Soms en vooral nu begint het mij op te breken, met mijn handen in het haar zit ik mij suf te piekeren. Ik voel mij ongelukkig terwijl ik juist mij gelukkig moet voelen Ik ben zwanger, plotseling.. uitgerekend in de eerste week van maart 2012. Normaal ben ik een sterk, slim en wilskrachtig persoon. Maar nu, nu voelt het alsof alles onder mijn voeten verdwijnt. Mijn partner heeft borderline,..egocentrisch etc.. Sinds de zwangerschap raakt hij mij niet meer aan. Geen knuffel, geen liefde. Ik weet dat hij niet van mij houdt, maar erg veel om mij geeft. Dat is zijn manier van houden van. Wij beiden hebben ieder een kind uit vorig huwelijk. Dus de baby wordt ons kindje... Ik ben bang,..bang dat ik straks 2 kids heb, maar alleen ben... want zo als het nu gaat.. kan ik het niet,... er lopen al 2 kids rond die elkaar continue aanvliegen, pesten, etc.. een man die echt niks doet... maar elke dag tot 11 of 13 uur op bed ligt en om 3 of 4 uur 's nachts er in gaat. Geld brengt hij ook niet echt binnen... maar loopt wel te klagen dat als hij een top maand heeft gehad, en ik een keer de hypotheek niet kan betalen...hoe hij het geld dan van mij krijgt.. Het is GVD zijn huis, zijn hypotheek..... wij zijn niet getrouwd, niet geregistreerd partner..niks nakka nada op papier, zelfs de baby heeft hij nog niet erkend... ik ben bij hem ingetrokken.... wat moet ik doen..? Ik ga volgende week mij inschrijven bij de woningbouw hier in het regio.. Ik heb liefde nodig, wil mij geliefd voelen....
okay je vriend heeft borderline maar daar mag toch niet alles op afgeschoven worden? op dit moment (zo lees ik het in ieder geval) trekt hij zijn handen af van alle verantwoordelijkheid. dat kan toch niet? je bent zwanger, hebt 2 kinderen rondlopen en doet het hele huishouden en daarnaast werk je zeker ook? ik vind het echt aso hoe hij met je om gaat en als Liefde of je geliefd voelen al teveel gevraagd is in een relatie, heb je dan wel een relatie? dat zou toch de basis moeten zijn? ik heb geen advies verder maar ik wil je een hart onder de riem steken en hopelijk vindt je de kracht om hierdoor te komen, met of zonder je vriend. eigenlijk moet je jezelf een vraag stellen, als je alles alleen zou doen, zonder hem, is er dan verschil met nu? is hij er op bepaalde vlakken wel voor je?
Ik zit me suf te piekeren of ik iets kan bieden waardoor je je beter zult voelen... ik kan niets bedenken. Heb echt met je te doen. Zwanger of niet, niemand zou zich zo rot moeten voelen. Ik denk dat de vraag die Dana stelt wel een goede is: stel je was in je eentje geweest, is er dan verschil met nu? Met andere woorden: wat is de toegevoegde waarde van je relatie? Denk niet dat ik je uit je relatie wil praten, want dat is niet zo. Wel denk ik dat het goed is een balans op te maken. Wellicht dat een buitenstaander, die er voor geleerd heeft, je de juiste vragen kan stellen, waardoor je dingen voor jezelf helder kunt krijgen. Bedenk dat je niet verantwoordelijk bent voor zijn geluk en welzijn, maar bovenal voor je eigen en die van je kindjes. Borderline is een vreselijk moeilijke ziekte, maar jij bent niet zijn verpleegster/verzorgster. IEDEREEN heeft het recht zich geliefd te voelen!!! Heel veel sterkte meid!!!
Jammer dat je relatie momenteel niet loopt zoals je zou willen. Wellicht ben je extra gevoelig voor je vriend zijn beperkingen door de hormonen? Ongemerkt kun je zelf heel erg veranderen door invloed van de hormonen namelijk. Je kunt veel minder hebben en stelt andere prioriteiten. Ikzelf merk dit in mijn relatie namelijk wel. Gelukkig houd ik in m'n achterhoofd dat het grotendeels aan de hormonen ligt en na de zwangerschap hopelijk gauw weer overgaat. Je vriend had zijn beperkingen voor de zwangerschap natuurlijk ook al. Door de zwangerschap kan je relatie wel erg op de proef worden gesteld dat merk ik zelf ook. Vergeet de fijne dingen niet en probeer er open over te praten samen. Ik hoop dat jullie liefde sterk genoeg is en samen kunnen genieten van jullie kindje straks. Sterkte!
Nu ik je post nog eens lees, besef ik me dat ik me teveel gefocussed heb op je vriend zijn beperkingen. Want eigenlijk lees ik voornamelijk praktische zaken waar je niet tevreden over bent. Het lijkt me goed dat jullie daar samen over praten en daar duidelijke afspraken over maken. Hij zal idd bepaalde verantwoordelijkheden moeten dragen voor jullie gezin! Heb voor jezelf goed op een rijtje wat jij wilt en praat daarover. Ik hoop dat jullie er samen uit komen want dit zou een fijne tijd moeten zijn.
@viooltje, Lief dat je reageerd, maar het is al sinds het 2de jaar van onze relatie,.. wij hebben voordat ik ziek werd begin dit jaar al bijna besloten uitelkaar te gaan. Ik heb een maand in coma gelegen en toen was hij er wel voor het gezin, maar toen ik eenmaal weer thuis was alles gelijk laten vallen. Hij weet dat hij moet veranderen, maar hij kan het niet. Ik ook niet, hulp van buitenaf heb ik geprobeerd. Koste mij geld en energie, die ik eigenlijk in het gezin wilde pompen. want het resultaat was 0. het is nu 16 uur en nog steeds ligt hij op bed. inmiddels heb ik de was, vaatwasser en de kinderen verzorgd. Mijn punt is ook, blijf ik nu bij hem omdat ik schuldgevoel heb.. omdat ik er niet in geloof dat hij dan wel opeens weer voor zijn zoon kan zorgen? En hoe of wat doe ik het dan met mijn zoontje,... het is wel makkelijk een partner waardoor je kosten deelt, en toch eigenlijk een soort van oppas hebt. Niet fair natuurlijk...maar wel praktisch... heb er met een vriend ook over gehad... ze zeggen allemaal ga weg! aaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhh wordt gek...
Denk aan jezelf, pak je kind en je spullen en ga "lekker" even alleen wonen. Er zijn zoveel mannen die wel van je kunnen houden, daar kom je er met de tijd vast 1 van tegen!
dus je blijft alleen bij hem omdat je dan kosten kunt delen, oppas hebt en je niet schuldig hoeft te voelen? dat zijn zulke foute redenen, mijn man heeft ook zijn eigenaardigheden maar ik die heb ik geaccepteerd omdat ik van hem hou, ik blijf dus bij mijn man omdat ik meer goede dan slechte dingen bij hem vindt en de balans nog okay is. jij zou inderdaad wat iemand al zei de balans moeten opmaken, ik lees uit niks dat je nog van hem houdt. maar misschien heb ik het ook verkeerd?
Sommige dingen kun je mee leren leven, andere dingen niet. Die balans is erg belangrijk waar meerdere mensen het net al over hadden. Vaak is liefde hetgene dat je ervan weerhoudt weg te gaan in dit soort situaties. Is dat bij jou ook het geval of is de liefde al verdwenen?
Als je al die dingen al wist vraag ik me uberhaupt af hoe je plotseling zwanger kan raken.. Als ik niet gelukkig ben in een relatie word er niet eens aan sex gedaan en al helemaal niet aan onveilige sex. Verantwoordelijkheid nemen.. Heb je je uberhaupt ooit wel eens verdiept in wat borderline in houdt? zo te horen niet namelijk want echt ALLES wat je omschrijft is het typische borderline gedrag, het enige wat ik nog mis zijn de verslavingen.. Dit zal iedereen wel weer veel te hard vinden, maar hier zijn straks 3 kindjes die continue van hot naar her gesleept worden.. samengestelder kan bijna niet he. Heel jammer weer dat die zelfde kindjes zoals altijd de dupe zijn!
Dat vraag ik liever aan jou. Want ik herken de dingen die TS omschrijft namelijk NIET als typische borderline kenmerken. Daarnaast kun je niet iedereen met borderline over één kam scheren. Maar nogmaals ik herken de dingen waar TS moeite mee heeft niet als dingen die perse bij borderline horen. Sowieso vind ik dat dit gaat over een relatie waarin 2 mensen blijkbaar niet goed meer 'klikken'. Los van beperkingen van één van beiden. Dat doet eigenlijk niet terzake.
Ik ben misschien bevooroordeeld omdat ik een aantal personen met borderline dichtbij en negatief in mijn leven meegemaakt hebt. Daarnaast heb ik ook met mensen die borderline hebben gewerkt, ik ken mensen met zware vorm en zo licht dat er bijna geen beperkingen zijn, maar wat TS hier boven beschrijft komt mij hele bekend voor.
@ Dippertje De dingen die hier omschreven worden lijken mij juist niet typisch Borderline dingen. Ik lijd zelf aan Borderline, maar heb mij nog nooit zo egoistisch, onverantwoorderlijk en liefdeloos gedragen!!
Dan ben jij een uitzondering, en sorry dat ik het zeg, maar als ik uit ervaring al 5 mensen ken die borderline hebben en zich zo gedragen.. dan ga ik uit van die ervaringen, niet wat 1 ander iemand me verteld. Want om even heel realistisch te zijn, mensen met borderline staan ook niet bepaald bekend om hun objectiviteit en eerlijkheid.. Maar goed dit topic is niet bedoeld om te discussieren over borderline, daarnaast is het een ziekte, en je word niet geboren met eenkeuze daarin.
Wij kunnen gaan zitten discusiëren, wel/geen borderline, maar TS zit ermee! Ik denk zowiezo dat het heel wijs is om je in te laten schrijven, verders wens ik je heeeel veeeel sterkte.
Hoi, Mijn schoonvader is manisch depressief. In een zeer ernstige vorm. Hij is al 15 jaar 100% afgekeurd. Mijn schoonmoeder is het zonnetje in huis. Samen hebben ze drie zonen. Allemaal de 20 en 30 gepasseerd. Toen hun kinderen klein waren, was hij nog niet gediagnostiseerd. Mijn schoonmoeder heeft het altijd draaiende gehouden. Ze zorgt voor drie kinderen en haar man. Hij zit nu al hele veel jaren onder de mediactie en daardoor gaat het stukken beter, maar normaal zal het nooit worden. Hij gaat 1 keer per week naar een soort dagvoorziening. Hij is nog de enig gestrouwde man. De andere zijn allemaal gescheiden of nooit getrouwd. Wat ik wil zeggen, is dat ik dit ook van dichtbij meemaak en het heel moeilijk is. Je bent verliefd geworden op hem, anders zou je niet bij hem zijn. Maar hij is ziek. Alleen niemand ziet het aan zijn uiterlijk en dat is het grote verschil. Slikt hij medicatie? jouw vriend, want dat is denk ik wel het belangrijkste om nu te doen. Het is niet gemakkelijk, maar mensen die zeggen; ''ga weg bij hem'' weten niet wat dat dan inhoudt. Waarschijnlijk ben jij zijn stabiele factor en zal hij zonder jou in de goot belanden. Even hard gezegd. Ik wens je veel sterkte. En laat je niet gek maken door wat anderen zeggen!
Euhm, het is niet TS haar taak om hem uit de goot te houden, het is TS haar 'taak' om 2 van de straks 3 kinderen evenwichtig en zo goed mogelijk op te voeden.
Nogmaals Dippertje: Ik denk dat je je wat meer in Borderline moet verdiepen voordat je je er zo over uitlaat en mensen kwetst. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt met Borderline die zo is, en ik ken er heel veel (therapiegroepen, familie en vrienden) De dingen die jij beschrijft zijn karaktertrekken en geen Borderline-trekken.