hoe ik er mee om moet gaan. Gr Josefina
Jeetje meid, 3 in 1 jaar? Dat is wel heel erg! Ik heb net mijn 2e achter de rug, en dat vond ik al ellendig. Maar je zegt dat je de vingertjes en teentjes kon tellen. Was je dan niet al veel verder in de zwangerschap? Begrip van anderen en vooral van je partner is denk ik heel belangrijk. Afleiding zoeken, zonder gelijk te willen 'vergeten'. Het verdriet komt toch wel, daar kan je niet omheen, maar door afleiding te zoeken kan je het wat beter doceren en is het ook beter te hanteren. Meid, veel sterkte.
hallo josefina ikzelf heb ook een paar jaren terug snel achter elkaar 3 miskramen gehad. werd er ook zo onzeker van .heb je gevraagd aan je huisarts of hij onderzoeken wil doen wat de oorzaak daarvan kan zijn? zelf bleek pas geleden dat ik homocysteine had en een b12 tekort ( kan de oorzaak zijn ). daarvoor kreeg ik foliumzuur en vit prikken toen bleek dat ik weer zwanger was en was al bang voor de volgende miskraam . het is tot nu toe goed gegaan en denk dus dat het te maken had met die homocysteine of die b12. a ik wil niet zeggen dat het ook zo bij jou is maar het is zeker even de moeite waard om het te laten checken . verder wil ik je veel sterkte wensen en je laten weten dat ik je begrijp en met je meevoel sheena
Hallo, Ik snap je voorkomen. Ik ben een tweeling kwijtgeraakt , de ene 3 weken later dan de ander. Heel moeilijk te verweken en zeer verdrietig. Ik heb "goede en slechte" dagen. Ook is de onzekerheid aanwezig voor een volgende zwangerschap... Wil je iig heel veel sterkte wensen en je een dikke knuffel geven! Veel liefs , Tan
Hoi meis, allereerst wil ik je ook heel veel sterkte wensen. Ook ik heb 3 mk-en binnen 1 jaar gehad Na mijn 3e mk heb ik veel onderzoeken gehad maar daar is niks uitgekomen. In november krijgen we nog de uitslag van het chromosonenonderzoek, maar gyn had al verteld dat daar 9 van de 10 x ook niks uitkomt. We wachten het rustig af. Hoe ik ermee om ga is erg verschillend. Ik ben bv het vertrouwen in me lichaam kwijt geraakt. De 1e mk kwam spontaan maar de andere2 niet. Eerst goede echo met hartactie, en als ik dan weer heen moest voor een echo was het hartje van onze ieniemienie gestopt Ik probeer zo langzaam aan me leventje weer op te pakken(laatste mk had ik in juli)Ik heb gerust nog wel eens huilbuien, maar over het algemeen gaat het wel weer een stuk beter.Ik denk bij mezelf, eens moet het goed gaan! Wij gaan daar ook voor.Dan kan ik niet verdrinken in mijn eigen verdriet. Ik wil dat mijn lichaam voor 100% klaar is voor een eventuele volgende zwangerschap. En niet dat mijn lichaam moe is van al dat huilen en denken: waarom? Tuurlijk, nogmaals, ik huil en ik denk er ook nog regelmatig aan.Ik praat er op het forum over als ik daar behoefte aan heb Lieverd, iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier, jij moet voor jezelf een manier vinden om er mee om te gaan. Ik bleef er ook in hangen, maar ik kreeg er mijn kindjes niet mee terug En opeens ging er een knop om.Ik ben er ook van overtuigd dat ik dit jaar niet meer zwanger zal raken. Ja, we zijn er wel mee bezig en ik heb ook me banner enz, maar mijn gevoel zegt : dit jaar niet meer. Daar door ben ik er anders mee bezig, ik heb wat meer rust gekregen. De teleurstelling als ik weer ongi word is er even, en daarna zeg ik tegen mezelf, ach, dit wist je he Snap je? En mocht het wel bingo zijn in die tussentijd, dan is dat natuurlijk super. Maar voordat het zover is moest ik voor mezelf een manier vinden om ermee om te gaan. En dit werkt tot nu toe redelijk goed.En ja, als ik een zwangere vrouw zie, denk ik gerust wel, kijk, zij wel, ik niet Maar gelijk daar achter aan denk ik, ik heb het nog tegoed Lieverd, ik hoop dat je mijn verhaal een beetje begrijpt en anders mag je me altijd een pbtje sturen. Ik ben er voor je! Ik denk aan je. Liefs, mussie ps: sorry voor me lange verhaal
Als ik vragen mag Zijn ze er pas achter gekomen toen je zwanger was dat je homocysteine had en een tekort aan b12? En wat is dat homocysteine?Ik zou dit graag willen weten omdat ik ook ruim 2 maanden terug een 3e mk heb gehad (ook binnen 1 jaar ) Ik heb allerlei onderzoeken gehad maar er is niks uitgekomen. Ondertussen vraag je je natuurlijk wel af: wat gaat er steeds mis? Ik lees net jou verhaal en ik dacht ;ik ga eens vragen hoe ze er bij jou zijn achter gekomen? Ik moet zeggen dat ik het super vind dat je nu weer zwanger bent, en helemaal dat alles goed gaat! Gefeliciteerd( beter laat dan nooit ) Dit geeft mij toch weer hoop Liefs, mussie
Dank je voor je reaktie, Ik ben inderdaad op dit moment bezig om te laten onderzoeken wat de oorzaak kan zijn. Deze week moet in voor bloedonderzoek naar het ziekenhuis. Dit om te laten ondrzoeken of ik een stollingsafwijking heb. Ik heb namelijk een paar jaar geleden een trombose gehad als reaktie op een botbreuk. Dit kan de oorzaak zijn, omdat dan de innesteling niet goed kan plaatsvinden. Als dat werkelijk zo is kan ik er medicijnen voor krijgen. Ook kunnen we nog chromosoomonderzoek laten doen, maar ik ben al 36 jaar en dan heeft dat niet zo'n zin meer, mdat ik sowiezo al een verhoogde kans op een kindje met afwijkingen heb. Dus voor mij is het nog even afwachten op dat stollingsonderzoek, na het afnemen van mijn bloed duurt het 3 maanden voordat de uitslag bekend is. Tot die tijd mag ik gewoon zwanger worden, maar dat vind ik ook wel weer eng. We zij er nog niet uit of we deze 3 maanden afwachten..... Gr. Josefina
hallo mussie Bij mij zijn ze er achter gekomen door een sterfgeval in de familie en moesten we ons allemaal laten testen. door bloedonderzoek kunnen ze dat onderzoeken. en nadat ik die medicijnen heb gekregen bleek dat ik weer zwanger was zelf was ik toen heel erg bang dat ik een miskraam zou krijgen omdat als je daarover informatie opzoekt dan lees je ook dat het ermee te maken kan hebben . er worden nog steeds onderzoeken nagedaan trouwens .
Mussie, Heel erg bedankt voor je ontzettend lieve reactie. Het is inderdaad zo dat je het leven weer heel langzaam oppakt. Ik had nog 3 weken vakantie toen ik de mk kreeg. Daar was ik heel blij om, zo kon ik even bijkomen. Maar toen ik weer aan het werk ging voelde het alsof er 3 maanden voorbij waren, ik moest er echt helemaal weer inkomen, was ook een boel kwijt voor mijn gevoel. De eerste week is er niets uit mijn handen gekomen en daarna ging het beter. Het is ook niet zo dat ik erin blijf hangen, maar ik schrok een beetje van mijn reactie van de vorige week. Ik wil het op een goede manier een plekje geven, zodat ik weer op een goede manier verder kan. Ik ben op dit moment bezig om te laten onderzoeken wat de oorzaak kan zijn. Deze week moet in voor bloedonderzoek naar het ziekenhuis. Dit om te laten onderzoeken of ik een stollingsafwijking heb, omdat ik een paar jaar geleden een trombose in mijn lies heb gehad. Dit kan de oorzaak zijn, omdat dan de innesteling niet goed kan plaatsvinden. Als dat zo is kan ik er medicijnen voor krijgen. Ook kunnen we nog dat chromosoomonderzoek laten doen, maar ik ben al 36 jaar en dan heeft dat niet zo'n zin meer, mdat ik sowiezo al een verhoogde kans op een kindje met afwijkingen heb. Het wordt gewoon nog even afwachten op dat stollingsonderzoek, na het afnemen van mijn bloed duurt het 3 maanden voordat de uitslag bekend is. Tot die tijd mag ik gewoon zwanger worden, maar dat vind ik ook wel weer een risico, want ik kan dus die afwijking hebben. Aan de andere kant....het kan ook wél goed gaan! Ik vind het heel knap van jou dat je er zo bewust mee omgaat, dat zal best wel veel moeite gekost hebben? Heb je voor jezelf ook een limiet gesteld, qua leeftijd of het aantal miskramen? Een mens kan nu eenmaal niet een onbeperkt aantal 'klappen'aan. Daar zit ik wel eens aan te denken. Hoe vaak wil ik dit nog? Nouja, komt tijd komt raad. Ik wil het nu nog niet opgeven. Heel erg bedankt vor je steun en heb je de mijne nodig, ben ik er ook voor jou, hoor!!! Heel veel groetjes, Josefina
Jou reactie vind ik ook erg lief Dankjewel. Wij hebben dat chromo onderzoek wel laten doen, ondanks me leeftijd Stel dat daar wel wat uitkomt, dan weten we tenminste iets.Ik mocht/mag in die tussentijd ook zwanger raken. Ik heb zoveel onderzoeken gehad waar helmaal niks uit is gekomen. Heet dat bloedstolsel onderzoek, methioninebelastingtest? Die heb ik nl ook gehad, ook daar kwam bij mij niks uit. Het is niet knap hoor meis dat ik er bewust mee omga. Het is een soort overleven denk ik, ik weet het niet. De kracht vinden om door te gaan en vooral de hoop niet verliezen.Ik dacht na de 3e ook, jeempie, hoeveel kan een mens aan?( en dan zeg ik het nog netjes ) Nou je ziet het, het heeft tijd, nodig maar langzaam krabbel je weer uit die enorme put vandaan.Ik denk echt bij mezelf:ik moet ook, ik moet verder, ik wil onze wens toch in vervulling laten gaan?Nou dan moet ik daar voor vechten en dat doe ik! En dat kan jij ook, zeker weten! Hoe vaak ik dit nog wil? Ik wil dit NOOIT meer meemaken, maar je hebt het niet voor het zeggen. Maar ik geef echt nog niet op Ga ervoor lieverd, geef niet op! Eens komt jullie wens ook uit! Dikke knuffel, mussie