Ik durf niet meer zo goed zwanger te raken!

Na de eerste keer wel heel snel weer, na de tweede niet en dus even pauze genomen en na de derde zijn we maar gewoon doorgegaan op goed geluk...
herkenbaar dus. op een gegeven moment wordt de wens voor nog een kindje gewoon weer groter dan de angst voor een miskraam weer. Iemand anders zei hier: nooit meer een kindje krijgen, is erger dan nog weer een miskraam krijgen.
Zo voelt het op een gegeven moment en dan ga je er dus wel weer voor. Ik althans wel.

 

Ik heb in 2011 2 miskramen gehad. Na de eerste miskraam, zijn we eigenlijk meteen weer gaan proberen (ook al duurde dit even, aangezien mijn cyclus niet op gang kwam). Na de tweede miskramen hebben we besloten even een paar maanden rust te nemen. Ik heb half november de 2e miskraam gehad. De volgende cyclus willen we er weer voor gaan. Dus een maandje of 3 rust genomen (nou ja rust... wel mallemolen van onderzoeken ingegaan begin januari).

 

Ik was na de eerste miskraam ook heel bang voor nog een miskraam maar ik wilde van de andere kant zo snel mogelijk verder om een goede zwangerschap mee te mogen maken. Dit woog voor mij harder, hoe vreselijk veel ik ook geleden heb van de eerste miskraam...

Sterkte

 

Het was bij mij ook een beetje zoals Rozemarijke al zei, de wens voor een kindje was groter dan de angst. Ik moest na mijn tweede MK een tijdje rust houden ivm onderzoeken, mocht 3 mnd niet zwanger raken. En terwijl dat goed was om mijn hoofd leeg te maken, merkte ik wel dat ik heel erg graag weerwilde proberen.

Het hielp mij om te accepteren dat een leuke, ontspannen en rustige zwangerschap er nooit in zal zitten voor mij. Ik zeg altijd maar, het is het uiteindelijke resultaat dat telt

 

Ook hier herkenning in hoe rozemarijke het omschrijft.
Ik zit nu nog midden in mijn 3e miskraam, en ik herken me nu heel erg in jouw gevoel, maar ik weet ook van de vorige twee keer dat mijn kinderwens over een paar weken weer op zal gaan spelen.

We houden nu "verplicht" een paar maanden rust, omdat ik eerst schoon moet zijn en ontzwangeren dan laat we nog een paar laatste onderzoeken doen (o.a. stolling dus moet ook stoppen met foliumzuur), als de uitslagen goed zijn, moet ik eerst weer een maand aan het foliumzuur zijn en dan kunnen we pas weer verder. Nu denk ik nog "gelukkig, want ik moet er niet aan denken om weer te gaan proberen" maar eer die tijd zal ik waarschijnlijk vinden dat ik lang moet wachten voor ik weer verder mag.

 

Hier ook herkenning in Rozemarijke's woorden: de wens is groter als de angst. Na de eerste mk was ik helemaal van het padje, dat heeft een maand of 6 geduurd. Na de andere mks, nu dus, denk ik "ja dahag, op een dag winnen we wel, op een dag komt het goed en reken maar dat ik niet opgeef tot het zover is".. gewoon, omdat opgeven echt geen optie is.
Maar goed, ik begrijp je angst wel.. ik heb het ook een beetje maar druk het weg

 

Helemaal mee eens!
De wens is groter als de angst ..

Maar oh wat is het iedere keer weer spannend als we zwanger zijn.
En wat is het iedere keer weer moeilijk om een "nieuwe ronde" in te gaan. We willen zo graag nog een 3e gezond kindje .. Maar de angst zou er voorgoed zijn.
Zowel tijdens het zwanger raken, bij het zwanger zijn en na de zwangerschap. Want bij ons is het helaas bij alle 3 de fase's nooit helemaal zonder zorgen geweest!

Sterkte meid.

 

Maar het is idd hardstikke eng hoor, merk ik nu ook. Ik kan eigenlijk nog helemaal niet over m'n lippen krijgen dat ik zwanger ben, en heb het dus over 'de test was positief' en 'de testen worden donkerder'.
Ben erg terughoudend nu en denk dat die spanning minimaal wel zal blijven tot we het eerste trimester door zijn.
Tja, is niet anders, ik prijs me nu maar des te gelukkiger met het feit dat ik me bij Thirza's zwangerschap geen seconde druk heb gemaakt of het wel goed was allemaal, en dat ik die ervaring in ieder geval ook heb mogen hebben in dit leven. Want dat is lang niet iedereen gegund

 

ik snap je echt zo goed!
ik heb na mn missed abortion met 10 weken een hele lange nasleep gehad. ( na 4 mnd alsnog curettage) met de ambulance naar t zknhuis gebracht tijdens miskraam.
dus ik en mijn lichaam hebben een behoorlijke optater gehad ervan. ik ben er echt een tidje van ontdaan geweest. ben 2 mnd na de curettage weer zwanger geworden. ik ben nu 11 wkn. wat was ik bang al die tijd!!!!
eerst was ik bang of ik wel of niet veklevingen zou hebben opgelopen. en toen ik zwanger was, was ik telkens bang dat t niet goed was en mis zou gaan!
wat was ik blij met die goede echo maandag!! ik hed echt zoiets van: zie je, mijn lichaam kan het nog wel!
ik twijfelde zo aan alles.
ik ben door die miskraam zo onzeker geworden!
ik heb diep respect voor de meiden die meerdere miskramen krijgen. want wat is dat vreselijk! die klap die je krijgt!
ik kijk hier nu echt heel anders tegen aan, en vind een zwangerschap nu nog een groter wonder dan dat ik t al vond
succes meid, ik gun je van harte een hele goede zwangerschap met een mooie gezond kindje!

 

Oh ja hoor, ik herken het heel erg!
Maar hier spelen nog wel andere dingen mee.
Wij krijgen over 3 weken ook onderzoeken omdat we 3 ma's hebben gehad.
En ik twijfel, of ik deze ellende nog wel wil doorstaan.
Voor ons zoontje vind ik het ook niet leuk, want hij voelt heel goed aan dat mama (vaak) verdrietig is.
Ik wil hem juist het gevoel geven dat ie op mij kan bouwen, ipv dat ie op zijn tenen gaat lopen om mij te ontlasten.
Dat is dus hetgeen waar ik nu mee worstel...

 

Ik heb er geen ervaring mee, maar wil je heel graag heel veel succes en sterkte wensen! Kan me heel goed indenken dat het moeilijk zal zijn en eng om opnieuw zwanger te raken! Misschien dat het helpt om er met een therapeut over te praten om het een plekje?? te geven en wellicht dat je er dan met meer begeleiding voor durft te gaan?

Nogmaals heel veel sterkte Annelin!!

 

Na de eerste 3 miskramen voelde ik heel sterk de behoefte om te pauzeren. Achteraf heb ik daar heel erg spijt van, omdat ik niet meer de jongste ben om kinderen te krijgen. Het is achteraf kostbare tijd gebleken. Maar ik probeer me voor te houden dat ik het toen nodig had om even te wachten. Gedane zaken nemen geen keer. Sinds de vierde en vijfde miskraam (die direct op elkaar volgden) gaan we er direct weer voor zodra mijn cyclus weer op orde is. De tijd dringt, we hebben geen keus. Ik heb geen angst meer om weer zwanger te worden, maar ik merk wel dat ik niet meer blij wordt van een positieve zwangerschapstest. Natuurlijk blij omdat het een kans is op kindje, maar tegelijkertijd weinig tot geen vertrouwen in een goede zwangerschap. Heel dubbel.