Katalaya, Meis wat is dit verdrietig zeg! Ken je gevoel goed! Al een tijd in de mmm, dan lukt het eindelijk en gaat het mis. Echt zo oneerlijk en wat ben je dan boos op je lichaam, echt heel herkenbaar. Ik heb 3 miskramen gehad en had elke keer zo'n zelfde gevoel als jij. Er voelde iets niet goed. Bij mij is het wel snel mis gegaan alle 3 de keren. Ik heb weinig krampen en weinig bloedverlies gehad, bij alle 3. De 1ste x was ik het verst bijna 6 weken geloof ik, toen had ik wel pijn in mijn buik, maar meer het gevoel alsof mijn onderbuik een grote blauwe beurse plek was en had de heledag erge pijn in mijn rug. Ik denk dat Lauren gelijk heeft. Lauren voor jouw natuurlijk ook heel verdrietig! Heel veel sterkte dames! Mijn kerstwens voor jullie, een mooi gezond kindje in 2012!
Hele dikke knuffel, en probeer nog te "genieten" zo goed als dat mogelijk is.... Sterkte, en ik hoop ECHT tot binnenkort weer in ons topic. Knuffel!
Meid.. ik kwam kijken hoe het woensdag met je eerste echo was gegaan. Ik had niet verwacht dit berichtje te moeten schrijven.. wat moet dit vreselijk zijn voor jou en je man. Succes met het verwerken hiervan.. gelukkig zijn jij en je man een sterk front tegen alle mogelijke problemen, die indruk heb ik toch zeker wel en denk niet dat dit verkeerd ingeschat is. Geef niet op en blijf samen voor jullie droom/dromen gaan!
In het kader van 'de afhandeling' ben ik aan het inlezen in de verschillen tussen een miskraam zelf opwekken door middel van de Cytotec pillen, of een curettage. Ik kom er niet uit. Ik word alleen maar doodsbang van wat ik lees. Mijn gedachten op een rijtje: Cytotec: - Het 'zelf' de handeling moeten uitvoeren om de miskraam op gang te brengen lijkt me gruwelijk - Niet van te voren te zeggen of het werkt, en hoe lang het duurt. Ik lees ervaringen van mensen die er met een dag van af zijn, maar ook mensen die een week bezig zijn - Het bewust mee moeten maken van het eerst bloedverlies, de krampen, de weeen en dan het verliezen van de vrucht... - Enorme stolsels op moeten vangen? Alles - inclusief onze ongeboren droom - door de plee spoelen? Van beide horrorscrenario's wordt ik doodsbang. - Het risico op dat niet alles loskomt, en alsnog een curettage volgt. Curettage - Onder narcose lijkt me in dit geval een voordeel - Risico op Syndroom van Asherman (verklevingen in de baarmoeder) weegt voor mij HEEL zwaar mee. Gezien het feit dat we nog maar weinig kansen over hebben, lijkt het mij verschrikkelijk om de kostbare IVF-pogingen die we nog hebben op het spel te zetten. Nu is bewezen dat mijn baarmoeder tiptop is, wat maak ik kapot door cvoor curettage te kiezen? Als nou zou blijken dat na Cytotec alsnog een curettage nodig is, heb ik nog een keer zoiets van 'het was niet mijn eigen keuze, het is me overkomen'. Maarja, dat geldt voor het hele verhaal. Wat ook zal meewegen is op welke termijn de curettage zou kunnen plaatsvinden. Als ik daar nog een week op zou moeten wachten, dan overweeg ik misschien om het eerst met Cytotec te proberen. Ik weet het niet. Ik wordt zo enorm heen-en-weer geslingerd...
Het lijkt mij een moeilijke beslissing, goed dat je alles op een rijtje heb gezet! Idd eerst proberen zelf en als dat niet lukt.... Het is sowieso gruwelijk en het blijft een nare beslissing. Heel veel sterkte.
Vanmiddag zijn we terug gekomen uit IJsland. Het was een mooie en goede minivakantie, alhoewel de emotie niet te ontvluchten was. Maar doordat we echt samen waren, in een andere omgeving, heb ik het idee dat we het beter hebben kunnen 'wegzetten'. Een dramatische kerst onder onze eigen kerstboom is ons bespaard gebleven. Vanmiddag meteen door naar de afspraak met het ziekenhuis. Uit de echo blijkt nogmaals dat het vruchtje gestopt is met 6 weken en 4 dagen. (2 weken geleden) De gynaecoloog vond het beter om nog een week af te wachten. Hij schat de kans 90% dat het dan vanzelf loskomt. Mocht ik maandag nog niet zijn gaan vloeien, dan moet ik de fertiliteit bellen voor een echo en een recept voor Cytotec. (Medicatie om de miskraam op gang te brengen) Als dat niet werkt, volgt er alsnog een curettage onder narcose. Aan de ene kant is het idee van onder narcose en wakker worden als het allemaal achter de rug is, wel geruststellend. Maar ik ben als de dood voor het Asherman-syndroom - door het leegschrapen van de baarmoeder kunnen verklevingen ontstaan, die een volgende zwangerschap in de weg staan, en onze kansen zijn al zo beperkt... (Dit was de 2e IVF) Hoewel ik het zo snel mogelijk achter de rug wil hebben, wil ik absoluut GEEN risico nemen met mijn baarmoeder. Mijn eileiders doen het niet, maar de rest werkt bewezen als een tierelier. Daar wil ik nul komma nul risico mee nemen, als het niet echt hoeft. Mocht afwachten en Cytotec niet werken, dan ligt het natuurlijk anders. Dan heb ik er niet uit gemakzucht voor gekozen, dus mochten er na curettage verklevingen ontstaan, dan is dat blijkbaar ons lot. Dan hoef ik me niet te verwijten dat ik voor de makkelijke weg gekozen heb, en daar ook nog eens voor gestraft wordt. Want het 'oneerlijkheidsgehalte' van al die medische toestanden begint mij zo langzamerhand flink op te breken, plus de kansberekening dat ik op dit gebied nou eenmaal altijd pech heb. Op zich spreekt het idee van het afwachten mij meer aan dan aanvankelijk gedacht. Op de echo was te zien dat het beeld 'troebeler' werd, een teken dat mijn lichaam bezig is het al af te breken. KatMan en ik hebben bedacht dat mijn lichaam aan het 'recyclen' is; het goede (zieltje) wordt teruggenomen, het afval (stoffelijke) wordt straks buitengezet. Dat vind ik een geruststellende gedachte. Ik hoop dat mijn lichaam het zelf kan. Sinds vanmorgen rommelt en steekt het wat meer dan het tot nu toe gedaan heeft.
Hey, even mijn ervaringen hiermee: syndroom van Asherman is een heel zeldzaam syndroom. Ik ben bij de specialist in Nederland geweest hiervoor, en die gaf aan dat op 300.000 zwangerschappen in NL per jaar, hij schat dat zo'n 800-900 vrouwen asherman oplopen. Asherman komt niet per definitie door curettage, wat veel belangrijker lijkt, is dat een vruchtje of placenta zich erg vast heeft genesteld en niet goed los komt. Als er dan echt trek-werk aan te pas komt, komt de kans op verklevingen echt kijken en dan nog moet je er een gevoeligheid voor hebben, want er zijn talloze vrouwen die desondanks geen verklevingen oplopen. Bij een curettage wordt niet geschraapt, maar gezogen. Dat gebeurt doorgaans onder begeleiding van echo-beelden, zodat de gynaecoloog kan zien waar hij/zij zit. Cytotec werkt in 70-80% om een volledige miskraam op te wekken. De combinatie van myfegine met cytotec werkt in ongeveer 90%. Dat kan dus ook nog een optie zijn, zij het dat niet elk ziekenhuis vergunning heeft om myfegine voor te schrijven, omdat dit een middel is dat in abortusklinieken gebruikt wordt. Je kunt het vaak wel zelf daar ophalen. Bij curettage na gebruik van cytotec loopt de kans op asherman al helemaal een eind terug: alles zit al los, de curettage is dan vaak zo gebeurd... En: mocht je toch verklevingen oplopen, dan merken de meeste vrouwen dat aan hun menstruatie. Mocht je merken dat die erg anders verloopt, (vanaf de 2e menstruatie na miskraam: de eerste keer kan sowieso heel anders zijn), dan kun je in dat geval om een hysteroscopie vragen of gelijk naar het spaarneziekenhuis gaan, als dat meer vertrouwen geeft. Als verklevingen zijn weggehaald, kun je weer normaal zwanger worden. En tot slot: alle opties die je hebt, hebben een evengrote kans op complicaties ongeveer. De ene is niet beter dan de andere, dus kies vooral wat bij jou past! Sterkte met alles!
Dank je! Hier kan ik wat mee. Al noemde de gyn iets andere percentages. Ik besluit eerst af te wachten tot maandag. De natuurlijke optie lijkt me toch nog de minste risico's hebben. En dan zie ik wel weer verder. Ik stel me er vast op in dat dit een lang verhaal gaat worden...
Mijn VK en gyn gaven idd aan dat als je de natuur op z'n beloop laat, de kans op een volledige miskraam het grootst is. Ik heb alle keren pech gehad helaas, dus de eerste keer na spontane miskraam een curettage en de tweede keer na cytotec toch ook nog een curettage weer. Die hoeft trouwens ook niet onder narcose plaats te vinden: het KAN ook onder plaatselijke verdoving. Maar dat leek mij emotioneel niet zo'n fijn plan. Als het dan toch moest, vond ik het prettiger om dan maar even helemaal weg te zijn... De percentages wisselen idd nog wel een beetje per ziekenhuis of gyn. Maar het is dus wel ongeveer de richting waarin je kans van slagen zit. O, en mocht je een curettage toch nog moeten krijgen, bereid je er even op voor dat je erg emotioneel uit de narcose kunt komen. Ik werd beide keren huilend wakker en vooral de tweede keer duurde het echt heel erg lang voor ik daar weer een beetje 'uit' kwam... Was niet bepaald fijn en wist ook niet dat dat er dus bij kon horen Sterkte iig, en nog een laatste tip: als het spontaan komt, zet dan een vergiet in je toilet. Daarin kun je het vruchtje dan opvangen. Stolsels die je dan ook opvangt, spoel je namelijk met water zo weg, dat lost weer op, zeg maar, en het vruchtje niet. Nouja, dat is dus: als je het niet door wilt spoelen, wat sommige vrouwen ook doen en zich daar juist helemaal OK bij voelen.
Voor de narcose ben ik niet bang. Integendeel. Ervaring genoeg. Het opvangen zie ik niet zo zitten. Het vruchtje werd al minder duidelijk zichtbaar op de echo, dus ik twijfel of het herkenbaar zal zijn. En al het materiaal analyseren lijkt me een flink horror-screnario. Daarbij hou ik me liever vast aan het idee dat mijn lichaam het goede terugneemt, en het afval loost. Maar misschien denk ik er t.z.t. weer heel anders over...
Ik vond het zelf wel heel fijn om gewoon te zien dat er echt een vruchtje dus uitkwam, dat die er echt had gezeten en dat het nu ook echt over was. Maakte alles gewoon heel concreet, heel tastbaar, bevestigde ook enorm. Alsof je hoofd en alles dan toch ergens diep van binnen tegen je roepen dat het gewoon allemaal uberhaupt helemaal niet gebeurd is, niet bestaan heeft. Maar goed, dat zal ook voor iedereen anders zijn...
@ Katalaya: Wat ontzettend klote voor je zeg!!! Ik begrijp je erg goed, na twee jaar kon ik me ook eindelijk aansluiten bij de zwangeren en bij ruim zeven weken ging het mis. Mijn man en ik zijn heel erg open ten opzichte van onze familie en vrienden geweest en dan hoor je ineens hoeveel vrouwen ditzelfde doorgemaakt hebben! Op de een of andere manier is het nog steeds een taboe en wordt er gewoon nog niet over gesproken. Dit heeft mij echt geholpen om te kunnen "begrijpen" waarom mij dit is overkomen. Ook zei een vriendin van me "Dit kindje is er geweest om jou te laten zien dat je wel zwanger kan worden, maar dat het er gewoon nog even niet de juiste tijd voor was...". Lieve woorden, helaas blijft het verdriet. Ik heb zelf niet echt veel pijn gehad, af een toe een kwam als er een groot stuk weefsel kwam en de hoeveelheid bloed dat ik ben verloren was als een hele heftige menstruatie met heel veel weefsel. Betreft jouw voorgevoel, ik denk dat je de intuïtie van een vrouw niet moet onderschatten . Ik had zelf ook het vanaf het begin het gevoel dat het mis zou gaan, maar ik dacht dat dat lag aan het feit dat ik al twee jaar een maandelijkse teleurstelling had. Ik probeerde mezelf er dan ook echt van te overtuigen dat ik niet onzeker was en ook zeker geen voorgevoel had. Heel veel sterkte de komende tijd!!
@Kleinesam: Als ik me niet vergis zag ik vorige week nog een mooie zwangerschapsbanner bij je, dus dat wil zeggen dat jouw laatste mk ook heel recent is... Shit! Heel veel sterkte meid!!!
Kalli, wat zeg jij een rake dingen! Over het open zijn, het taboe, de opmerking van je vriendin, het voorgevoel... Alsof ik het zelf geschreven zou kunnen hebben. Hoe gaat het nu met je?
Vannacht droomde ik dat we een echo kregen, en een mooi embryo'tje met een kloppend hartje zagen. We waren zo blij!!! En toen werd ik wakker...
Katalaya, ik ken je niet maar wil toch even zeggen dat ik het ontzettend kut vind voor je. Zo lang wachten, zo blij ineens en dan is het klaar. Het is gewoon niet eerlijk. Heel veel sterkte!
Dank je wel. Jij hebt ook al een flinke rugzak met bagage, lees ik in je onderschrift. Zullen we in 2012 samen zwangeren?