Jeetje ik vind dit gewoon te erg voor woorden, probeer dan met iemand af te spreken van kom je over ..dagen, een week, ... weer. @claudia hoe gaat het nu met jou?
Bouwjaar1979 ja, zij stond erom bekend dat ze als mensen afwezig waren alleen maar in het belang van de zaak dacht. Ik heb op het laatst een collega opgebeld dat ik er niet tegen kon dat ze mij elke dag belde. Dat ik gewoon rust wil en de tijd wil om mn gedachten weer op een rijtje te zetten. En die gaf mij ook groot gelijk. Na mn lisexiscie mocht ik toen daarom wel gewoon thuis blijven tot ik er weer aan toe was om te werken.
Pfff Vlinder1992 wat een heftig verhaal! Onbegrijpelijk dat mensen zo kunnen doen! Brr daar gaan mijn haren echt overeind van staan! @bouwjaar1979, het gaat redelijk. Ups&downs.. wat ik vervelend vind, is dat ik het nog niet helemaal kan afsluiten. Ik heb op 1 mei een zwangerschapstest gedaan om te kijken of het hcg hormoon uit mijn lijf was. Helaas kwam er na 5 minuten een positieve streep. Ik heb de vk gebeld om te vragen of het normaal was dat ik na bijna 3 weken nog positief testte... zij vertelde dat het eigenlijk niet meer zou moeten kunnen. Zeker na mijn curretage en het feit dat ik helemaal niet meer gebloed hebt. Ook zijn mijn symptomen al 3 weken weggeweest. Sinds een kleine week krijg ik weer symptomen(heel moe, enorme trek in rare dingen, pukkels etc) De vk vertelde dat je na een curretage weer enorm snel zwanger kunt zijn... Maargoed 3 weken is wel extreem. Nu moet ik dus bloed laten prikken voor mijn waardes en volgende week weer! Heel verhaal... Maar zo blijf je er natuurlijk mee bezig! Hoe graag ik de vk ook wil geloven, een positieve test na 3 weken door een nieuwe zwangerschap?!? Dat zou een wonder zijn!! Hoe gaat het met jou??
@claudia tja het zou kunnen dat je alweer zwanger bent. Heb je al bloed laten prikken en wanneer krijg je de uitslag? Zal wel een rare tijd zijn ff. Bij mij is eigenlijk pas net het besef dat ik echt nu alweer zwanger ben (vorige keer duurde 20 mnd) nu net een beetje geland. Blij voel ik me nog niet.
@Bouwjaar1979, kan me voorstellen dat je weer flink moet wennen.. Hopen dat het deze keer helemaal goed komt. Spannende tijden! Ik heb vandaag de uitslag gehad. De waarde is nu 43... waar we dus niet veel mee kunnen. Het is het meest aannemelijk dat het nog komt door de miskraam, maar de vk kan mijn 'nieuwe' zwangerschaps symptonen niet verklaren. Dus nu ga ik morgen weer bloed laten prikken en dan kijken of het gedaald of gestegen is... Ik vind het wel echt enorm vervelend.. je wilt graag door, maar ala mijn waarde van de miskraam komt betekent dit natuurlijk ook dat ik geen eisprong gehad heb!! Wat ook weer raar is, omdat ik wel het idee had dat ik ronde de juiste tijd een eisprong heb gehad ( lage rugpijn, buikpijn, precies dezelfde cyclus als voor mijn zwangerschap)... pff ik weet het allemaal even niet meer. Hoe voel jij je nu? Last van kwaaltjes?
Heb 2 weken lang gehuild en wilde niets..... Mijn familie snapte het ook niet echt, gelukkig mijn man wel......en dat telde voor mij, de rest had ik schijt aan. Mijn rouwproces, mijn lichaam, mijn manier van verwerken. Sterkte ermee meid, en ik merkte wel dat het na een half jaar echt minder pijn deed...en toen ik weer zwanger was raakte het steeds meer naar achteren, maar eraan denken doe ik nog wel eens hoor. Het is alleen iets minder pijnlijk, niet minder gemist. Knuffel! Hier trouwens met bijna 9 weken een echo en bleek dat ik iets meer als 6 weken was...(kon niet, dan had ik 1 dag na mijn eisprong al een knaltest gehad....en 4 dagen ervoor een licht positieve test ) Maar het hartje klopte toen wel...dus met goede moed naar huis, misschien verkeerd gemeten of gewoon nog ff harder groeien. Helaas na 2 weken controle echo en toen bleek dat echt dezelfde dag of misschien net ervoor het hartje op was gehouden met kloppen. Het was precies 2 weken verder gegroeid, kwam overeen met iets meer als 8 weken....hoewel ik dan al bijna 11,5 week was. Ik heb daarna nog 10 dagen gewacht, wou 2 weken maar hield het niet vol en toen heb ik nog een echo gevraagd en pillen om het op gang te brengen. Die 10 dagen waren hel, niet willen accepteren de hoop....... En dan die echo, en echt die pillen mee krijgen....dat was nog erger...die dag nog erover na gedacht of ik dit wel wilde...Toch nog hoop ondanks dat het vruchtje gekrompen was op de echo en er veel bloed in/achter mijn baarmoeder zat..... En toen de beslissing gemaakt, en daarmee begon ook het rouwproces en het afscheid nemen van het vruchtje wat afkwam enz....het was heel moeilijk. Neem je tijd om alles een plekje te geven, en geloof me het word minder hard en pijnlijk..maar vergeten ga je het nooit. Sterkte!
ja erg he die woorden...hier blijven die ook hangen...Eerst de vreugde van daar is mijn kindje...dan het gezucht en de bedenkelijke blik...dan vliegt de echo van ene naar de andere kant..hij zoomt in zoomt uit..zoomt in zoomt uit...en dan komt het... Ik zie geen hartje meer......... En daar in beeld ligt je kindje, hoofdje, stompjes en staartje....helemaal in de maak maar zo stil onderin de vruchtzak.....
Bij ons duurde het echt een minuut en ik denk dat ze zoiets al verwacht had om een of andere reden want ze wilde eerst uitwendig de echo doen maar deed hem toch ineens inwendig.. We keken op het scherm,en meteen 'er klopt geen hartje meer,kleedt u zich maar aan' en we werden meteen meegenomen. Gelukkig niet in de wachtkamer hoeven wachten. maar inderdaad,er ligt een kindje helemaal in de maak,zelfs groter dan de laatste echo,het is alleen zo stil en spartelt niet Ik ben er nog steeds kapot van.
Heel veel sterkte! en wat is 5 dagen?! het is je droom, je wens en je denkt dat het uit gaat komen en dan word die droom je ineens ontnomen mag je dan verdrietig zijn?! hier heb ik zelf met 8 wk MA gehad, kindje was met 6 weken gestopt met groeien en heb het er lang moeilijk mee gehad. en zelfs toen ik dacht dat ik het verwerkt had bleek dit bij de geboorte van onze zoon 5 mnd geleden echt niet zo te zijn! wat dacht ik veel aan ons verloren vruchtje, steeds denken wat als.... dikke knuf!
Bij ons is het inmiddels ruim 2 jaar geleden en nog steeds mis ik ze enorm. Bij de eerste echo met 11 weken bleek dat het kindje was gestopt met ongeveer 8,5 week. Na een week is ons kindje dan toch maar gekomen/geboren (hoe noem je zoiets?) Vrouwelijke artsen noemen het krampen, de mannelijke gynaecoloog noemde het gewoon weeën en dat waren het ook. Na 2 maanden werd ik weer ongesteld, daarna meteen zwanger. Dat ging met 5 weken mis, gelukkig geen MA. Direct daarna was ik zwanger en dit keer ging het wel goed. Ons eerste kindje,dat was feb 2011. Ik had al meteen erg veel verdriet en leed daar ook onder. Mijn man ook, maar dat uitte zich pas later. Van ons eerste kindje heb ik wel mooie echo's, van onze tweede helemaal niets. Ik las dat iemand schreef dat het gemis minder wordt als je een levend kindje daarna krijgt, maar voor gaat die vlieger niet op. Ik ben ook mama van 3 kinderen, maar ik mag er maar voor eentje zorgen. Sommige mensen behandelen een miskraam als een gebroken been. Daar heb je even last van, het is irritant. Maar ik ervaar het als een verbrijzeld enkel. Daar heb je heel veel last van en op alle onmogelijke momenten doet het weer pijn. Sterkte de komende tijd en ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden en blijven!
Wat een nare verhalen allemaal! Ik denk dat je geen tijd mag geven aan het verdriet of het rouwen om je kindje. Voor iedereen is dit anders. En voor mensen die het zelf niet hebben meegemaakt is het heel moeilijk te begrijpen wat het allemaal met een persoon kan doen. Ik moet zeggen dat na mijn eerste miskraam het na een paar maanden wel weer goed ging. Natuurlijk als ik er aan dacht werd ik nog steeds verdrietig, vond ik het oneerlijk etc. maar ik had toen ook dagen dat ik er gewoon niet meer echt aan dacht (niet slecht bedoeld verder). Van mijn tweede miskraam heb ik nu nog de naweeën. Dat maakt het zo moeilijk om het af te sluiten.. Ik hoop dat iedereen gewoon de tijd neemt / kan nemen om het voor zichzelf te verwerken. Nogmaals maak je niet druk om de tijd. Tijd is relatief en je hebt er niks aan als je voor jezelf weet dat je je over 2 weken beter móet voelen omdat mensen dat van je verwachten of je het gevoel hebt dat mensen dat verwachten.
Beste allemaal, Het is me wel duidelijk geworden dat een mk of ma een enorme impact heeft. Voor ik zwanger raakte dacht ik altijd: als het niet goed is, dan hoort het niet in mijn lijf. Helaas heb ik 10-06 een curettage gehad van ons eerste kindje. Wat een rotgevoel, wat heb ik gehuild afgelopen week. Alles moet weer een plekje krijgen én je baarmoeder gaat weer krimpen, wat ook de nodige hormoonschommelingen met zich meebrengt. Ik was hierover netjes geïnformeerd, dus liet ik alles over me heen komen. Ik ben een week thuisgebleven en ga morgen weer aan het werk. Zelf heb ik een doosje gekregen van mijn mams, waar ik de kaartjes, echo's e.d. in kan bewaren. Ook koop ik deze week een mooi hangertje voor aan mijn Pandora-ketting en mijn vriend een klein zilveren hartje voor aan zijn kettinkje. Dat wilde hij graag. Geef jezelf de tijd. Volgens mij heeft dit veel meer impact op je dan je denkt. Ik gun je snel een nieuwe mooie gup. Suzanne