Hallo, Ik heb hier al eerder eens een topic gestart over zwanger worden op oudere leeftijd (in mijn geval 38, in juni word ik 39) van een derde kindje en over de twijfels die komen kijken bij de beslissing of je voor een derde gaat. De afgelopen maanden hebben mijn man en ik het sporadisch eens onveilig gedaan, en daarna sloeg iedere keer een enorme angst toe, ik voelde me er niet goed bij, maar tegelijk was ik ook weer teleurgesteld als ik dan ongesteld werd. Mijn kindjes zijn nu bijna 8 en bijna 6 en het zijn super dochters en op zich hebben wij nu eindelijk weer eens de ruimte om uit te slapen, ons eigen ding te doen, enz. Maar na de geboorte van de jongste hebben we het nooit afgesloten, ik heb altijd het idee van een derde opengehouden. Alleen, plots zijn we 38 en het lijkt of de tijd zo snel is gegaan. En nu hebben we zo'n nu of nooit gevoel waardoor er enorm veel druk op staat. Toen we een jaar geleden hoorden dat schoonzus zwanger was, voelde ik jaloezie en werd de kinderwens sterker. Mijn man en ik zijn er toen over beginnen praten en dromen. Begin 2015 hadden we dan voor het eerst 'geprobeerd' en toen dacht ik dat het gelukt was en voelde ik me meteen misselijk enzo, en aangezien ik een fobie heb voor overgeven is er toen heel veel negativiteit in me naar boven gekomen. Ik heb de maanden daarna erg veel last gekregen van de fobie en van misselijkheid en dat heeft de wens voor een derde bij mij wel wat afgezwakt. Het idee weer door die eerste maanden te moeten schrikt me erg af, of nog erger, stel dat ik nu 9 maanden lang misselijk zou zijn...Voor de zomer zou echter een goed moment geweest zijn om zwanger te worden omdat mijn man in de zomer veel van thuis uit kan werken en dus zou hij tijdens de zwaarste maanden thuis geweest zijn. Maar toen gebeurde er iets vreselijks, een vriendin van ons (leeftijdgenote) is tijdens de bevalling van haar eerste kindje overleden door een zeldzame complicatie. Daarna was bij ons de zin om te gaan voor een derde echt de kop in gedrukt. Twee maanden daarna begon mijn man echter toch weer over dat idee, en dat het toch ook zonde is om het te laten varen door zoiets, dat we er later spijt van zullen krijgen enz. Eigenlijk is het nu zo dat mijn man het bijna liever wil dan ik en dat hij me elke maand probeert te overtuigen maar dat ik niet meer durf: door de angst dat er ook iets met mij zou gebeuren, plus de angst dat ik op mijn leeftijd geen gezond kindje zou krijgen, plus dan nog eens de fobie. Ik weet ondertussen echt niet meer wat ik zelf wil. Ik ben iemand die me makkelijk laat leiden door mijn angsten en dat is misschien niet goed, maar tegelijk lijkt het me niet goed om die angsten nu te negeren en dan bijvoorbeeld heel bang te zijn tijdens een eventuele zwangerschap. Ik heb er erg veel moeite mee om afscheid te nemen van het idee van nog één keer een kindje, maar tegelijk wil ik ons leven zoals het nu is met onze 2 fantastische kindjes niet op het spel zetten. Ik heb zoiets van 'tel je zegeningen' en wil niet te veel, als je te veel wil, word je misschien gestraft voor je 'hebzucht'. Mijn man echter loopt er nu doodongelukkig bij en vind het niet eerlijk dat ik het hele idee van een derde heb opgerakeld, terwijl ik me nu terugtrek. Ik heb trouwens al 2 verschillende gynaecologen gesproken over de angst dat er iets ergs zou gebeuren met mij en zij hebben allebei wel gezegd van de kans is zo klein, en die ene arts zei ook: als de wens voor een derde er is bij mensen komt het er meestal wel van. Maar ja, is mijn wens sterk genoeg... Ik weet niet wat ik precies wil met dit verhaal, het is ook een erg lang verhaal geworden, dus bedankt als jullie het helemaal lezen! Ik vraag me af of er hier nog dames zijn die lang met de wens voor een derde (of tweede, of vierde) gelopen hebben, maar die die wens uiteindelijk toch opzij hebben gezet. Of dames die ook worstelen met hun biologische klok.
He Juni, Wat ontzettend moeilijk he als je zo blijft twijfelen. Het verhaal van je overleden vriendin is inderdaad wel echt iets waardoor je gaat twijfelen. maar dit gebeurt natuurlijk bijna nooit. de kans dat het nog is bij jou gebeurt is echt wel heel klein. Uit je verhaal maak ik op dat het je toch wel heel erg bezig houdt, en dat is natuurlijk niet zomaar. Dat is wel omdat je twijfelt, en het dus ergens wel degelijk wil ! Ik zou er lekker voor gaan, en genieten van een 3e wonder. Stel je zelf anders een ultimatum, als het niet binnen een half jaar lukt dan doen we het niet ? (ivm je leeftijd....) succes hoor!!! blijve lastige keuzes.
Bedankt voor je antwoord! Dat ultimatum is sowieso een goed idee, een mens merkt wel dat je je grens steeds verlegt. Eerst was onze grens dat ik nog 38 zou zijn bij een bevalling,nu is het al 38 zwanger worden, 39 bevallen. Ik weet dat de kans dat zoiets zou gebeuren wel heel erg klein is, maar inderdaad, het houdt me erg bezig en zwanger zijn zal voor mij sowieso nooit meer hetzelfde zijn als daarvoor. 6 jaar geleden waren wij enkel bezig met de gezondheid van het kindje, niet met risico's voor de moeder.