Dank je wel meid. Zonet heb ik mijn eerste druppeltjes bloed verloren. Ik heb meteen de gyneacoloog gebeld over wat ik moet doen. Of de curretage nu wel door gaat of wat. Ze belt me zo snel mogelijk terug.
He mupkuh, Hoe is het met je? Is de miskraam spontaan op gang gekomen? Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik moet vrijdag een curretage ondergaan. Ik vroeg me af of er eerst nog een echo gebeurd voor ze aan de operatie beginnen. Ik voel me echt nog ontzettend zwanger en hoop maar dat het hartje misschien toch is beginnen kloppen. groetjes miesje
Hoi Miesje, Een paar dagen voor mijn curretage had ik een intake bij de gynaecoloog gehad en daar is nog een echo gemaakt. Op de dag van de curretage zelf niet, maar ik had bij mij in het ziekenhuis wel het gevoel dat als ik had gewild het ook had gekund. Als jij je er beter door voelt, moet je het ook gewoon vragen. Het is trouwens wel heel goed mogelijk dat je nog hartstikke zwanger voelt. De productie van HCG kan gewoon doorgaan, pas als dit stopt wordt er ook een natuurlijke miskraam in gang gezet en dit is dus meteen de reden dat er sprake is van een missed abortion. Ik voelde me ook nog zwanger voor de curretage en vond dat erg confronterend. Na de curretage werd dit met de dag minder, maar tot een week erna had ik nog last van misselijkheid en beginnende bandenpijn. Nu twee weken later heb ik nog vlagen van zwanger voelen, maar over het algemeen niet meer. Veel sterkte morgen!
Mupkuh: hoe is het met je? Ik hoop dat alles goed is gegaan en dat miskraam spontaan is gekomen voor je. Miesje: bij mij werd er opnieuw een tweede echo gemaakt (ook voor de zekerheid dat ze niets over het hoofd gezien hebben) en toen pas kreeg ik de pillen om het op te wekken. Trees: hoe is het met jou nu? Meiden, allemaal heel veel sterkte! Ik denk aan jullie. Marit
Hey meiden, Hier gaat het redelijk goed, voor zover dat kan tenminste. Het is niet zelf op gang gekomen. Dus ik ben gister gecurreteerd. Voel me nu zo ontzettend leeg. En ik begin nu ook echt te merken dat langzaam aan alle kwaaltjes verdwijnen
He meiden, ook mijn ergste angst is waar geworden. Gister vol goede moed naar de VK, was 11 weken en en beetje, maar dacht zelf wat late eisprong te hebben, dus ging uit van ruim tien weken. Helaas geen kloppend hartje, wel een herkenbaar vruchtje, waarschijnlijk met iets minder dan 8 weken gestopt met leven... Mijn verdriet is zo onnoemelijk groot... Vind het fijn om herkenbare verhalen hier te lezen. Hoewel ik weet dat heel veel dames hier op het forum er veel langer mee bezig zijn, waren wij er met driekwart jaar proberen er ook zooo aan toe. En we waren zooo gelukkig toen ik 15 februari een positieve test had. Dat dat nu allemaal voor bij is kan ik maar niet geloven, En dat ik me nog steeds misselijk en zwanger voel is zo oneerlijk! Zijn na het bezoek bij de VK in het ziekenhuis geweest voor een vaginale echo en daar werd inderdaad bevestigd dat het voorbij is. Als het er volgende week dinsdag nog niet is krijg ik misoprostol om het op te wekken... Heb geprobeerd te werken vandaag, maar begin bij het minste geringste te brullen, dus ben net weer naar huis gegaan. We zijn net verhuisd naar een andere stad en ik ken hier niemand. Heb wel even gebeld met mijn moeder, maar vlieg nu echt tegen de muren op. Genoeg dozen om uit te pakken, maar ik ben kapot, moe, leeg... Sorry voor mijn depri zelf medelijden, maar ik zie het even helemaal niet meer zitten en hoop dat het helpt om het van me af te schrijven....
hey wannaBmum, jij zat ook bij de oktobermama's toch? Ik eigenlijk ook. Bij mij zijn ze er bijna twee weken geleden al achter gekomen dat het vruchtje maar 9w3d was terwijl ik bijna twaalf weken zwanger hoorde te zijn. Ik weet ongeveer wat er nu door je heen gaat en wil jou en je man héél veel sterkte wensen. Ik hoop voor je dat het vruchtje er vanzelf afkomt, maar over die misoprostol wil ik nog wel wat zeggen. Niet om je ongerust te maken, maar meer om je voor te bereiden op wat er eventueel zou kunnen gebeuren. Ikzelf heb drie dagen geleden de eerste vier pillen ingebracht. (ik wilde ook eerst even afwachten of het spontaan zou komen) Vervolgens kreeg ik een enorm pijnlijke weenstorm ( zonder bloedverlies) waarbij ik niet kon zitten, liggen, staan of lopen. Dit duurde ongeveer twee uur. Ik heb het ziekenhuis gebeld en mocht komen voor pijnstilling, maar wilde geen half uur in de auto zitten met die vreselijke pijn. Vervolgens viel ik bijna flauw en ben met een kruik op de bank gaan liggen. De acht uur daarna heb ik krachtige weeen gehad om de minuut . Uiteindelijk persweeen met vruchtwater en een heleboel "troep". De overige pillen heb ik dus niet meer ingebracht en vandaag bleek bij de gyneacoloog dat alles er nog in zat. Vrijdag toch een curretage dus. Mijn ervaring schijnt vrij uitzonderlijk te zijn en ook op deze website staan veel goede ( en minder goede) verhalen. Maar ik vond vooral de voorlichting achteraf gezien nogal miniem. Tijdens de weeenstorm was ik lichtelijk in paniek , omdat ik dacht dat er iets fout ging. Bij jou kan het na het lezen van mijn ervaring met misoprostol alleen maar meevallen bijna, maar dan weet je in ieder geval dat het niet alleen maar "krampjes " hoeven te zijn. Verder wil ik je het advies geven om vantevoren al een warme kruik te maken en twee paracetamolletjes te slikken. ( dat lukte mij al niet meer namelijk) En in ieder geval moet je niet alleen thuis zijn! ( dat hadden ze bij mij ook niet vermeld. Gelukkig was mijn vriend thuis) Ik hoop voor jou dat het allemaal bij wat krampen blijft en dat je geen curretage meer hoeft. Bij driekwart van de mensen werken de pillen schijnbaar perfect dus daar kun je ook wel een beetje vanuit gaan dan he? Door mijn ervaring ( hoe vervelend ook) heb ik het inmiddels wel echt een plekje gegeven. Ik heb gehoord dat voor veel mensen een miskraam ervoor zorgt dat ze wat vruchtbaarder zijn en hoop voor jullie dat je dit keer niet zo lang hoeft te wachten tot het weer raak is. succes met alles!
hoi wannabmum, Wat ontzettende verdrietig dat je zwangerschap mis is gegaan. Misschien een hele schrale troost, maar ik weet waar je doorheen gaat nu. Gevoelens van ongeloof, boosheid, ontkenning, verdoving, verdriet. Je denkt dat je in een nachtmerrie zit, maar helaas is het werkelijkheid. Je schrijft dat jullie er zo aan toe waren en driekwart jaar er over gedaan hebben. Ook dat is erg moeilijk. Je wilde dit zo graag! Meid, laat je verdriet eruit komen en huil maar als dat lukt. Wil ook nog even reageren op de reactie van msroxy. Jij ook heel veel sterkte meid, wat een verdriet he! Wat vervelend dat het bij jou zo naar is gelopen met de misoprostol. Voor wannabemum wil ik toch ook even mijn ervaringen kwijt. Bij mij is het erg meegevallen. Na twee uur na het inbrengen kreeg ik ook hevige krampen (weeen) en was wel even erg heftig, moest er van braken. Daarna was het 'los' en heb ik nog erge buikpijn gehad en veel gevloeid maar met paracetamol en blijven liggen was dit goed te doen. De volgende dag was bij mij alles schoon. Meiden, denk aan jezelf en neem je verdriet heel serieus. Ik ben nu vier weken verder en ben nog steeds heel verdrietig. Kan wel weer genieten ook van dingen gelukkig, maar het is wel heftig. Wil jullie niet nog meer de put inpraten, maar anderen denken dat je na een tijdje er wel weer overheen bent, maar voor jou blijft het verdriet en de leegte wel. Heel veel sterkte meiden, je kunt me altijd pb-en als je wilt. LIefs, Marit
Msroxy en Marit hartstikke bedankt voor jullie antwoorden! Ik zat inderdaad bij de oktobermama's en heb me daar weer afgemeld. Vind niet dat zo'n forum met dit soort berichten moet worden gevuld, het is allemaal al spannend genoeg voor ons allemaal. Goed om van twee kanten het verhaal van de misoprostol te horen. Ik vind het wel dubbel dat ik er nog een week op moet wachten. Behalve dat het vruchtje duidelijk te klein was voor de zwangerschapsduur, was het door de omvang van 8 weken zonder hartactie echt wel duidelijk dat het voorbij is. Toch doen ze standaard na 1 week een tweede echo en als het nog niet spontaan gekomen is, dan dus misoprostol. Had van de VK al wel gehoord dat het kan zijn dat je heel hevig bloed en dat je daarom beter niet alleen kunt zijn, of anders de telefoon bij je moet houden... De gynaecoloog heeft er nog niks van gezegd, wacht nog af of het vanzelf komt. Daar hoop ik enerzijds we op (hoe sneller hoe beter), maar als het de afgelopen 3 weken niet gebeurt is, waarom nu dan wel? Bovendien ben ik nog steeds misselijk en alles erop en eraan, dus mijn lijf weet nog niet dat het voorbij is.... Ben inmiddels naar de Appie geweest, paracetamol en twee pakken Libresse Maxi Plus Ultra Night etc (in ieder geval het heftigste wat ik kon vinden) gekocht. Oud plastic bakje gevonden om de boel in te doen voor de VK. Voor nu ben ik er even helemaal klaar voor (TJAKKA!), maar kan ook zo weer gaan grienen Heb wat afleiding gezocht in de stad, maar het is Nijntje week bij de Bruna, de kinderzitjes staan hoog opgestapeld bij de HEMA en bij mij favoriete blaadje zit een gratis rompertje .... Het lukt dus niet zo... Wil morgen wel weer gaan werken en volgende week (of als het eerder komt) vrij nemen. Hoe snel konden jullie weer aan de slag? Hangt natuurlijk helemaal van af of me Roxy's of Marits scenario te wachten staat... Ga maar van het ergste uit. 90% kans dat deze zwangerschap goed zou aan, was ook niet zo... Bij 75% kans dat het misoprostol klaar is, probeer ik toch maar rekening te houden met een eventuele curretage, kan het alleen maar meevallen...
Allereerst heel veel sterkte met dit verlies. Ik heb zelf op 21 december 2007 een curetage gehad. Het vruchtje zelf heb ik niet gezien, en daarom ook niet opgevangen. De dagen erna was ik heel down omdat mijn lichaam niet zo snel wilde herstellen dan dat mijn geest wilde. De echte klap van de MA kwam pas in het ziekenhuis vlak voor de curetage. Toen heb ik heel veel gehuild. Na de curetage was ik weer even nuchter als ervoor. Maar nu, een paar maanden later duurt het me gewoon te lang. We klussen er flink op los, en iedereen om me heen krijgt babytjes en is zwanger. Niemand vraagt meer hoe het met je gaat, en op het werk zijn er ook een paar zwanger en heeft iemand net een babytje gekregen. Het wordt er niet makkelijker op. De eerst zwangerschap was het meteen in de eerste maand raak, maar nu... 4e ronde en nog niets bekend... Je kunt je verlies van je afschrijven, helpt af en toe ook. Er veel over praten met je partner werkt ook. Ik heb gewoon een aantal hobby' s gezocht en dingen thuis (foto's inplakken) helpt je ook om je gedachten ervan af te houden. Veel sterkte nogmaals Groetjes natascha
Ik begin er ook pas nu meer last van te krijgen in het begin viel het wel mee. Maar nu wil ik verder maar mijn lichaam nog niet. En alle beebjes om me heen doen dan extra pijn, want ik wil ook.
Ja dat herken ik ook. Eerst zit je nog in die roes etc en nu is alles om je heen zo confronterend. Alles dikke buiken, babies etc. Je hebt er even aan geproefd en wilt het nu extra graag. En iedereen denkt dat het wel weer goed gaat, terwijl het eigenlijk nog zo vers is.
vonden jullie het ook niet een beetje vervelend dat je bij de gyneacoloog gewoon tussen al die dikke buiken zit? Het viel me vandaag zowieso op hoeveel babietjes en dikke buiken er in het ziekenhuis zijn! Verder is het bij mij nog zo dat iedereen meeleeft en vraagt aan mij hoe het gaat. Heel fijn natuurlijk, maar ik denk dat de klap voor mij ook pas écht gaat komen als het nu niet binnen een paar maanden raak is. Ik snap helemaal wat je bedoeld Natascha. Bij ons was het de tweede ronde al raak en ergens verwachten we dat straks ook weer. Ik weet nu al dat ik vier maanden dan ook té lang vindt duren. ( ook al is dat voor veel andere mensen héél erg snel)
Dat vond ik ook erg vervelend toen ik te horen had gekregen dat het niet meer leefde. Het liep enorm uit toen bijna 3/4 zit je daar je eigen behoorlijk in te houden.
o mupkuh, zat jij daar ook al toen je het net wist? Wat erg! Ik vond het al moeilijk en ik wist het al anderhalve week. Dan zijn de scherpe kantjes er tenminste al een beetje vanaf.. Even een update trouwens over mij. Het vruchtje is er vanavond alsnog vanzelf uitgekomen. Kreeg weer hevige krampen en had het ziekenhuis al gebeld, omdat ik geen hele nacht meer met weeen door wilde brengen. Ik mocht komen, maar vantevoren ging ik nog even naar de wc en toen kwam het er opeens uitgegleden! K denk dat alles er nu uit is, omdat alles zich tot één grote klont had gevormd bij mij (zagen we vandaag op de echo) en die klont is er nu duidelijk uit. Ergens tussen de "troep" zagen we vaag het vruchtje zitten, maar dat is na bijna vier weken toch onherkenbaar dus verder hebben we niet meer gekeken. Ik hoefde het ook niet op te vangen dus we hebben het maar laten gaan. Morgen controle-echo, maar k heb goede hoop. K ben nu vooral superopgelucht dat het geen curretage wordt en dat alle pijn niet voor niets is geweest... Even nog een tip voor wannabmum.. Als je krampen krijgt, moet je proberen een beetje in beweging te blijven. Bij mij heeft het achteraf nog een paar dagen geduurd, omdat ik krampen probeerde te vermijden en ben blijven liggen... Vandaag naar het ziekenhuis geweest en boodschappen gedaan en toen kwam het dus wel! Schijnt ook een tip te zijn voor vrouwen die aan het bevallen zijn, dus zal ook wel voor ons gelden denk ik zo...
Marit: nogmaals bedankt voor je lieve PB-tjes. Msroxy: fijn dat het toch nog is gekomen, zou wel heel zuur zijn geweest als je na die krampen toch nog gecurreteerd moet worden. Vond het inderdaad ook wel heel confronterend om tussen al die hoogzwangere buiken te zitten met joelende spelende peuters eromheen. Natuurlijk was ik blij dat ik dezelfde dag als de foute echo bij de VK, nog naar de gynaecoloog kon voor bevestiging met een vaginale echo. Maar door die overboeking van het spreekuur moest ik meer dan een uur in die wachtkamer zitten. (Was inmiddels ook duidelijk te zien dat ik had zitten brullen, zag er niet uit met mijn dikke pafferige ogen en dan die meewarige blikken van die hoogzwangeren...) En toch hoop je dan dat de VK het mis had.... Volgende week dinsdag moet ik weer, maar dan weet ik precies wat er gaat gebeuren en wat de uitslag zal zijn. Toch minder moeilijk. Heb mijn man gevraagd of hij dan woensdag van huis uit kan werken, zodat ik dan niet alleen ben. Liefst zou ik dinsdagavond al beginnen, zo snel mogelijk voorbij, maar zit ook niet te wachten op een nacht op de WC... Toch maar wachten tot woensdagochtend?
Hey wannabmum, Hoe gaat het nu? Ik denk dat een nacht op de wc inderdaad geen fijn vooruitzicht is. Vooral als je man moet slapen ivm met zijn werk. Dan voel je je wel heel alleen..
Tja, wat zal ik zeggen, het gaat wel... Heb echte moodswings... ene moment denk ik, kom op meid, gewoon door (zit nu dus ook op mijn werk omdat ik vanmiddag 4 uur onderwijs moet geven; heb nog geen flauw idee waarover... Kost me nog wel een paar uurtjes voorbereiding) Volgende moment zit ik weer met tranen in mijn ogen te hopen dat niemand de deur van mijn kantoor opentrekt... Waar ik nog het meest van baal is dat ik nog steeds kotsmisselijk ben, zere borsten, alles is nog als voorheen... Eerder was het voor een goed doel, nu is het voor niks... Ik duim voor je dat de controle echo morgen goed is. Doen ze dat altijd eigenlijk? De gynaecoloog vroeg mij na de echo of ik bij hem onder controle wilde blijven of terug naar de VK (maar die kan geen vaginale echo's maken) Hij zei wel dat ik dan volgende week toch weer verwezen zou worden, dus heb gezegd dat ik natuurlijk dan maar meteen een volgende afspraak wilde. Ik moet dus als het komt wel de VK bellen die dan komt kijken of het er in zijn geheel uit lijkt te zijn. Zou ik dan toch nog een controle echo krijgen? (Wil eigenlijk wel zeker weten dat er geen rest meer zit)
@ msRoxy, gelukkig voor je is er nu alles uit. Als het goed is tenminste. @ wanneBmummy, bij mij heeft het een dikk2 weken geduurd voordat het af nam die kwaaltjes hopelijk is het snel weg bij je.