hallo ik heb nog niet zolang geleden ook een MK gehad op 07/12/05 hier is m'n verhaaltje Op 02/12/05 zijn we vollop bezig met verhuizen naar ons nieuwe huisje s'morgens tijdens het ontbijt wordt ik ineens ontzettend misselijk van de geur van boter wat ik normaal alleen heb als ik zwanger ben dus besluit ik een test uit te halen bij de apotheek en die dan ook te doen wat blijkt ik ben inderdaad zwanger het was eigenlijk niet geplant maar natuurlijk wel ontzettend welkom we vertellen het die week dan ook aan familie en vrienden want we zijn te opgewonden voor het nog voor ons eigen te houden op 6 december ga ik samen met m'n moeder een dagje shoppen en uit eten s'morgens had ik een paar krampjes maar mijn gedachten gingen totaal niet uit naar een beginnende miskraam toen we onze lunch op hadden ging ik nog snel naar het toilet waar ik echt enorm verschiet en zie dat ik een beetje bloed verloren ben ik bel dan ook meteen naar de huisdokter die me zegt dat ik dadelijk mag langs komen ondertussen beginnen de krampen echt toe tenemen hij trekt me bloed voor te kijken hoe het met m'n' waarde van het zwangerschaps hormoon zit en zegt me om rustig naar huis te gaan en niet teveel druk te maken wat uiteraard makkelijker gezegt is als gedaan ik had hier nu echt een slecht gevoel over ik zou de uitslag s'anderdaags hebben om 18 uur s'anderdaags s'morgens nemen de buikkrampen toe en heb het geduld niet om te wachten to 18 uur en besluit naar m'n' gynecoloog te bellen voor een echo ik mag dan ook meteen komen daar aangekomen zie ik voor het eerst m'n engeltje op dat scherm de gyn zegt me dat alles er vrij normal uit ziet het hartje klopt uitstekend alleen ziet hij een klein bloeding boven de placenta maar hij maakt zich daar niet echt zorgen over en zegt me dat ik het nu gewoon effe rustig aan moet doen maar ik ben toch niet echt gerust gesteld want heb zo'n vervelend gevoel hierover s'avonds tijdens het avondeten belt de huisarts me op met de mededeling dat ik onmiddelijk naar de spoegevallen moet doordat hij iets had gevonden in m'n bloed ik was toen echt enorm in paniek (ondertussen waren de krampen en ook het bloedverlies goed toegenomen) nadat we onze twee kids bij m'n moeder hadden afgezet zijn we dan ook vliegensvlug naar de spoedgevallen vertrokken daar vertelde ze me dat ik een siukerwaarde van 670 in m'n bloed had en dat het normaal maar ongeveer 120 mag zijn dus dat betekende dat ik zwangerschapsdiabetes had (naderhand blijkt dat ik d rest van m'n leven diabetes zal hebben) hij zei me dat als ik die nacht was gaan slapen ik waarschijnlijk s"morgens in coma had gelegen door de suikerwaarde hij vertelde me ook dat m'n' lichaam mijn kindje waarschijnlijk aan het afstoten was om mijn leven te redden waar ik enorm van verschoten was (ik wou dit helemaal niet ik wou mijn kindje houden ) in dit ziekenhuis was er geen bed meer vrij dus moest naar een ander ziekenhuis gaan waar al een bed klaar stond voor me we reden eerst nog snel naar huis om wat spullen bij elkaar te halen thuis aan gekomen heb iik een enorme drang om naar toilet te gaan op toilet voel ikiets heel raar terwijl ik weer recht sta zie ik dat ik wat verlies ik geraak enorm in paniek in weet binnen in mij dat dit m'n kindje is we rijden zo snel mogelijk nu naar het ziekenhuis daar roepen ze mijn gyn op het was ondertussen al 23.45 uur hij neemt ons mee naar onder waar hij een echo neemt en wat blijkt "ik ben inderdaat mijn kindje kwijt " de grond zakt werkelijk onder me weg ik had het gevoel dat ik in een diep zwart gat viel en er nooit meer zou uitgeraken ik was het nog maar net gewwoon aan het gedacht zwanger te zijn en nu verlies ik het en dit allemaal door die stomme diabetes het was dus echt een hele zware avond ik kwam erachter dat ik diabetes ben en dat m'n kindje er niet meer is op de kamer aangekomen verteld mijn man me dat hij geen verlof krijgt van zijn werk (camionchauffeur) en dat hij s'anderdaags moet gaan werken ik moet dit dus alleen verwerken denk ik in mijn eigen hij is er ook van aangeslagen en wil ontslag nemen voor bij me te kunnen zijn ik zeg hem niet zo stom te doen en dat ik dit wel aankan maar dat kan ik niet ik probeer me sterk te houden in die week i het ziekenhuis wil ik niemand zien geen vrienden geen familie ik wil gewoon even alleen zijn ik kan zelfs mijn twee andere kindjes niet onder ogen komen door de schuld gevoelens die ik heb (wat moet ik aan hun vertellen!!!) thuis aangekomen neem ik mijn leven weer op en probeer alles te vergeten ik doe of er niets aan de hand is maar dit hou ik echter niet lang vol na twee weken zak ik ineen en besef dat mijn nieuwe wondertje er niet meer is dit heeft nog een hele tijd geduurt vooralleer die schuldgevoelens minderde NU 7 maanden later heb ik er zelfs nog last van eerst wou ik nog niet eens denken om nog eens te proberen voor een nieuw wonder maar die kriebels zijn ondertussen zo sterk dat we toch besloten heben om nog eens te proberen alleen weet ik dat nu ik diabetes ben het moeilijker is voor zwanger te worden en dat ik onder sterke controle zal gehouden worden ik moet nu ook 4 keer per dag insuline spuiten maar dat heb ik er alle maal voor over als je bekijkt wat je er voor in de plaats krijgt ik wou dit even kwijt ik heb dit te lang voor mezelf gehouden en nu ik het eindelijk heb verteld voel ik dat ik dit veel eerder had moeten doen Nu nog hopen dat het ons snel lukt en alles dan goed komt groetjes amstafke
Hoihoi, Ik heb zelf ook diabetes, type 2. Is bij mij in 2004 ontdekt. Het klopt inderdaad dat je suiker onder controle moet zijn voordat je zwanger raakt. Een hoge suikerwaarde geeft een verhoogd kans op afwijkingen en daardoor een verhoogde kans op een miskraam maar dat hoeft niet!! Ik ben zelf in december begonnen met spuiten (2 x per dag). In februari kregen we groen licht van de internist en een maand later waren we zwanger!! Ik moet wel veel op controle (dietiste, internist, diabetesverpleegkundige en gynaecoloog). Dus je hebt er soms wel een agenda vol van. Ook moest ik van te voren op controle naar de oogarts. Het is een zwaardere zwangerschap dan een ´normale´ zwangerschap maar ja we doen het voor een goed doel. Ik hoop dat je snel weer zwanger mag raken van een klein wondertje. En mocht je vragen hebben of je ei kwijt willen over diabetes kun je me altijd een pbtje sturen. Succes ermee!!!
Hoi Amstafke, Een heel verhaal, maar ook meteen wel erg heftig. Ik kan me voorstellen dat dit erg veel indruk op je heeft gemaakt en veel verdriet heeft veroorzaakt. Sterkte met alles en ik hoop dat je gezondheid het toelaat dat je spoedig een goede zwangerschap zult hebben. Mummy
Jeetje meid wat n verhaal Heb er geen woorden voor zeg. Wat n ellende op 1 dag... En wat n klote werk dat je man niet vrij kon hebben om jou te ondersteunen... Hebben ze in Belgie daar geen wet voor? Hier mag je geloof ik 8 dagen per jaar vrij hebben om een zieke te verzorgen oid. Veel sterkte met je diabetes en succes met zwanger worden. Hopelijk verloopt deze zwangerschap (zei het met wat drukkere agenda aan controles) voorspoedig.