Jeetje zeg wat is dit k*t, nu geen vragen stellen over bloedverlies, nee nu officieel bekend maken dat het goed fout is gegaan. dinsdag had ik hier een bericht geplaatst, of er met bloedverlies in de zwangerschap alsnog een gezonde baby ter werenld kan komen. diinsdag was het dus nog gewoon bloedverlies, en bleef ik hopen voor woensdag ochtend voor een goede uitslag van de echo (die was vervroegd ivm bloedverlies) tot dinsdag avond had ik er nog een goed gevoel over maar ik lag in ben en de krampen begonnen goed mis voor mijn gevoel... woensdag morgen zou ik ff gaan plassen en ik stond ik de woonkamer dat de kramp in ene heel erg was en het leek alsof ik in mijn broek aan het plassen was maar het was geen plas maar bloed, gauw op de wc gaan zitten en het stroomde gewoon door het klettende in de pot... het werd na een tijdje wat minder en ben ik maar ff onder de douche gaan staan, toen nog meer kramp en een paar grote stolsels, en een gigantische huilbui, toch maar mijn vriend op zijn werk gebeld "kom maar naar huis het is nu foute boel"met tien minuten was hij er (t is normaal een 25 min rijden) hij schrok ook erg dat hij die stolsels zag... mijn moeder kwam binnen ( ik zou met haar voor de echo omdat mijn vriend eigenlijk geen vrij kon krjgen) van mijn moeder moesten we alsnog voor echo omte kijken of alle troep en de baby al weg waren, na een vreselijke rit in de auto met veel kramp die niet meer verdwenen en het leken wel weeen, waren we eindelijk bij het echocentrum aan gekomen, ik zou uit de auto spappen toen het nog veel meer fout ging door de inspanning van het opstaan kwamen en nog een aantal stolsels zo groot als sinaasappels mijn broek in en het bloed zat tot in mijn sokken en lag opstraat, (mijn moeder war verpleegkundige) zij belde 112 en zei dood leuk dat ik wel 1,5 liter bloed in een keer was verloren, de ambulanse was er met 4 minuten en kon ik zo mee op naar de eerste hulp. ( dus nooit voor echo geweest) op de eerste hulp werd besloten dat ik direct gecurriteerd moest worden, want ik zo veel te veel bloed verliesen elk kwartier kwamen en wel van die stolsels (waar komt het allemaal vandaan zoveel) dus de gynaecoloog had een plekje voor me gemaakt. een uur nadat ik aan kwam op de eerste hulp was ik aan de beurt, onder narcose werd alles weggehaald. op de uitslaapkamer kwam de klap, lig je daar in je ziekenhuis shirt op je blote kont in het bloed want ik vloeide nogal veel na, word je helemaal alleen wakker en denk je direct het is nu echt helemaal over, weer een gigantische huilbui..... ondertussen zaten er al 6 zaken zout oplossen in me via het infuus (de rest van de tijd was ik vrij nuchter en had ik geen traan gelaten zoveel dingen gebeuren er om je heen dat je het niet erg in de gaten hebt wat er nou precies aan de hand is) word je naar boven gebracht naar de Short Stay afdeling om naar je vriend en moeder te gaan die zaten daar te wachten, en dan lig je van 12 uur tot 16.30 op de gyneacoloog te wachten hoe de curretage ging en of je naar huis mag, de verpleegkundige zeiden van niet ivm de hoeveelheid bloed die ik was verloren maar dat konden ze niet met zekerheid zeggen eindelijk om 16.30 kwam hij en zegt hij dat ik naar huis mag en verteld hoe het was gegaan, zegt hij dat alles er nog in zat en dat het een heletijd had geduurt voordat ik alles uit mezelf had verloren, mijn baarmoedermond zat nog helemaal dicht en mijn kindje zat er nog in maar er was geen redden meer aan... op 21 dec. mag ik voor ontrole en dan zal ik nog heel wat vraagje hebben, maarja nu zit ik thuis zonder kindje in mijn buik en heel verloren naar de buitenwereld probeer ik me goed te houden (iedereen wil heel goed voor me zorgen er is bijna de hele dag iemand bij me, mijn moeder of mijn schoonzus en een vriendin die wissenlen een beetje af) en als savonds mijn vriend thuis komt (die moet gewoon weer aan t werk) dan als de rest weg is en we lekker samen zijn komen er weer huilbuien en dan huilt hij lekker mee, das een heerlijk gevoel om samen ff te janken klinkt stom maar het lucht wel op. een heel lang verhaal en ik ben blij dat ik het hier kan vertellen want das wel goed voor me denk ik.
Oh wat heftig Joytje! Heel veel sterkte de komende tijd. Neem de tijd om dit te verwerken! Je kunt hier altijd je verhaal kwijt, er zijn veel meiden die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Nogmaals sterkte!
heel veel sterkte meid om dit te verwerken ik zit er zelf ook midden in 3 weken geleden bij mij.. liefs evi
Jeetje....k weet niet goed wat ik moet zeggen.... In ieder geval heel veel sterkte met het verlies en ik hoop dat het snel weer raak mag zijn en dat het dan wel goed gaat.... Knuf, Mili
Tjeetje meid, wat een verhaal. Heel veel sterkte voor jullie. Neem inderdaad alle tijd om ervan te herstellen.
jee meis, dat is behoorlijk heftig allemaal zeg,pfffffffffffff ik wens jullie heeel veel sterkte,samen en een hele dikke knuff
Als eerste heel veel sterkte. Hoeveel weken was je zwanger? Ik hoop dat je het een plekje kan geven. Groetjes Christa
o meis wat vind ik dat nou erg om te lezen. Heel heftig allemaal hoor en het is ook niet niks je kindje verliezen. Doe rustig aan en rust heel goed uit. Schrijf het maar van je af misschien helpt het een beetje. Heel veel sterkte en als er wat is je kan hier altijd terrecht
ik was 10 weken en 2 dagen zwanger, maar de gyneacoloog dacht aan wel een of twee mnd langer ivm met de hoeveelheid stolsels en bloed verlies, maarja dat zullen we wel nooit weten.......
o meid wat een verschrikking goed dat jullie je verdriet kunnen delen blijf dat doen is heel belangrijk ga niet te snel aan het werk wacht tot je echt weer kunt gaan werken. en de manier waarop je dit in een treinversnelling mee maakt is verschrikkelijk. heel erg veel sterkte hoop dat je niet heel lang hoeft te wachten op een nieuw wonder het is je gegunt maar eerst nu hier van helen en dat heeft tijd nodig geloof me hele dikke knuffel liefs miriam
Jeetje meid, wat een heftig verhaal.. Heel veel sterkte. Je kunt altijd met ons meepraten over de mk (en andere dingen) op het forum bij zwanger worden: Na miskraam gaan we er weer voor. Dikke knuffel Sam
Lieve Joytje: Meissie, wat ontzettend heftig en vreselijk allemaal! Ik wil jullie heel veel kracht en sterkte wensen de komende periode. Goed om te lezen dat jullie zoveel steun aan elkaar hebben. We zijn er hier ook als je ons nodig hebt! dikke knuffel!
hoi hoi jeetje wat een verhaal zeg maar ik wil je toch iets vragen hoop niet dat je het erg vind maar zit je baby nu nog in je buik of hebben ze het wel weggehaald dat begreep ik niet helemaal hoop dat je er snel weer bovenop ben en tje wat kan je nog meer zeggen niets om je pijn te verzachten ook al zou ik het zo graag willen sterkte meid groetjes nathalie