Bij 1 van mijn latere geboortes .... miskraam is zo’n idioot woord vind ik....ook die envelop op de mat en ook nog een telf van de Arbo om me te feliciteren met de geboorte....uhm wat?! Het is heel normaal die envelop maar het schoot bij mij ook net verkeerd. Ik denk ook omdat je ergens boos bent en te keer wilt gaan, maar dat het niemand zijn schuld is...door die envelop kon ik wel een stuk emotie kwijt
Ik vraag me soms af of ik opeens super verlicht bent en alles heel helder ziet of juist hartstikke labiel. Misschien zoek ik teveel achter de zin van onze miskraam. Dat deze hele ervaring een doel had en een reden. Dat praat ik het mezelf aan misschien als troost want anders was deze hele gebeurtenis ondraaglijk geweest. Ik merk dat het me wel helpt. Vandaag was ik aan het opruimen en vond de afdrukken van de echo's ergens tussen het oud papier tussen de knutselspullen. Het besef dat ik zo erg met andere dingen bezig was dan met de zwangerschap. Ik heb weinig stilgestaan bij ons kindje en dat ik zwanger was. Een week voordat we te horen kregen dat ons kindje niet meer leefde had ik me aangemeld voor zwangerschapsyoga. Eenmaal op de mat voelde ik een golf van emoties. Ik moest me sterk inhouden om daar niet te huilen. Het besef dat zwangerschapyoga de eerste keer was dat ik echt iets deed met de zwangerschap kwam echt binnen. Ik ben gewoon zwanger en het is langs mij heen gegaan. Sterker nog, het besef dat het zo lang geleden was dat ik op de mat zat en tijd voor mezelf nam. Het gevoel van verwaarlozing en dat ik te ver van mezelf was verwijderd nam de overhand. Het werd me toen allemaal zo duidelijk. Ik doe teveel wat me eigenlijk niet gelukkig maakt.... Of beter gezegd, ik deed te weinig waar ik echt gelukkig van werd. Dat waren misschien wat voortekenen maar het besef en de (emotionele) bom is pas echt gaan barsten bij de miskraam. Als ik morgen mijn werkgever zou bellen om te zeggen dat ik ongelukkig ben met het werk dat ik doe en het liefst zo snel mogelijk zou stoppen... Dan zou dat woorden zijn recht vanuit mijn hart! Ik ben geneigd om het roer om te gooien. De vraag is alleen of ik dat doe vanuit verdriet en emoties of omdat alles zo helder en duidelijk is geworden. Ik zit overigens nu een week thuis en verwacht mijn werkgever deze week voor een telefonisch gesprek. Ik heb aangegeven dat ik deze week sowieso nodig heb. Op z'n vroegst begin in volgende week maandag weer maar weet eigenlijk niet of dat wijsheid is. Het luisteren naar mijn lichaam (of ziel) is blijkbaar niet mijn sterkste punt. Ik merk dat het verlangen naar een zwangerschap opeens heel sterk aan het toenemen is. Herkenbaar? Erg dubbel gevoel. Ben er nog meer mee bezig dan in mijn zwangerschap. Heb ook in avond een opgejaagd gevoel. Soort kriebels in mijn buik. Weet iemand wat dat is?
Nooit geweten, ook niet laten onderzoeken, maar vermoedelijk zoals in veel gevallen een foutje in de chromosomen. Ofwel had de placenta het niet goed overgenomen.
Ik herken alles wat je schrijft, de fases waar je doorheen gaat. Ongeloof, verwarring, vragen, moeten wennen, terugkijken, je moet zoveel gedachten ordenen, daar ben je volgens mij echt goed mee op weg. Wel denk ik, als je omschrijft dat je nog geen blok om bent geweest dat volgende week gaan werken misschien een te groot contrast is. Ik zie heel veel vragen van je over werk maar we kunnen je geen antwoorden geven omdat ieder proces en lichaam anders is. Misschien lukt het om toch echt stap voor stap de dingen te doen. Lukt een blok om? Dan naar de winkel, lukt dit? Dan een wat verder uitje, lukken die dingen in combinatie op een dag? Zowel emotioneel als fysiek. Dan kun je eens verder kijken. Het is niet leuk, je wilt door. De muren of je tuin eten je misschien wel op. En misschien is werk wel het medicijn voor jou.. of je het dan terugkrijgt dat weet je ook pas als ke het probeert. Maar een beetje realistisch en helaas deze tijd er te laten zijn, is wel belangrijk. Je bent bevallen en hebt narcose en OK gehad. Nornaal heb je ook verlof bij een bevalling. Dit is niet te vergelijken maar heeft zeker herstel en tijd nodig. Zeker omdat er ook rouwverwerking bij zit. Helaas kan ik niet anders stlelen dan dat je voor de wet nu ziek bent en daar even snel de administratie voor gedaan moet worden. Mijn man heeft mij ziekgemeld bij UWV en telefonisch verslag gedaan. Ik ben vorige week voor het eerst op gesprek geweest. Maar ik heb meer gezondheidsproblemen (immuunprobleem) en loop bij gynaecoloog, internist en KNO arts. Ik snap dat dit veel teveel is voor jou. Kun je iemand uit je omgeving vragen? Wat betreft een nieuwe zwangerschap. Ik bleef abnormaal bloedverlies houden. Dit had na 6-8 weken over moeten zijn. Ik moest van WKZ door naar de gynaecoloog in UMC voor verder onderzoek. 2 maanden na bevalling kreeg ik groen licht. En merkte ik dat ik er een beetje aan toe was. Dit merk je vanzelf..
Dat opgejaagde gevoel ken ik zeker. Van geen voldoening krijgen en rust kunnen vinden in de situatie. Ik was heel erg op zoek dit gevoel weg te stoppen. Ik heb dat gedaan door 40m2 laminaat te leggen en te zagen. Met koorts, pijn en al. Best idioot achteraf maar ik zat in een soort rare bubbel, stilzitten is zo killing. Ik MOEST iets doen om het niet te voelen. Maar ik vind oprecht dat je al heel goed en veel praat. Dat kon ik nog niet toen. Het gaat over, het wordt echt beter. Hopelijk snel, maar niet zo snel als wel willen.
Miss x, ik herken wat je zegt over dat er een reden moest worden gevonden, al was t bij mij met 10,4 ontdekt en leefde t al vanaf waarschijnlijk 8,5 week niet meer. Mijn oude werk deed heel moeilijk, bij sowieso t hele proces na de punctie, met zware overstimulatie, dwingen te werken, zelfs ivf artsen hadden brief geschreven dat het gevaarlijk was om te werken met die waardes, werd totaal genegeerd, tot ze na weken geklier besloot dat ik toch maar naar arbo arts moest, die was zo verbaasd dat ik daar werkte, en zei letterlijk, ga daar weg, zoek wat anders want dit kan niet. Was sowieso aparte werkgeefster, maar mocht dus van arbo arts tot zeker 12 weken zwangerschap niet werken. Toen ik erachter kwam dat kindje gestopt was met leven, melde ik dat aan werkgeefster en kreeg amper reactie, moest t toen tegen arbo arts vertellen en kon alleen maar huilen, die vond mijn werkgeefster zo bizar, dat ie vond dat ik daar voorlopig niet naar terug hoefde. Uiteindelijk pas in sep weer begonnen met werken, maar ook heel snel ontslag ingediend, groot risico want had niks anders nog, maar daar blijven ging echt niet meer, en twijfelde al meer dan een jaar om ontslag in te dienen, maar dit was de doorslag, daarom de k ik dat t misging met die reden, dat ik daar dus echt weg moest. Dit was trouwens na 10 werkjaren. Wou ook nog zeggen dat je t allemaal heel mooi verwoord hebt, en heel naar dat t zo een zware bevalling werd, met OK en alles erbij. Heb t hele verhaal met tranen gelezen, zo mooi dat de watermethode bestaat, maar zo verdrietig dat t gebeurt. Wat betreft werk, gewoon doen wat goed voelt, en zeker niet gaan beginnen tot je t gevoel hebt dat je t echt weer aankan, is niet niks wat je doorstaan moest. Wat hierboven als tips staan, is een heel goed idee, kijken wat je kan, en neem de tijd, hoop dat je een lieve werkgever heb, die je ook alle tijd gunt. Nogmaals heel veel sterkte meis.
Dank je wel voor je verhaal @Mya en lieve woorden. Wat een achterlijke werkgever. Hier wel begripvol hoor maar ik besef dat ik gewoon geen zin erin heb. Lichamelijk leek iets beter te gaan. Bloeden was twee dagen al gestopt maar sinds vandaag weer bloedverlies en lichte menstrustie krampen. Is dit normaal?
Wat verdrietig dat je veel te vroeg afscheid hebt moeten nemen van jullie mannetje. Ik ben in oktober 2016 bevallen met 16 weken. Ook ons dochtertje was een 'missed abortion'. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik uiteindelijk een meisje en een jongetje zou krijgen. Deze zwangerschap had ik het gevoel dat het weer een meisje was en dat klopte niet.. het maakte me zo bang.. Uiteindelijk kwam mijn voorgevoel dus uit. Inmiddels heb ik inderdaad een meisje en een jongen. Ik heb 3 maanden in de ziektewet gezeten. De eerste maand was ik thuis, de tweede maand werkte ik therapeutisch en de derde maand de helft van mijn eigen diensten. Ik kreeg van mijn werk alle tijd gelukkig. Ik had de eerste weken na de bevalling helemaal geen verlangen meer om zwanger te worden. Wel naar een kindje, maar het vertrouwen in mijn lichaam was helemaal weg (ik heb ook 3 miskramen gehad en onze dochter heeft een hartafwijking door antistoffen in mijn lichaam).. Uiteindelijk zijn we met UZ Gent in zee gegaan en hebben we nog een zoontje mogen krijgen. Heel veel sterkte. Doe wat goed voelt
Wat een ontzettend verdrietig nieuws. Ik vind het knap hoe je je hier doorheen slaat en steeds bij je gevoel blijft. Wij hebben in de familie een te vroeg geboren kindje gehad dat binnen 10 dagen is overleden. We hebben heel erg meegeleefd. Het lijkt me vreselijk om met 15 weken een kindje te verliezen. Want het is dan al echt een kindje. Ik heb toen altijd voor mezelf gedacht dat ik liever zou hebben dat het kindje in mijn buik zou overlijden, mocht er iets misgaan. Waar het lekker warm is, dichtbij je, en geen akelige omgeving. Ik hoop dat je hier wat troost uit kunt halen: hij was dichtbij jou, je hebt hem gekend en hij is dichtbij jou overleden. Ik wens je heel veel sterkte. Ik hoop dat jullie verdriet draaglijk wordt.