Hallo meiden, Ik heb een vraag. Mijn zoontje van 7 jaar heeft de eerste maanden na zijn geboorte ontzettend veel gehuild, veel darmkrampen gehad. Met een maand of 5 a 6 ging het langzaam beter. Ik stond er toen alleen voor, en ben bijna zelf doorgedraaid. Ik had ook het idee dat niemand me kon helpen. Belde wanhopig nog maar eens naar de v.k. en die zei dat het wel na een maand of drie over zou zijn.... Net als de dokter. Op het (antroposofische) consultatiebureau van alles geadviseerd gekregen zoals zijden mutsje, inbakeren, babymassage enz. Maar goed, het enige wat later hielp was een osteopaat. Het is nu een hele lieve fijne jongen geworden die erg slim is en waar ik heel trots op ben. Nu ik zwanger ben begin ik weer langzaam meer aan deze moeilijke tijd te denken. Daarvoor eigelijk niet. Misschien verwerk ik het nu pas. Toch verheug ik me zeker ook op dit nieuwe kindje. Zijn er meiden die 1 huilbaby hebben gehad en een broertje of zusje die dat niet was. Gewoon om me een hart onder de riem te steken. Alvast bedankt!
ai lijkt me vreselijk, ik hoop dat ik gezegend word met een baby die niet constant huilt en ontroostbaar is... het is zelf mijn eerste kindje, maar een ex collega van mij had ook een huilbaby (haar eerste) en haar 2e en 3e waren geen huilbaby's. Ik weet nog dat ze vertelde dat zelfs als ze buitenshuis was (bv op bezoek bij iemand) zonder haar baby, dat ze haar armen over elkaar deed en ging wiegen (zonder baby), omdat ze gewend was zo te zitten constant.... zo erg was het. Dus ja, zij heeft een huilbaby gehad en de 2e en 3e dus niet, dus het hoeft niet persé zo te zijn dat je 2e ook een huilbaby wordt.
Laat jullie vreugde niet minder worden door mijn topic! Wat een verhaal van je collega en haar armen... In ieder geval bedankt
ja het lijkt me zo vreselijk een huilbaby, ik zie het al voor me dat zo'n kindje ontroostbaar is, niet kan zeggen wat er scheelt en dat je spontaan begint mee te huilen...
Mijn moeder eerste 2 geen huilbaby's, maar ik wel! Kwamen er bij mij ook pas later achter wat ik had (en door alle peniciline-kuurtjes die ik al gehad had, was slokdarm gedeeltelijk verbrand ) en via iemand die dat via n foto van mij vertelde..best apart! Ziekenhuis had het tot op die dag niet gevonden
mijn dochter heeft ook de eerste bijna 4 maandjes vreselijk veel darmkrampjes gehad van 's morgens vroeg tot 's avonds laat...en 's nacht ook Ik was dus ook erg bang dat dat met mijn tweede ook zou gebeuren. Maar mijn zoontje heeft nergens last van gehad! Was hartstikke makkelijk en heeft nooit krampjes gehad! Het kán dus echt! Ben benieuwd of deze derde nog ergens last van krijgt
Nou meid, dat hoef niet perse hoor! Ik heb ook 2 prachtige meiden, oudste was een huilbaby. We moesten om de beurten eten, eentje loopt heen en weer met de baby zodat de andere kon eten. Krampjes etc etc. Vreselijk was dat. Maar mijn jongste is een schat.(oudste ook maar op haar eigen manier) Maakt zich nergens druk om, huilde niet, had nergens last van, nu nog steeds. Ze is inmiddels 4, en is nog steeds rustig en huilt bijna niet....
Je oudste heeft blijkbaar wat klem gezeten bij de bevalling, dat de osteopaat uiteindelijk uitkomst heeft geboden... Dat hoeft bij een tweede helemaal niet opnieuw te gebeuren: dat klem zitten kan al komen als ze net even iets scheef het geboortekanaal ingaan en dan komen er wervels klem, waar ze last van hebben en dus gaan huilen. Als deze wel soepeltjes het geboortekanaal doorgaat, is er niets aan de hand. En al zou het wel zo zijn: je weet nu dat je eerst de osteopaat maar eens moet laten kijken, of niet dan? (Ik zweer zelf bij osteopaten: heb er voor mezelf (migraine en menstruatie/hormonale klachten) zo ontzettend veel baat bij gehad!). Hoe vlotter je erbij bent, bij de osteopaat, hoe vlotter het ook verholpen is. Ik heb van mijn osteopaat wel verhalen gehoord terwijl ze mij stond te behandelen, dat hoe kleiner ze zijn, hoe gemakkelijker het weer recht te zetten is, omdat het dan nog veel soepeler is... Niet teveel zorgen maken, zou ik dus zeggen!
Dat van de osteopaat klopt inderdaad, er zat iets klem waardoor mijn zoontje de hele dag pijn had en gespannen was. Nadat we bij de osteopaat vandaan kwamen werd het eerst nog twee dagen erger en dan weer een stapje vooruit. Na 4 a 5 beh. was het over! En sliep hij 's middags niet maar 1 kwartiertje meer, maar zo'n drie, vier uur! Maar toch blijft het een erg gevoelig, emotioneel en lief mannetje. Het zit ook in zijn aard.
Vreselijk lijkt me dat ja, maar inderdaad hoeft zeker niet hoor. heb een verhaal van mijn schoonmoeder meegekregen over mijn vriend. Hij jankte aan één stuk door dat ze hem na een paar maanden ook bijna wat aan wilde doen. Oma had bij een bezoekje hem een keer in de kinderwagen aan het einde van de tuin gezet zo van: nu gaan wij gezellig een bakje koffie drinken haha bij zijn zusje, 2de kind dus, durfde mijn schoonmmoeder niet meer in het bedje te kijken omdat ze dacht dat ze misschien dood zou zijn, zij sliep als een roosje en jankte nooit. dit was zo'n tegenoverstelling dus... het zegt inderdaad niks ik wens je een schattig en rustig kindje toe liefs j
Beste Dot, Ik heb een dochtertje van bijna 6 maanden. In het begin had ze ook veel last van darm krampjes en huilbuien. Ook zijn we van voeding veranderd omdat ze veel spuugde. Ze heeft ene periode gehad dat ze na de fles alleen maar huilde uren lang. Ik stond er ook alleen voor en was altijd moe. En draaide ook helemaal door. Ik voelde me enorm falen als moeder. Voelde me zo machteloos en verdrietig. Kwam nergens meer aan toe in huis. Daarbij heeft het bij haar ook te maken gehad met de bevalling. Had een zware bevalling wel persweeën maar de ontsluiting kwam totaal niet opgang. Uiteindelijk werd ze gehaald met de vacuümpomp ook omdat ze in het vruchtwater had gepoept was dit de beste oplossing. Nu ze bijna 6 maanden is gaat het beter en slaapt ze ook eindelijk de nachten door. Ik kijk ook met veel verdriet terug aan de begin periode. Terwijl je er juist van hoort te genieten. Mijn man zegt ook dat ik sinds haar geboorte een heel ander mens ben geworden en niet meer zo vrolijk als eerst. Ik hou zielsveel van mijn meisje en weet ook dat zij er niets aan kan doen maar toch was het een moeilijke periode. Ik ben nu onverwacht weer zwanger en de angst dat dit weer gebeurt is zeker aanwezig. Ik snap dus hoe jij je voelt. Ik ben nog steeds in gesprek met een psychologe zodat ik alles een beetje kan verwerken. Ik ben ook blij met de zwangerschap en al is het niet gepland is het kindje enorm welkom!
Ja zo voelt het voor mij ook. Misschien is de beste manier om het te verwerken, het nog eens te doen met de nieuwe kindjes en dan te ervaren dat het wel goed gaat Eindelijk die roze wolk
Zelf is dit mijn eerste kindje dus geen eigen ervaring ermee, maar mijn oudste broer was een huilbaby, mijn andere broer en ik helemaal niet!
Nou daar ben ik ook helemaal voor. Iedereen sprak over die roze wolk en ik werd er alleen maar ongelukkiger van want ik voelde dat totaal niet zo. Ik zou mij leven geven voor mijn dochter maar de eerste periode kon ik echt niet genieten. We gaan idd hopen op een heel mooie kraamtijd met nr 2!
Hoi Dot, Hugo heeft de eerste maanden ook heel erg veel gehuild. Omdat het de eerste was, weet je niet wat normaal is. Iedereen geeft adviezen en je probeert van alles uit. Uiteindelijk heeft één behandeling bij de osteopaat bij hem ook wonderen gedaan! Nu nummer 2 op komst is, kan ik me er net als jij best zorgen om maken. Maar als het nu weer zo is, dan zit ik veel sneller bij de osteopaat en laat ik me geen Ria Blom-laat-maar-rustig-een-half-uur-huilen-verhalen meer aanpraten. Daar voel ik me nog steeds schuldig over dat ik dat gedaan heb namelijk terwijl mijn ventje gewoon pijn had! Liefs Nala
Ik snap echt heel goed wat je bedoelt. We willen binnenkort weer voor een 2e kindje gaan. Het enige wat me eigenlijk nog tegenhoudt is de angst dat hij/zij evt weer een huilbaby zou zijn. Jesper huilde de eerste 4 maanden de hele dag door. Hij is gewoon erg gevoelig voor prikkels. Hier heeft de osteopaat trouwens ook goed geholpen, Jesper had doordat hij klem had gezeten in mijn buik en door de keizersnede last van het kiss-syndroom. ontopic: ik was een huilbaby en mijn zusje sliep dag en nacht als een roosje, dus het hoeft niet.