Wat kan het toch allemaal raar lopen. Gisteren onze eerste echo gehad met 8 weken, toen zagen we dat ons zo gewenste kindje gestopt is met groeien bij 7 weken, het lag daar maar stil,geen beweging of een kloppend hartje. Mijn gevoel heeft gelijk gehad, het zit niet goed.... Moeder natuur heeft haar werk gedaan, hoe pijnlijk ook. Eerste kerstdag een druppel bloed verloren,de dagen erna soms weer een druppel. Maar de miskraam wil nog niet doorzetten. Eerst besloten af te wachten,maar dit bleek me toch te zwaar,vanmiddag naar de gynaecoloog om andere opties te bespreken. Dat het nooit levend zal zijn heb ik vrede mee, maar ik ben zó ontzettend hard van de roze wolk afgevallen dat ik niet de wens heb om op korte termijn weer een poging te wagen. Mijn vertrouwen is even weg in mijn eigen lichaam, en de angst dat dit zich herhaald is zo groot. Herkennen mensen dit? Is het een fase waar ik doorheen moet? We willen heel graag een kindje maar dit heeft veel impact op ons, ik hoop dat dit niet onze kinderwens in de weg zal staan.
Wat verdrietig veel sterkte! Ik zit nu in precies dezelfde situatie. Met 6 wkn nog een mooie hartslag gezien en een week later met 7 wkn gestopt. Hier wil het ook niet loskomen.. maandag word ik gecurreteerd. wij zullen erna ook meteen weer een poging wagen. Het blijft spannend. Dikke knuffel!
Wat heftig meid. Sterkte! Ik heb juist compleet het tegenovergestelde, ik wil direct weer door. Het hele proces duurt me dan ook veel te lang. Maar het lijkt me geen vreemde reactie om niet meteen door te willen. Het is echt niet mis wat je meemaakt, persoonlijk had ik het verdriet echt onderschat, geef jezelf de tijd het een plekje te geven. Het gevoel er weer voor te willen gaan komt vast wel weer
Wat verdrietig. Heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. 2016 september een miskraam en januari 2017 een missed abortion gevolgd door een curretage. Wij hebben toen ook onze wens in de koelkast gezet om even alles te laten bezinken. In oktober begon het weer heel erg te kriebelen en sinds november gaan we er weer voor!
Hier zat er sinds de laatste keer ook een tijd tussen , tot jezelf komen en proberen de angst los te laten( ookal blijft de angst altijd sluimeren )
Hier altijd zsm doorgegaan. Een cyclus afgewacht en meteen weer ervoor gegaan. Stilstaan voelde voor mij als verloren tijd.
Wat een nare situatie, jij ook veel sterkte! Ik hoor maandag wanneer ik terecht kan voor de curretage, vandaag naar de gynaecoloog geweest maar helaas nog geen datum gekregen. Misschien dat het dit weekend op gang komt, wat naar hè dat afwachten.
Jeetje naar zeg zo kort achter elkaar Fijn dat jullie er nu weer voor willen gaan, ik hoop dat je binnenkort goed nieuwe hebt en dat alles in goede gezondheid mag verlopen
Dat had ik ook flink onderschat! Al troost de gedachte van dat het zo moest zijn en het anders niet gezond zou zijn wel een beetje. Ik wil even uit de rollercoaster van emoties. Om er daarna met goede moed weer tegen aan te gaan (hoop ik dan)
Wat ontzettend naar dat je dit moet mee maken. Juni 2016 hebben mijn man en ik hetzelfde meegemaakt wij kwamen voor een 11weken echo en daar bleek dat het al met 7 weken gestopt was en ook mijn lijf reageerde nergens op. Met cytotec heb ik uiteindelijk 2dagen later dan het vruchtje verloren. Erg onderschat hoe verdrietig ik eigenlijk was een week later was ik alweer aan het werk en drie dagen later eigenlijk ingestort zo verdrietig alleen maar kunnen huilen 2 dagen lang. Mijn man en ik zijn met goede moed weer verder gegaan en wat een teleurstelling toen ik gewoon weer ongesteld werd. Echter in september bleef het uit en bleek ik zwanger. Er* blij maar ook heel bang geweest dat het ons weer zou gebeuren want mijn lijf had me al eens voor de gek gehouden maar na de 20weken echo toch eindelijk durven te genieten en afgelopen mei is onze zoon geboren. Wat een rijkdom, maar toch telkens als ik weer denk aan mijn eerste zwangerschap en hoe verdrietig we waren kan ik zo weer huilen. Wens jouw en je man/vriend veel sterkte en hopelijk voel je je snel weer goed en krijg je ook het mooiste wat je overkomen kan.
Wat ontzettend verdrietig. Ik zit er zelf helaas ook nog in zie mijn handtekening. Ik had voordat ik de curettage had gehad ook niet gedacht dat ik het nu emotioneel gezien zo moeilijk zou vinden. Lichamelijk voel ik me prima. Gun jezelf de tijd en de rust om dit te verwerken lichamelijk en geestelijk het is niet niets.
Wat fijn om te lezen dat het goed is gegaan en je toch hebt kunnen genieten uiteindelijk, dat geeft mij hoop voor de toekomst!